Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cóż, muszę przyznać, że jestem rozczarowana. ,,Potępienie Paganiniego" opisuję życie słynnego włoskiego skrzypaczka od wczesnego dzieciństwa do śmierci. Ponad połowę powieści zajmuje opis nagonki prasowej na Paganiniego co męczy i nuży czytelnika. Epizody z punktu widzenia osoby czytającej interesujące jak np. podróż muzyka po Europie(w tym wizyta w Polsce) opisane są bardzo lapidarnie, a wizyta we Wrocławiu zostaje tylko wspomniana. Opisy miejsc są bardzo schematyczne, nie można pozbyć się wrażenia, że autor nigdy ich nie widział, czasami nawet nie ma pojęcia co opisuje. I tu przechodzimy do sposobu narracji. Niestety, jest on bardzo zdystansowany i powierzchowny. Sam Paganini jawi nam się jako postać bezbarwna, nic nie wiemy o jakiego uczuciach. W dodatku każda z postaci w książce opisana jest tak samo, pozbawiona jest indywidualnych cech. To sprawia, że książka nie wzbudza w nas żadnych emocji a nawet nuży. Rzeczy które mnie osobiście zaciekawiły : kafkowski opis machiny sądowniczej i biurokracji, oraz polemika z Bułhakowem. Książka powstała parę lat później po 'Mistrzu i Małgorzacie'. Czytelnik Winogradowa poznaje kościół jako zbiurokratyzowaną instytucję, żądną władzy i pieniędzy, uciekającą się do haniebnych środków. U Bułhakowa nawet sam diabeł jest bardziej przyjazny ludziom niż komunistyczna władza...Być może jestem zbyt wymagającym czytelnikiem przyzwyczajonym do wysokiego poziomu literatury rosyjskiej/radzieckiej. Stąd ta niska ocena.

Cóż, muszę przyznać, że jestem rozczarowana. ,,Potępienie Paganiniego" opisuję życie słynnego włoskiego skrzypaczka od wczesnego dzieciństwa do śmierci. Ponad połowę powieści zajmuje opis nagonki prasowej na Paganiniego co męczy i nuży czytelnika. Epizody z punktu widzenia osoby czytającej interesujące jak np. podróż muzyka po Europie(w tym wizyta w Polsce) opisane są...

I jak tu nie kochać Tuwima? Nikt nie rozumiał dzieci tak dobrze jak on.

I jak tu nie kochać Tuwima? Nikt nie rozumiał dzieci tak dobrze jak on.