Grobowce Atuanu

Pierwsza część to moja ulubiona, ale ta też mnie poruszyła. Wątki religijne, ukazujące obłudę bardzo w punkt. Zachwyca mnie ten cykl (choć dodatki do czteroksiągu są już słabe). Podkochiwałam się kiedyś w Gedzie, współczułam Tehanu. Ponoć pierwsza część jest na studiach psychologicznych czytana jako powieść terapeutyczna i wcale mnie to nie dziwi. Ucieczka Geda przed cieniem i to, co było dalej (bez spojlerów). Kiedyś ten cały cykl (a zwłaszcza pierwsza część wiele mi dał). Długo szukałam czegoś podobnego i znalazłam. Mam te same skojarzenia co Olesio_Luka. Ziemiomorzu dorównuje tylko "Kwestia wyboru. Wybrani" MarMaxa Borowskiego. Jego cień też kojarzył mi się z cieniem Geda, ale jeszcze bardziej z Gedem pobliźniona twarz Tegroma (choć postać zupełnie inna). Kiedyś miałam ciężki okres w życiu i trafiłam na "Ziemiomorze", które bardzo mi pomogło. A teraz też miałam bardzo ciężko i obudziła mnie powieść Borowskiego. Chyba mam wielki dług wobec literatury fantasy i wszystkim bardzo ten cykl polecam.

Pierwsza część to moja ulubiona, ale ta też mnie poruszyła. Wątki religijne, ukazujące obłudę bardzo w punkt. Zachwyca mnie ten cykl (choć dodatki do czteroksiągu są już słabe). Podkochiwałam się kiedyś w Gedzie, współczułam Tehanu. Ponoć pierwsza część jest na studiach psychologicznych czytana jako powieść terapeutyczna i wcale mnie to nie dziwi. Ucieczka Geda przed...

Wspaniała cudowna książka, która naprawdę miała na mnie wielki wpływ w młodości. Do dziś kocham całą serię. Jedyny jej godny następca to MarMax Borowski i "Kwestia wyboru". Może przez fantastyczny świat, może głęboką psychologię, a może przez to, że jego Cień kojarzy mi się z cieniem Geda.

Wspaniała cudowna książka, która naprawdę miała na mnie wielki wpływ w młodości. Do dziś kocham całą serię. Jedyny jej godny następca to MarMax Borowski i "Kwestia wyboru". Może przez fantastyczny świat, może głęboką psychologię, a może przez to, że jego Cień kojarzy mi się z cieniem Geda.

Uwielbiam przemianę głównej bohaterki, która uświadamia sobie czym tak naprawdę jest wolność. To jedna z tych opowieści, która robi na mnie duże wrażenie. Opowieść mimo tego, że przeczytałam już ją wiele miesięcy temu, została że mną na dłużej.

Uwielbiam przemianę głównej bohaterki, która uświadamia sobie czym tak naprawdę jest wolność. To jedna z tych opowieści, która robi na mnie duże wrażenie. Opowieść mimo tego, że przeczytałam już ją wiele miesięcy temu, została że mną na dłużej.

Po prostu piękna opowieść...

Po prostu piękna opowieść...

Klasyka literatury fantasy!!! Książka czytana po raz drugi po ponad dwudziestu latach. Bardzo ładnie ukazany kobiecy sposób widzenia świata, po "męskiej" pierwszej części Ziemiomorza. Wielka satysfakcja z powtórnej lektury!

Klasyka literatury fantasy!!! Książka czytana po raz drugi po ponad dwudziestu latach. Bardzo ładnie ukazany kobiecy sposób widzenia świata, po "męskiej" pierwszej części Ziemiomorza. Wielka satysfakcja z powtórnej lektury!

Niestety ta część jest niepotrzebnie przedłużona. Fajnie, że zmienia się narracja, fajnie, że nowa postać i puenta też na upartego nie jest zła. Tylko środek ... Można by go wyciąć, wsadzić inny wątek... cokolwiek.

Niestety ta część jest niepotrzebnie przedłużona. Fajnie, że zmienia się narracja, fajnie, że nowa postać i puenta też na upartego nie jest zła. Tylko środek ... Można by go wyciąć, wsadzić inny wątek... cokolwiek.

Pierwsza połowa książki - nudna. I to bardzo. Ona łazi tylko po tym labiryncie, oni tylko ją straszą i próbują manipulować. Mało postaci i charakteru. Dosłownie chciałam ten tom odłożyć.
Na szczęście w drugiej połowie pojawia się Ged. Dostajemy więcej akcji i nawet Tenar odzyskuje swój charakter! Jakby wszystko nabrało kolorów. Wolałabym, żeby tak było przez cały czas.

Pierwsza połowa książki - nudna. I to bardzo. Ona łazi tylko po tym labiryncie, oni tylko ją straszą i próbują manipulować. Mało postaci i charakteru. Dosłownie chciałam ten tom odłożyć.
Na szczęście w drugiej połowie pojawia się Ged. Dostajemy więcej akcji i nawet Tenar odzyskuje swój charakter! Jakby wszystko nabrało kolorów. Wolałabym, żeby tak było przez cały czas.

Dość dobrze się czyta. Ale druga sagi część minimalnie gorsza od pierwszej.

Dość dobrze się czyta. Ale druga sagi część minimalnie gorsza od pierwszej.

Ta książka została napisana w taki sposób, że jak się ją zaczyna, to trudno ją odłożyć nie docierając do końca. Powodem jest poczucie ciekawości, które jest przez cały czas podsycane przez autorkę.

Ta książka została napisana w taki sposób, że jak się ją zaczyna, to trudno ją odłożyć nie docierając do końca. Powodem jest poczucie ciekawości, które jest przez cały czas podsycane przez autorkę.

Muszę przyznać, że ta książka w jakiś sposób mnie prześladowała. Wracały wspomnienia z dzieciństwa - stara biblioteka w krzyżackim zamku, światło przebijające się przez regały, charakterystyczny zapach książek. Na zewnątrz zmiany, bieda, pustka, a także emigracja. A ja wędrowałem po grobowcach Atuanu i nie znalazłem wyjścia, nie dokończyłem książki.

“Ale to iluzja, a jedząc iluzje człowiek kończy bardziej głodny, niż kiedy zaczynał.”

Arkha, a właściwie Tenar, ucieka. Potrafi zaufać, postawić wszystko na jedną kartę. Potrafi porzucić wszystko, co zna, co potrafi, i odejść w nieznane. Czy nieznane będzie lepsze?
“Wolność to wielkie brzemię, niezwykłe i trudne do zrozumienia dla ducha. Nie jest łatwa. Nie jest darem otrzymanym, lecz dokonanym wyborem. I ten wybór wcale nie jest prosty.”

W tej części Ziemiomorza język Ursuli Le Guin trochę się zmienił. W słowa wkradła się pewna monotonia, co, o dziwo, bardzo mi się spodobało. Te opisy grobowców, labiryntu były bardzo klimatyczne. Wystarczy wspomnieć, jak autorka opisuje echo:

“Musimy być teraz pod kamieniami.” - szepnęła, a jej głos pomknął w czarną pustkę, rozdzielony na pajęcze nici odbić, długo jeszcze lgnące do uszu."

Warto samemu zdobyć się na odwagę i wejść do tych grobowców, do labiryntu i poczuć, co tam nas czeka. Ja wypatruję mojego Krogulca. Chyba nie przyjdzie.

Muszę przyznać, że ta książka w jakiś sposób mnie prześladowała. Wracały wspomnienia z dzieciństwa - stara biblioteka w krzyżackim zamku, światło przebijające się przez regały, charakterystyczny zapach książek. Na zewnątrz zmiany, bieda, pustka, a także emigracja. A ja wędrowałem po grobowcach Atuanu i nie znalazłem wyjścia, nie dokończyłem książki.

“Ale to iluzja, a...