Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo fajna kreska i ciekawy scenariusz. Trzeba chwilę przysiąść, by zrozumieć poszczególne elementy. Interesujący w odbiorze - różniący się od innych komiksów na wielu płaszczyznach... Z początku byłem zdziwiony, ale potem się zachwyciłem.

Polecam

Bardzo fajna kreska i ciekawy scenariusz. Trzeba chwilę przysiąść, by zrozumieć poszczególne elementy. Interesujący w odbiorze - różniący się od innych komiksów na wielu płaszczyznach... Z początku byłem zdziwiony, ale potem się zachwyciłem.

Polecam

Definitywnie najlepszy numer, jaki do tej pory się ukazał. Karl Edward Wagner, Harry Houdini, kobiety-demony, Al Capone, American Psycho i miodne opowiadanie Franka Herberta.
Mocno polecam.

Definitywnie najlepszy numer, jaki do tej pory się ukazał. Karl Edward Wagner, Harry Houdini, kobiety-demony, Al Capone, American Psycho i miodne opowiadanie Franka Herberta.
Mocno polecam.

Dla wszystkich, których chucią jest paranie się pisaniem. U tych, u których chuć mniejsza - wciąż pozycja insteresująca.

Dla wszystkich, których chucią jest paranie się pisaniem. U tych, u których chuć mniejsza - wciąż pozycja insteresująca.

Najlepsza biografia jaką czytałem

Najlepsza biografia jaką czytałem

Dziewięć - dałbym i dziesięć, gdyby nie fakt, że napisana jest co najwyżej przeciętnie.

Dziewięć - dałbym i dziesięć, gdyby nie fakt, że napisana jest co najwyżej przeciętnie.

Bardzo dobry numer - powieść jest świetna :)

Bardzo dobry numer - powieść jest świetna :)

Nie podeszła mi ta książka, mimo ambicji i chęci - jestem co prawda czytelnikiem literatury pięknej, ale zupełnie obcy i anormalny jest dla mnie sposób narracji i opisywane wydarzenia, których logiczny ciąg nie ma żadnego uzasadnienia i nie prowadzi do niczego.

Marquez nadaje się co najwyżej na aforystę, który powinien podszkolić się w warsztacie.

Nie podeszła mi ta książka, mimo ambicji i chęci - jestem co prawda czytelnikiem literatury pięknej, ale zupełnie obcy i anormalny jest dla mnie sposób narracji i opisywane wydarzenia, których logiczny ciąg nie ma żadnego uzasadnienia i nie prowadzi do niczego.

Marquez nadaje się co najwyżej na aforystę, który powinien podszkolić się w warsztacie.

Dzienniki Gombrowicza.

Poniedziałek
On.
Wtorek
On.
Środa
On.

Może i zabrzmi to dziwnie, zbyt pochwalnie, jakbym otaczał osobę jego nimbem, aurą, przesadną czcią, to jednak zwykła trawestacja początku tego trzytomowego, przez Felietonistów i Krytyków maści wszelkiej uznanego za najwyższe twórcze osiągnięcie, dzieła. I brnąłem przez to wcale dobre dzieło przez trzy dni, choć i tak czuję, że za mało mu poświęciłem.


Ciężko pisać o tym nietypowym zapisie wspomnień, na wskroś literackim, odżegnującym się od stylistyki diariusza, o poligonie marzyciela i laboratorium filozofa, tych stron kilka - czy kilkanaście, dziesiąt i setka przesiąknięte wizją anty-formy i wykreowania własnego ja. Autonomicznego, autorytatywnego, które objęłoby królowanie i nie chciało już abdykować. Wizja to jest na wskroś dramatyczna - skoro bowiem wiemy, że pisanie to wojna, jaką artysta toczy z czytelnikami o swoją własną wybitność, a że w temacie pisania zamyka się także kreowanie własnego, osobowościowego Ja, to i wojną tą będzie owa kreacja.

Na wpół artysta (bo nigdy tym mianem się nie określał), na wpół intelektualista (do miana którego chciał - mniej lub bardziej - pretendować, konfrontując się z szeregiem toczących ich bakcyli) prowadzi tę wojnę dwutorowo - obnażając płytkość literatów, którzy, nawet mimo autorskiego uznania, zostają przez niego wyrzuceni poza margines, jako antyosobowościowe i wtórne dusze, i literatury tendencyjnej, pisanej pod jarzmem obowiązującej ideologii oraz nieustannego dążenia do oryginalności - ale oryginalności świadomej, wielopłaszczyznowej, nie awangardowej i anarchizującej.

Wincyj pany: http://singlesipoflife.blogspot.com/2013/09/myslenie-zostawmy-koniom-bo-maja-duze-by.html

Dzienniki Gombrowicza.

Poniedziałek
On.
Wtorek
On.
Środa
On.

Może i zabrzmi to dziwnie, zbyt pochwalnie, jakbym otaczał osobę jego nimbem, aurą, przesadną czcią, to jednak zwykła trawestacja początku tego trzytomowego, przez Felietonistów i Krytyków maści wszelkiej uznanego za najwyższe twórcze osiągnięcie, dzieła. I brnąłem przez to wcale dobre dzieło przez trzy dni,...

Świetna, przejrzysta i jedyna w swoim rodzaju!

Świetna, przejrzysta i jedyna w swoim rodzaju!

Czytajcie - dobra!

Czytajcie - dobra!

Nic dziwnego, że polecam - warto! :)

Nic dziwnego, że polecam - warto! :)

Dziękuję, A.

Krótkie, pojedyncze zdania, każde z osobna piękne, przesycone obrazową treścią, chciałoby się powiedzieć: soczyste, ustawione razem, solidarnie w szereg opisu, wydaje się, że walczą między sobą o palmę perwszeństwa, ale łączą się ze sobą i tworzą wirtuozerską całość, niczym pierzeja z małych kamieniczek - mekka architektonicznej podniety.

Swoboda i ekwilibrystyczny wdzięk godzien łyżwiarza figurowego, z którym ciągle balansuje między egzystencjalno-pragmatycznymi przemyśleniami, wprowadzając mnie w stan refleksyjny, zapędzając mnie w melancholijne pułapki, a czasem każąc zamienić się w kontestatora, a tą satysfakcjonującą prozaicznością codzienności, ukazaną ulotnie, jak przez kliszę aparatu, jak w negatywie, przykryta warstwą patyny, w kolorystyce sepii, oddzielona jest od zakłamanego idealizmu i przypomina wszystko to, co łączy ją ze światem prawdziwym.

Renarque zza grobu zdaje sobie sprawę, że z linią fabularną sobie nie poradził.

Dziękuję, A.

Krótkie, pojedyncze zdania, każde z osobna piękne, przesycone obrazową treścią, chciałoby się powiedzieć: soczyste, ustawione razem, solidarnie w szereg opisu, wydaje się, że walczą między sobą o palmę perwszeństwa, ale łączą się ze sobą i tworzą wirtuozerską całość, niczym pierzeja z małych kamieniczek - mekka architektonicznej podniety.

Swoboda i...

Kariera Gibsona ruszyła, kiedy napisał bardzo dobrze przyjętą powieść Neuromancer z 1984 roku, która zdobyła trzy najważniejsze nagrody science-fiction (nagrodę Nebula, Hugo oraz nagrodę im. Philipa K. Dicka) i odniosła wielki sukces komercyjny. To pierwsza książka z trylogii Ciągu (ciąg to określenie slumsów w jakie zamieniło się wschodnie wybrzeże USA), a jej i kolejnym dwóm kontynuacjom: Graf Zero i Mona Liza Turbo zawdzięczamy kreację cyberpunkowego świata. Chociaż, według autora na początku wcale nie było tak optymistycznie: „Miałem duże szczęście - absurdalne szczęście, że akurat wtedy zainteresowałem się SF. Kiedy pisałem dwa opowiadania, z których wyłonił się pomysł na Neuromancera, mówiłem sobie: "Proszę, proszę, pozwólcie mi to opublikować zanim 20000 tysięcy innych ludzi napisze dokładnie taką samą historię". Myślałem, że to było oczywiste.”. Jego geniusz sięga bardzo głęboko. Jeżeli w jakimkolwiek filmie odnajdziecie sceny, gdzie hakerzy komputerowi muszą zmagać się z kolorowymi abstrakcjami danych, omijać wizualne przeszkody i wwiercać się w systemy wirtualnej rzeczywistości, możecie być pewni, że autorzy odwołują się do koncepcji stworzonej przez Gibsona. Pisarz, który do tamtej pory nie miał prawie żadnego kontaktu z komputerami, najczęściej używał i faksu i twierdził: „jestem technologicznym agnostykiem”, wziął pewnego dnia do rąk maszynę do pisania i stworzył tak ważne dzieło bez najmniejszego doświadczenia w kontaktach z techniką i maszynami. To pokazuje jego kunszt.

Więcej w najnowszym, siódmym numerze Coś na Progu.

Kariera Gibsona ruszyła, kiedy napisał bardzo dobrze przyjętą powieść Neuromancer z 1984 roku, która zdobyła trzy najważniejsze nagrody science-fiction (nagrodę Nebula, Hugo oraz nagrodę im. Philipa K. Dicka) i odniosła wielki sukces komercyjny. To pierwsza książka z trylogii Ciągu (ciąg to określenie slumsów w jakie zamieniło się wschodnie wybrzeże USA), a jej i kolejnym...

War... War never changes.

War... War never changes.

Okładka - rewelacja
Ostatnie opowiadanie - najlepsze.

Okładka - rewelacja
Ostatnie opowiadanie - najlepsze.

Porządne.

Porządne.

Kompletna, absorbująca i ciekawa. Polecam.

Kompletna, absorbująca i ciekawa. Polecam.

Zawiodłem się. Znacznie lepszy styl narracji kminą jest w "Jabłuszku" Sergiusza Piaseckiego.

Zawiodłem się. Znacznie lepszy styl narracji kminą jest w "Jabłuszku" Sergiusza Piaseckiego.

ZWTP, panowie i panie, ZWTP

ZWTP, panowie i panie, ZWTP

Mimo że nie jestem socjalistą, komunistą, ani lewicowcem i idea narodowa - ale nie w gospodarce - jest mi bliska, uważam tę książkę za totalną słabiznę. Nie polecam.

Mimo że nie jestem socjalistą, komunistą, ani lewicowcem i idea narodowa - ale nie w gospodarce - jest mi bliska, uważam tę książkę za totalną słabiznę. Nie polecam.