Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wyobraźcie sobie, że nie możecie ruszyć ręką, nogą, ani inną częścią swojego ciała. Nie możecie wypowiedzieć żadnego słowa. Musicie jedynie czekać, aż ktoś się Wami zajmie, bo inaczej jesteście skazani na powolną śmierć z głodu i pragnienia. Jedyne co możecie zrobić samodzielnie to lekkie skinienie głowy i uśmiech skierowany do drugiej osoby. Jesteście skazani na łaskę innych i ich pomoc. Ludzie patrzą na Was jak na marną roślinę. A Wy przecież nadal jesteście we własnym ciele, duchem cały czas tą samą osobą, co kiedyś. Jednak ludzie tego nie dostrzegają, bo Ty sam nie możesz powiedzieć im, że ich rozumiesz, że cały czas tu jesteś. Z taką tragedią musiał zmierzyć się Martin. W wieku 12 lat zachorował na poważną chorobę. Z każdym dniem zaczynał cofać się w rozwoju, a jego ciało potrzebowało całodobowej opieki. Rodzice początkowo byli pełni nadziei na jego powrót do zdrowia, nawet wtedy, gdy lekarze nie dawali już mu żadnych szans. Traktowali go jako bezrozumną istotę. W końcu i jego rodzina zaczęła powątpiewać w jego wyzdrowienie. Mama życzyła mu nawet śmierci. Jedynie ojciec wierzył w niego i cały czas się nim opiekował. Czasem jednak musiał spędzać niemiłosiernie dłużące się godziny w ośrodkach opieki. Martin nie ukrywał tego, w jaki sposób niektórzy ludzie traktują chore osoby. Bez żadnych skrupułów opowiadał o tym, jak był zmuszany i bity przez opiekunkę, a nawet wykorzystywany seksualnie. Chłopiec-duch nie poddaje się jednak. Walczy dopóki ktoś nie zauważa w nim człowieka równego sobie. Po kilku latach pojawia się też możliwość komunikowania się ze światem. Dzięki uporowi, Martin robi postępy, a jego intelekt zostaje szybko doceniony. Jak się później okazuje ma on bardzo wysokie IQ i smykałkę do elektroniki. Zna się na naprawach komputerów, a także tworzeniu programów. Chłopiec za pomocą specjalnej klawiatury i syntezatora mowy może nareszcie porozumiewać się ze światem. Martin dostaje coraz więcej propozycji współpracy, jednak cały czas nie czuję się spełniony. Wie, że czegoś mu brakuje do szczęścia. Do czasu kiedy poznaje piękną i sympatyczną koleżankę swojej siostry - Joannę. Dopiero wtedy zaczyna czuć, że powraca do życia. Książka jest po prostu genialna. Aż brak mi słów. Nie mam się do czego przyczepić. Książkę napisano prostym, lekkim językiem. Rozdziały są bardzo krótkie, bo niektóre mają nawet dwie lub trzy strony, przez co szybko się czyta historię Martina. Czytanie znacznie ułatwia podział książki na poszczególne przemyślenia i historie z życia autora. Książka nie tylko skłania nas do refleksji nad tym, jak ważne jest zdrowie i jak bardzo powinniśmy o nie dbać, bo mamy je tylko jedno, ale także uświadamia nas, jak bardzo druga osoba potrzebuje niekiedy naszej pomocy. Książka napisana jest z punktu widzenia Martina, co dla nas jest dużym plusem, bo czytając ją, możemy zauważyć, że nawet najbardziej chora osoba cały czas jest świadoma i rozumie co do niej mówimy. Do tej pory sama nie zdawałam sobie z tego sprawy. Nie wiem jak zachowałabym się, gdybym znalazła się pośród takich osób, jednak wiem, że książka pomogła mi otworzyć się na taką ewentualność. Teraz myślę, że zdecydowanie łatwiej mi będzie odnaleźć się w takiej sytuacji, gdyby miała ona kiedyś miejsce, bo bardziej rozumiem to, w jaki sposób osoby niepełnosprawne patrzą na świat, i teraz wiem, że nawet zwykły uśmiech doda im wiary i siły do walki. Źródło recenzji: http://ksiazkowyswiatwyobrazni.blogspot.com/2016/12/38-chopiec-duch-martin-pistorius-megan.html