Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autor ciekawy, bo to w Anglii urodzony z matki Polki cypryjski Grek. Pisze po grecku, ale myśli zapewne jeśli nie w kilku językach, to na pewno w kilku kulturach. Jego teksty nie są osadzone etnicznie, zdają się zrozumiałe dla każdego Europejczyka, może nawet nie tylko Europejczyka. Widać w opiniach zarzut wobec tej poezji, zarzut prostoty, zarzut niepoetyczności, zarzut, że to bliskie nieporadnym próbom pisarskim nastolatków. Nie zgadzam się z tym. Część tekstów Zemenidisa jest prosta, zrozumiała dla każdego, właściwie pozbawiona metafor (jak w niektórych utworach Szymborskiej),ale wydaje się to świadomym zabiegiem autora, który chce krzyczeć wprost o tym, co go na świecie śmieszy, tumani i przestrasza. Bo to autor społeczny, to literacki obrońca ludzkości, planety, społeczeństwa, kultury. Żadnych tu malinowych chruśniaków nie znajdziemy, za to "nie będziemy rozmawiać więcej o modzie ale o rzeczywistości." Osobiste też tu jest, pełne goryczy, nawet rezygnacji. "Wyobraziłeś sobie że ludzie kochają się nawzajem?" Imagine Lennona a rebours... I przez cały tom przebija nadzieja, dziś dość modna w modnym świecie, ale tu przeżywana naprawdę, z trzewi - nadzieja, że uratuje nas zwykłe przeżywanie świata. To może banalne, ale nie w tej poezji. Tu jest boleśnie prawdziwe. "Otwórz swoje oczy. ... Otwórz swoje serce. ... Otwórz swoje ręce i dotknij mnie."