Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Biografia Bruce'a Dickinson'a to coś, na co czekałam bardzo długo, ale wreszcie się doczekałam. Jako wielka fanka Iron Maiden, zaczęłam ją czytać od razu , jak wpadła w moje ręce. Pierwszą rzeczą, która niesamowicie spodobała mi się jest styl autobiografii. Czytając ją miałam wrażenie, że Bruce siedzi koło mnie i opowiada mi to osobiście. Jego styl jest lekki, przepełniony humorem i dopełniony dozą sarkazmu, co szczerze uwielbiam. Wszystko łączy się ze sobą idealnie. Niektórzy mogą się przyczepić do tego, że pominął wątki rodzinne, niektóre wydarzenia czy za dużo rozwlekał się nad opisywaniem historii o pilotażu i lataniu. Moim zdaniem jednak jest to coś, co sprawia, że widzimy, jakim jest człowiekiem. Trochę chamskim, zakochanym w tym, co robi człowiekiem, który nie boi się szczerze wyrazić swojej opinii, nawet, jeżeli miałaby formę obelgi. Podaje nam na tacy całego siebie, i czy nam się to podoba czy nie, taki jest i taki pozostanie. Możemy go za to znienawidzić albo pokochać. Nie ma tu pośredniej opcji.

Biografia Bruce'a Dickinson'a to coś, na co czekałam bardzo długo, ale wreszcie się doczekałam. Jako wielka fanka Iron Maiden, zaczęłam ją czytać od razu , jak wpadła w moje ręce. Pierwszą rzeczą, która niesamowicie spodobała mi się jest styl autobiografii. Czytając ją miałam wrażenie, że Bruce siedzi koło mnie i opowiada mi to osobiście. Jego styl jest lekki, przepełniony...

Kontynuacja "Buntowniczki z pustyni", czyli niesamowity "Zdrajca tronu". Wow... Po prostu wow... Ta książka to istny wir akcji, w który jeżeli wpadniesz nie zdołasz się wydostać. To, co się tam działo jest nie do opisania. Kończąc książkę byłam, lekko mówiąc, oszołomiona ogromem tego, co zrzuciła na nas aktorka. Od bardzo dawna młodzieżówka nie wywarła na mnie tak wielkiego wrażenia. I ta końcówka... Boże, ja potrzebuję trzeciej części na teraz. Ale przejdźmy do czegoś innego niż tylko moich uczuć po jej skończeniu.

Książka w dalszym ciągu wprawia nas w niesamowity klimat bliskiego wschodu. Tyle, że tym razem dostajemy o wiele większą dawkę doznań. Czytając miałam przed oczami te wszystkie miejsca, tak dobrze autorka zbudowała opisy. Ja osobiście miałam jeszcze oparcie w postaci moich wspomnień ze zwiedzania Alhambry - wspaniałego zespołu pałacowego znajdującego się w Grenadzie. Coś niesamowitego. Jeżeli macie szansę, to pojedźcie i przekonajcie się na własne oczy. Bardzo spodobał mi się także rozwój głównej bohaterki oraz to, że pojawiły się tam nawiązania do jej przeszłości. Nieraz byłam wzruszona i zszokowana tym, co się działo. Choć część z tych rzeczy przewidziałam, to zakończenie zaskoczyło mnie i sprawiło, że zakręciła mi się łezka w oku. Mimo że mówi się, iż pierwsza część jest zawsze najlepsza, to w tym wypadku nie prawda. "Zdrajca tronu" jest bezsprzecznie lepszy i... dzięki Ci Alwyn Hamilton... grubszy.

Kontynuacja "Buntowniczki z pustyni", czyli niesamowity "Zdrajca tronu". Wow... Po prostu wow... Ta książka to istny wir akcji, w który jeżeli wpadniesz nie zdołasz się wydostać. To, co się tam działo jest nie do opisania. Kończąc książkę byłam, lekko mówiąc, oszołomiona ogromem tego, co zrzuciła na nas aktorka. Od bardzo dawna młodzieżówka nie wywarła na mnie tak wielkiego...

To już moje któreś z kolei spotkanie z twórczością Pani Anety Jadowskiej i jak najbardziej owocne. Choć książka była trochę gorsza od serii o Dorze Wilk, nie dlatego, iż historia była zła czy bohaterowie słabo wykreowani, ale dlatego, że moim zdaniem nic nie może się równać z heksologią o mojej ukochanej Dorze Wilk, z którą dzielę nie tylko nazwisko i zamiłowanie do ciężkiego brzmienia. "Dziewczyna z dzielnicy cudów" przybliża nam historię Nikity, bohaterki, którą po raz pierwszy spotkaliśmy właśnie w książkach o Dorze. Nie mieliśmy wtedy przedstawionych zbyt wielu informacji na jej tematj, jedynie, iż Dora i Nikita były sobie kiedyś bliskie.(Nie chcę spoilerować drugiej serii, więc nic więcej nie napiszę na ten temat.) Historia może z początku wydaje się nudnawa i monotonna, ale bardzo szybko się rozkręca. Główna bohaterka jest specyficzną postacią, która można albo polubić, albo znienawidzić. To samo tyczy się książki, która może mieć albo wielkich fanów, albo zagorzałych przeciwników. Osobiście znajduję się w tej pierwszej grupie. Dobra dawka napięcia, szybka akcja, a do tego intrygujący bohaterowie - tak można opisać tę powieść. Jeśli jednak po kilku stronach zrezygnujecie i stwierdzicie, iż to coś nie dla Was, to uwaga mam na to radę. Zacznijcie na początek serię o Dorze Wilk, a dopiero później sięgnijcie po "Dziewczyną z dzielnicy cudów". Gwarantuję, że inaczej odbierzecie wtedy tę pozycję.

To już moje któreś z kolei spotkanie z twórczością Pani Anety Jadowskiej i jak najbardziej owocne. Choć książka była trochę gorsza od serii o Dorze Wilk, nie dlatego, iż historia była zła czy bohaterowie słabo wykreowani, ale dlatego, że moim zdaniem nic nie może się równać z heksologią o mojej ukochanej Dorze Wilk, z którą dzielę nie tylko nazwisko i zamiłowanie do...