Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niewielka książeczka, tak niepozorna, a zawierająca w sobie tyle bogatej treści. "Medaliony" są bardzo dobrym przedstawieniem wojny, jednak nie jest to wojna, podczas której dzielni mężczyźni chwalebnie zmagają się z nieprzyjacielem na polu bitwy w obronie swojego kraju. Nie jest to nawet wojna, na której zamiast chwały widzimy śmierć, zniszczenie, potoki krwi i wybuchy. Nie znajdziemy tu także tajnych operacji wojskowych, niegodziwych strzałów w plecy pod przykrywką czarnej nocy. Ta tycia książeczka pokazuje najzwyklejszą w świecie eksterminację narodów. Najzwyklejszą? Otóż tak, używam tego słowa, gdyż w taki sposób Zofia Nałkowska ukazuje ten czas pogardy. Bohaterami tych opowiadań są ludzie, którzy tę katorgę przeżyli, którym udało się przetrwać całe te cierpienie i wyraźnie widać w ich wypowiedziach, z jaką łatwością o tym mówią. I to jest właśnie największa wartość tego dzieła. Nie chodzi o przedstawienie samego cierpienia, okrucieństwa i niegodziwości wojny, ale o stosunek, jaki ludzie przyjmują do tych aspektów. Człowiek, który przeżył wojnę, jest zobojętniały na nikczemność drugiego człowieka. Ludzkie bestialstwo nie robi na nim już wrażenia. Lektura warta przeczytania dla każdego.

Niewielka książeczka, tak niepozorna, a zawierająca w sobie tyle bogatej treści. "Medaliony" są bardzo dobrym przedstawieniem wojny, jednak nie jest to wojna, podczas której dzielni mężczyźni chwalebnie zmagają się z nieprzyjacielem na polu bitwy w obronie swojego kraju. Nie jest to nawet wojna, na której zamiast chwały widzimy śmierć, zniszczenie, potoki krwi i wybuchy....

No i cóż, kolejna książka Flanagana. Możemy się spodziewać tego samego, co w każdej poprzedniej części "Drużyny" lub "Zwiadowców". Bohaterowie mają zadanie do wypełnienia, zbierają się aby rozplanować poczynania podczas ich nowej misji, przystępują do działania, ale oczywiście w ostatnim momencie pojawia się usterka w planie, jednak nie ma się co martwić, bo jak mogłoby się coś naszym bohaterom nie powieść? zawsze znajdzie się jakaś alternatywa, która uchroni Czaple przed porażką. "Góra Skorpiona" różni się tylko tym od poprzednich tomów, że tym razem mamy podwójną dawkę tej rutyny. Bohaterowie planują aż dwa "wypady", dwa razy pojawia się niespodziewane zagrożenie i podwójnie udaje im się wydostać cudownie z opresji. Tyle, jeśli chodzi o wady, nieco już nudnawa rutynowa "Flanaganowa" fabuła. A jednak nie, minusem jest jeszcze dziecinność bohaterów. Oczywiście jest to książka młodzieżowa i występuje tu mnóstwo nastolatkowego humoru. To mi bardzo odpowiada, jednak coś takiego powinno utrzymać się jedynie na pokładzie Czapli. Niemal każdy nowy bohater dziwi się, że Hal jest taki młody, więc jeśli ci bohaterowie są już starsi, niech nie zachowują się bardziej dziecinnie od tej drużyny Skandian! No i jeszcze odnośnie humoru, niektóre, a powiedziałbym, że nawet spora część żartów występujących w książce jest całkowicie nie na miejscu. Czasami może to służyć rozładowaniu sytuacji, ale bardzo często te dowcipy są tak wręcz brutalnie nieodpowiednio umiejscowione, że aż ręce opadają. No i jeszcze ci bohaterowie są tacy niesamowicie szczęśliwi, cały czas, poza małymi wyjątkami, ale są tak rozradowani, że łeb boli. Rozumiem, że to jest książka młodzieżowa, ale w końcu trochę się tu mordują, krew się leje, są rżną się toporami, mieczami, włóczniami, trują się, strzelają... mogłoby być nieco poważniej, tego nie czytają przedszkolaki! Dobra, teraz już naprawdę skończyłem z minusami, czas przejść do zalet. W tym tomie Flanagan skupił się trochę mocniej na uczuciach niektórych z bohaterów. Dane jest nam poznać bardziej wewnętrzną stronę kilku załogantów Czapli i to mi się naprawdę bardzo spodobało. Więzi coraz bardziej się zacieśniają. Zaletą jest też oczywiście humor, który, mimo, iż młodzieżowy, potrafi w wielu momentach wywołać uśmiech na twarzy. Jednak, jak pisałem wyżej, z tymi dowcipami autor mógłby trochę przystopować. No i plus za Arydię, bo lokacja jest naprawdę cudowna! A przynajmniej dla mnie. Książka dobra, jak każda Flanagana, ale też jest do przesady obłożona rutyną tego autora, co w końcu jednak może trochę zmęczyć.

No i cóż, kolejna książka Flanagana. Możemy się spodziewać tego samego, co w każdej poprzedniej części "Drużyny" lub "Zwiadowców". Bohaterowie mają zadanie do wypełnienia, zbierają się aby rozplanować poczynania podczas ich nowej misji, przystępują do działania, ale oczywiście w ostatnim momencie pojawia się usterka w planie, jednak nie ma się co martwić, bo jak mogłoby się...

Cóż, jeśli patrzeć pod względem fabularnym, rewelacji nie ma. Jest niemal identyczna jak w każdej książce z Forgotten Realms, ale to oczywiście nie przeszkadza, jeśli jesteś zagorzałym fanem tego uniwersum, to wręcz ulepsza odbiór. Wyróżniająca się wśród społeczeństwa elfka, "przeznaczenie" wiąże ją z wybrańcem rasy ludzkiej i razem wybierają się w epicką podróż. Magia, pradawne artefakty, smoki i różne inne przedziwne dziwadła. Dla fana heroicznej i epickiej fantasy lektura obowiązkowa. Co jest jednak zasługującym na pochwałę plusem tej książki to język. Też nie jest świetny, ale patrząc pod kątem uniwersum, jest się w czym rozsmakować. Otóż, każdą książkę z Forgotten Realms czyta się tak samo. Każda jest napisana identycznym językiem i możemy przeczytać tuzin książek różnych autorów z tego uniwersum, a różnicy nie dostrzeżemy. Może to być oczywiście wina tłumaczenia, ale nie potrafię tego akurat ocenić, gdyż nie miałem okazji zetknąć się z żadną książką z Zapomnianych Krain w oryginale. Wracając jednak do "Córki Mrocznego Elfa", język trochę się różni, jest bardziej poetycki i barwny. Możemy spotkać się z naprawdę plastycznymi opisami, przyozdobionymi zręcznymi metaforami i porównaniami, których w innych książkach z Forgotten Realms nie dostrzegłem. Podsumowując, powiem dokładnie to, co na samym początku. Książka w linii fabularnej jak każda inna z gatunku heroicznego fantasy, jeśli ktoś naprawdę w tym gustuje i nie nudzi mu się czytać w kółko o tym samym, bez obaw może sięgnąć po tę książkę. A nawet jeśli jest trochę znudzony, to może zerknąć, bo jednak językowo nieco się różni. Książka dobra, ale bez fascynacji. Ot kolejna z tysięcy.

Cóż, jeśli patrzeć pod względem fabularnym, rewelacji nie ma. Jest niemal identyczna jak w każdej książce z Forgotten Realms, ale to oczywiście nie przeszkadza, jeśli jesteś zagorzałym fanem tego uniwersum, to wręcz ulepsza odbiór. Wyróżniająca się wśród społeczeństwa elfka, "przeznaczenie" wiąże ją z wybrańcem rasy ludzkiej i razem wybierają się w epicką podróż. Magia,...