Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trudno się to czytało z uwagi na zastosowanie dziwacznych końcówek które chyba mają nie określać płci postaci. Główny bohater, czy może osoba bohaterska jest robotem bez określonej płci, no ale to jest TEN robot czyli on. A tymczasem musimy przebrnąć przez wynalazki typu "pomyślałom", "usiadłom", zachowania innej postaci są opisywane jako "pomyślałum", "usiadłum". Poniżej próbka tych debilizmów:

"Przy­kuc­nę­łom przed nimi.
– Chcie­li nas zabić – ode­zwału się Rami.
– Znowu – po­twier­dzi­łom.
Rami zagry­złu wargę.
– Wie­rzy­łum ci w spra­wie promu. Wie­rzy­łum…
– Ale teraz to zoba­czy­łuś – powie­dzia­łom. Wie­dzia­łom, co ma na myśli."

Jedyny bliższy związek przedstawiony w książce jest pomiędzy kobietami. Męskich bohaterów uświadczymy tylko gdzieś w tle.

Grupą docelową zapewne jest młodzież zauroczona gender i lbgt.

Treść płytka, pozbawiona jakiejkolwiek głębi, czy przemyśleń o czymkolwiek wznioślejszym, żadnych dylematów moralnych czy etycznych.
Główne wątki zupełnie bez sensu.

I pomyśleć że coś takiego dostało Hugo.
Odnosząc się do serii "wehikuł czasu" i do "artefaktów" to wyznacznikiem dobrego sf była dla mnie sama nominacja do nagrody Hugo. Przeważnie to się sprawdzało.
Ostatnimi laty patrząc na nagradzane książki widać mocny skręt na lewo, coś na podobieństwo Oskarów, gdzie aby otrzymać statuetkę w pracę nad filmem muszą być zaangażowane wszystkie 63 płcie, wszystkie rasy, mniejszości, feministki (osoby feministyczne?), BLM itd.

Szkoda papieru i tuszu na takiego gniota.

Trudno się to czytało z uwagi na zastosowanie dziwacznych końcówek które chyba mają nie określać płci postaci. Główny bohater, czy może osoba bohaterska jest robotem bez określonej płci, no ale to jest TEN robot czyli on. A tymczasem musimy przebrnąć przez wynalazki typu "pomyślałom&q...

Rozwiń

Zwiń

No tak... A co łączy "Desperację", "Rose Madder" i "Łowcę snów"?
Nie, tym razem nie chodzi o subtelne nawiązania i powiązania pomiędzy książkami Kinga.
Otóż zaczynają sie naprawdę extra, mają pierwsze 200-300 stron przykuwające uwagę i zapowiadające porządny kawał powieści. Aż tu kończy się część pierwsza, ksiega pierwsza jak zwał tak zwał i King totalnie odlatuje i zaczyna sprowadzać historię na naprawde odjechane tory.
Czasem mniej znaczy wiecej. Zalecałbym więcej stonowania i powściągliwości.

No tak... A co łączy "Desperację", "Rose Madder" i "Łowcę snów"?
Nie, tym razem nie chodzi o subtelne nawiązania i powiązania pomiędzy książkami Kinga.
Otóż zaczynają sie naprawdę extra, mają pierwsze 200-300 stron przykuwające uwagę i zapowiadające porządn...

Rozwiń

Zwiń