Po­dziw in­nych jest jak nar­ko­tyk, po­tra­fi uza­leż­nić i spa­lić (...).

Po­dziw in­nych jest jak nar­ko­tyk, po­tra­fi uza­leż­nić i spa­lić (...).

Lu­dzie rzad­ko zdają sobie spra­wę, że kon­se­kwen­cje ich uczyn­ków nigdy nie do­tkną wy­łącz­nie ich. Są jak roz­cho­dzą­ce się po wo­dzie kręgi po wrzu­co­nym do niej ka­mie­niu, które do­cie­ra­ją da­le­ko i ko­ły­szą wszyst­kim, co się na niej unosi. I zanim tafla na po­wrót się uspo­koi i znie­ru­cho­mie­je, mija dużo czasu. Tylko w przy­pad­ku kon­se­kwen­cji jest istot­na róż­ni­ca. Tu już nic nigdy się nie wy­gła­dzi i nie uspo­koi.

Lu­dzie rzad­ko zdają sobie spra­wę, że kon­se­kwen­cje ich uczyn­ków nigdy nie do­tkną wy­łącz­nie ich. Są jak roz­cho­dzą­ce się po wo­dzi...

Cza­sem prawo po pro­stu za­wo­dzi, bo lu­dziom, któ­rzy je two­rzy­li, pewne rze­czy nie mie­ści­ły się w gło­wie, albo ta­kich nie prze­ży­li.

Cza­sem prawo po pro­stu za­wo­dzi, bo lu­dziom, któ­rzy je two­rzy­li, pewne rze­czy nie mie­ści­ły się w gło­wie, albo ta­kich nie prze­ży...