Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Muszę przyznać że dawno mnie już tak żadna książka nie zmęczyła. Dobrnąłem do końca tylko dlatego, że nie lubię pozostawiać rzeczy nieskończonych, ale liczyłem minuty które dzieliły mnie od końca.

Całość czyta się bardzo ciężko przez wylewające się zewsząd ego autora. Taleb próbuje je co prawda przykryć i opisuje siebie jako zwykłego, szarego człowieka który miał szczęście, ale przez to brzmi to jeszcze gorzej. Sugerowanie że większość ludzi nie jest tak oświecona jak on robi się w pewnym momencie nudne.

Autor wydaje się też być na krucjacie przeciwko rozkładowi Gaussa. Osobiście nie mam pojęcie dlaczego. Uparcie sugeruje że ludzie używają go wszędzie i zapomina że rozkładów jest o wiele więcej i nikt sensowny nie ogranicza się tylko do rozkładu normalnego. Jest też niespójny w tym co mówi. Z jednej strony przytacza sytuację w których pytał ludzi o to gdzie ten rozkład rzeczywiście ma zastosowanie i twierdzi że nie mogli takiego znaleźć, by klikanaście stron później samemu podawać przykłada (choćby wzrost).

Całym przesłaniem książki jest to że w wielu domenach czarna łabędzie istnieją i mają nieproporcjonalnie duże znaczenie dla ogółu populacji. Dodatkowo wzbogacone jest to spostrzeżeniem że nie da się ich przewidzieć. Ot i tyle. Można by to streścić na 2 stronach i nie męczyć czytelnika resztą.

Jak nigdy nie polecam.

Muszę przyznać że dawno mnie już tak żadna książka nie zmęczyła. Dobrnąłem do końca tylko dlatego, że nie lubię pozostawiać rzeczy nieskończonych, ale liczyłem minuty które dzieliły mnie od końca.

Całość czyta się bardzo ciężko przez wylewające się zewsząd ego autora. Taleb próbuje je co prawda przykryć i opisuje siebie jako zwykłego, szarego człowieka który miał...