Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem oczarowana tą serią i pomysłami, które rodzą się w głowie Sary Maas. Oparcie fabuły na znanych scenariuszach, ale poprowadzonych zupełnie innymi torami, totalnie do mnie trafia. Po alternatywnej wersji Pięknej i Bestii, przyszedł czas na zupełnie inaczej opowiedzianą historię z motywem Persefony - jeden z moich ukochanych mitów! Rozwinięcie postaci Rhysanda, przedefiniowanie pojęcia "bestii" i towarzyszenie Feyre w odkrywaniu nowej siebie miło zajęło mi czas i skłoniło, o dziwo, do licznych refleksji.
Oczywiście nie wszystko w tej książce było idealne; gdyby przyjrzeć się jej chłodno, zawierała wiele błędów logicznych i irytujących momentów. Podczas przewrotu w postrzeganiu bohaterów autorka trochę przesadziła, jedne postaci niesamowicie wybielając, a drugie wrzucając w otchłań ciemności. Te zabiegi bardzo raziły mnie w oczy, podobnie jak wychwalanie pod niebiosa w każdym względzie jednego z bohaterów. Sceny erotyczne nawet nie kłuły mnie tak w oczy, chociaż na wyrażenie "uwolnił swoją imponującą długość" parsknęłam śmiechem. :D Końcówka mnie zabiła, chyba przez jakiś czas nie będę w stanie sięgnąć po inną książkę. Wciąż mam w głowie świat fae, okrucieństwa i intrygi, a także pytanie: co dalej? Chcę się tego szybko dowiedzieć!

Polecam serdecznie z ostrzeżeniem, że z tego świata naprawdę trudno jest się wydostać. :)

Jestem oczarowana tą serią i pomysłami, które rodzą się w głowie Sary Maas. Oparcie fabuły na znanych scenariuszach, ale poprowadzonych zupełnie innymi torami, totalnie do mnie trafia. Po alternatywnej wersji Pięknej i Bestii, przyszedł czas na zupełnie inaczej opowiedzianą historię z motywem Persefony - jeden z moich ukochanych mitów! Rozwinięcie postaci Rhysanda,...

Jestem zdruzgotana, rozbita. Kompletnie nie wiem, czy to co napiszę, całkowicie pod wpływem emocji, będzie dla kogokolwiek zrozumiałe. Ale muszę to z siebie wyrzucić. JAK TO SIĘ MOGŁO SKOŃCZYĆ W TAKIM MOMENCIE?! Przepraszam za Caps Locka, wiecie, emocje. Przy końcowych rozdziałach książki drżałam, moje oczy przebiegały przez treść szybciej niż głowa była to w stanie ogarnąć. Po przeczytaniu "Czerwonej Królowej", która również wbiła mnie w ziemię, bardzo długo zwlekałam z sięgnięciem po "Szklany Miecz". Zawsze boję się drugich części; że mi się nie spodobają, że autor pójdzie w stronę, która zniszczy moją sympatię do bohaterów i świata. Tym razem spotkałam się jednak z kontynuacją, która była lepsza, moim zdaniem, niż pierwsza część. Bohaterowie są o wiele bardziej złożeni, nie są czarno-biali. Głównej bohaterki nie obdarzamy nieograniczoną sympatią, wybory i decyzje Mare czasami denerwują, ale są konksekwentne, pasują do konstrukcji tej postaci. Nie wszystkie działania "tych dobrych" kończą się happy endem, nie wszyscy przeżywają, nie wszystko jest jasne i oczywiste. Naprawdę jestem zdruzgotana. Pani Victorio, co dalej?

Jestem zdruzgotana, rozbita. Kompletnie nie wiem, czy to co napiszę, całkowicie pod wpływem emocji, będzie dla kogokolwiek zrozumiałe. Ale muszę to z siebie wyrzucić. JAK TO SIĘ MOGŁO SKOŃCZYĆ W TAKIM MOMENCIE?! Przepraszam za Caps Locka, wiecie, emocje. Przy końcowych rozdziałach książki drżałam, moje oczy przebiegały przez treść szybciej niż głowa była to w stanie...

Nie dałam rady przeczytać całej książki, chociaż bardzo chciałam dać jej szansę. Od początku czegoś mi w niej brakowało; akcja nagle zaczęła pędzić, a ja jeszcze nie weszłam w ten świat, więc zupełnie nie czułam fabuły. Nie za bardzo polubiłam się też z głównymi bohaterkami, chociaż może nie polubienie się to zbyt duże słowo. Po prostu mało mnie obchodziły i to chyba mój główny zarzut. Ten świat, bohaterowie, akcja - to wszystko było dla mnie nudne. Bardzo się zawiodłam na tej książce... świetny temat, bardzo zachęcające słowa Sary Maas, przepiękna okładka, ale to tyle. "Prawdodziejka" jest pierwszą od dawna książką, której nie zdołałam dokończyć.

Nie dałam rady przeczytać całej książki, chociaż bardzo chciałam dać jej szansę. Od początku czegoś mi w niej brakowało; akcja nagle zaczęła pędzić, a ja jeszcze nie weszłam w ten świat, więc zupełnie nie czułam fabuły. Nie za bardzo polubiłam się też z głównymi bohaterkami, chociaż może nie polubienie się to zbyt duże słowo. Po prostu mało mnie obchodziły i to chyba mój...