Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W okolicy połowy książki zerknęłam na opis z powodu mieszanych uczuć, jakie towarzyszyły w tam tym momencie podczas czytania. Nie wiedziałam o co chodzi, gdyż akcja w książce rozwija się powoli. I to był błąd, bo niestety dowiedziałam się o czymś co nie pojawiło się jeszcze na kartach stron, dopiero o tym mowa była dużo później. Oczekiwałam od opisu, że mi powie "cierpliwości", a nie natknięcia na spoilery. Niestety zepsuło mi w jakimś stopniu odbiór książki i nie jestem wstanie ocenić tego dzieła. Końcówka nieco osłodziła mi moje rozgoryczenie.
Nabokov nie ukrywa nawiązań do Dostojewskiego. Mam wrażenie, że mają wydźwięk prześmiewczy. Nie dostrzegłam nawiązań do nowelki Damy pikowej Puszkina chociaż czytałam ją, ale jednak to było kawałek temu. No cóż kiedyś wrócę do tego utworu jeszcze raz skupiając się na różnych nawiązaniach do literatury. Wcześniej przeczytam "Sobowtór" Dostojewskiego i poznam trochę literatury rosyjskiej.
Nie będę zdradzać fabuły, bo uważam,że lepiej nie wiedzieć nic na temat pozycji, samemu odkrywać kolejne puzzle układanki. Jeśli ktoś czytał jakoś pozycję Nabokova to wie czego mniej więcej oczekiwać i raczej się nie zawiedzie z nastawieniem, że ma ochotę w tym momencie na powolny rozwój akcji.

W okolicy połowy książki zerknęłam na opis z powodu mieszanych uczuć, jakie towarzyszyły w tam tym momencie podczas czytania. Nie wiedziałam o co chodzi, gdyż akcja w książce rozwija się powoli. I to był błąd, bo niestety dowiedziałam się o czymś co nie pojawiło się jeszcze na kartach stron, dopiero o tym mowa była dużo później. Oczekiwałam od opisu, że mi powie...

Mieszane uczucia po skończeniu tej książki, a jakby inaczej, jeśli opisuje obsesje czterdziestoletniego faceta na punkcie dwunastoletniej dziewczynki. Chociaż istnieje inna opcja po prostu obrzydzenie i nic więcej.
"Lolito, światłości mojego życia, ogniu moich lędźwi. Grzechu mój, moja duszo. Lo-li-to: koniuszek języka robi trzy kroki po podniebieniu, przy trzecim stuka w zęby. Lo. Li. To. Na imię miała Lo, po prostu Lo, z samego rana, i metr czterdzieści siedem w jednej skarpetce. W spodniach była Lolą. W szkole – Dolly. W rubrykach – Dolores. Lecz w moich ramionach zawsze była Lolitą”
Niesmak. To z jednej strony, a z drugiej zachwyt. Przecież to tylko fikcja literacka, która oddaje idealnie stan umysłu pedofila. Przynajmniej sprawia takie wrażenie.

Mieszane uczucia po skończeniu tej książki, a jakby inaczej, jeśli opisuje obsesje czterdziestoletniego faceta na punkcie dwunastoletniej dziewczynki. Chociaż istnieje inna opcja po prostu obrzydzenie i nic więcej.
"Lolito, światłości mojego życia, ogniu moich lędźwi. Grzechu mój, moja duszo. Lo-li-to: koniuszek języka robi trzy kroki po podniebieniu, przy trzecim stuka w...