Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zmierzyłem się z tą legendarną książką w sumie nie wiedząc czego się spodziewać i po skończeniu nie wiem co myśleć.
Historii o przedwojennej Warszawie jest sporo i sporo z nich na pewno przedstawia tamten swiat ciekawiej.
Z drugiej strony jednak nie można odmówic Grzesiukowi specyficznego uroku i ogromnej charyzmy.
Dla mnie troche za dużo opowieści kończy się bitką lub pipjatyką. Rozumiem, że takie czasy i takie okoliczności ale wciąż spodziewałem się chyba czegoś innego.
Poza tym oprócz rozdziału o wycieczce do Lublina na rowerze to nie odnalazłem tutaj tego "sławnego" humoru, ale wiadomo - "co ludź to gust". Nie wszystkich śmieszy to samo.
Warto ale z pewną ostrożnością.

Zmierzyłem się z tą legendarną książką w sumie nie wiedząc czego się spodziewać i po skończeniu nie wiem co myśleć.
Historii o przedwojennej Warszawie jest sporo i sporo z nich na pewno przedstawia tamten swiat ciekawiej.
Z drugiej strony jednak nie można odmówic Grzesiukowi specyficznego...

Rozwiń

Zwiń

Pan Maciej Siembieda ma tą rzadką umiejętność, którą ja nazwałem sobie "wikipedyzacją". Oznacza ona, że podczas czytania aż mnie nosi, żeby co chwila cos sprawdzać, doczytywać lub zobaczyć na szeroko rozumianej wikipedii. Przy czytaniu "Wotum" stałem sie specjalistą od Częstochowy, Czarnej Madonny i homeoterapii.
Ale to dobrze. To bardzo dobrze.
Dla mnie właśnie po to czyta się ksiązki historyczno-sensacyjne - żeby dowiedzieć się czegoś nowego i interesującego.
Pan Maciej jest mistrzem w rozpalaniu tego płomyka żądzy wiedzy.
Jedynym małym minusikiem są dla mnie cliffhangery. Wyrosłem z nich chyba :) Do tego są robione w jakiś dziwny sposób - często już w następnym rozdziale dowiadujemy sie o co chodziło. Z jedenj strony to dobrze bo nie irytuje, ale z drugiej to skoro dowiadujemy sie od razu to po co było to robić. Książkę i tak ciężko odłożyć :)
Wciąż jestem fanem twórczości Pana Macieja i nie widzę żeby w najbliższej przyszłości miało się to zmienić.

Pan Maciej Siembieda ma tą rzadką umiejętność, którą ja nazwałem sobie "wikipedyzacją". Oznacza ona, że podczas czytania aż mnie nosi, żeby co chwila cos sprawdzać, doczytywać lub zobaczyć na szeroko rozumianej wikipedii. Przy czytaniu "Wotum" stałem sie specjalistą od Częstochowy, Czarnej...

Rozwiń

Zwiń

Zaraz. Momencik.
Przecież ja to juz raz czytałem...
A nie. To były "Mroczne sekrety".

I to własnie największy problem. W recenzji tamtej książki napisałem, że to taki troche rozwinięty odcinek "Trudnych Spraw" i tutaj jest dokładnie tak samo. Mamy bodajże trzy historie, które łączą sie ze sobą w morderczym węzęłku.
Jeśli ktoś czytał tamten odcinek tego paradokumentu to doskaonale wie czego się spodziewać.
Ja już chyba trzeciego podejścia nie zrobię, bo po co?

Zaraz. Momencik.
Przecież ja to juz raz czytałem...
A nie. To były "Mroczne sekrety".

I to własnie największy problem. W recenzji tamtej książki napisałem, że to taki troche rozwinięty odcinek "Trudnych Spraw" i tutaj jest dokładnie tak samo. Mamy bodajże trzy histori...

Rozwiń

Zwiń