Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dorota Sumińska to lekarz weterynarii, publicystka, autorka książek i propagatorka dobrego traktowania zwierząt. Autorka poradników, biografii, reportaży podróżniczych, literatury faktu, powieści dla dorosłych i dla dzieci, a także prowadząca audycje radiowe i telewizyjne poświęcone zwierzętom. W listopadzie 2021 roku nagle pożegnała swojego partnera Tomasza Wróblewskiego, który był lekarzem. Z niezgody na nagłą śmierć ukochanego powstała książka Moje życie z Tomkiem, która będzie miała premierę 6 września 2023 roku w dzień urodzin autorki.


Dorota i Tomek byli nastolatkami, gdy wybuchła między nimi miłość, ale ich drogi rozeszły się po ukończeniu liceum i dopiero po trzydziestu latach spotkali się ponownie, a potem stworzyli związek na dobre i złe. Mieli wspólną pasję do podróżowania i medycyny. I jak pisze autorka-On został lekarzem ludzi, ja zwierząt. On miał syna, ja córkę. On jedną żonę, ja trzech mężów. Choć po trzech dekadach zmieniły się ich ciała, to wewnątrz wciąż pozostali nastolatkami między którymi iskrzyło. W Dorocie odezwały się dawne sentymenty, widziała z jaką uwagą Tomek słucha jej opowieści, a w jego oczach widziała miłość. Podziwiała go za wiedzę medyczną i intuicję, czuła się z nim bezpieczna gdziekolwiek byli. Tomek był introwertykiem, opancerzonym w skorupę na co dzień, ale o złotym sercu. Nie dbał o siebie i uważał, że choroby nie będą się go przyczepiać, a palił jednego papierosa za drugim. Nie byli idealną parą. Ona rozgadana, on milczący. Kłócili się o bzdury i o ważne rzeczy. Ona planowała ich wspólne życie, a on wszystko ustawiał pod jej potrzeby. Mieli wiele planów na wspólne spędzenie emerytury, ale los zadecydował inaczej... Tomasz upadł na podłogę w kuchni...żyła okalająca wieńcowa zatkała się...

Moje życie z Tomkiem jest bardzo osobistą książką w dorobku Doroty Sumińskiej. Wspomina w niej wspólne życie z partnerem, opowiada o ich miłości i wzajemnym inspirowaniu się, o podróżach i planach na przyszłość. Wyraża w niej krzyk rozpaczy po utracie bliskiej osoby, której tak wiele chciałaby jeszcze powiedzieć... Wzruszający, intymny zapis wydarzeń, emocji i żałoby...
https://magiawkazdymdniu.blogspot.com/

Dorota Sumińska to lekarz weterynarii, publicystka, autorka książek i propagatorka dobrego traktowania zwierząt. Autorka poradników, biografii, reportaży podróżniczych, literatury faktu, powieści dla dorosłych i dla dzieci, a także prowadząca audycje radiowe i telewizyjne poświęcone zwierz...

Rozwiń Zwiń

Lato sprzyja czytaniu lżejszych gatunkowo książek, które dostarczają wielu pozytywnych i emocjonujących wrażeń czytelniczych, ale nie wymagają nadmiernego skupienia uwagi. Z tego powodu wybrałam na wakacyjną lekturę trzeci tom bestsellerowego cyklu obyczajowego Robyn Carr-Tęcza nad doliną, który ukazał się pod koniec lipca 2023 roku nakładem wydawnictwa Harper Collins Polska. Poprzednie części serii Virgin River: Kłopoty w raju i Słońce po burzy czytałam jakiś czas temu i z wielką chęcią chciałam poznać dalsze losy bohaterów malowniczego kalifornijskiego miasteczka Virgin River położonego u podnóża gór.

W trzeciej części Virgin River autorka kontynuuje losy bohaterów z poprzednich części oraz krótko przypomina wydarzenia z ich życia, które szczegółowo zostały opisane w dwóch wcześniejszych tomach. Dzięki temu zabiegowi można czytać książkę bez znajomości minionych wydarzeń. Fabuła Tęczy nad doliną zbudowana jest głównie wokół Mike’a Valenzueli, który pracuje w policji w Los Angeles w wydziale do walki z gangami ulicznymi, ale musi odejść ze służby, gdy zostaje poważnie ranny i trafia na rekonwalescencję do Virgin River. Dzięki pomocy przyjaciół Mike odzyskuje dawną kondycję i postanawia na stałe zamieszkać w osadzie otoczonej lasami, górami i sympatycznymi ludźmi. Drugą ważną postacią w książce jest najmłodsza siostra Jacka, Brie-na zewnątrz drobna, niewysoka dziewczyna, ale tak naprawdę twarda pani prokurator domagająca się kar dożywocia dla kryminalistów. Niestety życie Brie zmienia się o 180 stopni, kiedy dowiaduje się, że mąż zdradza ją z jej najlepszą przyjaciółką. Osamotniona, zbolała, oszukana przez życie, poniżona przez mężczyznę, którego kocha, i przez najlepszą przyjaciółkę, której bezgranicznie ufała z trudem dochodzi do siebie po rozwodzie. Jakby tego było mało zostaje napadnięta w nocy, pobita i zgwałcona. Dzielna, dowcipna i uczciwa Brie staje się nieufna i odgradza się od świata. Mike jest zauroczony urodą, inteligencją i siłą charakteru Brie, próbuje jej pomóc i wyciągnąć z dołka psychicznego.

Robyn Carr pokazuje, że w cichej, spokojnej osadzie też zdarzają się niemiłe sytuacje, bo ludzie i w takich miejscach popełniają przestępstwa. W książce porusza temat gwałtu i bezradności kobiety wobec przemocy oraz problem przestępczości wśród nieletnich. Zwraca uwagę na pracę policjantów w małej miejscowości na prowincji oraz problem z pozyskaniem świadków przestępstw gotowych zeznawać w sądzie. Na przykładzie Brie oraz innych kobiet opisuje traumę po gwałcie, a także wskazuje, jak można pokrzywdzonym pomóc.

Tęcza nad doliną to bardzo przyjemna, słodko-gorzka powieść o życiu mieszkańców cichego, spokojnego miasteczka Virgin River zachwycającego piękną przyrodą i otwartością ludzi na przyjmowanie nowych członków społeczności. To także opowieść o zamykaniu pewnych rozdziałów w życiu i otwieraniu się na nowe doznania, przyjaźnie i miłości. Spędziłam miłe chwile przy tej książce i z wielką chęcią poznam kolejne części tego cyklu. Serdecznie polecam powieść na letni czas:)
https://magiawkazdymdniu.blogspot.com

Lato sprzyja czytaniu lżejszych gatunkowo książek, które dostarczają wielu pozytywnych i emocjonujących wrażeń czytelniczych, ale nie wymagają nadmiernego skupienia uwagi. Z tego powodu wybrałam na wakacyjną lekturę trzeci tom bestsellerowego cyklu obyczajowego Robyn Carr-Tęcza nad doliną,...

Rozwiń Zwiń

Profesor Wilczur Tadeusza Dołęgi-Mostowicza to kontynuacja losów znakomitego chirurga Rafała Wilczura z pierwszego tomu Znachor.

Profesor Dobraniecki rozpoznaje w brodatym chłopie w zniszczonej sukmanie swojego dawnego szefa i nauczyciela, profesora Wilczura, który prowadził lecznicę w Warszawie zanim stracił pamięć i zaginął na wiele lat. Profesor Wilczur odzyskuje pamięć oraz wszystko co było jego światem przed amnezją. Głośne odnalezienie przysparza mu jeszcze więcej sławy, pieniędzy i zaszczytów. W profesorze Dobranieckim narasta sprzeciw, gniew, rozpacz i nienawiść w stosunku do Wilczura, który powrócił na swoje dawne miejsce w klinice zajmowane już przez wiele lat przez Dobranieckiego. Żona ciągle podszeptuje Dobranieckiemu, aby ten zniszczył profesora Wilczura, jego sławę, karierę i odebrał mu pacjentów. Złośliwa Nina rozpuszcza plotki wśród lekarzy, dziennikarzy i innych ludzi, by oczernić Wilczura. Dobrotliwy Rafał nie może uwierzyć, że ktoś specjalnie prowadzi kampanię oszczerstw przeciw niemu, ale plotki i komentarze narastają do najbardziej fantastycznych historii.

Autor bardzo dobrze ukazuje atmosferę osaczania profesora Wilczura w przedwojennej Warszawie. Intrygi Dobranieckich zataczają coraz szersze kręgi i są coraz bardziej perfidne. Wilczur czuje się zmęczony nieustającymi napaściami, jego stan psychiczny pogarsza się i zaczyna odbijać się na zdrowiu i samopoczuciu. Zaszczuty sytuacją w mieście postanawia wyjechać na wieś, do Radoliszczek i założyć tam ambulatorium, by pomagać ubogim ludziom, by czuć się potrzebnym i poczuć zadowolenie z życia. Środowisko Warszawy zmogło profesora Wilczura, złamało i wypluło jak kogoś bezużytecznego, który do niczego już się nie nadaje. Dla ludzi z Radoliszczek-Mielnika Prokopa, Wasyla, Olgi, Zoni i Natalki Wilczur jest dobrym, serdecznym przyjacielem, dla każdego życzliwym, dla każdego usłużnym, przez każdego lubianym. Kontrast społeczny i obyczajowy jest ukazany perfekcyjnie. Ciekawie została rozwinięta także relacja profesora Wilczura z doktor Łucją Kańską, oddaną, pracowitą i obowiązkową młodą lekarką, która okazała profesorowi dobroć, czułość i wrażliwość, choć koniec powieści pod tym względem okazał się zaskakujący.

Profesor Wilczur jest piękną i bardzo wciągającą powieścią obyczajową z dawnych lat, która porusza temat życia w zgodzie z własną naturą, ukazuje wartość pracy i życzliwości dla drugiego człowieka, a także pokazuje, jak ważna jest miłość w życiu każdego człowieka i poczucie bycia potrzebnym. Wspaniała książka:) Serdecznie polecam:)

https://magiawkazdymdniu.blogspot.com/

Profesor Wilczur Tadeusza Dołęgi-Mostowicza to kontynuacja losów znakomitego chirurga Rafała Wilczura z pierwszego tomu Znachor.

Profesor Dobraniecki rozpoznaje w brodatym chłopie w zniszczonej sukmanie swojego dawnego szefa i nauczyciela, profesora Wilczura, który prowadził lecznicę w W...

Rozwiń Zwiń

Don Winslow pisze wspaniałe powieści kryminalne, od których nie mogę się oderwać. Miasto marzeń to druga część sagi kryminalnej o irlandzkich i włoskich organizacjach przestępczych, w której główną postacią jest Danny Ryan.

Jest 1988 rok, Danny wraz z synem i ojcem oraz wspólnikami ucieka z Providence, by jak najdalej znaleźć się od przestępczej rodziny Morettich, policji i służb federalnych. Zdaje sobie sprawę, że popełnił wiele błędów-zabijał, był dilerem narkotyków, wżenił się w rodzinę, która rządzi irlandzką mafią, ukradł czterdzieści milionów dolarów, ale wciąż wierzy w Boga, niebo i piekło. Nie zamierza dać się złapać. Jedzie nocami, w dzień śpi w małych motelach, zmienia samochody i mimo, że czuje strach i ucieka nocami jak zwierzę, to czuje też romantyzm podróży. Przeżywa dreszczyk emocji na widok nowych nazw na zjazdach z autostrady, gdy droga szybko rozwija się pod kołami, zmieniają się stacje radiowe i rośnie przebyty dystans. Podąża do Kalifornii, by tam rozpocząć nowe życie, opłakać zmarłą żonę i zapewnić spokojną przyszłość małemu synkowi. Czy uda mu się uwolnić od mafii? Czy wywinie się od aktów oskarżenia? Czy znajdzie nową miłość?

Autor jak zawsze nie zawodzi i kreuje wyrazistych bohaterów, którzy muszą podejmować trudne decyzje i lawirować pomiędzy przestępcami a organami ścigania. Nie tylko Danny Ryan, główny bohater, jest skomplikowanym człowiekiem, ale też jego ojciec Marty Ryan, który wywoływał kiedyś strach u mężczyzn na sam dźwięk jego nazwiska, a obecnie jest starym, schorowanym człowiekiem, przeważnie pijanym i na wpół ślepym od zaćmy. Ned Egan-długoletni ochroniarz Marty'ego wciąż jest twardym, wielkim facetem, który nie ma zahamowań, by kogoś zabić. Sean South, rudy Irlandczyk wyglądający na łagodnego i miłego gościa, sprowokowany potrafi strzelić człowiekowi w twarz i po tym pójść na burgera i piwo. Kevin Coombs to typowy irlandzko-katolicko-alkoholowy facet, któremu jednak Danny może powierzyć każdą robotę. Jest też Reggie Moneta-mała zajadła Sycylijka pracująca w FBI, która za wszelką cenę chce dopaść Danny'ego. Bill Callahan-agent specjalny, bostoński Irlandczyk, który wygąda jakby nigdy nie przeszedł obojętnie obok szkockiej i steka. Bohaterów jest sporo i każdy z nich przeżywa swoje rozterki.

Miasto marzeń to bardzo wciągający kryminał z szybką akcją rozgrywającą się w Kalifornii, San Diego i Hollywood. Wyraziści, charakterni bohaterowie znajduący się często w potrzasku, z którego starają się uwolnić. Sieć powiązań, wpływów polityków, funkcjonariuszy, organów ścigania i biznesmenów ze światem przestępczym, gdzie znaczenie mają pieniądze, zemsta i brutalna walka o przetrwanie. Polecam Wam ten kryminał i z niecierpliwością czekam na trzecią część:)

https://magiawkazdymdniu.blogspot.com/

Don Winslow pisze wspaniałe powieści kryminalne, od których nie mogę się oderwać. Miasto marzeń to druga część sagi kryminalnej o irlandzkich i włoskich organizacjach przestępczych, w której główną postacią jest Danny Ryan.

Jest 1988 rok, Danny wraz z synem i ojcem oraz wspólnikami ucie...

Rozwiń Zwiń

Historię profesora Rafała Wilczura znałam do tej pory z ekranizacji powieści Znachor Tadeusza Dołęgi-Mostowicza z 1982 roku w reżyserii Jerzego Hoffmana. Właściwie powinnam napisać, że wydawało mi się, że znam, gdyż dopiero przeczytanie książki sprawiło, iż dogłębnie wczułam się w to, co przeżywali bohaterowie. Powieść okazała się rewelacyjna i nie mogłam się od niej oderwać.

Profesor Wilczur, pokaźnych rozmiarów, niedźwiedziowaty mężczyzna o dużych dłoniach z roku na rok staje się coraz słynniejszym i coraz lepszym chirurgiem, który przeprowadza bardzo skomplikowane operacje we własnej klinice oraz uczy studentów na warszawskim uniwersytecie. Od ośmiu lat chirurg żyje w związku małżeńskim z Beatą i córką Mariolą. Kocha żonę do szaleństwa i wie, że Beata odpłaca mu równą miłością, choć cichą i mniej impulsywną. Zawsze ma dla niego uśmiech i dobre słowo, kiedy wraca po pracy do domu. I myślałby, że nie potrafi być inna, gdyby nie to, że widział ją nieraz rozbawioną, wybuchającą raz po raz głośnym śmiechem, żartobliwą i zalotną, ilekroć otaczało ją towarzystwo młodzieży i ilekroć nie widziała, że on na nią patrzy. Rafał zwierza się żonie ze swoich uczuć, planów, myśli, ale ona nie robi tego samego, gdyż jej wnętrze jest zbyt ubogie, zajęte strojami, perfumami i projektami towarzyskimi. Beata ma młodość, urodę, wspaniałe dziecko, sławnego i uwielbianego męża, który pracuje dniami i nocami, by zapewnić jej wygody i znaczenie, ale nadal szuka prawdziwej miłości. Pewnego dnia Wilczur wraca do domu, ale nie zastaje w nim żony i córki. Zrozpaczony po odejściu ukochanych osób błąka się po mieście w nocy i ulega wypadkowi, który skutkuje utratą pamięci.

Autor wykreował wspaniałych bohaterów, a postać znachora stała się dla mnie wyjątkowo bliska. Dzięki dużej wiedzy, wrodzonemu talentowi, niezłomnemu charakterowi i ciężkiej pracy Rafał Wilczur staje się doskonałym chirurgiem, który nie boi się odpowiedzialności. Ujmuje pacjentów niskim, dobrodusznym śmiechem, który napełnia ich spokojem i ufnością. Jako Antoni Kosiba, tajemniczy brodacz wędrujący od domu do domu w poszukiwaniu pracy, smutny, milczący, ale o dobrych oczach, nie zachowuje się jak prosty człowiek i ponownie pomaga bliźnim w potrzebie, choć czasem spotykają go z tego powodu przykrości od miejscowego lekarza. Znachor najbardziej boi się tego, co może pobudzić go do zajrzenia w mgłę przeszłości, do koszmaru, którego nie może przeniknąć, a który popycha go w przepaść pamięci.

Znachor Tadeusza Dołęgi-Mostowicza to według mnie rewelacyjna powieść doskonale oddająca międzywojenny klimat w Polsce. Autor pięknie maluje obrazy słowem i oddaje emocje oraz uczucia towarzyszące bohaterom, którzy walczą o byt, o własne szczęście, o prawo wyboru drogi życiowej, o miłość i sens istnienia. Wspaniała, spójna opowieść, która sprawia, że jak najszybciej chciałabym poznać dalsze losy bohaterów w drugiej części powieści Profesor Wilczur:)
https://magiawkazdymdniu.blogspot.com

Historię profesora Rafała Wilczura znałam do tej pory z ekranizacji powieści Znachor Tadeusza Dołęgi-Mostowicza z 1982 roku w reżyserii Jerzego Hoffmana. Właściwie powinnam napisać, że wydawało mi się, że znam, gdyż dopiero przeczytanie książki sprawiło, iż dogłębnie wczułam się w to, co p...

Rozwiń Zwiń

Powrót do Domu Katarzyny Enerlich to czwarta część z cyklu Akuszerka z Sensburga, w którego skład wchodzą: Akuszerka z Sensburga, Ziele Marianny, Dom na Wygonie.

Autorka kreśli losy trzech kobiet na tle kraju wyniszczonego biedą i stojącego w obliczu ważnych wydarzeń. Marianna na wieść o wprowadzeniu stanu wojennego opuszcza wieś Zyndaki i wyjeżdża do Mrągowa, gdzie mieszka jej mama Stasia i córka Nadzia z wnuczką Basią. Kobiety wspólnie próbują przetrwać trudny czas, a zima 1980 roku jest wyjątkowo mroźna i ponura. Katarzyna Enerlich wiarygodnie przedstawia obraz społeczeństwa i życia codziennego w Polsce w okresie PRL-u. Ludzie po wystąpieniu gen. Jaruzelskiego zamykają się w domach i przestraszeni czekają na rozwój wypadków. Nie działają szkoły, biblioteki, domy kultury i większość instytucji. Na ulicach ciągle trwają kontrole milicji, ludzie wystają godzinami w kolejkach po kostkę masła czy kilogram cukru, ale mimo wielu utrudnień starają się jakoś sobie radzić w całym bałaganie.

Powieść Katarzyny Enerlich sprawia, że powraca się myślami do czasów stanu wojennego, wybuchu elektrowni jądrowej w Czarnobylu, wydarzeń związanych z Solidarnością, Okrągłego Stołu i pierwszych demokratycznych wyborów. Czasy te zostały tak obrazowo przedstawione, że co raz z zakamarków pamięci wydobywałam własne wspomnienia z tego okresu: stanie w kolejce z mamą, aby kupić jakiekolwiek buty; smażenie frytek domowych w koszyczku na głębokim oleju; kolekcjonowanie wycinków z gazet z przepisami i poradami; stylonowe siatki na zakupy; palta z kołnierzami z nutrii albo czapki z lisa; picie oranżady w woreczkach ze słomką; zajadanie łyżeczką mleka w proszku; pranie ubrań w proszku Pollena lub Cypisek; oglądanie teatru telewizji i czytanie książek Miry Jaworczakowej…

Bohaterki w powieści znajdują się na różnym etapie życia, ale wszystkie zostały wykreowane wiarygodnie. Najstarsza z nich, czyli Stasia ma już osiemdziesiąt lat, ale jest dość żwawa, świetnie się trzyma, choć przeżyła dwóch mężów. Jest w ciągłym ruchu, wystaje w kolejkach i wykłóca się o lepszy kawałek mięsa. Pomimo trudów dnia codziennego na jej twarzy wciąż gości uśmiech. Marianna jest zmęczona i pragnie chwili samotności, by nie słyszeć klientów mówiących o chorobach i codziennych problemach. Marzy o spędzeniu emerytury na Wygonie, w domu na końcu wsi i choć jest coraz starsza, to wciąż spragniona jest czułości i chwili zapomnienia. Nadzia jest nieustannie zajęta, poddenerwowana, niecierpliwa, czuje się samotna i żałuje, że nie powiedziała Kurtowi o Basi, która jest jego córką. Coraz częściej myśli o wyjeździe z Polski, by uciec od szarzyzny. Najmłodsza bohaterka w powieści-Basia jest łagodna, trochę zamknięta w sobie, wrażliwa i bardzo ciekawa świata.

Katarzyna Enerlich wplata do powieści mazurską przyrodę, zioła i miłość do ziemi. Marianna zbiera zioła, robi surówki z młodych pędów roślin, przygotowuje mydełka i różne inne specyfiki na bazie ziół. Bardzo przyjemnie odkrywa się te wszystkie smaczki w książce.


Powrót do Domu to interesująca opowieść o życiu na własnych zasadach, po swojemu, mimo licznych przeciwności losu. To także powieść o miłości wybuchającej na nowo po wielu latach rozłąki, o umiłowaniu przyrody, oswajaniu ciszy i smutku, a wszystko to na tle historycznych wydarzeń w Polsce widzianych oczami zwykłych ludzi i ich codzienności. Podsumowując, to bardzo ciekawa powieść zamykająca cykl Akuszerka z Sensburga. Serdecznie polecam:)

https://magiawkazdymdniu.blogspot.com/2023/07/powrot-do-domu-katarzyna-enerlich.html

Powrót do Domu Katarzyny Enerlich to czwarta część z cyklu Akuszerka z Sensburga, w którego skład wchodzą: Akuszerka z Sensburga, Ziele Marianny, Dom na Wygonie.

Autorka kreśli losy trzech kobiet na tle kraju wyniszczonego biedą i stojącego w obliczu ważnych wydarzeń. Marianna na wieść o...

Rozwiń Zwiń

Od wielu lat jestem fanką twórczości współczesnego amerykańskiego pisarza, scenarzysty i dramaturga Cormaca McCarthy'ego, który zasłynął takimi książkami jak: Droga, Krwawy południk, Dziecię boże, Suttree, To nie jest kraj dla starych ludzi czy tzw. trylogią graniczną składającą się z Rączych koni, Przeprawy oraz Sodomy i Gomory. W dniu 28 czerwca 2023 roku ukazały się nakładem Wydawnictwa Literackiego kolejne książki autora: Pasażer i Stella Maris, które okazały się ostatnimi publikacjami w dorobku Cormaca McCarthy'ego, gdyż 13 czerwca 2023 roku świat obiegła informacja o śmierci pisarza. Niestety nie powstaną już nowe wspaniałe powieści, ale wciąż można cieszyć się tymi, które są i dzisiaj zachęcam Was do sięgnięcia po mistrzowski duet powieściowy-Pasażera oraz Stellę Maris.

Obie powieści łączą się ze sobą. Akcja Pasażera rozgrywa się w 1980 roku w południowej części Stanów Zjednoczonych w Missisipi, gdzie Bobby Western, nurek głębinowy zostaje przewieziony śmigłowcem o pierwszej w nocy, by dostać się do zatopionego samolotu. Po zbadaniu wraku okazuje się, że na pokładzie znajduje się dziewięć ciał, ale nie ma czarnej skrzynki i jednego pasażera. Western jest doświadczonym nurkiem i wiele razy wydobywał z wody wielkogabarytowe ładunki, ale w związku z tym zleceniem pojawia się coraz więcej pytań, a na dodatek ktoś przeszukuje jego mieszkanie i wciąż pojawiają się w jego otoczeniu agenci federalni. Stella Maris rozgrywa się w 1972 roku w Wisconsin i tutaj wydarzenia przedstawione są z perspektywy dwudziestoletniej Alice, siostry Bobby'ego, która jest genialną matematyczką i skrzypaczką. Dziewczyna zostaje przyjęta do zakładu psychiatrycznego i w trakcie rozmów z terapeutą opowiada o życiu swojej rodziny.

Autor przedstawiając koleje życia rodzeństwa i łączącej ich głębokiej więzi nawiązuje do motywu dziedziczenia winy. Bobby i Alice są dziećmi współtwórcy bomby atomowej niosącej zniszczenie dla wielu tysięcy ludzkich istnień. Projekt Manhattan staje się jednym z najważniejszych projektów rządowych w Stanach Zjednoczonych i zapoczątkowuje nową erę budzącą grozę. Nie tylko ojciec postrzegany jest jako czarny charakter, ale także matka, która pracuje w Y-12 przy kalutronie. W promieniu pięciuset mil jest to najlepiej płatna i jedyna praca, więc ludzie, by ją dostać stoją w błocie przed szopą ze sklejki od piątej rano i nie zastanawiają się nad przyszłymi konsekwencjami. Alice i Bobby nie widują ojca przez długi czas, gdyż zajmuje się detonowaniem bomb na południowym Pacyfiku. Nad rodziną wisi klątwa, poczucie winy oraz żal po zrzuceniu bomb na Hiroszimę i Nagasaki. Alice nie może sobie poradzić z odziedziczoną winą, gdyż uważa, że wszyscy są zbiorowiskiem wspomnień. Nic nie znika. Wszystko, co się wydarzyło, w dużej mierze ciągle jest.

Wydarzenia w Pasażerze zostały przedstawione z męskiej perspektywy, czyli Bobby'ego studiującego matematykę i fizykę, biorącego udział w rajdach samochodowych w Europie, strzelającego z pokładu śmigłowca w Wietnamie czy wykonującego niebezpieczną pracę nurka głębinowego. W tej części doskonale uwidacznia się pierwiastek męski. Autor jednak od pięćdziesięciu lat planował napisanie powieści z perspektywy kobiecej i właśnie w Stella Maris spełnił swoje marzenie oddając głos Alice. Uważam, że udało mu się w dużej mierze przeniknąć do umysłu i duszy kobiety, gdyż kreśli postać nie tylko zdolnej matematyczki, ale też wrażliwej, pięknej i zakochanej dziewczyny.

Ostatnie powieści Cormaca McCarthy'ego tworzą spójną całość i zamykają jego wspaniały literacki dorobek. Każdy znajdzie coś innego w tych oryginalnych, przemyślanych powieściach, które pokazują, że wolność jest warta każdej ceny, że należy spełniać własne marzenia i dążyć do osiągnięcia szczęścia, że życie niesie ze sobą przemiany, a miłość nie jest taka jednoznaczna. Serdecznie polecam Pasażera oraz Stellę Maris:)

https://magiawkazdymdniu.blogspot.com/2023/06/pasazer-i-stella-mariscormac-mccarthy.html

Od wielu lat jestem fanką twórczości współczesnego amerykańskiego pisarza, scenarzysty i dramaturga Cormaca McCarthy'ego, który zasłynął takimi książkami jak: Droga, Krwawy południk, Dziecię boże, Suttree, To nie jest kraj dla starych ludzi czy tzw. trylogią graniczną składającą się z Rącz...

Rozwiń Zwiń