Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedna z najgorszych książek, jakie miałem nieprzyjemność czytać. Nudna, przewidywalna, stylem autorka przypomina dziesięcioletnią dziewczynkę, pisującą opowiadania do szuflady. Mam jak najgorsze wspomnienia - nie polecam nikomu. Nie wiem, czym nagrzeszyłem, ale widocznie nazbierały się przewiny wszystkich dotychczasowych wcieleń, skoro w moje dłonie wpadają takie arcydzieła jak „Podróż z Doliny Harshdell” autorstwa Beaty Grynczel. Już przewertowawszy kilka pierwszych stron, zorientowałem się, z jak dennym typem literatury przyszło mi się zmierzyć. Nie mogłem jednak podejrzewać, że po zatrzaśnięciu książki z niesmakiem będę miał pełne prawo ochrzcić ją jako jedną z najgorszych, które miałem nieprzyjemność czytać. Powieść rozpoczyna się od niebywale emocjonującej sceny batalistycznej, w której jeden z głównych bohaterów kryje się za piecem, przez co unika wykrycia i zamordowania. Naprawdę szkoda, iż nie przycupnął za firanką lub nie założył rondla na głowę i nie zaczął udawać modernistycznej rzeźby w salonie. Dla ścisłości – wyobraźmy sobie sytuację, w której włamywacze napadają na nasz dom, a my chowamy się w szafie. Logika akurat tej powieści nie doznałaby żadnego uszczerbku, gdyby takie wydarzenie miało miejsce, z jednego prostego powodu – tutaj najmniejszego przejawu logiki po prostu nie ma. Przykłady na to można mnożyć w nieskończoność – wspomnę chociażby o przygodach z dalszej części, kiedy to jedna z bohaterek zostaje pojmana i uwięziona. Obudziwszy się w swojej celi, pozbywa się więzów, otwiera drzwi (prześladowcy najwyraźniej zapomnieli je zamknąć. Zapewne zdawali sobie sprawę z bezsensowności tego czynu; gdyby nawet to zrobili, prawdopodobnie postać rozbroiłaby zamek zębami) i po prostu ucieka, przy okazji oszałamiając dwóch bandytów kamieniami. Genialne. A to dopiero preludium.