Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ona dostaje w spadku dom po babci, o której istnieniu nigdy nie wiedziała. Przyjeżdża do miasteczka, aby przygotować dom do sprzedaży, a tam poznaje nowego i jedynego sąsiada, który od samego początku zachowuje się obcesowo i szorstko.
Ma ku temu swoje powody, aby ludzie trzymali się od niego z daleka. Poza tym nie może opuścić swojej działki, bo ma areszt domowy.
Mimo wyraźnej niechęci tej dwójki, kiedy w nocy ktoś wybija jej okno, to właśnie w jego ramionach znajduje schronienie...

Nie powiem, bo pomysł na historię jest świetny i koniec końców mam mieszane uczucia.
Po pierwsze sposób, w jaki zachowywał się Ash od samego początku, mnie zniechęcał i to momentami nawet bardzo. Chyba bardziej aroganckiego i zuchwałego bohatera nie poznałam i nawet z biegiem akcji nie polubiłam go zbytnio.
Plus za przedstawienie „czasem kochać znaczy pozwolić komuś odejść” i aby to zrobić trzeba mieć naprawdę wielką odwagę.
A cała reszta? Cóż niby dobrze, ale jakoś czegoś mi tutaj brakowało. Czasami strasznie mi się ciągnęło, czasami zdawało się, że niektóre rzeczy są trochę naciągane, dialogi czasem trochę drętwe, ale ogólnie spoko.

Ona dostaje w spadku dom po babci, o której istnieniu nigdy nie wiedziała. Przyjeżdża do miasteczka, aby przygotować dom do sprzedaży, a tam poznaje nowego i jedynego sąsiada, który od samego początku zachowuje się obcesowo i szorstko.
Ma ku temu swoje powody, aby ludzie trzymali się od ni...

Rozwiń

Zwiń

„Dziewczyna bez domu spotyka chłopaka bez serca.”


O matko, ta historia jest g e n i a l n a.


Dorothy Ann nie miała łatwego życia. Nigdy nie poznała ojca, a jej matka porzuciła ją, kiedy ta była mała. Zaopiekował się nią wujek, który był początkującym pisarzem, wiążącym koniec z końcem.
A potem jego książki stały się bestsellerami, on się zakochał, wziął ślub, a Dani trafia do świata bogactwa. Zyskuje nową rodzinę, ale również wrogów. Na pewno są nimi trzej kuzyni: Gage, Micah i Conner, którzy za wszelki cenę nie chcą mieć z nią nic wspólnego. Jednak dziewczyna nie odpuszcza tak łatwo. Zdobyła szacunek jednego, przyjaźń drugiego i miłość trzeciego...


Książka kupiła mnie już samym prologiem, w którym dowiadujemy się, że główna bohaterka nienawidzi jednego z kuzynów, Gage'a, który złamał jej serce osiem lat temu i wyjechał, a teraz wrócił.
Nasuwa się od razu pytanie, co, jak, kiedy i dlaczego? Książka jest podzielona na dwie części, pierwsza z nich opowiada o początku ich znajomości, o latach szkolnych, budzącym się uczuciu pomiędzy nimi, a druga zaczyna się w momencie, w którym Gage wraca.

„Znienawidzony” opowiada o pierwszym z kuzynów — Gage'u i to jego postać skradła mi serce. Z jednej strony budzi respekt, trochę arogancki i nie obchodzi go nikt poza jego kuzynami — których traktuje jak braci. Ludzie mówią, że jest bez serca i ma to związek z relacją jego rodziców. To właśnie przez nich chłopak nie wierzy w miłość. Jednak gdy się go już poznać, odkrywa się jego inną stronę, jest czuły, opiekuńczy, a dla najbliższych jest w stanie zrobić wszystko, aby ich ochronić, nawet za cenę własnego szczęścia.
Postać Dany również jest dobrze wykreowana. Na pierwszy rzut oka zdaje się nieśmiałą i cichą dziewczyną, która nie miała dobrego dzieciństwa, a pobyt w dawnej szkole nie wspomina zbyt dobrze. W nowej szkole chce po prostu się wpasować w nowe otoczenie. Jednak z drugiej strony ta dziewczyna nie daje się kuzynom, którzy są pewni zwycięstwa, a to sprawia, że przykuwa ich uwagę, a kiedy cała czwórka zbliża ich do siebie i odkrywają, że łączy ich dużo więcej niż początkowo myśleli, można pomyśleć, że nic i nikt nie będzie w stanie ich rozdzielić...

„Znienawidzony” to nie tylko połączenie romansu z czymś pokroju obyczajówki, bo mamy tutaj również wątek mafijny, ale nie tylko. Dodajmy do tego tajemnice, sekrety, lojalność aż do śmierci, złamane obietnice, odrzucenie, zranienie i zdradę oraz kogoś, kto czyha na życie Dani, to wyjdzie nam naprawdę niezły rollercoaster pełen niespodziewanych zwrotów akcji.

Polecam z całego serca, a ja nie mogę się już doczekać historii z resztą kuzynów.

„Dziewczyna bez domu spotyka chłopaka bez serca.”


O matko, ta historia jest g e n i a l n a.


Dorothy Ann nie miała łatwego życia. Nigdy nie poznała ojca, a jej matka porzuciła ją, kiedy ta była mała. Zaopiekował się nią wujek, który był początkującym pisarzem, wiążącym koniec z końcem....

Rozwiń

Zwiń

„Moim zdaniem książki z najsmutniejszym zakończeniem są najlepsze, bo coś dzięki nim czujemy”.


Czy zgadzacie się ze słowami bohaterki?

Wiadomo, że chyba każdy woli książki ze szczęśliwym zakończeniem, ale myślę, że czasami warto sięgnąć po takie smutne książki, gdzie fikcja nie wydaje się aż tak fikcją. Czasem wręcz człowiek czuje potrzebę, aby przeczytać coś, co nie jest aż tak cukierkowe, super i szczęśliwe.


„Pod drzewem sykomory” idealnie się do tego nada.


Emery chciała żyć jak nastolatka. Chciała się zakochać, chciała być kochaną, chciała się śmiać i płakać, chciała się martwić drobnostkami, jednak gdy dowiedziała się, że cierpi na tę samą chorobę, na którą zmarła jej siostra bliźniaczka, nie była pewna czy będzie miała na to wszystko czas, bo czas był jej największym wrogiem.
Dziewczyna przeprowadza się do domu ojca, a tam poznaje Kaidena, który sprawia, że zapomniane i głęboko zakopane uczucia wychodzą na powierzchnię.
To dzięki niemu, choć na małą chwilę zapominała o wszystkim, to w jego ramionach czuła się bezpiecznie, to on sprawiał, że choć na chwilę mogła się poczuć jak normalna dziewczyna.
Jednak zegar ciągle tyka...


„Pod drzewem sykomory” podobno miało być najsmutniejszą książką booktoka, czy faktycznie tak było? Jak dla mnie nie, jednak to nie znaczy, że nie jest w niej ogromu bólu, niesprawiedliwości, cierpienia czy świadomości o tym, co wkrótce ma nastąpić.

Główna bohaterka cierpi na chorobe autoimmunologiczną i choć takie choroby nie zawsze oznaczają śmierć, jej siostra bliźniaczka zmarła w bardzo młodym wieku. Choroba w książce została przedstawiona w dobry sposób, autorka czerpała ze swojego doświadczenia z nieuleczalną chorobą, dlatego przeżywamy wszystko razem z Emery, nie brakuje opisów emocji czy uczuć, jakie towarzyszą jej w codziennym życiu, jak to jest żyć cierpiąc na nieuleczalną chorobę, jak to żyć obserwując, jak twoje cierpienie wpływa na najbliższych, jak żyć ze świadomością, że każdy dzień może być jej ostatnim.
Kaiden to typowy bad boy, który już na samym początku nie był sympatycznie nastawiony do Emery. Jednak, kiedy otworzył się przed dziewczyną, poznajemy dobrego, zranionego i opiekuńczego chłopaka. Mimo wszystko początkowo jego zmienne zachowanie wobec Emery mnie trochę irytowało.

Książka porusza całkiem ciekawy i niestety przykry wątek, jakim jest chorowanie w młodym wieku. Autorka niejednokrotnie podkreśla, że wiele ludzi jest przekonanych, że młodzi nie chorują na poważnie, takie sytuacje przytrafiają się tylko starszym i osobom, które o siebie nie dbają. To samo tyczy się przeświadczenia, że skoro nie widać żadnych symptomów gołym okiem, to nic się nie dzieje. Ludzie nie chcą wierzyć, że jest się chorym i mówią, że na pewno nie jest tak źle, wystarczy zmienić nawyki, dobrze się odżywiać, wyspać się i od razu się nam polepszy.

Bez wątpienia w książce można znaleźć wiele życiowych cytatów, jednak myślę, że jedną z częstszych myśli, jakie chciała przekazać Emery, jest to, że mimo wszystko powinniśmy być szczęśliwi z tego, co mamy, trzeba przyjąć to, co nam dano.

„Moim zdaniem książki z najsmutniejszym zakończeniem są najlepsze, bo coś dzięki nim czujemy”.


Czy zgadzacie się ze słowami bohaterki?

Wiadomo, że chyba każdy woli książki ze szczęśliwym zakończeniem, ale myślę, że czasami warto sięgnąć po takie smutne książki, gdzie fikcja nie wydaje s...

Rozwiń

Zwiń

Reread zrobiony po latach i nadal uwielbiam historię Garretta i Hannah. Można powiedzieć, że to klasyk z motywem hokeistów.

Oni zawierają układ. Ona ma mu pomóc w nauce, on dzięki swojej osobie sprawić, że chłopak, który jej się podoba, zwróci na nią uwagę. Najpierw się zaprzyjaźniają, a potem zakochują...

Brzmi banalnie, ale to tylko wierzchołek góry lodowej. To nie jest aż taki zwykły, sielankowy i słodki romans. Oboje skrywają pewne tajemnice, demony, które chcą zostawić w przeszłości.
Bohaterowie są fajnie wykreowani, a Garrett Graham to jeden z tych bohaterów, które podbijają serca czytelników, już od pierwszych rozdziałów.

Reread zrobiony po latach i nadal uwielbiam historię Garretta i Hannah. Można powiedzieć, że to klasyk z motywem hokeistów.

Oni zawierają układ. Ona ma mu pomóc w nauce, on dzięki swojej osobie sprawić, że chłopak, który jej się podoba, zwróci na nią uwagę. Najpierw się zaprzyjaźniają, a ...

Rozwiń

Zwiń