Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Całkiem niezła, z tym że do przeczytania raz i czekania na kontynuację. Przeczytałam te książkę podczas kilku wizyt w empiku i jednej dłuższej w matrasie. Ale do rzeczy. Jeśli ktoś zna cykl o Kłamcy tego samego autora, to wie z grubsza czego się spodziewać. Opowiadania o rozrywkowym facecie z supermocami. Oczywiście w stylu Ćwieka, więc czyta się to o wiele lepiej niż to brzmi w moim wykonaniu. Świetna na parę godzin rozrywki w rockowych klimatach.

Całkiem niezła, z tym że do przeczytania raz i czekania na kontynuację. Przeczytałam te książkę podczas kilku wizyt w empiku i jednej dłuższej w matrasie. Ale do rzeczy. Jeśli ktoś zna cykl o Kłamcy tego samego autora, to wie z grubsza czego się spodziewać. Opowiadania o rozrywkowym facecie z supermocami. Oczywiście w stylu Ćwieka, więc czyta się to o wiele lepiej niż to...

Och, jej! Naprawdę przewspaniała książka. Choć nie z rodzaju tych, przy których się płacze z radości lub rozpaczy, należy jednak do tej grupy, którą czyta się w wielkim napięciu i z szeroko otwartymi oczami, jak gdyby mogło to sprawić, że wychwycisz więcej szczegółów.
Ender jest sześcioletnim chłopcem, urodzonym jako trzecie dziecko w świecie, w którym posiadanie większej liczby potomstwa niż dwoje jest zakazane. Narodził się na prośbę rządu, który ma nadzieję że okaże się "cudownym dzieckiem", a ściślej mówiąc, genialnym dowódcą. Jest potrzebny, gdyż Ziemia po dwóch cudem wygranych wojnach z rasą zwaną robalami szuka i szkoli najlepszych żołnierzy do przyszłej wojny.
Tu skończę opis, żeby nie wyjawiać żadnych decyzji Endera. To naprawdę wspaniałe, czytać o jego wrodzonym zmyśle taktycznym i śledzić jego decyzje. Książka pokazuje jego rozwój, co jest ogromnie fascynujące jeżeli pamięta się o fakcie, że mamy do czynienia z dzieckiem.
Zdecydowanie i gorąco polecam, także ze względu na to, że nakręcono film na podstawie opowieści Carda i, jak zwykle, przed jego obejrzeniem warto zapoznać się z pierwotną wersja.

Och, jej! Naprawdę przewspaniała książka. Choć nie z rodzaju tych, przy których się płacze z radości lub rozpaczy, należy jednak do tej grupy, którą czyta się w wielkim napięciu i z szeroko otwartymi oczami, jak gdyby mogło to sprawić, że wychwycisz więcej szczegółów.
Ender jest sześcioletnim chłopcem, urodzonym jako trzecie dziecko w świecie, w którym posiadanie większej...

Moim zdaniem, książka nie wybija się ponad przeciętność. Wszystko jak zwykle: akcja powoli się rozwija, wszystko jest zadziwiająco... przeciętne jak na Pratchetta. Jeśli ktoś ma nadzieję na takie smaczki, które co chwila napotykamy w książkach o Świecie Dysku(„– Ale zaraz, ty jesteś Śmierć! Tak? – TAK, ISTOTNIE. – Jestem twoim fanem! Zawsze chciałem cię poznać, wiesz?”), to się zawiedzie. Bardzo normalna książka. Ale nie sprawiała, że się nudziłam i czekałam, aż dojdę zmęczona do końca. Zwłaszcza ciekawe jest wprowadzenie postaci historycznych, np. Karola Dickensa lub, epizodycznie, Sweeneya Todda, Demonicznego Golibrody z Fleet Street. W ogóle "Spryciarz z Londynu" jest hołdem dla Dickensa, choćby dlatego, że imię głównego bohatera nawiązuje do postaci z "Olivera Twista"

Podsumowując, przyjemne, bez szału.

Moim zdaniem, książka nie wybija się ponad przeciętność. Wszystko jak zwykle: akcja powoli się rozwija, wszystko jest zadziwiająco... przeciętne jak na Pratchetta. Jeśli ktoś ma nadzieję na takie smaczki, które co chwila napotykamy w książkach o Świecie Dysku(„– Ale zaraz, ty jesteś Śmierć! Tak? – TAK, ISTOTNIE. – Jestem twoim fanem! Zawsze chciałem cię poznać, wiesz?”), to...

Ze zdziwienie zauważam, że o dziwo druga część jest odrobinę lepsza od pierwszej! Choć to może dlatego, że główna bohaterka nie ma już nowych osób do poznawania i najbardziej oczywiste rzeczy, w których nieodkrywaniu jest specjalistką, zostały już odsłonione przed nią przez zapewne padającego w duchu ze śmiechu Lena.
Fabularnie, jak w większości rosyjskojęzycznej fantastyki wypuszczanej w Polsce przez Fabrykę Słów, nic szczególnego. Ot, historyjka o Wiedźmie, wampirze i trollu, którzy poszukują miecza, którym ktoś kiedyś kogoś zabił. Zaletą "Zawodu: Wiedźma" jest humor, który kiedy czytelnik wbije się w nastrój(czytaj: zacznie się śmiać z rycerza, któremu opadła zbroja ukazując gatki w serduszka)jest akceptowalny.

Ze zdziwienie zauważam, że o dziwo druga część jest odrobinę lepsza od pierwszej! Choć to może dlatego, że główna bohaterka nie ma już nowych osób do poznawania i najbardziej oczywiste rzeczy, w których nieodkrywaniu jest specjalistką, zostały już odsłonione przed nią przez zapewne padającego w duchu ze śmiechu Lena.
Fabularnie, jak w większości rosyjskojęzycznej fantastyki...

Książka taka sobie. Na początku myślałam: "Fajne czytadło, nic trudnego ani rozwojowego, ale czasami można sobie odpuścić". Czytam, czytam... wszystko idzie dobrze... I nagle bęc! Głowna bohaterka, magiczka Wolha ujawnia absolutną niezdolność do logicznego myślenia w nie powiem jakim momencie, ale naprawdę oczywistym. No dobra, każdemu pisarzowi może się zdarzyć. I bęc po raz kolejny! Znowu to samo. Panna Wolha, ujawniająca błyskotliwą inteligencję we wszystkich innych dziedzinach w kwestii logicznego wnioskowania z wydarzeń i słów dotyczących tajemniczego Lena (Lnu? Nie, chyba nie)ujawnia daleko idącą... ekhem, nazwijmy to delikatnie infantylnością. Jeżeli komuś się bardzo nudzi lub nie oczekuje od tej książki fajerwerków, to można przeczytać.

Ale teraz mam zagwozdkę: czy wypożyczać dalsze części?

Książka taka sobie. Na początku myślałam: "Fajne czytadło, nic trudnego ani rozwojowego, ale czasami można sobie odpuścić". Czytam, czytam... wszystko idzie dobrze... I nagle bęc! Głowna bohaterka, magiczka Wolha ujawnia absolutną niezdolność do logicznego myślenia w nie powiem jakim momencie, ale naprawdę oczywistym. No dobra, każdemu pisarzowi może się zdarzyć. I bęc po...

No cóż... Książka jak ksiązka, nic specjalnego. Wspaniałe są tylko niektóre ze zdjęć, umieszczonych na kartkach.

No cóż... Książka jak ksiązka, nic specjalnego. Wspaniałe są tylko niektóre ze zdjęć, umieszczonych na kartkach.

Na tą książkę czekałam przez lata. I kiedy się doczekałam, nie zawiodła mnie. Co prawda z obiektywnego punktu widzenia "McDusia" nie umywa się nawet do starszych części cyklu, lecz dla wiernej fanki jest kolejną cudowna wizytą na Roosevelta 5.
Niestety, sama Magdusia jest według mnie bohaterką wielce wątpliwą. Moim zdaniem nie pasuje jako córka tak wspaniałej pary, jak Kreska i Maciek. Magdusia jest rozstrojona emocjonalnie po zawodzie miłosnym, lecz nic nie usprawiedliwia jej podejścia do Józinka, pardon, Józefa.
Wszystkie mankamenty fragmentów opisujących nieszczęsną bliźniaczkę rekompensuje ślub. Na Jowisza, ślub Laury! LAURY!! Historia jej pielgrzymek rowerowych do "Daglezji" z poprzedniej części "Jeżycjady" była wspaniała, Adam jest wspaniały i nie sądzę, by miało się coś zmienić w tej kwestii.

Na tą książkę czekałam przez lata. I kiedy się doczekałam, nie zawiodła mnie. Co prawda z obiektywnego punktu widzenia "McDusia" nie umywa się nawet do starszych części cyklu, lecz dla wiernej fanki jest kolejną cudowna wizytą na Roosevelta 5.
Niestety, sama Magdusia jest według mnie bohaterką wielce wątpliwą. Moim zdaniem nie pasuje jako córka tak wspaniałej pary, jak...

No cóż... Raz na jakiś czas mam ochotę napisać recenzję, to książka jest taka, że nie wiem, co o niej pisać.

Podchodziłam do niej z nastawieniem, że to bardzo dobra steampunkowa książka. Kiedy nagle, właściwie w środku akcji(tuż po morderstwie) zmienił się punkt widzenia, zaczęłam się zastanawiać, czy to nie aby jakiś zbiór opowiadań.

Potem było coraz lepiej, zaczęłam się z powrotem zanurzać w świat, który jest naprawdę ciekawy. No bo litości, Czerwony Manhattan? Ale cóż począć, gdy intryga rozwija się, rozwija, a tu nagle zakończenie książki.

Zostawiło to jakiś niesmak i zawód, bo oczekiwałam zaskakującego finału, a nie spotkania dwóch bohaterek, w którym właściwie nie wiadomo o co chodzi i jakie ma ono znaczenie.

No cóż... Raz na jakiś czas mam ochotę napisać recenzję, to książka jest taka, że nie wiem, co o niej pisać.

Podchodziłam do niej z nastawieniem, że to bardzo dobra steampunkowa książka. Kiedy nagle, właściwie w środku akcji(tuż po morderstwie) zmienił się punkt widzenia, zaczęłam się zastanawiać, czy to nie aby jakiś zbiór opowiadań.

Potem było coraz lepiej, zaczęłam...

Opinii nie wystawię, bo nie wiem, czy rozumiem tą książkę. Na początku wszystko wygląda normalnie, potem zaczynają się komplikacje z rozpadem rzeczywistości, potem wszystko zaczyna się rozjaśniać, a zakończenie sprawia, że znów nic nie ogarniam.

Opinii nie wystawię, bo nie wiem, czy rozumiem tą książkę. Na początku wszystko wygląda normalnie, potem zaczynają się komplikacje z rozpadem rzeczywistości, potem wszystko zaczyna się rozjaśniać, a zakończenie sprawia, że znów nic nie ogarniam.

Cudo! Ciekawe historie, choć nie polecam rozważań moralnych nad słusznością postępowania bohaterów. Ale co tam, jest przecież Loki, bezsprzecznie najlepsza postać we wszystkich mitologiach świata. Nie mogłam się oderwać.

Cudo! Ciekawe historie, choć nie polecam rozważań moralnych nad słusznością postępowania bohaterów. Ale co tam, jest przecież Loki, bezsprzecznie najlepsza postać we wszystkich mitologiach świata. Nie mogłam się oderwać.

Jedna z najprzeoryginalniejszych książek, jakie w życiu czytałam. Pirx jest postacią specyficzną, ale faktycznie nie sposób go nazwać inaczej, jak poczciwym, ku jego rozpaczy. Historie są ciekawe i trzymają w napięciu, pomimo komplikacji fizycznych. Rzadko natrafiam na takie arcydzieła, więc jestem w siódmym niebie.

Jedna z najprzeoryginalniejszych książek, jakie w życiu czytałam. Pirx jest postacią specyficzną, ale faktycznie nie sposób go nazwać inaczej, jak poczciwym, ku jego rozpaczy. Historie są ciekawe i trzymają w napięciu, pomimo komplikacji fizycznych. Rzadko natrafiam na takie arcydzieła, więc jestem w siódmym niebie.

Książka bardzo mi się podobała, głównie ze względu na to, że jest tak absorbująca intelektualnie. Trzeba się dobrze zastanowić, żeby ogarnąć wszystkie teorie, dowody na nie i ich obalenia. Moim zdaniem, szczególnie ważne było, żeby wyrobić sobie opinię o nich, zdecydować, która według mnie jest prawidłowa. Sama intryga jest wspaniała, czułam się, jakbym czytała kryminał. Polecam!

Książka bardzo mi się podobała, głównie ze względu na to, że jest tak absorbująca intelektualnie. Trzeba się dobrze zastanowić, żeby ogarnąć wszystkie teorie, dowody na nie i ich obalenia. Moim zdaniem, szczególnie ważne było, żeby wyrobić sobie opinię o nich, zdecydować, która według mnie jest prawidłowa. Sama intryga jest wspaniała, czułam się, jakbym czytała kryminał....

Idealna! Po pierwszej części nie lubiłam Kylara, a teraz zaczęłam go szanować. Ale Elene nie dogoni nikt. Ta dziewczyna jest najlepszą postacią żeńską, z jaką się kiedykolwiek zetknęłam. Intryga świetnie się rozwija. Ale Vi nie wybaczę.

Idealna! Po pierwszej części nie lubiłam Kylara, a teraz zaczęłam go szanować. Ale Elene nie dogoni nikt. Ta dziewczyna jest najlepszą postacią żeńską, z jaką się kiedykolwiek zetknęłam. Intryga świetnie się rozwija. Ale Vi nie wybaczę.

Jedna z lepszych książek zawierających politykę, jakie znam. Watki ciekawie się zazębiają, choć trzeba czytać z wielką uwagą i zapamiętywać nazwiska, żeby się nie pokręciło. Trochę przekleństw, ale nie zmniejsza to walorów książki - przecież bohater żyje w Norach, a trudno tam oczekiwać eleganckiego języka. Cieszę się, że czytałam to w weekend, bobym zwariowała, gdybym musiała zrobić przerwę na coś innego niż sen. Wspaniała!

Jedna z lepszych książek zawierających politykę, jakie znam. Watki ciekawie się zazębiają, choć trzeba czytać z wielką uwagą i zapamiętywać nazwiska, żeby się nie pokręciło. Trochę przekleństw, ale nie zmniejsza to walorów książki - przecież bohater żyje w Norach, a trudno tam oczekiwać eleganckiego języka. Cieszę się, że czytałam to w weekend, bobym zwariowała, gdybym...

Kolejna świetna książka sir Terry'ego. Najfajniejsza idea, jaką moim zdaniem tu zaprezentował, to geniusz matematyczny wielbłąda o imieniu Ty Drań. Rewelacyjna!

Kolejna świetna książka sir Terry'ego. Najfajniejsza idea, jaką moim zdaniem tu zaprezentował, to geniusz matematyczny wielbłąda o imieniu Ty Drań. Rewelacyjna!

Wspaniała książka! Uwielbiam styl, w jakim Pratchett opisuje mechanizmy działania ludzi w Ścisku. Powstawanie piłki nożnej z brutalnego kopania piłki - bezcenne. I mój ulubiony bohater Świata Dysku - bibliotekarz, jako bramkarz. Jedna z najlepszych historii Dysku, jakie czytałam.

Wspaniała książka! Uwielbiam styl, w jakim Pratchett opisuje mechanizmy działania ludzi w Ścisku. Powstawanie piłki nożnej z brutalnego kopania piłki - bezcenne. I mój ulubiony bohater Świata Dysku - bibliotekarz, jako bramkarz. Jedna z najlepszych historii Dysku, jakie czytałam.

Super postaci! Gdyby nie Jace to "Dary..." byłyby kiepskie, bo fabularnie nic specjalnego tam nie ma, ale Jace ratuje wszystko.

Super postaci! Gdyby nie Jace to "Dary..." byłyby kiepskie, bo fabularnie nic specjalnego tam nie ma, ale Jace ratuje wszystko.

Zawiodłam się. Od czasu, jak Gwen i Gideon się pogodzili, robiła się coraz gorsza.

Zawiodłam się. Od czasu, jak Gwen i Gideon się pogodzili, robiła się coraz gorsza.

Pierwsza książka, jaką czytałam, w której nieśmiertelność nie jest szczytem szczęścia. Niespotykane zjawisko. Super

Pierwsza książka, jaką czytałam, w której nieśmiertelność nie jest szczytem szczęścia. Niespotykane zjawisko. Super

Uwielbiam to. Świetnie było kombinować, co się właściwie dzieje.

Uwielbiam to. Świetnie było kombinować, co się właściwie dzieje.