Autor ciekawy, bo to w Anglii urodzony z matki Polki cypryjski Grek. Pisze po grecku, ale myśli zapewne jeśli nie w kilku językach, to na pewno w kilku kulturach. Jego teksty nie są osadzone etnicznie, zdają się zrozumiałe dla każdego Europejczyka, może nawet nie tylko Europejczyka.
Widać w opiniach zarzut wobec tej poezji, zarzut prostoty, zarzut niepoetyczności, zarzut, że to bliskie nieporadnym próbom pisarskim nastolatków. Nie zgadzam się z tym. Część tekstów Zemenidisa jest prosta, zrozumiała dla każdego, właściwie pozbawiona metafor (jak w niektórych utworach Szymborskiej), ale wydaje się to świadomym zabiegiem autora, który chce krzyczeć wprost o tym, co go na świecie śmieszy, tumani i przestrasza. Bo to autor społeczny, to literacki obrońca ludzkości, planety, społeczeństwa, kultury. Żadnych tu malinowych chruśniaków nie znajdziemy, za to
"nie będziemy rozmawiać
więcej o modzie
ale
o rzeczywistości."

Osobiste też tu jest, pełne goryczy, nawet rezygnacji.
"Wyobraziłeś sobie
że ludzie
kochają
się nawzajem?"
Imagine Lennona a rebours...

I przez cały tom przebija nadzieja, dziś dość modna w modnym świecie, ale tu przeżywana naprawdę, z trzewi - nadzieja, że uratuje nas zwykłe przeżywanie świata. To może banalne, ale nie w tej poezji. Tu jest boleśnie prawdziwe.
"Otwórz
swoje oczy.
...
Otwórz
swoje serce.
...
Otwórz
swoje ręce
i dotknij mnie."

Autor ciekawy, bo to w Anglii urodzony z matki Polki cypryjski Grek. Pisze po grecku, ale myśli zapewne jeśli nie w kilku językach, to na pewno w kilku kulturach. Jego teksty nie są osadzone etnicznie, zdają się zrozumiałe dla każdego Europejczyka, może nawet nie tylko Europejczyka.
Widać w opiniach zarzut wobec tej poezji, zarzut prostoty, zarzut niepoetyczności, zarzut,...