Jesteśmy społecznością, która kocha książki

A philosophical question: if a tree falls in a forest and no one is around to hear it, does it make a sound?

Kiedy czytam, lubię współodczuwać. Tutaj czułam wiele. Smutek, irytację, ból, strach. A potem ulgę. Ulgę, bo wiedziałam, że jak ktoś raz poczuje szczęście, już zawsze będzie do niego dążył. Gdyby Eleonor była prawdziwa, życzyłabym jej, aby już nigdy nie zgubiła się w oczekiwaniach innych i już nigdy nie zapomniała tego, co sprawiło, że odkryła samą siebie w sobie.

Tę książkę trzeba przeczytać. Człowiek staje się dzięki niej pełniejszy i bardziej czuły. Nie wszystko jest takie, jakim sie wydaje. Nie każdy ma wybór, ale każdy z nas może mu go podarować. Piekno jest w nas. Bo my jesteśmy piękni.

A philosophical question: if a tree falls in a forest and no one is around to hear it, does it make a sound?

Kiedy czytam, lubię współodczuwać. Tutaj czułam wiele. Smutek, irytację, ból, strach. A potem ulgę. Ulgę, bo wiedziałam, że jak ktoś raz poczuje szczęście, już zawsze będzie do niego dążył. Gdyby Eleonor była prawdziwa, życzyłabym jej, aby już nigdy nie zgubiła się...

Paryż w strajku. Paryż w deszczu. Paryż tajemniczy i nieokiełznany. Piękno sztuki, tajemnica.

Wspaniale było wyruszyć śladami Lorenza w jego ostatniej podróży do odkrycia prawdy. Jeszcze milej było cieszyć się ze wspaniale nakreślonych głównych postaci. Jakże przyjemnie było obcować z pięknem sztuki, mrocznym urokiem trzech metropolii.

Wspaniale.

Paryż w strajku. Paryż w deszczu. Paryż tajemniczy i nieokiełznany. Piękno sztuki, tajemnica.

Wspaniale było wyruszyć śladami Lorenza w jego ostatniej podróży do odkrycia prawdy. Jeszcze milej było cieszyć się ze wspaniale nakreślonych głównych postaci. Jakże przyjemnie było obcować z pięknem sztuki, mrocznym urokiem trzech metropolii.

Wspaniale.

Damy, bo były szlachetne. Dziewuchy, bo w każdej skrzyły się iskierki. Dziewczyny, bo równe babki i bez krzty wyniosłości radziły sobie ze światem. Uwielbiam je wszystkie. Kibicowałam im w każdym momencie. Dzielne, mądre, niezależne, idące pod prąd. Prawdziwe kobiety. Kobiety takie jak my.

Wspaniały manifest. Lektura obowiązkowa dla każdej kobiety, bez względu na wiek!

Pani Aniu, proszę o więcej! Jestem pewna, że jest ich jeszcze wiele.

Damy, bo były szlachetne. Dziewuchy, bo w każdej skrzyły się iskierki. Dziewczyny, bo równe babki i bez krzty wyniosłości radziły sobie ze światem. Uwielbiam je wszystkie. Kibicowałam im w każdym momencie. Dzielne, mądre, niezależne, idące pod prąd. Prawdziwe kobiety. Kobiety takie jak my.

Wspaniały manifest. Lektura obowiązkowa dla każdej kobiety, bez względu na...

Wyobraź sobie, że przenosisz się do międzywojennej Warszawy. Spacerujesz wśród malutkich, ekskluzywnych butików. Wokół Ciebie ludzie ubrani w szykowne stroje, a na każdym rogu słychać głośne dyskusje o dziełach literackich i zachwyty nad pięknem malarstwa. A potem przenieś się do czasów dzisiejszych, przechadzając się tymi samymi ulicami Warszawy, wśród pędzących mieszkańców i wszędobylskich reklam. Wydaje Ci się, że to dwa różne światy? Ano tak. Ale tylko z pozoru. Bo wszystko dookoła się zmienia, ale ludzkie problemy, rozterki i miłostki pozostają takie same.

Powieść Nataszy Sochy to ciekawy, bardzo konsekwentny obraz 4 pokoleń kobiet z jednej rodziny, które jedyne co dzieliło, to czasy w jakich żyły. Pięknie malowane słowem obrazy miasta, ciekawe dialogi, dobre studium postaci i wyraźny związek w charakterach głównych bohaterek. To jedna z tych książek, które czyta się na raz, bo pochłaniają. Na każdej z kartek można dostrzec rudawe pasma włosów bohaterek, poczuć zapach straconych lat i smak najprawdziwszej szarlotki.

Wyobraź sobie, że przenosisz się do międzywojennej Warszawy. Spacerujesz wśród malutkich, ekskluzywnych butików. Wokół Ciebie ludzie ubrani w szykowne stroje, a na każdym rogu słychać głośne dyskusje o dziełach literackich i zachwyty nad pięknem malarstwa. A potem przenieś się do czasów dzisiejszych, przechadzając się tymi samymi ulicami Warszawy, wśród pędzących...

"Rokoko" to trzecia książka Adriany Trigiani, po którą sięgnęłam. Autorka posiada swój wyrazisty styl, który i w tej powieści zdominował całą historię. Książka ta, pełna specjalistycznych opisów, barw, nazw tkanin i zgłębiania tajników wnętrzarstwa, przeciętnego czytelnik może mocno znudzić. Jednakże jeśli ktoś dobrnie do końca, okaże się, że właśnie przeczytał książkę, która oprócz wiedzy, dodała mu otuchy i siły, bo wraz z przemijającymi kartkami, zaczynałam utożsamiać się z przyjaznym Bartolomeo oraz perypetiami głośnej, troszkę dziwacznej, ale jakże kochającej rodziny di Crespi.
Oprócz soczystych opisów wnętrz, w książce można znaleźć przepisy na pyszne włoskie potrawy oraz mnóstwo rad, które przydadzą się każdemu, kto w niedalekiej przyszłości zmierzy się z remontem. Ponadto klimat lat '70, zmiana obyczajowości, zderzenie nowego pokolenia z tym starym - to fantastyczne tło dla niezbyt rozbudowanej, ale ciekawej w swojej prostocie historii.
Jeśli natomiast, drogi czytelniku, szukasz powieści o burzliwych związkach, pełnej uniesień, wzruszeń i śmiechu - "Rokoko" nie jest dla Ciebie. Bo tu nie o emocje ludzkie chodzi, ale o kunszt, piękno i poczucie smaku.
Tak, ta książka zdecydowanie posiada kolor lata, smak włoskich potraw i zapach starych świątyni.

"Rokoko" to trzecia książka Adriany Trigiani, po którą sięgnęłam. Autorka posiada swój wyrazisty styl, który i w tej powieści zdominował całą historię. Książka ta, pełna specjalistycznych opisów, barw, nazw tkanin i zgłębiania tajników wnętrzarstwa, przeciętnego czytelnik może mocno znudzić. Jednakże jeśli ktoś dobrnie do końca, okaże się, że właśnie przeczytał książkę,...