Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autorka Ameryki (tudzież Florencji) nie odkrywa. Książka jest właściwie kroniką wydarzeń kilku włoskich rodzin (da Vincich, Gherardinich, Giocondów) na przestrzeni lat. Co kilka akapitów autorka przenosi nas w mikrokosmos innej familii, często ze szkodą dla głównego tematu publikacji. Książka jest pełna zupełnie niepotrzebnych wątków, które moim zdaniem czynią ją mniej wiarygodną – przydługie rodzinne sagi sięgające kilku pokoleń wstecz i w przód, doszukiwanie się fizycznego podobieństwa do Lisy w uśmiechu jej potomków w piętnastym pokoleniu (sama z resztą Hales widzi je później u przypadkowo spotkanej florenckiej dziewczyny),ciekawostki dotyczące ludzi itp. Książka o wszystkim i o niczym, a najmniej o Lisie (więcej natomiast na przykład o jej ciotce, żyjącej 70 lat wcześniej). Obraz Lisy Giocondy, jaki maluje dla nas Hales jest niczym efekt działania camery obscury – odwrócony, niepełny i w pewnej mierze przekłamany. Źródła, do jakich się odwołuje(niezaprzeczalnie bogate),w większości nie dotyczą głównej bohaterki, ale kobiet żyjących w tym czasie w ogóle. Na ich podstawie przekonuje, że tak mogłoby, ale tylko mogło, wyglądać jej małżeństwo, macierzyństwo, codzienność, wreszcie życie w zakonie i śmierć. Nie zachowały się właściwie żadne (poza aktem chrztu i aktem zgonu) pisane świadectwa dotyczące Lisy. Główną tezą książki jest założenie, że Lisa La Gioconda była kwintesencją swoich czasów, wystarczy więc jedynie poznać te czasy, by odkryć jej życie. Być może. Ale dla mnie to stanowczo za mało.