Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiosna 1824 r.
Henriettę Fleming coraz częściej nawiedzają dziwne sny. „Z początku śniła o feralnym rejsie, o śmierci starego człowieka, złamanej obietnicy, patroszonym kufrze z kosztownościami. Później koszmary nabrały na sile. Pojawiły się w nich smutne kobiety w obszarpanych, zakrwawionych ubraniach, porzucone, płaczące dzieci, obskurne więzienne cele, gilotyna ścinająca głowy...”
Panna Fleming jest przekonana, że dotknęło ją piętno czynu przodka. Kiedy znajduje ukrytą wiadomość dołączoną do kolczyków wysadzanych błękitnymi diamentami, zaczyna poszukiwać kolejnych tropów mających doprowadzić do rozwiązania zagadki. Aby rozwiązać zagadkę klejnotów, zamierza udać się do Anglii. Z pomocą babki, która daje jej „alibi” przed apodyktycznym ojcem Panna Fleming w przebraniu staruszki wsiada na statek płynący do Anglii. Na ten sam statek wsiada również hrabia Anthony Atherton, który niedawno dostał „kosza” od Panny Wieczorek, która wybrała jego starszego brata. Hrabia Atherton szybko rozpoznaje w staruszce piękną „sąsiadkę” z dworku nad Biebrzą. Henrietta podejrzewa, że Anthony może posiadać kolejną wskazówkę, która może doprowadzić do rozwiązania zagadki i zdjęcia klątwy.
Czy uda się pokonać przeciwności losu i odnaleźć zaginiony skarb? A może w trakcie poszukiwania skarbu Henrietta i Anthony odnajdą coś o wiele cenniejszego niż klejnoty?


„Przeklęty posag” to drugi tom trylogii „Dworek nad Biebrzą” Urszuli Gajdowskiej. Powieść łączy w sobie romans retro osadzony w XIX-wiecznych realiach Anglii i Królestwa Polskiego z powieścią przygodową, w której prym wiedzie poszukiwanie skarbu, choć pojawia się również elementy komediowe. Scena z hrabią Athertonem przebranym za kobietę – istny majstersztyk, podobnie jak scena z przebraniem za kobietę jego brata Maurycego.

W XIX w. panny na wydaniu miały ciężki żywot, bez posagu nie miały co liczyć na dobre zamążpójście, a dodatkowo wymagania socjety, restrykcyjne zasady ograniczały możliwości poznania przyszłego męża przed ślubem. No i nie zapominajmy o tym, że panny z dobrego domu, wiedziały tylko, że istnieje noc poślubna, w której staje się „to”, ale czym „to” jest, już nie wiedziały. Scena nocy poślubnej Henrietty ubawiła mnie do łez, zwłaszcza po tym jak dostała książkę, która miała ją „uświadomić”.
W powieści znajdziemy wiele konwenansów, które muszą być przestrzegane przez członków socjety, tak innych od współczesnych zasad.

Podobnie jak w poprzednim tomie, Autorka wykonała naprawdę świetny research, dotyczący zarówno architektury nadbiebrzańskich dworków, jak i klątwy ciążącej nad wielkim niebieskim diamentem. Również podobnie jak w poprzednim tomie, Autorka zgrabnie połączyła fikcję literacką z faktami historycznymi.

Powieść skupia się na kilkorgu bohaterów, choć na pierwszym planie są panna Fleming i hrabia Atherton, to drugoplanowe postaci są nie mniej barwne i intrygujące. Mam nadzieję, że tajemnica Madame Moreau znajdzie swoje rozwiązanie, choć już pewne wskazówki się pojawiły.
Jestem bardzo ciekawa, co zafunduje nam Autorka w ostatnim zapowiadanym tomie zatytułowanym „Tajemnica dziadka”.

Jeśli lubicie historie miłosne osadzone w dawnych czasach, z ciekawie zarysowanym tłem historycznym, rodzinnymi tajemnicami, intrygami i poszukiwaniem skarbu, to zdecydowanie musicie sięgnąć po „Przeklęty posag”.

Serdecznie polecam i już czekam na kolejny tom!

Wiosna 1824 r.
Henriettę Fleming coraz częściej nawiedzają dziwne sny. „Z początku śniła o feralnym rejsie, o śmierci starego człowieka, złamanej obietnicy, patroszonym kufrze z kosztownościami. Później koszmary nabrały na sile. Pojawiły się w nich smutne kobiety w obszarpanych, zakrwawio...

Rozwiń Zwiń

Marta, kobieta w średnim wieku, matka uwielbiającego swoją pracę w zakładzie pogrzebowym Jagny Kocia czuje się spełniona na gruncie zawodowym, jednak na gruncie prywatnym, coraz częściej zadaje sobie pytanie: czy jest szczęśliwa w małżeństwie? Z mężem coraz częściej sprawiają wrażenie współlokatorów, niż partnerów. Kobieta zaczyna zdawać sobie sprawę, że „nie bardzo lubiła swojego męża. W zasadzie to chyba mało go znała.” Z mężem Karolem, nie łączy Marty nic, żadne wspólne zainteresowania czy pasje, za wyjątkiem dorosłego już Kocia. Kwiaciarka zaczyna zazdrościć przyjaciółkom udanego życia osobistego. A jakby tego wszystkiego było mało, w Cudach-Wiankach pojawia się młody mężczyzna, któremu została kilka tygodni życia i zamawia 12 bukietów z sezonowych kwiatów, po jednym bukiecie na miesiąc dla jego żony, która wkrótce zostanie wdową. Do każdego bukietu ma zostać załączony list. Marta postanawia zmienić swoje życie, wierne przyjaciółki dzielnie stają u jej boku. Wkrótce Marta odkrywa, że mąż nie jest jej wierny.


Trzy przyjaciółki prowadzą funeralno-ślubne konsorcjum. Magda jest właścicielką firmy cateringowej Zamieszane, Marta prowadzi kwiaciarnię Cuda-Wianki a Jagna zakład pogrzebowy Było-Minęło.
W poprzednim tomie, zatytułowanym „Gwóźdź do trumny” akcja skupiała się wokół Jagny, natomiast „Kopnij w kalendarz” skupia się wokół Marty. Znajomość poprzedniego tomu nie jest konieczna, ale dobrze jest ją znać, gdyż wiele wątków ma swoją kontynuację w tym tomie.

Jako że powieść ma w swoim tytule kalendarz, to zgodnie z kalendarzem została podzielona na dwanaście rozdziałów, z których każdy jest jednym miesiącem, a każdy miesiąc zaczyna się oryginalnie informacją, na jakie kwiaty jest sezon (przyznacie, że to bardzo oryginalny zabieg).

W porównaniu do poprzedniego tomu ten jest bardziej poważny, porusza motyw przemijania, tęsknoty za zmarłym, w tym prym wiedzie przeuroczy pan Adolf wpadający do kwiaciarni po bukiety kwiatów dla zmarłej żony, której potem opowiada zasłyszane ploteczki; naciągania zakochanych kobiet na niemałe pieniądze łzawą historyjką, co niestety spotkało Martę; czy „wrabiania w ciążę”, jak to się stało z Kociem. Na kilka słów zasługuje historia Kocia i Malwiny. Kocio zakochuje się w Malwinie beznadziejnie, dziewczyna też spogląda na niego przychylnym okiem, ale przez długi czas nie mogą się „zgrać”, a kiedy już w końcu dają sobie szansę, zadufany w sobie „Adonis”, którego duma cierpi, że nie udało mu się zaciągnąć Malwiny do łóżka, niszczy wszystko.

„Kopnij w kalendarz” to bardziej powieść obyczajowa, niż komedia, choć humoru też tu nie brakuje. To powieść udowadniająca, że zawsze warto walczyć o siebie i swoje szczęście, miłość można spotkać w najmniej spodziewanych miejscach, a każdy ból po stracie ukochanej osoby, prędzej czy później zelżeje.

Na koniec chciałabym zostawić wam zdanie, które spowodowało, że przyjaciółki zaczęły realizować swoje marzenia: „Marzenia trzeba spełniać. I trzeba mieć ciągle nowe, żeby zawsze był jakiś cel. Od nadupiesiedzenia człowiek się tylko starzeje.” Myślę, że warto je zapamiętać.

Serdecznie polecam i już czekam na kolejny tom!

Marta, kobieta w średnim wieku, matka uwielbiającego swoją pracę w zakładzie pogrzebowym Jagny Kocia czuje się spełniona na gruncie zawodowym, jednak na gruncie prywatnym, coraz częściej zadaje sobie pytanie: czy jest szczęśliwa w małżeństwie? Z mężem coraz częściej sprawiają wrażenie wspó...

Rozwiń Zwiń

Paryż 2016 r.
Dwóch mężczyzn, miejskich odkrywców, wchodzi do mieszkania, które wygląda na opuszczone od lat. Ku swojemu rozczarowaniu wszystko, co znajdują to wielka skrzynia, kwitek i stara dziecięca zabawka. Kilka miesięcy później Flora Sykes, pracująca dla Angusa „w noszącej jego nazwisko Agenci Sztuki Beaumonta” wraz z szefem zostaje pilnie wezwana do Paryża.
Państwo Vermeil, znane rodzina filantropów i kolekcjonerów sztuki, prosi Angusa i Florę, aby sprawdzili, co kryje w sobie mieszkanie, o którego istnieniu rodzina nie miała pojęcia. Mieszkania, którego nikt nie otwierał od 73 lat. Vermeilowie, o istnieniu mieszkania dowiadują się z listu wysłanego przez jednego z włamywaczy. Zgodnie z testamentem Vermeila „mieszkanie ma stanowić tajemnicą aż do śmierci jego samego” i jego żony. Jednak Flora i Angus nie są członkami rodziny, oni mogą wejść do zamkniętego od czasu wojny mieszkania. Po wejściu do mieszkania oczom agentów sztuki ukazuje się mieszkanie wypełnione obrazami, książkami i innymi artefaktami. Ku ich radości, wśród dziesiątek grafik modernistów i obrazów znajdują obraz pędzla Renoira. Aby sprzedać kolekcję, Flora musi ustalić pochodzenie każdego z obrazów.
Ku jej przerażeniu, coraz więcej tropów zaczyna prowadzić do Franza von Taschelta, okrytego złą sławą handlarza dziełami sztuki i kolaboranta, który przyczynił się do „systematycznego łupienia prywatnych kolekcji zamożnych rodzin żydowskich”. A jakby, kłopotów z ustaleniem pochodzenia obrazów było za mało, Florze w pracy nad kolekcją zgromadzoną w opuszczonym mieszkaniu przeszkadzają przedstawiciele najmłodszego pokolenia Vermeilów: Xavier i Natascha.
Dlaczego mieszkanie wypełnione wartymi setki tysięcy funtów obrazami zostało zamknięte na ponad siedemdziesiąt lat? Jaki związek z kolaborantem ma szanowana rodzina Vermeilów?

„Noc w Paryżu” to powieść obyczajowa z wątkiem sztuki i trudną wojenną historią. Co ciekawe przyczynkiem do powstania powieści stało się odkrycie, zamkniętego od czasu wojny paryskiego mieszkania. Przecież nikt nie zapomina, że ma mieszkanie w Paryżu, prawda? No, chyba że było się Żydem i zostało wysłanym do „obozu pracy”, z którego już się nie wróciło. (Choć w rzeczywistości nie zostało ujawnione, dlaczego właścicielka nie wróciła do mieszkania i po wojnie mieszkała poza Paryżem). Pomyślcie tylko, ile takich mieszkań zostało nie tylko w Paryżu, ale w całej okupowanej Europie.
W powieści autorka snuje opowieść, przywołując znane nazwiska malarzy, domów aukcyjnych i miesza je z literacką fikcją, co dla miłośnika sztuki jest nie lada gratką. Czytając powieść, przyznaję, że często sprawdzałam w sieci, czy obrazy, o których pisze autorka, istnieją, a także jak wyglądało mieszkanie, zamknięte 70 lat temu. Warto je sobie zobaczyć, dokładnie tak je sobie wyobrażałam (autorka bardzo dokładnie je opisała na podstawie udostępnionych zdjęć), no i był tam też opisany w powieści wypchany struś, który wniósł odrobinę humoru do powieści Swan.
W tej powieści znajdziemy wątek zagrabionej sztuki, rodzinną tajemnicę ukrywaną, nie tylko przed światem zewnętrznym, ale również członkami rodziny, a także historię miłosną i trudny motyw związany z wykorzystywaniem seksualnym. Autorka funduje czytelnikom pełne spektrum emocji.

Bohaterowie zostali dobrze scharakteryzowani, choć przyznaję, że początkowo Vermeilowie nie wzbudzili mojej sympatii. Wszyscy Vermeilowie, od seniorki do najmłodszych przedstawicieli rodu. Wraz z rozwojem historii i przedstawianiem pobudek ich działania, stopniowo zyskiwali w moich oczach.

Mimo piękna obrazów, które są osią powieści, wciąż w głowie kotłował mi się myśl, że nie wszystko jest takie, jakie wydaje się na pierwszy rzut oka. Zawsze warto zeknąć na to co niewidoczne i zanim wyda się wyrok, dobrze jest poznać wszystkie fakty.

Powieść polecam miłośnikom sztuki, powieści obyczajowych z wątkiem romantycznym i tajemnic z czasów wojny.

Paryż 2016 r.
Dwóch mężczyzn, miejskich odkrywców, wchodzi do mieszkania, które wygląda na opuszczone od lat. Ku swojemu rozczarowaniu wszystko, co znajdują to wielka skrzynia, kwitek i stara dziecięca zabawka. Kilka miesięcy później Flora Sykes, pracująca dla Angusa „w noszącej jego nazw...

Rozwiń Zwiń

„Ten dom miał być azylem, nowym początkiem, miejscem, w którym będę się czuć bezpiecznie z dala od morza, gdzie zostawiłam wszystkie złe wspomnienia.”

Lata 60-te i 80-te XXw. Wrocław

Dla każdej kobiety dzień ślubu powinien być tym najszczęśliwszym. Dla Marii małżeństwo z Henrykiem to spełnienie wymagań rodziny, aby znalazła męża, a właściwie to męża znaleźli jej rodzice. Henryk ma dobrą pracę, dostał dom we Wrocławiu. Maria powinna być szczęśliwa, przecież nie może do końca życia żyć miłością do Stanisława, który odbywa służbę wojskową na drugim końcu Polski. Henryk jest wymagającym mężem, od żony wymaga pełnego posłuszeństwa i urodzenia syna. Niestety Maria rodzi mu córkę. Coraz częściej zaglądający do kieliszka Henryk nie kocha córki, robi Marii awantury. Maria zostaje z mężem tylko dla dobra córki. Jej życie zmienia się, gdy do pobliskiego domu wprowadza się rodzina z córką w wieku jej córeczki, a jej ojcem jest jej ukochany Stanisław.
Czy Maria pozostanie wierna małżeńskiej przysiędze, czy jednak wybierze miłość?

Rok 2021 Wrocław
Patrycja, nowo mianowana dyrektorka „nowego oddziału FalaBanku we Wrocławiu” jest skupiona na jednym – karierze. Nikt i nic nie może stanąć na drodze do sukcesu. Od innych wymaga tak samo wiele jak od siebie. „Nie interesowała mnie praca odtąd dotąd i wypełnianie obowiązków po łebkach. Zadanie ma być wykonane na sto procent (...). Konsekwencja i perfekcja doprowadziły mnie po drabinie sukcesu aż do tego miejsca.” Rodzinę i przyjaciół uważa za zbędny balast. Nowe miejsce pracy, tak oddalone od rodzinnego Mielna, to dla ambitnej kobiety nowy początek i szansa wykazania się. We Wrocławiu kupuje stary dom, jego obecna właścicielka Agnieszka po tragicznej śmierci rodziców wyprowadza się do Gdańska. Agnieszka prosi Patrycję, aby pozwoliła jej pozostawić na strychu pamiątki rodzinne, które odbierze, jak tylko urządzi sie w nowym miejscu. Wkrótce po przeprowadzce do wyremontowanego domu Patrycji wydaje się, że ktoś chodzi po strychu, a na dodatek ktoś przysyła jej liścik, z „wyciętych z gazety liter, niczym w najlepszym kryminale, ułożył trzy krótkie, ale wprawiające w szybsze bicie serce słowa: WIEM CO ZROBIŁAŚ”. Czy możliwe jest, że ktoś faktycznie odkrył tragiczne wydarzenia z przeszłości Patrycji, które wydarzyły się na drugim końcu Polski? Jaki sekret skrywa dyrektorka FalaBanku?

„Kroki na strychu” to historia kobiet, kobiet z trudną przeszłością, która ukształtowała ich przyszłość. Patrycja od dzieciństwa była traktowana przez ojca jak worek treningowy. Dziewczynka zakochana w liczbach, nie przepadała za literaturą, co oczywiście spotyka się z dezaprobatą ojca. Ojca, który za jedyny argument uważa pięść i zamykanie w piwnicy, a matka stara się nie widzieć zła, które dotyka jej dziecko. Maria jako dorosła kobieta staje się więźniem w małżeństwie, w którym króluje przemocowy, nadużywający alkoholu mąż. Dla dobra dziecka ukrywa wszystkie przypadki przemocy, nie zdając sobie sprawy (albo nie chcąc zdawać sobie sprawy), że dziecko idealizuje ojca. Bogusia, córka Marii powiela schemat małżeństwa rodziców. Zakochana po uszy, „wpada” w ręce mężczyzny, który nią manipuluje i zamyka w „złotej klatce”. Trzy kobiety, trzy historie o przemocy, przemocy, której doświadczają z rąk tych, którzy powinni je chronić.

Jeden dom, ponad pół wieku historii, skrzywdzone kobiety, walka o chwilę szczęścia i jeden mężczyzna, który wyszedł z domu i nigdy nie wrócił.

To nie jest lekka powieść, z wielu stron przebija tłumiony szloch, żal za zniszczonym dzieciństwem, młodością, życiem.

Świetnie skonstruowane tło psychologiczne postaci, pomaga zrozumieć ich postępowanie. Każda z kobiet ma „szansę” opowiedzieć swoją historię, nawet jeśli kobiety dzielą lata i położenie geograficzne, łączy je chęć zaznania odrobiny szczęścia i determinacja w uwolnieniu się od sprawcy przemocy, a każda robi to na własny sposób.

Mimo trudnej tematyki, opowieść wciąga, tajemnice się mnożą, a ich rozwiązanie budzi coraz większą grozą i zmusza do zadania pytania: jak to możliwe, że nikt nie reagował.

Serdecznie polecam wielbicielom powieści obyczajowych pisanych pięknym językiem, z przejmującą historią i zagadką kryminalną.

„Ten dom miał być azylem, nowym początkiem, miejscem, w którym będę się czuć bezpiecznie z dala od morza, gdzie zostawiłam wszystkie złe wspomnienia.”

Lata 60-te i 80-te XXw. Wrocław

Dla każdej kobiety dzień ślubu powinien być tym najszczęśliwszym. Dla Marii małżeństwo z Henrykiem to spe...

Rozwiń Zwiń

Marcin Meller, dziennikarz, publicysta, eseista, prezenter telewizyjny, dyrektor wydawniczy Grupy Wydawniczej Foksal, były naczelny polskiej edycji Playboy’a, prywatnie mąż „najlepszej z żony” Anny Dziewit-Meller i ojciec dwójki dzieci.

W zbiorze 77 esejów „Trzy puszki bobu” pisanych i publikowanych, między kwietniem 2019 a marcem 2023, autor w dociekliwy, trafny, nierzadko z dużą dozą humoru i ironii komentuje wydarzenia w Polsce. Od muzyki, przez literaturę, własne rozterki związane z wydaniem powieści „Czerwona ziemia”, przez pandemiczne zapiski, po komentowanie trudnej sytuacji politycznej w Polsce, no i tłumaczy skąd wziął się enigmatyczny skądinąd tytuł „Trzy puszki bobu”.
Myślę, że eseje dotyczące polityki powinny zostać przeczytane przez wszystkich, zwłaszcza przed nadchodzącymi wyborami parlamentarnymi, zanim zostaną zakazane jako wyborcza agitacja.

Świetnie się bawiłam przy większości tekstów, przy niektórych smutno kiwałam głową, a inne wywoływały u mnie ścisk szczęk. Muszę przyznać, że zgadzam się z większością tez stawianych przez autora.

Krótkie 2-3 stronicowe eseje zadowolą zwięzłością formy i stylem pisarskim.

Serdecznie polecam!

Marcin Meller, dziennikarz, publicysta, eseista, prezenter telewizyjny, dyrektor wydawniczy Grupy Wydawniczej Foksal, były naczelny polskiej edycji Playboy’a, prywatnie mąż „najlepszej z żony” Anny Dziewit-Meller i ojciec dwójki dzieci.

W zbiorze 77 esejów „Trzy puszki bobu” pisanych i pu...

Rozwiń Zwiń

On: Stateczny mąż i ojciec, głęboko rozczarowany życiem rodzinnym, rodzina zdecydowanie nie spełnia jego oczekiwań. Po wprowadzeniu się do nowego domu, który był jego spełnieniem marzeń, pokazał żonie wszystkie pomieszczenia, za wyjątkiem pewnego miejsca „w sekrecie przed rodziną w piwnicy zbudowano mu coś na kształt kawalerki.” To w tym miejscu rozpocznie się, wg. jego słów ”ekscytująca podróż” „której celem jest zemsta. Słodka. Widziana w czerwonych barwach.” Dokąd zaprowadzi go, ta „podróż”?

Ona: Trzecie i niekoniecznie oczekiwane dziecko. Dziecko, którego miało nie być. Dziecko, które można traktować jak worek treningowy, na którym można się wyżywać, obrażać i zrzucać na nie nielubiane prace domowe. Dziecko, które nie wie co to miłość i troska. Dziecko, które z czasem staje się dorosłym. Dorosłym, który zemści się za wszystkie prawdziwe i wyimaginowane krzywdy.

Oni: Aspirant Kamil Jaworski i Bartosz Bogucki zostają wysłani do zgłoszenia. W krzakach został porzucony duży czarny worek. Już samo podejście do niego powoduje, że obu policjantom żołądek podchodzi do gardła. Po otworzeniu worka, Bogucki „od razu wiedział, że to, co właśnie zobaczył, będzie mi się śniło latami (...) Była to kobieta. Nie miała głowy.” Od tego momentu dwaj policjanci zostają przydzieleni do śledztwa, które może być początkiem lub końcem ich kariery. A jak się wkrótce okaże, kobieta bez głowy, to dopiero początek.


„40.Raków” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Agnieszki Peszek i już wiem, że nie ostatnie. Powieść opowiada właściwie 3 historie, które przez pewien czas biegną równolegle do siebie, aby powoli splatać się w spójną opowieść z zaskakującym finałem. Finałem, który daje możliwość, że z częścią bohaterów spotkamy się w kolejnej powieści?
Przez znaczną część powieści nie wiemy, kim jest on i ona; choć powoli poznajemy ich historie i motywacje.

Historia oznaczona jako „Ona” jest niezwykle bolesna, opowiadana w formie pierwszoosobowej, z punktu widzenia bohaterki. Nie wiem, kim trzeba być, aby tak skrzywdzić dziecko, ono nie prosiło się na ten świat. Kolejne strony, w których „Ona” opisuje swoje losy, to niemal nieprzerwany ścisk w klatce piersiowej... do czasu. Do czasu, gdy jako dorosła kobieta zaczyna realizować swój plan zemsty, często pokrętnie usprawiedliwiając swoje działania.

„40.Raków” to thriller psychologiczny, pokazujący m.in. jak wpływa na nas wychowanie, czy „mesjanistyczne” zapędy. Jak nieprzepracowane traumy rzutują na resztę życia.
Atmosfera powieści jest gęsta, jak duszne, upalne popołudnie, ale nie pachnie lawendą czy jaśminem, cuchnie spalinami i rozkładającymi się zwłokami, a także moralnym zepsuciem.
To zepsucie przejawia się w zachowaniu wielu przewijających się na kartach powieści bohaterów.

Jeśli macie ochotę na dobrze skonstruowany thriller psychologiczny, to serdecznie polecam„40.Raków”

On: Stateczny mąż i ojciec, głęboko rozczarowany życiem rodzinnym, rodzina zdecydowanie nie spełnia jego oczekiwań. Po wprowadzeniu się do nowego domu, który był jego spełnieniem marzeń, pokazał żonie wszystkie pomieszczenia, za wyjątkiem pewnego miejsca „w sekrecie przed rodziną w piwnicy...

Rozwiń Zwiń

Magdalena powinna czuć się spełniona, ma męża, prawie dorosłe dzieci, realizuje się zawodowo. Słowo „powinna” razem ze szczęśliwa, spełniona i wszystkimi ich synonimami brzmi jak mantra w jej głowie. Jednak Magdalena czuje się coraz gorzej w małżeństwie, prawie dorośli synowie coraz mniej jej potrzebują, mąż nie podziela jej pasji do teatru i właściwie to stają się dla siebie bardziej współlokatorami, niż partnerami, wiecznie się mijając. Magda czuje się coraz gorzej z sytuacją, jaka panuje w domu. Wiecznie zabiegany mąż nie widzi powodu do rozmowy, nie zwraca uwagi na jej potrzeby, traktując ją jak pomoc domową, która ma dbać o czystość i porządek w domu, kucharkę, która poda obiad itp. Magda postanawia zrobić sobie „przerwę w małżeństwie”. Wynajmuje mieszkanie i próbuje odnaleźć równowagę. „Jej osobista krucjata, walka o siebie, o dostrzeżenie i akceptację tego, czego pragnęła.” Pewnego dnia na jej drodze staje Grzegorz, kolega z czasów szkolnych, przeżywający żałobę po żonie. Między Magdaleną a Grzegorzem na powrót zawiązuje się nić przyjaźni. Czy kobiecie uda się znaleźć równowagę w życiu? Jaką decyzję podejmie? Czy dla dobra rodziny podda się oczekiwaniom, czy zawalczy o siebie?

„Wadliwy gen” Małgorzaty Matwij to prawdziwa do bólu powieść obyczajowa. Powieść pokazująca, jak kobiety zatracają siebie w związkach, jak poświęcają się dla rodziny, bo mąż oczekuje, bo dzieci potrzebują, bo mama i babcia też tak robiły. Stawiają potrzeby innych ponad swoje, uważając, że zadbanie o swój komfort jest egoistycznie.
Autorka pokazuje nam właśnie taką kobietę, rozdartą pomiędzy swoimi potrzebami, a potrzebami rodziny „Czuła, że jeszcze chwila i zwariuje, uwięziona pomiędzy pragnieniami a powinnościami żony i matki.” Ale, żeby nie było, w powieści pojawiają się męscy bohaterowie, każdy inny, każdy z innym bagażem doświadczeń i inaczej traktujący kobiety; tak jak w życiu, każdy jest inny.

„Wadliwy gen” to książka, wypełniona życiową mądrością, skłaniająca do refleksji, zastanowienia się nad swoimi potrzebami, zmuszająca do zatrzymania się na chwilę i zadania sobie pytania, czy ja to jeszcze ja, czy zbiór cech spełniających oczekiwania rodziny, przyjaciół, przełożonych i społeczeństwa? Czego tak naprawdę chcę? Czy żyję życiem, jakim chcę?

Na zakończenie chciałabym zostawić Wam jedną z wielu złotych myśli, jakie pojawiają się w powieści, i która gdyby została wypowiedziana przez mówcę motywacyjnego, zebrałaby olbrzymie oklaski:
„Życie jest zbyt krótkie, by je przeżyć byle jak. Życie jest po to, by się budzić każdego dnia i na nowo korzystać z szansy, jaką ono daje, dostrzegać drobiazgi, podejmować decyzje, ryzyko i się nie przejmować, że może nie wyjść.”

Jedyne co mogę powiedzieć, to serdecznie Was zachęcić do sięgnięcia po tę powieść i i życia ze wszystkich sił!
Serdecznie polecam!

Magdalena powinna czuć się spełniona, ma męża, prawie dorosłe dzieci, realizuje się zawodowo. Słowo „powinna” razem ze szczęśliwa, spełniona i wszystkimi ich synonimami brzmi jak mantra w jej głowie. Jednak Magdalena czuje się coraz gorzej w małżeństwie, prawie dorośli synowie coraz mniej ...

Rozwiń Zwiń

Warszawski Mordor, to tu swoje biurowce mają korporacje, to tu w pocie czoła marzące o karierze korpoludki próbują wyrobić się do deadline’ów, odpowiadając na dziesiątki maili, z których każdy kończy się asapem, starając się robić swoją robotę pomiędzy spotkaniami grup projektowych oraz sprostać wymaganiom managementu, który jako jedyny dostąpił zaszczytu widzenia „dużego obrazka”. To właśnie w Mordorze swoją siedzibę ma firma, w której staż odbywa Mateusz „niemal absolwent, niemal najlepszej uczelni”. Matusz ma prosty plan, zdobyć ładny wpis w CV i zająć się czymś, co może być bardziej znaczące, niż zyski akcjonariuszy. O słodka naiwności. Biedaczek nawet nie zdaje sobie sprawy, że znalezienie zakrwawionego palca między ryzami papieru to nie głupi żart korporacyjnych wyjadaczy. Dokładniejsze oględziny miejsca znalezienie palca przez team leaderkę Monikę ujawniają... brak palca, ale za to znajdują kompletnie zniszczoną przelotkę (kartę do rejestracji czasu pracy). Przelotkę, należącą do osoby, której nikt nie pamięta. No cóż... taki live w korpo, prawda. Zespół Moniki musi przygotować kolejną ważną prezentację, dla swojej przełożonej, zwanej „Facetką”, a że dane do prezentacji znowu są spóźnione, Monika wie, że noc przy biurku ma jak w banku. Mateusz postanawia jej pomóc. Niestety w drukarce kończy się papier, a stażysta udaje się po niego do firmowych kazamatów. Gdyby tylko wiedział, że będzie to ostatnia rzecz, jaką zrobi w życiu, zapewne dwa razy by się zastanowił, zanim zaproponowałby pomoc. Mateusz „zasób wycofany z rejestru Firmy” zostaje zastąpiony nową stażystką Adą, która już pierwszego dnia zaczyna tracić wiarę w zdrowe zmysły, gdyż w swoich aparatach słuchowych słyszy głos...zaginionego stażysty. I szybko się przekonuje, że słyszenie martwego stażysty jest najmniej dziwną rzeczą w korporacji.

„Na wieki wieków korpo” to słodko-gorzka satyra na korporacyjne życie połączona z pozawymiarową walką pomiędzy aniołami a słowiańskimi bogami.
Osoba autorska Karo M. Nowak idealnie odwzorowała korporację z jej nowomową, będącą spolszczeniem angielskich zwrotów, korporacyjną hierarchią i niestety smutną prawdą, jak korporacje traktują pracowników: jako zasób, pozycję w excelu, będącą koniecznym kosztem.

Świetnie wykreowani bohaterowie, zarówno ci ziemscy jak i pozaziemscy, wciągająca akcja, walka o wpływy i wszechobecny czarny humor. Opis wydawcy ostrzega, że Osoba autorska „nie bierze jeńców”, z tym zgadzam się w 100% (jeśli rozważacie karierę w korpo, po przeczytaniu tej powieści zapewne dwa razy się zastanowicie, zanim podpiszecie umowę, dla mnie już za późno, ja podobnie jak Monika, chyba na wieki wieków pozostanę w korpo).
To nie jest powieść dla grzecznych dzieci, będzie dobitnie, będzie czasami wulgarnie, będzie krwawo i będzie obrazoburczo.
Aniołowie nie są tak święci jak się wszystkim wydaje, to nie są słodkie putta z barokowych rzeźb, każdy z aniołów ma swoją „własną agendę”. Podobnie sprawa ma się ze słowiańskim bóstwami Marzanną, Welesem, Chorsem, którzy zrobią wszystko, aby odzyskać swój kult. Walka o świat lub zaświaty, a wszystko to pięknie ubrane w korporacyjne polityki, który każdy koropoludek wyrecytuje z pamięci o każdej porze dnia czy nocy.

Historia opowiedziana jest z punktu widzenia ziemskich, anielskich i słowiańskich bohaterów, każdy z nich podpisany imieniem i funkcją, zgodnie z korporacyjnymi standardami.

Powieść kończy się w najmniej spodziewanym momencie, zdecydowanie ASAP potrzebuję drugiego tomu! Dawno nie bawiłam się tak dobrze, sama prawda o korpo, nawet jeśli przedstawiona w krzywym zwierciadle.

Serdecznie polecam!

Warszawski Mordor, to tu swoje biurowce mają korporacje, to tu w pocie czoła marzące o karierze korpoludki próbują wyrobić się do deadline’ów, odpowiadając na dziesiątki maili, z których każdy kończy się asapem, starając się robić swoją robotę pomiędzy spotkaniami grup projektowych oraz sp...

Rozwiń Zwiń