Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Alicja Tabor, wzięta warszawska reporterka, wraca po latach do zapomnianego, rodzinnego Wałbrzycha, aby przygotować reportaż o znikających w dziwnych okolicznościach dzieciach. Jednak sprawa zaginionych to nie jedyne, co przyjdzie badać Alicji. W starym, opuszczonym domu przyjdzie jej zmierzyć się z duchami przeszłości i historią jej najbliższych, zaskakującą i straszną.

Powieść Bator to próba odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób przeszłość i doświadczenia dzieciństwa i lat młodzieńczych mogą definiować człowieka w jego dorosłym życiu. Bo choć główna bohaterka od wałbrzyskiego życia odcięła się lata temu to powrót do rodzinnego miasta udowodnił jej, że od przeszłości uciec się nie da a dawne emocje dopaść nas mogą w najbardziej nieoczekiwanym momencie. (...)

Bator z dużą wprawą tworzy postaci drugoplanowe, które akurat w tej powieści, są zdecydowanie barwniejsze niż sama główna bohaterka. Swoje postaci Bator tworzy przez opowiadane przez nich historie - burzliwe losy Alberta Kukułki, przyjaciela rodziny Alicji, opowieści dyrektora domu dziecka, oddanego swoim wychowankom czy historia zafascynowanej księżną Daisy siostry głównej bohaterki. Do katalogu kolorowych i nieoczywistych bohaterów trzeba też dodać transseksualną bibliotekarkę, właściciela sklepu zoologicznego, czy kociary - postacie nie z tego świata, owiane mgłą tajemnicy, zagadkowe strażniczki pereł księżnej Daisy.

Jest jeszcze jeden ważny bohater powieści - Wałbrzych, miasto uważane za "koniec świata", podupadające, zapomniane górnicze miasto. Jednak to co czyni Wałbrzych wyjątkowym to jego tajemnica, spowity setką legend zamek Książ z jego podziemiami, czy jego ostatnia władczyni - księżna Daisy.

Bator ukazuje Wałbrzych w sposób, w który już kiedyś pokazał go w filmie "Sztuczki" Andrzej Jakimowski. Nie stara się go na siłę upiększyć, wady przekuwa w zalety, co sprawia, że miasto ekscytuje.(...)

Powieść Joanny Bator ma w sobie coś z thrillera. Potrafi obudzić skrajne emocje - przez złość na niekochających swoich dzieci rodziców, po śmiech z konwersacji użytkowników lokalnego forum. Nie była to dla mnie jednak lektura, którą "łyknęłam". Co nie zmienia faktu, że po inne powieści autorki sięgnę z pewnością - chociażby dla ich bohaterów.

cała recenzja: http://glodna-liter.blogspot.com/2014/01/ciemno-prawie-noc-joanna-bator.html

Alicja Tabor, wzięta warszawska reporterka, wraca po latach do zapomnianego, rodzinnego Wałbrzycha, aby przygotować reportaż o znikających w dziwnych okolicznościach dzieciach. Jednak sprawa zaginionych to nie jedyne, co przyjdzie badać Alicji. W starym, opuszczonym domu przyjdzie jej zmierzyć się z duchami przeszłości i historią jej najbliższych, zaskakującą i...

Swietłana Aleksijewicz po raz kolejny przedstawiła przejmujący obraz wojny, widziany z perspektywy postaci, które w wojennej historii wydają się być zupełnie pominięte - dzieci. to nie jest książka, która bawi. nie jest to też literatura, która wzrusza. jeżeli w trakcie lektury pojawia się na twarzy uśmiech, to tylko w momentach, kiedy relacje rozczulają pewną dziecięcą logiką. jeśli pojawiają się łzy - to tylko z niemocy nad okrucieństwem wojny i cierpieniem ludzi, którzy już jako dojrzali, żeby nie powiedzieć, że po prostu starzy ludzie, wracali w swych wspomnieniach do najgorszych dni w życiu

Swietłana Aleksijewicz po raz kolejny przedstawiła przejmujący obraz wojny, widziany z perspektywy postaci, które w wojennej historii wydają się być zupełnie pominięte - dzieci. to nie jest książka, która bawi. nie jest to też literatura, która wzrusza. jeżeli w trakcie lektury pojawia się na twarzy uśmiech, to tylko w momentach, kiedy relacje rozczulają pewną dziecięcą...

lekkie czytadło do połknięcia w pociągu w drodze nad morze. jednak jeżeli szukasz czegoś ambitniejszego - zostaw Dom Tajemnic na inny czas. Dość interesującej fabule i dobrej narracji zaszkodziły płytkie dialogi, rzutujące też na odbiór postaci. historyczne dywagacje prowadzone przez bohaterów zupełnie nie pasowały do książki. nie w takiej literaturze powinno się podejmować próby zrozumienia holokaustu.

lekkie czytadło do połknięcia w pociągu w drodze nad morze. jednak jeżeli szukasz czegoś ambitniejszego - zostaw Dom Tajemnic na inny czas. Dość interesującej fabule i dobrej narracji zaszkodziły płytkie dialogi, rzutujące też na odbiór postaci. historyczne dywagacje prowadzone przez bohaterów zupełnie nie pasowały do książki. nie w takiej literaturze powinno się podejmować...