Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam problem z tym komiksem. Wydaje się, że wszystko, co miało być jego atutem, stało się problemem, a wszystko, co problematyczne, da się przy odrobinie dobrej woli przekuć w atut. To, że czytelnik zostaje wrzucony w bliżej nieokreślony świat po katastrofie, że całość jest tak enigmatyczna, że każde wypowiedziane słowo udaje ważne, choć często sprawia wrażenie pustej i naśladującej poezję papki, jest równocześnie polem do popisu dla wyobraźni. W gruncie rzeczy czyta się to jak epizod większego uniwersum i w takim kontekście miałoby pewnie większą siłę rażenia. Póki co mam wrażenie jakiegoś niepotrzebnie napuszonego dramatu. Nie do końca ufam tej ambitnej otoczce, nawet jako metaforze. Lakoniczność i tajemniczość świata nie powinna tłumaczyć uproszczeń, a tu jest sporo wątków w szybko zmieniającej się fabule i niektórych z nich ciężko obronić. Trudno uwierzyć w czułe pożegnania z bohaterami (dziecko, babcia),gdy nie widzieliśmy prawie w ogóle nawiązania z nimi jakiejś głębszej więzi. Nie rozumiem również pomysłu powrotu na wyspę, gdy bohaterowie dopiero co z niej uciekli w obawie przed śmiertelnym niebezpieczeństwem. Przez wszystko się ślizgam, wszystko jest jednocześnie dziwaczne (plus) i nieangażujące (minus). W efekcie nie wiem za bardzo, jaki był cel historii, ale z drugiej strony po kolejnej lekturze zapałałem do niej względną sympatią, dlatego nie chciałbym skreślać. Póki co ostrożnie, ale dam „Celestii” jeszcze jedną szansę.