Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jack Tamerlaine po dziesięciu latach nieobecności wraca do swojego rodzinnego domu, by pomóc w odnalezieniu porwanych dziewczynek, a my fragment po fragmencie, rozdział po rozdziale, zatapiamy się w melancholijny świat pełen magii i liryczności, by poznać tajemnice ukrytej za mgłą wyspy.

"Rzeka zaklęta" to utrzymana w iście poetyckim klimacie opowieść o dwóch zwaśnionych klanach, pełna intryg i sekretów odkrywanych w towarzystwie duchów przy akompaniamencie muzyki, łącząca ze sobą elementy fantastyki i thrillera, która jest w stanie oczarować od pierwszych stron. A wszystko to przysnute zgoła mglistą atmosferą przywołującą na myśl szkockie wzgórza i wyspy. Jest klimat. Nie ma tej książce tego odmówić.

Dużym plusem tej opowieści są jej bohaterowie. Mamy tu barda wracającego do domu i poznającego swoją przeszłość, dziedziczkę ratującą swój lud, pracoholika w postaci strażnika głęboko skrywającego swoje emocje i jego partnerkę, która kocha, ale nie wiem czy jest kochana, matkę ukrywającą tajemnice dawnych lat i siostrę pragnącą miłości brata. I choć, co prawda, wątek miłosny Jacka i Adairy nie do końca mnie przekonał, bo niby od wrogów do kochanków, ale jednak jakoś tak szybko i bez chemii, to już wątek Torina i Sidry ruszył moje serducho, bo został naprawdę ciekawie i wzruszająco poprowadzony. A wszystko poprzeplatane z próbami rozwiązania zagadek znikających dziewczynek na wyspie.

Akcja "Rzeki Zaklętej" nie gna na łeb na szyję. Tu zdecydowanie mamy do czynienia z powolnym wprowadzaniem czytelnika w wykreowany świat. Co prawda, w dalszych częściach tej opowieści trochę się to zmienia, gdy odkrywamy przeróżne tajemnice, dzięki którym dostajemy zwroty akcji, ale jednak nadal nie dzieje się tu aż tak dużo i szybko. Ale to nieśpieszne tempo tu pasuje. Mnie osobiście brakowało w fabule napięcia, które powodowałoby szybsze bicie serca, ale po prostu taka jest to książka, nie o to w niej chodzi. I dobrze.

Zatem, jeśli liczycie na dynamiczną historię, której strony będziecie przewracać w zawrotnym tempie, to musicie skierować swoją uwagę na inny tytuł. Ale jeśli pragniecie mistyczności, lekkiej patetyczności i tajemniczości to Rzeka Zaklęta jest dla Was.

A ja już czekam na drugi tom.

Jack Tamerlaine po dziesięciu latach nieobecności wraca do swojego rodzinnego domu, by pomóc w odnalezieniu porwanych dziewczynek, a my fragment po fragmencie, rozdział po rozdziale, zatapiamy się w melancholijny świat pełen magii i liryczności, by poznać tajemnice ukrytej za mgłą wyspy.

...

Rozwiń

Zwiń

Colleen Hoover po tak ogromnej dawce emocji (w dużej mierze bardzo niełatwych i ciężkich) w kontynuacji przygód Lily i Atlasa postawiła na zdrowienie, czułość i miłość. Co prawda pojawiał się tu Ryle, więc nie brakowało trudnych momentów, ale nie były one aż tak bardzo przytłaczające i bolesne, jak wcześniej. Tu znacznie większy nacisk został nałożony na relację Lily i Atlasa – na ich przeszłość, ich miłość, ich odnalezienie się po latach i próby zrozumienia samych siebie oraz sytuacji, w której oboje się znaleźli. Obserwowanie ich na nowo rozwijającej się więzi było cudownym wytchnieniem pełnym ciepła i wzruszeń. A rozdziały z perspektywy Atlasa sprawiały ogromną radość, bo pozwalały lepiej go poznać, zrozumieć i zakochać się w nim jeszcze bardziej. A Lily? Och, gdyby tylko tak można było ją przytulić.

Jeśli od dawna pragnęliście zobaczyć, jak potoczyły się losy Lily i Atlasa po ich ostatnim spotkaniu, to z całą pewnością będziecie z takiego rozwiązania zadowoleni. Nie chcę zdradzać zbyt wiele, ale ja po przeczytaniu ostatniego słowa czuję się uleczona w całości. W końcu nie boli mnie nic na myśl o tej historii. I czuję niesamowitą ulgę, bo nie ma już we mnie ani jednej negatywnej emocji. Nic. Tylko miłość. Do tej historii. Do Lily i Atlasa. Do Colleen. Do książek.

Cieszę się, że Hoover postanowiła jeszcze raz powrócić do tej historii. Cieszę się, bo dzięki temu w końcu dostaliśmy szansę by móc zamknąć te drzwi bez złości, bez bólu, bez poczucia niezadowolenia, czego większość z nas przecież potrzebowała. No i mamy to. Idealnie dopełnienie. I tak to już zostawmy.

Colleen Hoover po tak ogromnej dawce emocji (w dużej mierze bardzo niełatwych i ciężkich) w kontynuacji przygód Lily i Atlasa postawiła na zdrowienie, czułość i miłość. Co prawda pojawiał się tu Ryle, więc nie brakowało trudnych momentów, ale nie były one aż tak bardzo przytłaczające i bol...

Rozwiń

Zwiń

KZZK to trzeci tom serii, który od samego początku wrzuca nas w pełną emocji akcję, która co chwilę zaskakuje i nie pozwala na dłuższe chwile oddechu. I dobrze, bo poprzedni tom pod tym kątem miał pewien niedostatek. Tu natomiast zwrotów akcji nie brakuje. Ani tajemnic. Ani kłamstw. Ani intryg. Ani szokujących prawd. I gorących scen również nie. I to wszystko wciąga od samego początku.

Ten tom w dużej mierze skupia się na odkrywaniu przeszłości Poppy i jej rodziny, a także na obnażaniu sekretów obu królestw. A jest ich naprawdę wiele. I te wszystkie odpowiedzi, ale i kolejne pytania, sprawiają tylko, że ten świat fascynuje coraz bardziej. Dużym plusem jest tutaj przemiana, jaka zaszła w Poppy. I nie chodzi tu tylko o jej moc, która sama w sobie jest wielce intrygująca, a także o jej charakter - nie da się już nie lubić tej dziewczyny. I w końcu relacja pomiędzy nią a Casteelem – uwielbiam te ich słowne przepychanki, wzajemny szacunek i miłość jaką się darzą. Power couple pełną gębą.

KZZK w pełni satysfakcjonuje fabułą i emocjami w niej zawartymi. Mnóstwo jest tu napięcia, które powoduje szybsze bicie serca, a zwroty akcji wprawiają w zdumienie. Mamy świetne wykreowany świat i intrygujących bohaterów drugoplanowych. I to właśnie ten element, to, że nie jesteśmy skupieni tylko i wyłącznie na dwójce głównych bohaterów i niedane nam jest zobaczyć i poznać świata poza nimi, tak bardzo podoba mi się w tej serii. Tu wręcz dostajemy masę przeróżnych informacji, dzięki którym nasza wiedza o tym świecie jest ogromna, i z których możemy wyciągnąć kilka bardzo interesujących wniosków.

Pomiędzy mną a tą serią w końcu kliknęło. Tak już na poważnie. Jasne, w poprzednich tomach widziałam ogromny potencjał, ale nie mogłam do końca powiedzieć, że to jest właśnie TO. Podobały mi, nawet bardzo, ale nie czułam tego iskrzenia. Tu natomiast je poczułam. Mocno. I ogromnie mnie to cieszy, bo już wiem, że ta seria będzie należeć do tych moich ulubionych. Po tym tomie nie może już być inaczej.

KZZK kilka razy przysłowiowo wbija w fotel. A po takim zakończeniu zwyczajnie chce się więcej. Czekam na czwarty tom.

KZZK to trzeci tom serii, który od samego początku wrzuca nas w pełną emocji akcję, która co chwilę zaskakuje i nie pozwala na dłuższe chwile oddechu. I dobrze, bo poprzedni tom pod tym kątem miał pewien niedostatek. Tu natomiast zwrotów akcji nie brakuje. Ani tajemnic. Ani kłamstw. Ani in...

Rozwiń

Zwiń

Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że jest to w pełni cukierkowa historia. Tak nie jest. Persefona jest młodziutką boginią, która przez całe swoje życie jest kontrolowana przez swoją matkę, przez co nie zdaje sobie sprawy, jakie niebezpieczeństwa na Olimpie i wśród bogów na nią czyhają. Jest naiwna. I głupiutka. I uległa. Z kolei Hades to...Hades, ale wyczuwa się w nim nutkę łagodności i poczucia humoru. A gdy tylko tych dwoje spotyka się po raz pierwszy to nie da się nie wyczuć tej nowopowstałej chemii. Ale...ale wśród bogów są i ci dobrzy, i ci źli, więc nie, tu nie jest cukierkowo.

"Lore Olympus" to zachwycająca kolorami i kreską powieść graficzna o greckich bogach, a przede wszystkim uwspółcześniony retelling mitu o Hadesie i Persefonie, który wciąga od samego początku. Dopracowany w każdym detalu. Każdej kresce. Każdym kolorze. Zabawny, urzekający, nieskomplikowany w fabule, ale jednocześnie chwilami uderzający w mocniejsze tony. I tak zwyczajnie piękny. A sama historia intryguje i sprawia, że chce się więcej.

Pierwszy tom ma wzbudzić apetyt. Ma zachwycać kolorami i kreską. Bawić. I poruszać. Ma być podbudówką pod kolejne tomy. I wszystko to robi. Dla kogoś może to być jednak za mało. Okej. Myślę natomiast, że warto dać tej historii szansę na rozwinięcie. Ja w każdym razie nie mogę się już doczekać kolejnego tomu.

Na sam koniec trzeba wspomnieć, że "Lore Olympus", oprócz wątku Hadesa i Persefony, porusza również temat nadużyć seksualnych, toksycznych związków i zachowań, więc proszę, sięgając po nią miejcie to na uwadze, tym bardziej, że jeden z wątków jest naprawdę przykry. I tak, to zdecydowanie wersja dla starszych czytelników. I zapewne nie dla każdego. O tym też pamiętajcie.

Dla mnie "Lore Olympus" to odkrycie tego roku. Nie mogłam oderwać oczu i przestać się zachwycać kolejnymi kadrami. A sama historia daje mi ogromną nadzieje na prześwietną przygodę. Tym bardziej, że nie będzie ona krótka, bo tej pory na Webtoonie ukazało się już 218 epizodów. Zatem tak...będzie się działo. No i Hades. Och, Hades. Moja słabość do tego boga jest przeogromna i mam wrażenie, że przez wersję od Rachel stanie się jeszcze większa.

Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że jest to w pełni cukierkowa historia. Tak nie jest. Persefona jest młodziutką boginią, która przez całe swoje życie jest kontrolowana przez swoją matkę, przez co nie zdaje sobie sprawy, jakie niebezpieczeństwa na Olimpie i wśród bogów na nią czyh...

Rozwiń

Zwiń

"The Atlas Six" to książka niebanalna z serii 'no plot, just vibes'. Nie znajdziecie tu porywającej akcji, magicznych pojedynków, emocji wylewających się z każdej strony czy chociażby typowego wątku miłosnego. Tu sześć osób dostaje szansę by dzień po dniu rozwijać swoje nieprzeciętne umiejętności, wiedząc, że na samym końcu czeka wiedza niedostępna dla innych. Tyle, że i ona sama kosztuje wiele. Nie brakuje tu wspólnej nauki czy chwil rywalizacji. Mamy tu odniesienia do przeszłości bohaterów, ale i walkę o wygraną, gdy zawiązują się sojusze. Natomiast rozmowy i manipulacje zdecydowanie przejmują fabułę. I to wszystko sprawia, że nie można jej odmówić klimatu 'dark academia'.

TAS to jedna z tych książek, po której mam mieszane uczucia. Historia sama w sobie jest naprawdę interesująca, ale... No właśnie. Życie wewnętrzne bohaterów, ich rozterki, ich plany, ich myśli, ich potrzeby, a także relacje z innymi są fajnie wykreowane, ale akcji i napięcia jest tutaj niewiele. I mi to przeszkadzało. Wolę jednak, gdy więcej się dzieje. Tutaj mamy przede wszystkim rozmowy bohaterów, ich przemyślenia oraz życie w Towarzystwie Aleksandryjskim. Emocji tu trochę, jak na lekarstwo. Jedynie końcówka dostarczyła, bo takiego zwrotu się nie spodziewałam. I trzeba przyznać, że od tych ostatnich kilkudziesięciu stron nie mogłam się oderwać.

Najlepszym określeniem mojej relacji z TAS jest słowo sinusoidalna - są momenty świetne, ale są też i te kompletnie pozbawione emocji, aby nie powiedzieć, że nudne. Początkowo byłam mocno zaintrygowana samym pomysłem Towarzystwa i Biblioteki oraz całej tej magii, ale z czasem mój entuzjazm zaczął powoli opadać. Na końcu lekko się podniósł, ale czy samo zakończenie może zmienić moje postrzeganie całej książki? Raczej nie. Choć trzeba przyznać, że było świetne.

TAS ma ogromny potencjał. Widać go gołym okiem, bo mamy tu tajemniczą akademię, elitarne członkostwo, rywalizację o władzę i potęgę, magiczne umiejętności i wiele więcej. To wszystko jest naprawdę ciekawe. Ale dla mnie jest ona ciut przegadana. Zabrakło mi tempa i tego czegoś, co powiedziałoby mi, że to jest właśnie to. Jasne, są super momenty, które wciągają, ale trudno mi było przez cały czas zachować zainteresowanie na odpowiednim poziomie.

Myślę, że dla mnie głównym problemem okazała się duża liczba narratorów. Jednak sześciu, plus kilka dodatkowych rozdziałów z punktu widzenia jeszcze kogoś innego, to za dużo. Zdecydowanie wolę, gdy jest ich mniej, bo nie jestem wtedy ciągle rozpraszana przez nowy wątek, a dodatkowo utrudnia to mi poznanie i nawiązanie jakiejkolwiek więzi z bohaterami. Przeskakiwanie w czasie również nie ułatwia sprawy. Nie zliczę, ile razy ją odkładałam, by po jakimś czasie wrócić. Ale proszę pamiętajcie, że to są tylko i wyłącznie moje preferencje. Wasz odbiór tej książki może być zupełnie inny, niezależnie od tego ilu narratorów wolicie.

Czy jestem tą książką rozczarowana? Nie. Pomysł jest świetny. Naprawdę są tu momenty, które bardzo mnie zaciekawiły i sprawiły, że chciałam wiedzieć więcej. Początek jest niezwykle intrygujący, a końcówka zaskakuje. Jedynie problem tkwi w środku. Zabrakło mi tu dynamiki. I właśnie zdałam sobie sprawę, że nie ma tu opisów codzienności, a tylko rzeczy istotne dla fabuły wtykane w licznych rozmowach. A przez to, że często zmieniamy narratorów i rzucani jesteśmy od scenki do scenki to nie czuć upływu czasu. Jesteśmy o nim tylko informowani wprost. Nagle. Trochę utrudnia to odbiór. Zatem w ocenie książki jestem gdzieś pośrodku, trochę na tak, trochę na nie.

Na sam koniec trzeba również dodać, że TAS jest książką wymagającą, bo Olivia Blake postawiła na mnóstwo zagadnień przede wszystkim z działu fizyki, ale i innych nauk, a także iluzji. Zatem tak, trzeba poświęcić jest dużo uwagi i być w pełni skoncentrowanym. I na pewno nie jest to nic lekkiego. I zdecydowanie nie jest to powieść YA. Pamiętajcie o tym.

"The Atlas Six" to książka niebanalna z serii 'no plot, just vibes'. Nie znajdziecie tu porywającej akcji, magicznych pojedynków, emocji wylewających się z każdej strony czy chociażby typowego wątku miłosnego. Tu sześć osób dostaje szansę by dzień po dniu rozwijać swoje nieprzeci...

Rozwiń

Zwiń

"Dotknij mnie" to historia młodej dziewczyny, wielce już doświadczonej przez los, rozgrywającą się w dystopijnym świecie, która wciąga od samego początku.

Juliette poznajemy jako osobę ze zranioną duszą, wręcz prawie do cna zniszczoną brakiem miłości, zrozumienia i poczucia bezpieczeństwa, porzuconą, samotną i zamkniętą z dala od innych. Zamkniętą ze wspomnieniami, które nie dają o sobie zapomnieć, i myślami o darze, który do tego wszystkiego doprowadził. Ale gdy w jej celi pojawia się pewien młody mężczyzna, okazuje się, że ta jedna mała cząstka żaru, który jeszcze się w niej tli, może rozpalić świat.

"Dotknij mnie" napisana jest w niesamowity sposób, pełen pięknych przenośni, metafor, porównań i słów, które od pierwszej strony uderzają w czułe struny. Te wszystkie powtórzenia i przekreślone zdania czy pojedyncze słowa - głębia tego wszystkiego porusza i sprawia, że jedyne czego chcesz to po prostu przytulić Juliette i powiedzieć jej, że nie jest sama. Tym bardziej, że ta dziewczyna czuje tak wiele.

Pierwszy raz poznałam tę powieść w 2013 roku, czyli prawie dziesięć lat temu, i to już wtedy zakochałam się w stylu pisania Mafi. I tak zostało do dziś. I choć wiele się zmieniło (w tym tłumaczenie), to jeśli chodzi o tę konkretną historię, nie zmieniło się dla mnie absolutnie nic. Nadal jestem ogromną fanką metamorfozy Juliette, która daje tak wiele do myślenia o sile człowieka, potrafiącego przeżyć najgorsze, gdy odnajduje w sobie cel i ma po co żyć. A poza tym to nadal świetnie dystopijne YA, pełne zwrotów akcji, intryg, tajemnic, mocy, miłości i emocji, z fascynującym antagonistą na czele. Nic tylko czytać.

I tak, nadal uważam, że wszystkie trzy nowelki należy czytać dopiero po trzecim tomie.

"Dotknij mnie" to historia młodej dziewczyny, wielce już doświadczonej przez los, rozgrywającą się w dystopijnym świecie, która wciąga od samego początku.

Juliette poznajemy jako osobę ze zranioną duszą, wręcz prawie do cna zniszczoną brakiem miłości, zrozumienia i poczucia bezp...

Rozwiń

Zwiń

Charlie i Silas ocknąwszy się w szkole zdają sobie sprawę, że nie pamiętają absolutnie niczego, poza rzeczami, które nie mają dla nich zbyt dużego znaczenia. Oboje zastanawiają się kim są i co ich spotkało, bo nie pamiętają nawet swoich imion. I choć większość rzeczy i osób wskazuje na to, że są szaleńczo zakochaną w sobie parą, to nie potrafią przypomnieć sobie uczucia, które ich łączy. I choć obojgu ciężko jest sobie nawzajem zaufać, to jednak postanawiają wspólnie poznać prawdę o minionych wydarzeniach i odkryć powód utraty pamięci.

CoHo i Fisher połączyły siły i wspólnie stworzyły historię, która wciąga od pierwszej strony, bawi, wzrusza i porusza. Jest tu wszystko to, za co uwielbia się obie autorki: delikatność, głębię emocji i poczucie humor Hoover, a także pokręcenie, pogubienie i nietypowość Fisher. A gdy dodamy do tego liczne listy i wpisy z dzienników, które pozwalają nam krok po kroku poznać głównych bohaterów, o których przecież nie wiemy nic, bo sami o sobie dowiadują się w tym samym momencie co my, to otrzymujemy niebanalną opowieść o utracie pamięci, sile pierwszej miłości, przeznaczeniu i bólu, który mogą zadać tylko najbliżsi. I nie da się zaprzeczyć, że fabuła cały czas trzyma w napięciu, bo mylnych tropów tu nie brakuje. Tak, CoHo i Fisher wodzą nas za nos. I zdecydowanie nie miały z tego powodu wyrzutów sumienia.

To moje drugie spotkanie z "Never never" i muszę przyznać, że tym razem znacznie bardziej doceniłam istotę tej historii. Osiem lat temu nie spodziewałam się takiego rozwiązania i zakończenia, licząc na niecodzienne wyjaśnienia całej tej zagmatwanej i dziwnej sytuacji, kiedy to sedno problemu jest tak nadzwyczajnie proste. I tak ujmujące. I warte zapamiętania. Przez każdego.

"Never never" to zdecydowanie jedna z tych książek, które trzeba przeczytać dwa razy by w pełni docenić podróż głównych bohaterów. I choć skierowana głównie do młodych ludzi, to jednak i ci nieco starsi też tu wiele dla siebie znajdą. Jestem o tym przekonana.

Charlie i Silas ocknąwszy się w szkole zdają sobie sprawę, że nie pamiętają absolutnie niczego, poza rzeczami, które nie mają dla nich zbyt dużego znaczenia. Oboje zastanawiają się kim są i co ich spotkało, bo nie pamiętają nawet swoich imion. I choć większość rzeczy i osób wskazuje na to,...

Rozwiń

Zwiń

"What Beauty There Is" to brutalna i smutna opowieść o dwóch braciach, która od pierwszych stron wrzuca w wir dramatycznych wydarzeń, których nikt w tak młodym wieku nie powinien zaznać, a także o dziewczynie, która staje się jedyną iskrą nadziei w tym pełnym mroku świecie obu chłopców. To historia o stracie, samotności, strachu, cierpieniu, szybkim dorastaniu i braterskiej miłości. Piękna, choć bezlitosna i łamiąca serce. Pełna goryczy i mrocznego klimatu.

"What Beauty There Is" to młodzieżowy thriller, niepokojący i wywołujący poczucie niesprawiedliwości. I tak bardzo smutny. Porusza w czytelniku najczulsze struny, nawet te głęboko ukryte. To jedna z tych książek, od których nie można się oderwać, mimo świadomości tego, że możliwość złamanego serca jest wielce prawdopodobna. Tu nie jest ani lekko, ani przyjemne, ani zabawne. Jest bezwzględnie. A od ciężkiego, oblepiającego i pełnego mroku klimatu nie można uciec.

Mając wszystko powyższe na uwadze, zastanówcie się czy ten tytuł jest dla was odpowiedni, bo z pewnością nie jest on dla każdego. Jeśli jednak odpowiada Wam taki klimat, a do tego lubicie powieści non stop trzymające w napięciu, to sięgnijcie po historię trójki młodych osób, którą tak bardzo zawiedli dorośli. Nie będziecie rozczarowani. Ani trochę. Ja nie mogłam się oderwać.

Jeśli jesteście w tej grupie osób, która zamierza sięgnąć po ten tytuł to mam dla was jedną małą radę – uważnie czytajcie to, co przekazuje Ava. Jej przemyślenia na początku każdego rozdziału mogą wydawać się nieistotne, ale jest wręcz odwrotnie. W pewnym momencie to zrozumiecie. Tylko po prostu bądźcie uważni.

"What Beauty There Is" to brutalna i smutna opowieść o dwóch braciach, która od pierwszych stron wrzuca w wir dramatycznych wydarzeń, których nikt w tak młodym wieku nie powinien zaznać, a także o dziewczynie, która staje się jedyną iskrą nadziei w tym pełnym mroku świecie obu ch...

Rozwiń

Zwiń

Świat bez chorób. Świat bez bólu. Świat, w którym można ‘zawrócić znad krawędzi’ jako staruszek i znowu stać się młodą osobą i zacząć wszystko od nowa. Świat, w którym poskładają Cię nawet po skoku z wysokiego budynku, po którym została z Ciebie niekształtna breja. Świat, w którym masz czas absolutnie na wszystko. Świat, w którym masz dostęp do wszystkiego. Świat, w którym możesz być tym, kim chcesz. Świat, w którym nic Cię nie ogranicza. Nawet śmierć. Bo śmierci w nim nie ma. Chyba, że zostaniesz wyborem Kosiarza. Wtedy śmierci już nie uciekniesz.

Świat (prawie) idealny, czyż nie? Na pierwszy rzut oka można powiedzieć, że tak. Wszystko wydaje się doskonałe. Nad sprawiedliwością i dobrobytem czuwa Thunderhead, czyli sztuczna inteligencja, a szanse na zebranie przez Kosiarza są dosłownie minimalne. Nic tylko żyć i nie umierać. Ale, gdy wraz z dwojgiem nastolatków rozpoczynających szkolenie w zabijaniu, zagłębiamy się w ten świat, widzimy, że pod wieloma perfekcyjnymi warstwami ukrywa się jego zgnilizna, a pod bańką pozornego szczęścia i ideału szczerzy swoje zęby okrutność. Bo może i z chorobami i śmiertelnością w tym świecie sobie poradzili, ale z ciemną stroną ludzkiej natury już niekoniecznie.

"Kosiarze" zmuszają do refleksji na temat moralności i etyki śmierci, ale także życia i człowieczeństwa w swojej najprostszej postaci. Jest to powieść pełna mroku, emocji, tajemnic, intryg, atmosfery zagrożenia i zaskakujących zwrotów akcji. Wciąga od samego początku i zostaje w głowie na długo po przeczytaniu.

To dobra młodzieżowa dystopia. Ale...

Fabuła tej powieści ma trochę nierówne tempo. Są tu momenty rozwleczone tam, gdzie nie trzeba, a skrócone w miejscach, gdzie przydałoby się im poświęcić więcej stron. Żałuję na przykład, że Shusterman tak mało miejsca poświęcił na ukazaniu nam treningów Citry i Rowana u Kosiarza Faradaya, szybko przeskakując w czasie o kilkanaście tygodni. Tym bardziej, że między tą dwójką coś zaczynało się dziać. Brakowało mi też przestrzeni na poznanie bohaterów drugoplanowych, bo z ich potencjałem zdecydowanie zasługiwali na to, byśmy mogli spędzić z nimi trochę czasu. Ale tak, nie da się zaprzeczyć, że skupienie się w głównej mierze na pokazaniu, jak władza demoralizuje, jest największym plusem tej powieści. I właśnie tego chce się więcej.

Zatem, jeśli lubicie młodzieżowe dystopie z ciekawą wizją świata, bohaterami, którzy muszą stawić czoła nowej rzeczywistości, gdzie fabuła nie pędzi na łeb na szyję, a wątek romantyczny jest bardzo okrojony, to ta książka jest dla Was. Ja długo czekałam na wznowienie Kosiarzy, bo od dawna chciałam poznać ten świat. I choć nie zachwyciłam się tak bardzo, jak bym tego chciała, to koniec końców rozczarowana nie jestem. I zdecydowanie czekam na drugi tom.

Świat bez chorób. Świat bez bólu. Świat, w którym można ‘zawrócić znad krawędzi’ jako staruszek i znowu stać się młodą osobą i zacząć wszystko od nowa. Świat, w którym poskładają Cię nawet po skoku z wysokiego budynku, po którym została z Ciebie niekształtna breja. Świat, w którym masz cza...

Rozwiń

Zwiń

Oto kilka rzeczy, które musicie wiedzieć o Georginie. Niedawno przekroczyła trzydziestkę. Uwielbia swoją różową kurtkę. Czuje się dobrze w swojej skórze. Nie skończyła studiów. Marzy o karierze pisarki. Kocha swojego żółwia. Ma paczkę prawdziwych przyjaciół i nieznośną współlokatorkę. Nie najlepiej dogaduje się ze swoją rodziną. Do tego właśnie straciła pracę. A chwilę potem nakryła swojego chłopaka na zdradzie. Jakby tego było mało jej nowym pracodawcą ma zostać jej pierwsza licealna miłość. Tyle, że…On jej nie pamięta.

"Nie zapomnij o mnie" tylko z pozoru wydaje się być typową słodką i uroczą komedią romantyczną. Pod tą dużą dawką humoru i małą szczyptą romansu, otrzymujemy również historię kobiety, która próbuje uporządkować swoje życie i odnaleźć swoją własną drogę. Przez tych ponad czterysta stron obserwujemy podróż Georginy do rozliczenia się z przeszłością i uzdrowienia samej siebie. I jest to podróż wielce wzruszająca.

"Nie zapomnij o mnie" to opowieść o pierwszej miłości, stracie, bólu, zdradzie, tajemnicach, niełatwej przeszłości, uzdrawianiu i poczuciu własnej wartości, która jedynie na początku wydaje się być tylko i wyłącznie lekkim romansem. Tak naprawdę niesie ze sobą jeszcze wiele znaczących przesłań. Ale choć porusza kilka niełatwych tematów, to wszystko to podane jest w naturalny, łagodny i nieprzytłaczający sposób, dzięki czemu historia Georginy jednocześnie porusza głębokie struny, ale i pozostawia czytelnika z jednym wielkim bananem na twarzy i ciepłem w sercu.

Zatem, jeśli lubicie lekkie i nieprzesłodzone opowieści z subtelnym wątkiem miłosnym i dużą dawką humoru oraz historią, która chwyta za serce, to musicie przeczytać Nie zapomnij o mnie.

Było to moje pierwsze poznanie się z twórczością Mhairi McFarlane i na pewno nie ostatnie. Jeśli jej pozostałe książki również niosą ze sobą zarówno tyle śmiechu, jak i ukojenia, to już się nie mogę doczekać naszego następnego spotkania.

Oto kilka rzeczy, które musicie wiedzieć o Georginie. Niedawno przekroczyła trzydziestkę. Uwielbia swoją różową kurtkę. Czuje się dobrze w swojej skórze. Nie skończyła studiów. Marzy o karierze pisarki. Kocha swojego żółwia. Ma paczkę prawdziwych przyjaciół i nieznośną współlokatorkę. Nie ...

Rozwiń

Zwiń