Przeczytałam kolejny raz i nie rozczarowałam się. Książka napisana w formie wywiadu- monologu umierającego człowieka, świadka wielu wydarzeń historycznych XX wieku, wojennego bohatera. Narrator umiera i zdaje sobie z tego sprawę, dlatego chce pozostawić coś po sobie i zaprasza pisarza, aby wysłuchał kolei jego losu. Tristano opowiada o strachu i bohaterstwie, o przenikaniu się wspomnień, o minionej rzeczywistości i błędach, o historii. Porusza również problemy współczesnego świata- przemoc, głód, wszechobecny kult telewizji. W swych retrospekcjach wraca do kobiet, które kochał i decyzji, które podejmował. Wszystko, o czym mówi jest niepewne i mgliste, gdyż jak słoń zaczął już zataczać swój krąg śmierci, i na nim głównie się skupia. Styl pisarski nie spodoba się każdemu, a forma w rodzaju strumienia świadomości utrudnia trochę czytanie. Myślę jednak, ze warto, bo dawno nie trafiłam na książkę, w której znalazłabym tyle pięknych i mądrych myśli, które skłaniają do zastanowienia.

Przeczytałam kolejny raz i nie rozczarowałam się. Książka napisana w formie wywiadu- monologu umierającego człowieka, świadka wielu wydarzeń historycznych XX wieku, wojennego bohatera. Narrator umiera i zdaje sobie z tego sprawę, dlatego chce pozostawić coś po sobie i zaprasza pisarza, aby wysłuchał kolei jego losu. Tristano opowiada o strachu i bohaterstwie, o przenikaniu...