Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Podłoga nie zapada się pod moimi stopami, świat nie eksploduje na milion kawałków. A mimo to coś we mnie pęka.”

Zauroczenie może być czymś pięknym, a jednocześnie może być przyczyną tragedii. Tak mogłaby powiedzieć Everlynne Lawson, która niesiona na skrzydłach miłości w sekundę straciła sens życia.

Osiemnastoletnia Ever poznaje w słonecznej Hiszpanii Joe. Chłopak jest niczym jej bratnia dusza — chociaż ich spotkanie jest przypadkowe i krótkie, ma na nich ogromny wpływ.

Sześć lat później Ever wciąż nie może zapomnieć o chłopaku z Hiszpanii, jednak podobnie jak jego, tamtej Ever również nie ma. Kocim zrządzeniem losu trafia na Dominica, który od słowa do słowa zostanie partnerem naszej bohaterki. I tu historia się rozkręca. Wydarzy się tutaj sporo, jednak ja mimo wszystko nie czułam się w stu procentach kupiona.
Dlaczego? Głównie za sprawą zachowania naszej głównej bohaterki. W życiu Everlynne wydarzyło się coś, co ją zmieniło. Sprawiło, że odsunęła się od rodziny i karała się na każdym kroku. O ile rozumiałam ją do pewnego momentu, tak potem jej zachowanie zaczęło mnie drażnić. Zastanawiałam się, ile razy ta dziewczyna zrobi unik, albo ponownie zniknie.

Zdecydowanie bardziej polubiłam Joe i troszeczkę żałuję, że nie było go w sumie więcej.

Podobały mi się muzyczne nawiązania. 
Książkę czyta się szybko i sprawnie, jednak czegoś mi w niej brakowało. Może to wina tego, że chyba po tych pierwszych rozdziałach nastawiłam się na nieco coś innego, a finalnie fabuła potoczyła się w inną stronę.

„Podłoga nie zapada się pod moimi stopami, świat nie eksploduje na milion kawałków. A mimo to coś we mnie pęka.”

Zauroczenie może być czymś pięknym, a jednocześnie może być przyczyną tragedii. Tak mogłaby powiedzieć Everlynne Lawson, która niesiona na skrzydłach miłości w sekundę stracił...

Rozwiń

Zwiń

Długo się zastanawiałam, czy na temat tej historii się wypowiadać.

Dlaczego? Bo zazwyczaj łatwiej mi się pisze o rzeczach, które wzbudziły we mnie pozytywne emocje, a „Aukcja” zdecydowanie tego nie zrobiła.

Opis mnie zaciekawił i zachęcił do kupna. Po świetnych książkach Sary Cate z serii Salacious Players Club o seksklubie i całej jego otoczce nastawiona byłam na to, że zostanę zabrana w rejony ekskluzywności i luksusu. Lincoln Coldwell jest współwłaścicielem klubu Ruin i właśnie tam, po dziesięciu latach spotyka swoją byłą ukochaną. Dziesięć lat, które dla Lincolna było dobrobytem, dla Violet było walką o przetrwanie. Dziewczyna straciła matkę i została sama z chorym bratem. Violet gotowa jest zrobić wszystko, by uzyskać pieniądze na leczenie Erica — tym sposobem zgłasza się na tytułową aukcję, gdzie licytowane będzie jej dziewictwo. Spotkanie po latach otworzyło stare rany, a Lincoln, który przecież wcale już nic nie czuje do Violet, jest zaborczy i zazdrosny, bo ma taki kaprys.

Połączenie Lincolna i Violet to jak dla mnie pomyłka. Poziom ich rozmów i teksty, jakie sobie serwowali, były żenujące — a już nie skomentuję tego, że Lincoln sam zaproponował małżeństwo za pieniądze, a kilkukrotnie wyskakiwał do Violet z określeniami sugerującymi prostytucję. Skoro ona jest prostytutką, bo zgodziła się w tym układzie na pieniądze, to kim był Lincoln?

Postacie były jak dla mnie nijakie i jakbym miała po przeczytaniu opisać ich w trzech słowach, to nawet nie wiedziałabym, co powiedzieć.

Mamy rozdziały zarówno z perspektywy Violet, jak i Lincolna i te od niego były momentami prawdziwym labiryntem, bo on sam nie wiedział, czego chce, a jak już wiedział, to twierdził, że nie może tego chcieć, a jak jednak zmienił zdanie, to coś palnął — no łatwiej by było kręcić kołem fortuny albo butelką, przysięgam — efekt byłby taki sam.

„Aukcja” miała potencjał, ale w moim odczuciu kompletnie poszło coś nie tak. Zamiast ekskluzywnego seksklubu dostaliśmy klub z bonusem, którego właściciele w sumie chyba nie bardzo wiedzieli, co chcą robić.

Długo się zastanawiałam, czy na temat tej historii się wypowiadać.

Dlaczego? Bo zazwyczaj łatwiej mi się pisze o rzeczach, które wzbudziły we mnie pozytywne emocje, a „Aukcja” zdecydowanie tego nie zrobiła.

Opis mnie zaciekawił i zachęcił do kupna. Po świetnych książkach Sary Cate z seri...

Rozwiń

Zwiń

Wolicie funkcjonowanie w chaosie, czy może preferujecie spokój i porządek?



Ja lubię chaos — może to brzmi dziwnie, ale im większe zamieszanie i bałagan, tym lepiej mi się funkcjonuje. Jednak chaos panujący w „Shallow River” strasznie mnie wymęczył.

Przeczytałam każdą książkę, która wyszła spod ręki H.D. Carlton i ta na razie jest w moim odczuciu może nie najsłabsza, ale najtrudniej było mi się w nią wkręcić.

Książka przeznaczona jest dla dorosłych czytelników i porusza tematy, które nie nadają się dla wszystkich czytelników. Mamy tutaj opisy przemocy oraz gwałtu.

Pierwszą rzeczą jest to, że w ogóle nie polubiłam się z bohaterami, a to nigdy nie wróży nic dobrego.

River McAllister wyrwała się z piekła, które zgotowała jej matka i Shallow Hill. Teraz dziewczyna studiuje i buduje swoje nowe życie wraz z idealnym partnerem.

Ryan Fitzgerald to ten typ, który zawsze mówi dzień dobry, przeprowadza staruszki przez pasy i ratuje małe kotki, gdy wdrapią się na drzewo a strażacy, jeszcze nie zdążą przyjechać. Pan idealny, prawnik ze świetnej i szanowanej rodziny. I ten sam Ryan w domowym zaciszu znęca się nad swoją dziewczyną. Nie dość, że znęca się nad nią psychicznie, to dochodzi też do tego bicie i gwałt. I tu już jest pierwsza rzecz, która mnie niesamowicie irytowała. Bo River dokładnie to samo przeżywała jako mała dziewczynka, kiedy to jej matka narkomanka i prostytutka pozwalała, by jej klienci znęcali się też nad jej córką. I River chciała od tego uciec, gardziła swoją matką i nie chciała nią być, a wpakowała się w relację z psychopatycznym przemocowcem.

No i jest też Mako Fitzgerald — brat Ryana, który jest detektywem. Mężczyzna niemal od razu domyśla się, że jego brat znęca się nad River, bo dokładnie to samo robił poprzednim partnerkom. Dlatego chce pomóc River, jednak jest do dość ciężkie, bo kobieta jest strasznie uparta. Mako, który na początku uchodził za postać drugoplanową, tak naprawdę jest głównym męskim bohaterem. To on będzie chciał uratować River, ukarać Ryana, jednocześnie prowadząc śledztwo seryjnego mordercy, którego nazywają Ghost Killer.

Pierwszy raz spotkałam się z tak beznadziejnym detektywem — odnosiłam wrażenie, że dowody mogłyby leżeć mu pod nogami, a on by ich nie zauważył, bo zajęty był myśleniem o River.

I jak pewnie spojrzycie na to, co wypisałam wyżej, to pomyślicie, że to wszystko w jakiś pokręcony sposób ma potencjał. I miało, ale wyszło to tak chaotycznie, że ja w pewnym momencie zastanawiałam się, jak doszło do tego, co właśnie czytam.

Mamy tu scenę, w której River opowiada byłej dziewczynie Ryana o tym, że go skrzywdziła i co dzieje się potem? Dziewczyny uprawiają ze sobą seks.

Czy miało to jakiś sens i wprowadzało coś do fabuły? Nie.

Wątek seryjnego mordercy był dość przewidywalny, także niczym Was nie zaskoczy.

Rzeczą, która mi się podobała, było to, że River miała swoją mroczną stronę. Chociaż dawała zdominować się Ryanowi, zgadzała się na to, co ją spotykało, to tak naprawdę to wszystko składało się na to, że nasza bohaterka w końcu wybuchnie. W końcu wyleje się z niej nieszczęśliwe, pełne przemocy dzieciństwo i wcale nie lepsza dorosłość. W pewnym momencie nasza tytułowa rzeka wyleje ze swojego koryta i żniwa, które zbierze, będą dość drastyczne.

Wolicie funkcjonowanie w chaosie, czy może preferujecie spokój i porządek?



Ja lubię chaos — może to brzmi dziwnie, ale im większe zamieszanie i bałagan, tym lepiej mi się funkcjonuje. Jednak chaos panujący w „Shallow River” strasznie mnie wymęczył.

Przeczytałam każdą książkę, która wys...

Rozwiń

Zwiń

[współpraca reklamowa: @flow_books]

Bracia Hidalgo powracają!

Tym razem mamy okazję bliżej poznać Artemisa, który swoim zachowaniem testował moje nerwy jak mało kto.

Najstarszy z braci po pięciu latach wraca do rodzinnego domu i jest to przełomowy moment. Nie tylko Artemis kończy studia i pracuje w rodzinnej firmie, ale powraca do miejsca, w którym jego serce zostało złamane.

Claudia jest córką gosposi rodziny Hidalgo i bliską przyjaciółką braci. I chociaż uwielbia ich wszystkich, to właśnie Artemis sprawia, że jej serce bije szybciej.
Sęk w tym, że pięć lat temu rozstali się w niezbyt przyjemnej atmosferze, a Artemis Hidalgo, który staje ponownie w rodzinnym domu, jest kimś zupełnie innym.

Przysięgam, że czasami miałam ochotę potrząsnąć zarówno Claudią, jak i Artemisem. Wystarczyła rozmowa — tylko tyle. No ale po co, skoro można spotykać się z innymi, traktować się z pogardą i inne takie. Były momenty, kiedy zapominałam, że czytam o dorosłych osobach. Nie popieram zachowania naszych bohaterów i obydwoje mają swoje za uszami.

Ale bardzo polubiłam tę historię. W tle przewija się nam Ares i Raquel, poznajemy nieco bardziej Apolla, a przede wszystkim jesteśmy świadkami, jak dwa uparciuchy walczą o to, by w końcu być ze sobą.
Książkę czyta się bardzo szybko — dosłownie spędzicie z nią wieczór.

Dostaniemy tutaj plot twist, którego ja się nie spodziewałam. Nie jestem fanką tego wątku w książkach i tutaj też mam trochę mieszane uczucia.
Liczyłam, że dostaniemy nieco więcej informacji o przeszłości Claudii, bo według mnie to miało spory potencjał, jednak autorka nie poszła w tę stronę.
Podobnie jak pierwsza część, „Przez ciebie” jest napisana przystępnym językiem.

[współpraca reklamowa: @flow_books]

Bracia Hidalgo powracają!

Tym razem mamy okazję bliżej poznać Artemisa, który swoim zachowaniem testował moje nerwy jak mało kto.

Najstarszy z braci po pięciu latach wraca do rodzinnego domu i jest to przełomowy moment. Nie tylko Artemis kończy studia...

Rozwiń

Zwiń

Nadeszła pora, by w końcu poznać odpowiedzi na pytania, które pojawiały się od Flock.

Nawet nie wiecie, jak ciężko czyta się książkę, kiedy nie lubi się głównych bohaterów — i może jestem tutaj kontrowersyjna, ale nie jestem w stanie polubić Tobiasa. Cecelia to inna para kaloszy, bo ona irytowała mnie od samego początku i pozostałam wierna temu uczuciu.

„The finish line” jak wskazuje sam tytuł — to koniec. Chociaż tak naprawdę jest to początek i koniec jednocześnie. Dlaczego? Bo właśnie tutaj, w tej trzeciej części odkrywamy, o co tak naprawdę chodziło i jak w zasadzie do tego wszystkiego doszło. Najlepszym przykładem na potwierdzenie moich słów jest to, że rozdział trzeci to perspektywa uwaga: 11-letniego Tobiasa. I tu się muszę na moment zatrzymać. Rozdziały z przeszłości sprawiały mi taki ból, że kilkukrotnie musiałam przerywać czytanie. Jeśli dotarliście do tej recenzji, to pewnie dwie części są za Wami — czyli wiecie, co spotkało Dominica. I ja dalej nie potrafię się z tym pogodzić i boli mnie to tak, jak bolało mnie, kiedy czytałam ten nieszczęsny rozdział. Więc możecie sobie wyobrazić jakimi katuszami dla mnie były sceny z małym, nastoletnim i dorosłym Domem.

W „The Finish Line” dostarcza nam wiedzy, której nie mieliśmy po przeczytaniu Flock i Exodus. Tutaj wszystko staje się jasne i mamy jak na tacy to, jak świetną historię stworzyła Kate Stewart. I gdyby nie to, że dalej nie potrafię pogodzić się ze śmiercią Dominica, to pewnie jeszcze nie raz sięgnęłabym po Bractwo Kruków.

Tobias King nie potrafił mnie do siebie przekonać. Chociaż chciałam go polubić — no niestety. Jednak mimo to, potrafię docenić, jak interesującą i kompletną postacią był.

Czy chciałabym wejść w jego buty? Nie.

Czy na jego miejscu podjęłabym inne decyzje? Tak.
Czy jego decyzje miały wpływ na życie innych? Oczywiście. I właśnie dlatego nie chciałabym być Tobiasem Kingiem. Stworzył coś, co wykraczało ponad wszystkie granice i w pewnym momencie stracił nad tym panowanie.

Cecelia w tej części nie była aż tak irytująca, jak jej młodsza wersja, jednak wciąż nie byłam w stanie jej polubić. Sporym plusem jest to, jaki progres przeszła jej postać. Z niepewnej i niekochanej dziewczyny, stała się pewną siebie kobietą, która wie, czego chce i jak to zdobyć.

Cieszę się, że ta trylogia wpadła w moje ręce, bo jest czymś, czego jeszcze w swoim czytelniczym dorobku nie miałam.

Nadeszła pora, by w końcu poznać odpowiedzi na pytania, które pojawiały się od Flock.

Nawet nie wiecie, jak ciężko czyta się książkę, kiedy nie lubi się głównych bohaterów — i może jestem tutaj kontrowersyjna, ale nie jestem w stanie polubić Tobiasa. Cecelia to inna para kaloszy, bo ona i...

Rozwiń

Zwiń

Abby Jimenez powoli wyrasta na moją comfort autorkę. Obojętnie czego nie napisze — jej książka zawsze znajdzie sposób, by złapać mnie za serce.
Brianę mogliśmy już poznać w „To nie może się udać”, tutaj jest świeżo po rozwodzie i stara się na nowo zorganizować swoje życie. Do jej oddziału ratunkowego dołącza Jacob Maddox, tajemniczy przystojny lekarz, który podczas pierwszego spotkania z naszą bohaterką, dość niefartownie dobiera słowa. Jednak z tej wpadki wychodzi coś dobrego — Jacob, pisząc list na przeprosiny, zaczyna nową tradycję.

Briana i Jacob to duet, którego potrzebowałam. Przysięgam, że kupili mnie od samego początku i przez całą historię uśmiechałam się jak głupia, kiedy to powoli się do siebie zbliżali. Ale niech Was to nie zmyli, bo to wcale nie jest lekka historia.

Brat Briany potrzebuje przeszczepu nerki, Briana również znajduje się w niezbyt dobrym miejscu w jej życiu, a Jacob przeżywa wręcz katusze. Dlaczego? Oprócz stanów lękowych, które go nawiedzają, jego brat oznajmia, że bierze ślub z jego byłą dziewczyną. To wszystko jest tak przepełnione emocjami, że podczas czytania po prostu Jacobowi się współczuje.
Czy kogoś zdziwi, że z dwójki naszych bohaterów, przepadłam dla Jacoba? Pewnie nie. Oczywiście, to nie oznacza, że Briana jest złą postacią, bo nie jest, naprawdę bardzo ją lubię, ale to doktor Maddox mnie w sobie rozkochał.

Relacja naszych bohaterów jest przepiękna. Bardzo mi się podobało, w jaki sposób została ona poprowadzona.

Wisienką na torcie jest wzmianka o Vanessie (bohaterce innej książki Abby, „Życie jest zbyt krótkie”) - to aż sprawiło, że nabrałam chęci do ponownego sięgnięcia po tę pozycję.

„Twój na zawsze” to historia, która otuli nas jak ciepły, miły w dotyku koc. Da nam powody do śmiechu, jak i zmusi do chwili nostalgii.

Abby Jimenez powoli wyrasta na moją comfort autorkę. Obojętnie czego nie napisze — jej książka zawsze znajdzie sposób, by złapać mnie za serce.
Brianę mogliśmy już poznać w „To nie może się udać”, tutaj jest świeżo po rozwodzie i stara się na nowo zorganizować swoje życie. Do jej oddziału ...

Rozwiń

Zwiń