Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bill, bohater galaktyki został określony przez Terry'ego Pratchetta jako "najzabawniejsza powieść science fiction, jaką kiedykolwiek napisano". Taka właśnie jest to książka - pełna absurdalnego humoru i szalonych pomysłów gloryfikujących wojnę. Musztra i rygor w wojsku to wręcz nieodłączna część szkolenia i służby wojskowej, które często są przedstawiane w dość komediowy w wielu filmach, czy książkach. Jednak wszystko, co do tej pory widzieliście nijak się ma to tego, co w książce Harrisona musi przeżyć świeży rekrut, a później żołnierz na polu walki. Wszystko tutaj jest przejaskrawione do granic absurdu. Począwszy od zachowań sierżantów, a nawet ich wyglądu, przez okropne jedzenie, aż po samą wojnę. Co ważne, autor z wielkim wyczuciem pokazuje kolejne absurdalne sytuacje, działania wojenne, jak również tarapaty, w jakie wpada główny bohater. Dzięki temu książkę czyta się z wielką przyjemnością i wręcz nie mogłem się doczekać, co za chwilę się stanie z Billem.

Przesłanie, jakie niesie za sobą książka Harrisona jest niestety wciąż aktualne. Jest to satyryczna odpowiedź na militaryzm, imperializm i szowinizm, ale również na typ edukacji, który produkuje bezmyślnie wykonujących zadania żołnierzy. Znajdziemy tutaj wiele sytuacji, które w komiczny sposób obnażają absurdy tych systemów. Niekiedy są to przejaskrawione sytuacje ze szkolenia rekrutów, a innym razem takie, które obnażają bezsens wojny, która jest prowadzona nie wiadomo dlaczego. W trakcie lektury nie sposób nie śmiać się z tego, co spotyka Billa, ale po jej skończeniu jeszcze długo rozmyślałem nad tym, co przeczytałem i jak zakończyła się ta historia.

Bill, bohater galaktyki to ciekawa, lekka i zabawna satyryczna odpowiedź na militaryzm, pokazująca absurdy szkolenia żołnierza, a z czasem również samej wojny. Zdecydowanie jest to tytuł wart poznania. Polecam!

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Rebis! (współpraca reklamowa)

https://hrosskar.blogspot.com/2023/08/bill-bohater-galaktyki-harry-harrison.html

Bill, bohater galaktyki został określony przez Terry'ego Pratchetta jako "najzabawniejsza powieść science fiction, jaką kiedykolwiek napisano". Taka właśnie jest to książka - pełna absurdalnego humoru i szalonych pomysłów gloryfikujących wojnę. Musztra i rygor w wojsku to wręcz n...

Rozwiń

Zwiń

Odyseja kosmiczna 2061 nie jest tak dobrą książką jak pierwsze dwa tomy z tego cyklu, ale wciąż to ciekawa powieść, która po latach potrafi zainteresować czytelnika. Akcja rozgrywa się kilkadziesiąt lat po wydarzeniach opisanych w Odysei kosmicznej 2010. W powieści śledzimy losy dwóch wypraw - jednej, która ma za zadanie zbadać z bliska kometę Halleya, a druga z pewnych nieprzewidzianych względów ląduje na księżycu Jowisza, czyli Europie. Dość szybko jednak okaże się, że oba statki spotkają się i to właśnie na Europie, gdzie od pewnego czasu dzieją się tajemnicze rzeczy...

Fabuła trzeciego tomu nie jest tak porywająca jak poprzednich dwóch, momentami można nawet odczuć, że autor nie do końca wiedział, co, albo w jaki sposób chce opowiedzieć. Dopiero pod koniec książki Arthur C. Clarke odsłania karty i pokazuje najistotniejsze wydarzenia, których finał poznamy w czwartej części. Niemniej jednak samą powieść wciąż czyta się bardzo dobrze i z uwagą śledziłem losy bohaterów, tych nowych, jak i tych już mi znanych. Siłą powieści Arthur C. Clarke'a jest to, że potrafił niezwykle trafnie przewidywać niektóre zjawiska, czy odkrycia na podstawie szczątkowych informacji, jakie w momencie pisania posiadał. Dzisiaj wiemy już stanowczo dużo więcej o kosmosie, budowie planet i wielu innych zjawiskach niż w momencie, kiedy autor pisał pierwszy tom Odysei kosmicznej, dlatego pewne informacje opisywane w jego książkach są nieaktualne, ale niektóre udało mu się trafnie przewidzieć.

Odyseja kosmiczna 2061 to nieco słabsza odsłona cyklu Odyseja kosmiczna, ale to wciąż interesująca lektura i z niecierpliwością czekam na ostatni tom.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Rebis! (współpraca reklamowa)

https://hrosskar.blogspot.com/2023/07/odyseja-kosmiczna-2061-arthur-c-clarke.html

Odyseja kosmiczna 2061 nie jest tak dobrą książką jak pierwsze dwa tomy z tego cyklu, ale wciąż to ciekawa powieść, która po latach potrafi zainteresować czytelnika. Akcja rozgrywa się kilkadziesiąt lat po wydarzeniach opisanych w Odysei kosmicznej 2010. W powieści śledzimy losy dwóch wypr...

Rozwiń

Zwiń

Prawda półostateczna to stosunkowo lekka książka jak na Philipa K. Dicka, mająca dość mocno charakter rozrywkowy, choć nie brak tutaj ciekawych rozmyślań i analiz ludzkości. Autor przedstawia w tej powieści dwa światy. Ten podziemny jest zbudowany z tysięcy mrówkowców, w których żyje większość ludzi, którzy produkują broń i próbują wyrobić coraz wyższe normy. Na dodatek każdego dnia nasiąkają propagandą oraz strachem przed powierzchnią. Nie buntują się i nawet mało kto podejmuje próbę wyjścia na zewnątrz. Jest to zasługą przemyślanej mistyfikacji, ze zręcznym usprawiedliwianiem wielu zbrodni wojennych, żeby poszczególne wydarzenia pasowały do przedstawianej zredagowanej historii, która ma trzymać masy pod ziemią. Ten nadziemny zamieszkany przez jest niewielką liczbę ludzi, większość z nich posiada swoją willę wraz z okalającymi ją terenami, które są wielkości dawnych państw. Wszędzie jest zielono, nie ma dróg ani miast. Wielu z Yansejowców nie chce tego zmieniać, niszczyć pięknych krajobrazów, a wypuszczenie ludzi z mrówkowców, mogłoby znów doprowadzić do wojen.

W trakcie lektury poznajemy kilkoro bohaterów, dzięki których poznajemy te dwa skrajnie różne światy. Nicholas St. James jest prezydentem jednego z mrówkowców, który zostaje zmuszony do wyjścia na zewnątrz i poszukania sztucznej trzustki dla jednego z ludzi, żeby znów dali radę wyrabiać normy. To z jego punktu widzenia dowiadujemy się jak wygląda życie pod ziemią, czego obawiają się ludzie, ale również jak na co dzień działa propaganda. Ta w dużej mierze przypomina tę z książki Orwella Rok 1984, gdzie obywatele oglądają przemówienia Wielkiego Brata, a historia jest korygowana, żeby pasowała do przedstawianej wizji. Poznajemy również kilku Yansejowców, m.in Josepha Adamsa, Davida Lantano, czy Webstera Foote'a, dzięki którym poznajemy prawdę o powierzchni, ale również o ostrej rywalizacji pomiędzy członkami elity władającej całą ziemią.

Prawda półostateczna nie jest najlepszą książkę Dicka, ma też lepsze i gorsze momenty. Jednak to znów prawdziwy popis wyobraźni autora - interesująca historia dająca do myślenia, w której znajdziemy wiele wynalazków, które wyprzedziły swoje czasy jak wideo rozmowy, inteligentne roboty, czy sztuczne organy.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Rebis! (współpraca reklamowa)

https://hrosskar.blogspot.com/2023/07/prawda-poostateczna-philip-k-dick.html

Prawda półostateczna to stosunkowo lekka książka jak na Philipa K. Dicka, mająca dość mocno charakter rozrywkowy, choć nie brak tutaj ciekawych rozmyślań i analiz ludzkości. Autor przedstawia w tej powieści dwa światy. Ten podziemny jest zbudowany z tysięcy mrówkowców, w których żyje więks...

Rozwiń

Zwiń