Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka-problem. I to z dwóch dosyć istotnych powodów.

Pierwszy: Vargas Llosa skończył ją pisać w 1993 roku, wciąż przeżywając bardzo mocno swój start w wyborach prezydenckich w 1990 roku i zwycięstwo Alberto Fujimoriego, który według Llosy pogrążył Peru w jeszcze większym chaosie i rządach autorytarnych. Książka pulsuje tymi emocjami, pełno tu prób wytłumaczenia się z własnych decyzji, czuć jego bezsilność wobec skorumpowanego systemu - to swoista walka z wiatrakami, szlachetna, choć skazana na niepowodzenie. Tylko że opisy peruwiańskich partii politycznych, układów i układzików warunkowanych wieloletnimi rządami reżimów wojskowych mogą być dla polskiego czytelnika obce i niezrozumiałe. To tak, jakby np. Kanadyjczykowi wytłumaczyć choćby paradoksy rządów koalicji PiS-Samoobrona-LPR... Próżny trud. No i od tych wydarzeń minęło już 20 lat, a tymczasem dostajemy pięknie wydaną książkę z hasłem "Nobel 2010" oraz "Mario Vargas Llosa sam o sobie"...:).

Drugi powód - struktura książki. Llosa zbudował ją na zasadzie przeplatanki: rozdział o sobie i swoim dzieciństwie/młodości, rozdział o wyborach. I tak na przemian, do bólu głowy. W efekcie czytałam ją bez skupienia, zmuszona wracać do przeczytanych fragmentów, bo raz byłam w jednej historii, a raz w drugiej. W dodatku - nie ukrywajmy - jego biografia jest o wiele ciekawsza i ciekawiej napisana niż kawałki o wydźwięku politycznym. Skończyło się na tym, że odpuściłam sobie dwa ostatnie rozdziały dotyczące wyborów, absolutnie nie czując żalu z faktu, że nie poznam najdramatyczniejszych chwil (z punktu widzenia Llosy) w jego życiu.

Ta przygoda z biografią Llosy potwierdziła moją smutną obserwację rynku wydawniczego: jeśli tylko autor zyskuje sławę, to opłaca się wznawiać - z wielkim szumem medialnym - nawet te pozycje, które należałoby pozostawić zagorzałym fanom albo badaczom literackim. Odpowiednio odgrzane i opakowane sprzeda się wszystko...

Książka-problem. I to z dwóch dosyć istotnych powodów.

Pierwszy: Vargas Llosa skończył ją pisać w 1993 roku, wciąż przeżywając bardzo mocno swój start w wyborach prezydenckich w 1990 roku i zwycięstwo Alberto Fujimoriego, który według Llosy pogrążył Peru w jeszcze większym chaosie i rządach autorytarnych. Książka pulsuje tymi emocjami, pełno tu prób wytłumaczenia się z...