Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Afghan narcos to nie jest moje pierwsze spotkanie z Marcinem Szymańskim. Błędnie założyłam, że będzie to zamknięcie trylogii ze wspomnieniami z misji w Afganistanie. Jak się jednak okazało, to jest zupełnie inna opowieść, choć generalnie jej akcja również rozgrywa się w tym kraju. Tym razem w ręce czytelników trafia książka z gatunku sensacja, a ja pokusiłabym się o dodanie, że trochę wkracza w obszary thrillera i z pewnością political fiction.

Już wiadomo – miejsce Afganistan, czas rozłożony na prawie półtora roku, od marca 2024 do sierpnia 2025. Ale nie jest to fantastyka. To same takty. Czas dostosowany został jedynie do tego, co się dzieje. A jeden z bohaterów – Polak, wraca po raz kolejny do tego niespokojnego kraju, by tym razem odbyć misję inną, bo już nie pod flagą NATO. Teraz dostarczają leki by ratować ludzi. Ale trzeba pamiętać i mieć z tyłu głowy, że to dziki Afganistan i że władzę sprawują Talibowie.

Nie mamy dolarów, ale mamy heroinę, dużo heroiny, której Allah, dla nas nie chce. Chcą jej inni, synu, chcą jej tak bardzo, że w zamian za nią zrobią dla nas wszystko. Ameryka ma dolary, Putin – gaz, Arabowie – ropę, my mamy heroinę. To przekleństwo i szansa zarazem.
Tymi słowami Bashid Noorzai nazywany „afgańskim Pablo” zaprosił do współpracy jednego z głównych bohaterów książki. To on jest baronem narkotykowym i to on rozdaje karty. I to on prowadzi nas przez świat, w którym heroina jest narzędziem w zmianach na poziomie geopolitycznym i wpływach międzynarodowych.

Mamy możliwość poznać biznes narkotykowy „od podszewki”, Szymański przytacza dane historyczne, ale również dzieli się z nami własnymi doświadczeniami nabytymi podczas dwóch misji w Afganistanie.
Narkotykowe kartele, rosyjscy oligarchowie, grupa Wagnera, Talibowie, oczywiście nieustające działanie wojenne w tle. Brud, niebezpieczeństwo, strach… można by tak wyliczać. Prawdę mówiąc ogólnie jest źle, brutalnie, na wszystko i wszystkich trzeba uważać.

Marcin Szymański po raz drugi przekonał mnie do swojej twórczości, bo jest szczera i merytoryczna, a jej siła tkwi w faktach. To mądra książka i mimo przyciężkiej tematyki czyta się zadziwiająco dobrze i płynnie. Bardzo aktualna i zdecydowanie godna polecenia, nie tylko osobom interesującym się polityką i przemysłem narkotykowym.

Afghan narcos to nie jest moje pierwsze spotkanie z Marcinem Szymańskim. Błędnie założyłam, że będzie to zamknięcie trylogii ze wspomnieniami z misji w Afganistanie. Jak się jednak okazało, to jest zupełnie inna opowieść, choć generalnie jej akcja również rozgrywa się w tym kraju. Tym raze...

Rozwiń

Zwiń

Jeżeli sądzicie, że o historii można tylko poważnie, to chyba jesteście w błędzie. Do tej pory też tak myślałam, ale wpadła mi w ręce książka dziennikarza Krzysztofa Pyzi (chociaż po jej przeczytaniu, to chyba powinnam pisać Krzyśka, bo czuję jakbyśmy się już znali).

"Wyszło jak zwykle… Rozbrajająca historia Polski", ten pierwszy człon pasuje w sumie do wszystkiego. Gdy coś nam się nie udaje, to z reguły właśnie po niego sięgamy. W tym momencie muszę zacytować słowa samego autora ze wstępu książki, bo one najlepiej przemówią o tym, co w niej znajdziemy.
"Gdy przyjrzymy się polskiej historii, szybko dojdziemy do wniosku, że nic jej lepiej nie opisuje niż słowa „Nic się nie stało, Polacy, nic się nie stało!”. I nie chodzi wcale tylko o przeszłość polskich piłkarzy czy w ogóle naszych sportowców. Chcąc nie chcąc, w naszej przeszłości znajdziemy mnóstwo wydarzeń, które najzwyczajniej w świecie nie powinny mieć miejsca. Bowiem poza piękną kartą historii nasz naród posiada również opowieść alternatywną, żywcem wyjętą z krzywego zwierciadła albo wyglądającą tak, jakby to był film Stanisława Barei."

Zdaję sobie sprawę, że znajdą się osoby oburzone takim stylem i taką formą „sprzedania” nam historii. Ale w sumie dlaczego nie? Mamy wersję dla koneserów, dla wielbicieli. Mamy wersję tzw. szkolną. Miejmy też wersję humorystyczną, dla tych, których historia mierzi. Może akurat polubią?
Owszem, trzeba mieć spore poczucie humoru, by na pewne sprawy i wydarzenia, które do tej pory braliśmy bardzo poważnie, zacząć patrzeć przez palce. Krzysztof Pyzia w doskonały i wyważony sposób połączył z sobą wiedzę historyczną, nieprawdopodobny wręcz humor i garść absurdu; wymieszał to wszystko i powstała świetna książka, która bawi ucząc lub uczy bawiąc.

"Wyszło jak zwykle…" to książka, która „przemówi” do wszystkich, bez względu na to, czy lubią historię. Do tego styl pisania Pyzi jest przyjemny w odbiorze i lekki, a za komentarze autora do opisywanych zdarzeń, gdybym oceniała, dodałabym gwiazdkę.

Jeżeli sądzicie, że o historii można tylko poważnie, to chyba jesteście w błędzie. Do tej pory też tak myślałam, ale wpadła mi w ręce książka dziennikarza Krzysztofa Pyzi (chociaż po jej przeczytaniu, to chyba powinnam pisać Krzyśka, bo czuję jakbyśmy się już znali).

"Wyszło jak zwykle… R...

Rozwiń

Zwiń

„Powieść o trwałej miłości i niszczycielskich tajemnicach, która rozgrywa się w Anglii podczas drugiej wojny światowej, aż po Australię pięćdziesiąt lat później. Oparta na prawdziwej historii.
Rupert obiecał, że wróci. Florence miała tylko czekać.”

W krótkim czasie to moje drugie spotkanie z twórczością Santy Montefiore. O ile pierwsza książka zabrała mnie w „podróż” niezbyt odległą, bo tylko po Europie (Anglia, Włochy), teraz autorka zafundowała trzy linie czasowe: Kornwalia 1944, Londyn 1988, Melbourne 1995.

W sumie to powinnam zadać tylko jedno pytanie i zostawić Was z rozwikłaniem tej szalenie trudnej zagadki: co może łączyć obietnicę złożoną ukochanej ze snami pięćdziesiąt lat później i tajemniczym listem?
Powiem szczerze, że gdybym ja przeczytała taką zagadkę, zachodziłabym w głowę, ale chyba nic sensownego raczej bym nie wymyśliła. Troszeczkę ujawnię rąbka tajemnicy, ale to w trakcie pisania, tak więc bądźcie czujni.
Zacznę od tego, że „Czekaj na mnie” to powieść, która została oparta na wątkach z życia przyjaciela autorki. Jednak nie jest to biografia, a tylko fikcja zbudowana na prawdziwych wydarzeniach.

Santa Montefiore zabiera nas w podróż; w podróż w trzy miejsca na mapie świata – Kornwalia, Londyn i Melbourne, ale także w podróż w czasie: 1944, 1988, 1995. Każde z tych miejsc to inna historia, choć od razu wiadomo, że łączą się poprzez pewne zdarzenia. Ale tak naprawdę zrozumiemy to zjawisko dopiero na sam koniec, gdy wszystkie karty zostaną odkryte.

W powieści „Czekaj na mnie” króluje miłość, jednak sądzę, że dla każdego czytelnika na pierwszy plan wybije się zupełnie co innego. Sądzę, że w tym przypadku o palmę pierwszeństwa będzie walczyć temat, którym jednym może wydać się trochę fantastyczny, a niektórym być może idiotyczny – reinkarnacja. I to jest ten motyw faktycznie z życia wzięty.

W różnych liniach czasowych obserwujemy: Florence i Ruperta; Maxa; Florence – pięćdziesiąt jeden lat później. Wojna rozdzieliła dwójkę ludzi, Florence i Ruperta. Florence miała czekać, ale niestety doczekała informacji, że Rupert zginął podczas bitwy o Arnhem; Ponad czterdzieści lat później Maxa nawiedzają sny – koszmary, o wojnie. Jest przekonany, że musi wykonać misję w sprawie Ruperta Dasha. W ten sposób trafia do Florence; Tajemniczy list z drugiego końca świata. Nieznajomy pamiętający życie Florence i Ruperta. Kim jest? Czy to możliwe żeby… Po takim czasie…
Wzruszająca historia i zdecydowanie przyciąga nas fakt, że jest to opowieść prawdziwa, choć dobrze, że na potrzeby książki zmieniona i autorka popuściła wodze fantazji. A trzeba przyznać, że tego Montefiori nie brakuje. „Czekaj na mnie” jest powieścią ciekawą, barwną i dobrze napisaną. Mogę ją polecać ze spokojnym sumieniem.
I jeszcze jedno – wrażliwe osoby będą z pewnością potrzebowały chusteczki.

„Powieść o trwałej miłości i niszczycielskich tajemnicach, która rozgrywa się w Anglii podczas drugiej wojny światowej, aż po Australię pięćdziesiąt lat później. Oparta na prawdziwej historii.
Rupert obiecał, że wróci. Florence miała tylko czekać.”

W krótkim czasie to moje drugie spotkani...

Rozwiń

Zwiń

"Karol III – nietypowy król."

Można faktycznie tak powiedzieć. Karol III Windsor jest najstarszym w historii Anglii i Wielkiej Brytanii władcą, który wstąpił na tron – w chwili, gdy był koronowany miał siedemdziesiąt trzy lata. To dobry czas na emeryturę. Wielu „obserwatorów” było zdania, że powinien „odpuścić” i na tronie zamiast niego powinien zasiąść jego starszy syn, Wilhelm.

W chwili pisania tej książki i oddawania jej do druku nie można było nic zarzucić kondycji monarchy. Dzisiaj sprawa wygląda inaczej. Karol jest chory i być może kolejnym jego krokiem będzie abdykacja.

Tymczasem trzymamy w rękach najnowszą biografię poświęconą właśnie temu monarsze, który przez lata bardziej dzielił, niż łączył naród. Dzięki Iwonie Kienzler mamy okazję zagłębić się choć trochę w to, co ukształtowało Karola, przyszłego króla. Poznamy więc jego dzieciństwo, lata szkolne, młodzieńcze. Zajrzymy w pilnie strzeżone zakamarki serca następcy tronu i sprawdzimy, jak to jest żyć z brzemieniem – kiedyś będziesz królem!

Schowajmy swoje prywatne lubienia czy nielubienia głęboko do kieszeni i zatopmy się w lekturze. A warto poznać Karola dziecko, Karola młodzieńca, Karola dorastającego, Karola mężczyznę… Warto poznać Karola, by wyrobić sobie w końcu o nim zdanie, nie opierające się tylko na krótkich wzmiankach w prasie i newsach telewizyjnych. Zacznijmy od zera. Sprawdźmy jakim był dzieckiem i czy chcielibyśmy być na jego miejscu oblegani niezmierzonymi zastępami nianiek.

Miałam okazję przeczytać kilka książek o royalsach, nie unikam tego tematu. Biografie lubię, a dodatkowo pióro Iwony Kienzler jest lekkie. Czytałam wcześniej jedną biografię napisaną przez nią "Wszystkie żony Henryka VIII". Równie dobrze mi się ją poznawało, choć to epoka inna i klimat całkiem odmienny. Windsorowie są bardziej współcześni, żyją bliżej nas i można powiedzieć, że troszeczkę „żyjemy ich życiem” za sprawą mediów.

Zapewne mamy swoich ulubieńców i są wśród rodziny królewskiej takie osoby, których nie lubimy. Ale tak po prostu jest z wszystkimi ludźmi. I właśnie to chcę Wam przypomnieć przed sięgnięciem po tę biografię. Karol III czy po prostu Karol – człowiek, jak każdy inny, taki sam jak Ty. Nie ma aureoli nad głową czy trzeciego oka. Nie ma na stałe przyspawanej korony do głowy. Na pierwszy, a nawet drugi rzut oka nic go nie wyróżnia. Urodził się, ma rodzeństwo, żonę, dzieci. Skończył szkołę, ma zawód. Jak każdy inny. Oprócz tego, że przyszło mu się urodzić w takiej, a nie innej rodzinie, nic go od nas nie różni.

Być może będziecie uważać, że jest to pozycja obowiązkowa dla wielbicieli royalsów. Ja jednak uważam, że po tę książkę powinni sięgnąć ci, którzy szukają dobrze i rzetelnie napisanej biografii, która nie będzie laurką. Biografii, którą czyta się jak wciągającą powieść.

"Karol III – nietypowy król."

Można faktycznie tak powiedzieć. Karol III Windsor jest najstarszym w historii Anglii i Wielkiej Brytanii władcą, który wstąpił na tron – w chwili, gdy był koronowany miał siedemdziesiąt trzy lata. To dobry czas na emeryturę. Wielu „obserwatorów” było zdania...

Rozwiń

Zwiń

Autorka czterech, dość dobrze przyjętych przez czytelników powieści, tym razem ma nam do zaoferowania książkę z sekretem, której akcja rozgrywa się na trzech płaszczyznach czasowych 1945, 1969 i 2017.

Angielska posiadłość Yew Tree Manor przez lata „widziała” wiele i radości i dramatów, a także, jak to bywa w takich domach, skrywane skrzętnie tajemnice, które z założenia nie powinny ujrzeć światła dziennego.
Dwa domostwa w najbliższym sąsiedztwie, praktycznie na jednej działce: posiadłość Yew Tree Manor należąca do rodziny Hiltonów i plebania, w której mieszkają Jamesowie. Dwa zwaśnione rody. Jedna tajemnica, która to zapoczątkowała i jedna osoba, która mogła lata temu położyć kres tej waśni.

„Tajemnica położnej” to połączenie kilku gatunków literackich z czego najbardziej wybija się powieść obyczajowa i kryminał, momentami mamy symptomy thrillera psychologicznego. Zapewne znajdą się i takie osoby, które pokuszą się o stwierdzenie, że jest to saga rodzinna. One także będą miały trochę racji. Trzeba przyznać również, że Gunnis „uważyła” nam niezłą strawę. Powrzucała do niej tak wiele różności, że według mnie można by napisać z tego nie jedną, a kilka książek. Postaci występujących na kartach książki też jest całkiem sporo i to rozłożonych na trzech liniach czasowych – drzewo genealogiczne zamieszczone na jednej z pierwszych stron książki pomaga się nie zgubić.

Każda z tych płaszczyzn to inny dramat, który finalnie prowadzi do rozwikłania pojawiających się podczas lektury zagadek. Rok 1945 to niesłuszne oskarżenie i aresztowanie położnej, Tessy James. Rok 1969 podczas imprezy sylwestrowej znika córeczka państwa Hiltonów, Alice. A w 2017 Willow James podczas prac w posiadłości odkrywa jedną z tajemnic, zbyt długo skrywanej i zdaje sobie sprawę, że tylko szybkie działanie może zmienić losy kolejnego dziecka i zapobiec tragedii.

„Tajemnica położnej” to interesująca lektura, taka, którą czyta się z ciekawością i czeka na zakończenie z rosnącą niecierpliwością. Sekrety rodzinne, zdrady czy zadawnione obietnice nakręcają fabułę, a długotrwały spór, w którym ciągle jedna z rodzin wydaje się mieć przewagę nad drugą sprawiają, że prze się do przodu by dowiedzieć się więcej i sprawdzić czy własne założenia są coś warte.

Jeżeli lubicie książki z tajemnicami do odkrycia, interesującymi bohaterami, których niekoniecznie polubicie i niesprawiedliwością społeczną, to „Tajemnica położnej” będzie wymarzoną lekturą dla Was.

Autorka czterech, dość dobrze przyjętych przez czytelników powieści, tym razem ma nam do zaoferowania książkę z sekretem, której akcja rozgrywa się na trzech płaszczyznach czasowych 1945, 1969 i 2017.

Angielska posiadłość Yew Tree Manor przez lata „widziała” wiele i radości i dramatów, a...

Rozwiń

Zwiń

M.C. Beaton, a faktycznie Marion Chesney – autorka poczytnych romansów wydanych pod własnym nazwiskiem. Jako M.C. Beaton wydawała powieści sensacyjne i kryminalne. Cykl „Biedni krewni” składa się z siedmiu tomów, z czego wkraczającą na scenę Lady Fortescue wydano w oryginale w 1993 roku. Nieżyjąca od pięciu lat autorka nie doczekała polskiego tłumaczenia.

Bez względu na czas, biedni czy ubodzy krewni często traktowani są przez resztę rodziny, jak piąte koło u wozu. Są źródłem wstydu dla bogatszej części rodziny. Bywają ciężarem i czymś niechcianym. Jednak wśród takich osób można znaleźć takie, które nie chcą i nie zamierzają stwarzać nikomu żadnych problemów. Beaton napisała książkę właśnie o nich – o tych osobach, które wzięły sprawy we własne ręce.

Przenosimy się do Londynu, gdzie czekają na nas stroje i zwyczaje wyjęte z epoki gregoriańskiej. Lady Fortescue reprezentuje taką ubogą krewną i choć jest właścicielką pięknego domu, to trzeba przyznać, że czasy świetności ma on już za sobą. Na ile może wystarczyć wyprzedawanie rodzinnych dóbr? Jednak po spotkaniu kolejnego zubożałego, pułkownika Sandhursta, wpadają na pomysł, by w jej domu założyć, coś na kształt hotelu dla „biedaków” takich jak oni.
Nie będą zachwyceni tym pomysłem Ci, którzy co najwyżej kilka razy do roku „wyciągają” ich na światło dzienne, by pokazać wszystkim, że rodzina zawsze trzyma się razem. A później, po szumnych obietnicach i poklepywaniach po plecach, do następnej imprezy (bo tak wypada) znów lądują na samym spodzie pudełka rzeczy wstydliwych.

Szybko okazuje się, że oprócz Lady F i pułkownika S jest więcej takich osób, nikomu niepotrzebnych, częściowo zrujnowanych finansowo, z różnych powodów – no i w bardzo różnym wieku. Zamieszkując razem – bo w kupie siła – planują wspólną przyszłość. Ponieważ dom Lady Fortescue ma niezłą lokalizację, więc świetnie nada się na hotel. Bieda już zajrzała im w oczy, pracy się nie boją – otwierają hotel o nazwie „Ubodzy Krewni”.

„Lady Fortescue wkracza na scenę” to trochę powieść kostiumowa, troszkę romans, ale najbardziej to chyba jednak komedia. Można się ubawić, ale kulturalnie, a nie po chamsku. Wspaniała gromadka różnych, interesujących ludzkich charakterów. Rewelacyjnie oddany duch epoki i niektóre „smaczki” (może dzisiaj lekko szokujące, ale wtedy na porządku dziennym). I szczerze, naprawdę mocno trzyma się kciuki za tych nowych znajomych, żeby im się udało. A czy się uda? Czy wszystko pójdzie po ich myśli?

Czekam z ogromną nadzieją na kolejny ruch wydawnictwa. Następne części „Biednych krewnych” czekają i my, czytelnicy również czekamy.

M.C. Beaton, a faktycznie Marion Chesney – autorka poczytnych romansów wydanych pod własnym nazwiskiem. Jako M.C. Beaton wydawała powieści sensacyjne i kryminalne. Cykl „Biedni krewni” składa się z siedmiu tomów, z czego wkraczającą na scenę Lady Fortescue wydano w oryginale w 1993 roku. N...

Rozwiń

Zwiń

„Na tych stronach zwracam się do kobiet; używam form żeńskich, jako że 95 procent osób, które przychodzą do mojego gabinetu i odwiedzają moje konto na Instagramie (psicologa_laraferreiro), to kobiety. Niemniej jednak bycie dupkiem nie jest kwestią płci (…) Jeśli to ty jesteś toksyczna, proszę, przeczytaj tę książkę, żeby się zmienić. Nie rób tego, czego nie chcesz, by robiono tobie, a wtedy będziesz mogła się rozwijać.”

To jedno zdań ze wstępu do tej książki/poradnika, które pokazuje uniwersalność tego problemu. Jednak mimo nieznacznie rosnącej liczby toksycznych kobiet w związkach, to jednak panowie wiodą prym. Dobrze poznać ten temat i choć trochę go okiełznać. A może – choć tego nie wiemy, jesteśmy w samym środku, nawet tego nie zauważając.

Autorka, psycholog specjalizująca się w uzależnieniach emocjonalnych, kryzysach poczucia własnej wartości, terapiach dla par i rozwoju osobistego kobiet, proponuje nas na samym początku książki minitest, żeby uzmysłowić, że tak naprawdę problem toksyczności w związku może dotyczyć bardzo wielu par.
Im bardziej zagłębimy się w tekst, tym bardziej nasze poczucie własnego komfortu może być narażone na utratę bezpieczeństwa a samoocena będzie się wahać. Interesujące jest dla mnie to, że nasz organizm nie bije na alarm, gdy pojawia się w naszym życiu dupek nr 1, 2 lub 3... – tak toksyczny, że jedynie może pociągnąć nas na dno. Każdy z nich ma charakterystyczne cechy, których się na początku znajomości nie widzi, a później potrafi wytłumaczyć na tysiące najróżniejszych sposobów – bo on ma stresującą pracę; bo miał trudny dzień; bo niepotrzebnie tyle razy zapytałam; bo to; bo tamto; bo owo...

A kiedy powinna nam się zapalić czerwona lampka? Gdy on wścieka się bez przyczyny; gdy zawsze wszystko wie najlepiej; gdy uwielbia dominować; gdy wpada w furię; nigdy nie przeprasza; jego zdanie zawsze jest najlepsze i najważniejsze, a radą służy nawet wtedy jeśli nie został o nią poproszony; wymaga ciągłego zainteresowania… Przykłady można mnożyć. A gdy przeczyta się tę książkę, to może się zjeżyć włos na głowie.
Jeżeli czujesz, że jesteś pod ciągłą kontrolą i krytyką z jego strony. Jest zaborczy i za wszystko obarcza winą ciebie; kłamie, lawiruje i stosuje wobec ciebie szantaż emocjonalny a także przemoc fizyczną i awantury, to najlepiej nie męcz się i skończ ten związek już teraz. Bo on nie rokuje. I przypuszczalnie będzie tylko gorzej.

W zdrowym, partnerskim związku każdy powinien posiadać swoją osobistą przestrzeń, a nie dusić się. Powinniśmy dbać o siebie, pomagać i uzupełniać się wzajemnie w rozwoju. Związek to nie kort ani ring. To nie rozgrywka i nie będzie gongu po kilku minutach.

Jak jest w Twoim związku? Jaki jest Twój partner?
Dobrze sobie odpowiedzieć na te pytania już teraz. Bo za chwilę może być za późno. No dobrze – nigdy nie jest za późno, żeby coś zmienić, ale po co brnąć w związek bez przyszłości?

„Na tych stronach zwracam się do kobiet; używam form żeńskich, jako że 95 procent osób, które przychodzą do mojego gabinetu i odwiedzają moje konto na Instagramie (psicologa_laraferreiro), to kobiety. Niemniej jednak bycie dupkiem nie jest kwestią płci (…) Jeśli to ty jesteś toksyczna, pro...

Rozwiń

Zwiń

Książek historycznych o władcach Polski jest naprawdę sporo, ale tych traktujących o zamkniętym okresie i dedykowanych wyłącznie władcom Polan chyba nie ma. Barkowski oddaje w nasze ręce cykl takich właśnie powieści pod ogólnym tytułem Przodkowie. Co ciekawe, większości materiałów nie znajdzie się na zwykłych portalach i stronach poświęconych historii. Większość to informacje pozyskane z kronik Galla czy Kadłubka. Biorąc to pod uwagę pochylam się nad pracą włożoną przez Barkowskiego by ten cykl powstał – na razie dostępne są dwa tomy: Siemowit. Burzliwy; Siemowit. Zagubiony. Tom trzeci jest w przygotowaniu i będzie nosił tytuł Siemowit. Nieustępliwy.

Tym, którzy nie poznali pierwszego tomu i są z historią na bakier, delikatnie przybliżę postać Siemowita. Nie wątpię, że nawet laik historyczny zna Mieszka I. Siemowit był jego pradziadkiem. Czas, w którym rzecz dzieje przypada na początek IX wieku. Możemy się tylko domyślać, lub dać wiarę zapisom i ewentualnie filmom, jaki to był niespokojny okres w dziejach. Tym bardziej, że to nie do końca jest tylko historia, ale także w jakiejś mierze pomysłowość i wyobraźnia autora.

Jak już się wczytałam, to było z górki, ale musiało to potrwać. Książka nie porywa od samego początku, zwłaszcza gdy nie czyta się pierwszego tomu. Od mnogości postaci może się zakręcić w głowie. Bardzo dobrym pomysłem jest umieszczenie na początku książki spisu postaci w niej występujących. Bez tego byłoby krucho. Zdecydowanie więc zalecam czytanie cyklu Przodkowie w kolejności, żeby zachować chronologię (w końcu to historia).

Siemowit Roberta Barkowskiego zabiera nas w fantastyczną podróż do świata, który możemy poznać tylko dzięki książkom. Do świata, gdzie historia miesza się z gusłami i magią. Gdzie religia opierała się na kulcie przyrody, a wiara w siły nadprzyrodzone była na porządku dziennym.
Ale także do świata, gdzie trudno o spokój, gdzie bardzo szybko sięga się po broń, a jutro stanowi wielką niewiadomą. Jedno pozostaje bez zmian do czasów dzisiejszych – nasza mentalność; nasze podejście do niektórych spraw; nasz stosunek do trudów codzienności. Choć „narzędzia”, które dzisiaj mamy w rękach się zmieniły, to nasze zachowania prawie wcale nie uległy zmianie.

Siemowit. Zagubiony okazał się lekturą trochę wymagającą, ale jednocześnie niezmiernie interesującą. Przyznam, że bardzo przyjemnie spędziłam czas w IX wieku, ale cieszę się, że trwało to tylko chwilę. Wolę jednak XXI. Jestem pewna, że nadrobię tom pierwszy, a później będę poznawać w kolejności wychodzenia. Nie wiem w jaki sposób pisze Barkowski, ale historią o wczesnych Polanach mnie uwiódł.

Książek historycznych o władcach Polski jest naprawdę sporo, ale tych traktujących o zamkniętym okresie i dedykowanych wyłącznie władcom Polan chyba nie ma. Barkowski oddaje w nasze ręce cykl takich właśnie powieści pod ogólnym tytułem Przodkowie. Co ciekawe, większości materiałów nie znaj...

Rozwiń

Zwiń

„Miłość, oszustwo i zdrada. Od pogrążonych w wojnie Włoch po swingujący Londyn.”

Tyle, aż tyle obiecuje nam zdanie wydrukowane nad tytułem na okładce książki. I przyznam się, kusi. Jak tu nie sprawdzić? Choć przyznaję, że postać Santy Montefiore pozostaje dla mnie całkowitą zagadką. Nie znam tej pisarki. Nic dotąd jej autorstwa nie czytałam, ale niemożliwością jest znać i przeczytać wszystkie książki świata.

Główną bohaterką powieści jest Alba młoda kobieta, której z pewnością większość z czytelników na początku lektury nie polubi, bo Alba zwyczajnie lubić się nie da. Jest rozkapryszona, ma wyjątkowe powodzenie u płci przeciwnej, więc przebiera w nich jak w ulęgałkach. Co chwilę jest inny – na chwilę. Ale jak troszkę lepiej poznamy Albę to okaże się, że dziewczyna tak naprawdę jest bardzo samotna. Urodziła się we Włoszech, matka zmarła krótko po jej urodzeniu, więc została przywieziona prze ojca do Anglii. Mieszka z nim, z macochą i ich dziećmi. Nie jest szczęśliwą osobą, choć na pierwszy rzut oka wydawałoby się, że niczego jej nie brakuje, a jednak… Brakuje jej matki. Przez te wszystkie lata. A jej pamięć i rozmowy o niej w domu, w którym mieszka są zakazane. Alba postanawia wyjechać do Włoch, do rodzinnej miejscowości swojej matki, by być choć na chwilę bliżej niej. By poznać jej historię; historię miłości jej rodziców…

W „Ostatniej podróży Valentiny” oprócz odkrywania tajemnic historii rodzinnych jest to co lubię w książkach, a za czym nie przepadają inni czytelnicy. Są przepiękne, przenoszące nas w gorący, pachnący owocami, oliwkami, morzem klimat słonecznej Italii opisy. Opisy tak szczegółowe i plastyczne, że nie ma się problemu z wyobrażeniem tych miejsc i odnosi się wrażenie jakby się tam było. I robi się człowiekowi tak ciepło, tak przyjemnie.

Santa Montefiore zabiera nas w podróż niezbyt daleką, z Londynu do Włoch. Ale także podróż w czasie: koniec drugiej wojny światowej (1945 rok) oraz rok 1971. I tak, jak pisałam wcześniej są tajemnice rodzinne, jest magia (ale nie taka jak w fantastyce), wspaniały klimat gdzie ważną rolę odgrywają wszystkie zmysły, piękne krajobrazy i opisy. I prawdę mówiąc choć to powieść obyczajowa jednak ocierająca się bardzo mocno o romans to zakończenie jest zaskakujące i tutaj duży plus ode mnie dla autorki.

„Miłość, oszustwo i zdrada. Od pogrążonych w wojnie Włoch po swingujący Londyn.”

Tyle, aż tyle obiecuje nam zdanie wydrukowane nad tytułem na okładce książki. I przyznam się, kusi. Jak tu nie sprawdzić? Choć przyznaję, że postać Santy Montefiore pozostaje dla mnie całkowitą zagadką. Nie z...

Rozwiń

Zwiń

Autorka świetnie przyjętej powieści „Gdzie śpiewają raki”, wraz z mężem od wielu lat przemierzają Afrykę i prowadzą badania nad tamtejszymi ginącymi gatunkami. W wydanej wcześniej książce „Zew Kalahari” opisywali życie lwów, szakali, hien brunatnych, żyraf i jeszcze wielu innych stworzeń – a książka szybko stała się międzynarodowym bestsellerem.

Nie mam najmniejszych wątpliwości, że podobnie będzie w przypadku „Oka słonia”, która to publikacja poświęcona została przede wszystkim pięknym, majestatycznym i bardzo inteligentnym stworzeniom – słoniom. Słonie są cudowne; mów się, że to jedne z najwspanialszych cudów afrykańskiej dziczy. I chyba tak jest faktycznie. Do niedawna te piękne stworzenia całymi tysiącami wyrzynano dla pieniędzy. Mięso słonia stoi wysoko, ale jeszcze wyżej kość słoniowa pozyskiwana z kłów – które to od zawsze były łupem kłusowników.

Owensowie mieli takie „szczęście”, że trafili w sam środek starć z kłusownikami. Nie mieli wątpliwości po czyjej stronie stanąć. Wybrali jedyną, słuszną – opowiedzieli się po stronie słoni. Ci wyjątkowi biolodzy robią wrażenie nieustraszonych. Gdy się o nich czyta, o ich przygodach w dziczy, to są chwile gdy ma się gęsią skórkę, choć wiadomo, że skoro czytamy tę książkę, to wszystko dobrze się skończyło – a jednak.

A w przypadku słoni, to gdyby się przez chwilę zastanowić, to kłusownictwo ukróciłoby się samo i to bardzo szybko. Wystarczyłoby gdyby popyt na kość słoniową spadł do zera. Dzisiaj chyba można by znaleźć produkt zastępczy, który wyglądałby prawie identycznie, jak ta kość, a zwierzęta byłyby bezpieczne. Dlaczego odbierać życie drugiej istocie, i po co? Tylko po to, by chwalić się nowymi szachami z figurkami z kości słoniowej, czy innymi gadżetami. To bez sensu. A może zaproponujmy coś w zamian. Co można by zrobić z takiego człowieka?

„Oko słonia” czytałam z wielką przyjemnością i łzą w oku. Tak się składa, że to po domowych zwierzętach, które żyją na co dzień obok nas, są to moje ulubione dzikie zwierzęta. Nie wiem dlaczego, ale jakoś tak wyszło, że czuję do nich ogromny sentyment. Robią wrażenie, wiem wielkich, ale jednocześnie delikatnych. Potrafią być niebezpieczne, ale są do nas podobne – tak, do nas ludzi. Lubią żyć w rodzinie. I robią coś, za co szanuję je najbardziej, gdy przychodzi ich kres, oddalają się i umierają w samotności. Nie chcą być dla nikogo ciężarem. Odchodzą na cmentarzysko słoni i tak dokonują swojego żywota. Nieprawdopodobnie inteligentne zwierzęta.

Książkę, która łączy w sobie przygodę i genialny reportaż z dzikiej Afryki, zdecydowanie polecam wszystkim, nie tylko tym zainteresowanym tematem. To pozycja ważna i wszyscy powinniśmy wiedzieć co robić, a czego nie robić, żeby zwierzęta, które są na wyginięciu były z nami jak najdłużej.

Autorka świetnie przyjętej powieści „Gdzie śpiewają raki”, wraz z mężem od wielu lat przemierzają Afrykę i prowadzą badania nad tamtejszymi ginącymi gatunkami. W wydanej wcześniej książce „Zew Kalahari” opisywali życie lwów, szakali, hien brunatnych, żyraf i jeszcze wielu innych stworzeń –...

Rozwiń

Zwiń