Wzbudza zainteresowanie

Wzbudza zainteresowanie

"-Lepiej być szczęśliwym, niż sławnym, "Fokstrot".
(...)
-Jak to zrobić?
-To bardzo trudne. (...) Trzeba albo znaleźć kogoś... albo myśleć każdego dnia kategoriami wieczności, zamiast tylko o tym, co masz jeszcze dzisiaj do zrobienia i co zrobili tobie inni."



oniryczno-wulgarny weryzm podszyty genialną erudycją = Łysiak par excellence

"-Lepiej być szczęśliwym, niż sławnym, "Fokstrot".
(...)
-Jak to zrobić?
-To bardzo trudne. (...) Trzeba albo znaleźć kogoś... albo myśleć każdego dnia kategoriami wieczności, zamiast tylko o tym, co masz jeszcze dzisiaj do zrobienia i co zrobili tobie inni."



oniryczno-wulgarny weryzm podszyty genialną erudycją = Łysiak par excellence

Łysiak umie zainteresowac kazdego. Swietny jezyk. Polecam jego ksiazki goraco

Łysiak umie zainteresowac kazdego. Swietny jezyk. Polecam jego ksiazki goraco

Historia bardzo interesująca, tak jak czasy i rzeczywistość, która w niej opisana. Męczyło mnie trochę słownictwo i ta forma rozmów przy użyciuciu literatury. Na razie nie sięgne po kolejny tom. Chaos Łysiaka to chyba nie mój świat.

Historia bardzo interesująca, tak jak czasy i rzeczywistość, która w niej opisana. Męczyło mnie trochę słownictwo i ta forma rozmów przy użyciuciu literatury. Na razie nie sięgne po kolejny tom. Chaos Łysiaka to chyba nie mój świat.

Ta książka jest po prostu genialna. To taka książka, której się nie czyta, ją się po prostu pochłania. Trudno ją również zaszufladkować, bo nie jest to pomimo swojej tematyki powieść sensacyjna ani obyczajowa. Jest to doskonała mieszanka z dużą ilością moralitetòw. Każdy znajdzie w niej coś dla siebie i bynajmniej nie wyjdzie zawiedziony.
Łysiak opowiedział historię warszawskiego gangstera w sposób niesamowity. Dzieje się tu dużo i szybko. Brawurowe przejęcie wladzy w warszawskim półświatku, czasy komuny i jej absurdów, charyzmatyczny przywódca o ksywie Książe i jego podwładni umiejący karate. Nie brakuje tu również filozoficznych dysput, które się czyta z zapartym tchem i można tylko podziwiać autora za jego niebywałą erudycję. Pisarz użył również gwary warszawskiej, co nadało książce autentyczności. Nie brak w niej również elementów fantastyki, jak w końcowym rozdziale podróży po wieżowcu.
Książka zachwyca swoją nietuzinkowością, a samo zakończenie jest bardzo wzruszające. Szkoda, że nie nakręcono na jej podstawie filmu. Polecam gorąco!

Ta książka jest po prostu genialna. To taka książka, której się nie czyta, ją się po prostu pochłania. Trudno ją również zaszufladkować, bo nie jest to pomimo swojej tematyki powieść sensacyjna ani obyczajowa. Jest to doskonała mieszanka z dużą ilością moralitetòw. Każdy znajdzie w niej coś dla siebie i bynajmniej nie wyjdzie zawiedziony.
Łysiak opowiedział historię...

Pomocy, w wydaniu, które przeczytałem cenzura usunęła przerobiony tekst "Szarej piechoty". Może jakiś "Książę" to ujawni?

Pomocy, w wydaniu, które przeczytałem cenzura usunęła przerobiony tekst "Szarej piechoty". Może jakiś "Książę" to ujawni?

Łysiak to jest pisarz którego należy czytać i wracać do niego.

Łysiak to jest pisarz którego należy czytać i wracać do niego.

Ta książka to nie tylko barwny opis warszawskiej Pragi. Łysiak w ciekawy sposób pokazał mechanizm przejmowania władzy.

Ta książka to nie tylko barwny opis warszawskiej Pragi. Łysiak w ciekawy sposób pokazał mechanizm przejmowania władzy.

"Dupy rżnięte mechaniczne, absolwentki dyskotek", "nagapiłem się", "pies z kulawą nogą", "chuj w śmieciach"...hehe Małolat wariacie. Choć jak donosi Ebenezer Rojst, Waldek tez lubił sobie coś podwędzić.

"Dupy rżnięte mechaniczne, absolwentki dyskotek", "nagapiłem się", "pies z kulawą nogą", "chuj w śmieciach"...hehe Małolat wariacie. Choć jak donosi Ebenezer Rojst, Waldek tez lubił sobie coś podwędzić.

Nigdy nie dokończyłem tej książki, chociaż należy do moich ulubionych. Jako żywo przypomina mi film "Krwawy sport" z przełomu lat 90-tych, gdzie mordobicie i filmy "klasy b" wiodły prym w wypożyczalniach VHS i w świadomości młodego widza. Historia Księcia, cytuję:

[Takich ludzi jak "Książę" pokazują w kinach. Potem opuszczasz salę, marząc, iż jesteś "Księciem", aż do przystanku, na którym pragniesz tylko, by nadjechał tramwaj. Był tak charakterny, że bardziej nie można. Nie znalazłbyś w nim śladu pozerstwa. Gdy już każdy kozak w Warszawie mówił o nim z szacunkiem, chciałem się przypochlebić i powiedziałem mu, że jest sławny. Odpowiedział, nie patrząc na mnie: "Lepiej być szczęśliwym, niż sławnym". Tego nie skapowałem od razu, chociaż było proste. "Książę" nadawał tyle frajerskich wyrazów, niczym z uniwersyteckiej kminy. Wtedy u każdego innego, kto by zapodawał profesorskim bełkotem, wnerwiałoby mnie, lecz nie u niego. Jemu było z tym do twarzy. Kminę i grypserę znał nie gorzej od przeciętnego chłopaka z "Dołu", Pragi, Targówka i Grochowa, ale nigdy się nie posługiwał. U niego nic nie było jasne na blachę; myślałeś, że jest tak, a po jakimś czasie wychodziło, żeś się kropnął, bo jest nie tak, albo zupełnie inaczej. Niby nie wierzył w Boga, a to "Pan Bóg" powiedział takim tonem, jakby mówił o kimś, z kim robi się interesy. Można nie wierzyć facetowi, z którym się je robi, ale trudno nie wierzyć, że on istnieje. Tylko, jaki to interes, kiedy nie chodzi się do domu tego faceta i nie zaprasza go do siebie, bo w ogóle nie chce się z nim rozmawiać? Dopiero po śmierci "Księcia" zrozumiałem wiele rzeczy, których nie pojmowałem, kiedy żył. Zrozumiałem, że Bóg był w nim, tak jak w drzewach, gwiazdach, kamieniach, w bydlętach i w wodzie ze źródła. Na wszystko miał jakieś zdanie, które zabijało, jakby nienawidził wszystkiego. Mogłeś być z czegoś dumny, coś chwalić, przybiec do niego z czymś wielkim, a on patrzył na ciebie i mówił zimno, to zdanie, po którym odechciewało ci się pieprzyć i sam byłeś zdziwiony, że takie gówno mogło cię rajcować. Podkreślał mowę plastyka Michała Anioła: "Ci, którzy godzą się służyć tronowi za osły, jeszcze po śmierci będą dźwigali swoje brzemię".]

Nigdy nie dokończyłem tej książki, chociaż należy do moich ulubionych. Jako żywo przypomina mi film "Krwawy sport" z przełomu lat 90-tych, gdzie mordobicie i filmy "klasy b" wiodły prym w wypożyczalniach VHS i w świadomości młodego widza. Historia Księcia, cytuję:

[Takich ludzi jak "Książę" pokazują w kinach. Potem opuszczasz salę, marząc, iż jesteś "Księciem", aż do...