Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Myślę o tym, co powiedziała Ava. O odtwarzaniu wydarzeń z życia od końca. Cofaniu się w czasie. Odsuwam książkę od swojej piersi, otwieram ją na ostatniej stronie. Napięcie stopniowo znika z mojej twarzy. Matty zamyka drzwi przed szczeniakiem, Jack kuca, by zostawić na podłodze podręcznik z balonem na okładce, rozrzucone kartki łączą się i wracają w ręce Avy. Zamykam książkę. Robię z nią zdjęcie, chociaż jeszcze nie zaczęłam jej czytać. Najbardziej spodobało mi się to bez uśmiechu. – Słyszałam, że jest smutna – mówię. Wkładam książkę do pudełka, taśma wraca na swoje miejsce. Oddaję paczkę kurierowi. Mój adres, numer telefonu, imię i nazwisko znikają, zamiast nich patrzę na puste pola. Wychodzę z linka, zamykam maila. – Dostałam dzisiaj propozycję współpracy z książką, która wydaje się być TAK DOBRA. Ale nie wiem, czy ją wziąć, przecież miałam odpocząć. Chociaż w sumie... To byłaby moja pierwsza współpraca w tym roku. Może będzie też pierwszy ulubieniec? Wracam do teraźniejszości. I myślę: Jest. Jest ulubieniec. 🌷"What beauty there is"🌷 Jestem w miłości. Byłam już od pierwszej strony. Na początku każdego rozdziału była perspektywa Avy. Jakby notatki z przyszłości. Niby nic konkretnego, a jednak ciągle dawała nam znaki. "Coś się stanie!", niemal słyszałam jej głos. I czułam, że pęknie mi serce. Rzeczywiście pękło. Więc dlaczego teraz mam wrażenie, że wszystko skończyło się dokładnie tak, jak powinno? Każdy malutki kawałek układanki jest na właściwym miejscu. Jakby coś sprawiało ból, ale wiesz, że właśnie tak ma być. Nie umiem powiedzieć, z jakiego gatunku jest ta książka. Według internetu jest młodzieżówką, według mnie – czymś znacznie więcej. Relacje między bohaterami wskazują na moją ukochaną literaturę piękną. Napięcie trwające od pierwszej do ostatniej strony – na thriller. Nierozwiązane zagadki i odkrywanie powoli wszystkich tajemnic z policją – na kryminał. A moje cierpiące serce krzyczy, że jest to dramat. Wspaniała. Niezależnie od gatunku.