Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Złe dziecko, a może po prostu trudne?


Podobno to thriller, który trzyma w napięciu jak najlepsze powieści Kinga...


Hannah była mocno wyczekiwanym dzieckiem Beth i Douga. Od samego początku darzyli ją ogromną miłością, jednak dziewczynka wydawała się skryta w swoich uczuciach. Jednak z biegiem czasu Hannah stawała się coraz bardziej apatyczna, a Beth chciała wierzyć, że jej córeczka jest po prostu trudnym dzieckiem... ale to ona odrywała kończyny lalkom, to ona odcięła główkę ukochanego kanarka, to ona zrzuciła młodszego brata ze schodów.
Beth codziennie umierała ze strachu, do czego jeszcze jej córeczka może być zdolna, jednak miała związane ręce, a wszystko przez to, że Hannah odkryła mroczny sekret swoich rodziców.
Bez wątpienia gdzieś tam w dziewczynce kryło się zło i czekało na moment, w którym będzie mogło się wybudzić.


Co to była za książka. Dosłownie nie mogłam się od niej oderwać i zarwałam dla niej nockę.


Myślę, że ogromnym plusem jest prowadzenie akcji na dwóch płaszczyznach czasowych. Z jednej strony jest historia dzieciństwa Hannah, opowiadanego z perspektywy Beth, która opowiada o występkach dziewczynki, jej przyprawiających o dreszcze dziwnych zachowaniach, o tym, jak dostrzegała w niej socjopatyczne cechy, o tym, jak z każdym dniem córka Beth coraz bardziej okazywała swoją nienawiść, a kobieta mimo wszystko nadal ją kochała, w końcu była jej długo wyczekiwaną córką.
Z drugiej mamy na pierwszy rzut oka historię Clary i nagłego zniknięcia jej ukochanego, Luke'a, przedstawiona w trzeciej osobie. Pewnego dnia Luke znika bez śladu, nie zostawiając żadnej wiadomości oprócz tej, w której mówi, że wraca do domu. Z czasem na wierzch wypływają informacje, które łamią kobiecie serce, sekrety rodzinne zdają się mieć kluczowe znaczenie w odnalezieniu mężczyzny, a przypadki, jakie się przytrafiają Clarze, tylko kumulują pytania bez odpowiedzi.

Te dwie historie są tak prowadzone, że podczas czytania książki, nie sposób o chwilę wytchnienia. Człowiek po prostu zostaje wessany w książkę i nie będzie w stanie jej odłożyć, dopóki nie odkryje wszystkiego. A fakt, że akcja prowadzona jest w dwóch zupełnie innych czasach i sprytnie przerywana w najbardziej (dla czytelnika) niedogodnym czasie, sprawia, że emocje sięgają zenitu.

Jeśli lubicie thrillery, to „Złe dziecko” na pewno się wam spodoba.

Złe dziecko, a może po prostu trudne?


Podobno to thriller, który trzyma w napięciu jak najlepsze powieści Kinga...


Hannah była mocno wyczekiwanym dzieckiem Beth i Douga. Od samego początku darzyli ją ogromną miłością, jednak dziewczynka wydawała się skryta w swoich uczuciach. Jednak z ...

Rozwiń Zwiń

„Człowiek zmienia się głównie z dwóch powodów. Albo życie go nauczyło, albo zbyt wiele razy został zraniony.”


Chris nie miał łatwego życia, a wszystko przez swojego brata, który, odkąd chłopak pamięta, go nienawidzi i znęca się psychicznie. Dodatkowo musiał porzucić wymarzone studia na rzecz rodzinnej pizzerii. To właśnie tam poznaje piękną Livię, w której skrycie się kocha, jednak dziewczyna traktuje go tylko jak przyjaciela. Chłopak wcale się nie dziwi, bo jego wygląd ma wiele do życzenia.
W dniu, w którym dowiaduje się, że jego ukochana związała się z jego bratem, a ten zniszczył jedyną rzecz, która dawała mu szczęście, Chris wyjeżdża i dołącza do Freda, starszego mężczyzny, którego kilka lat temu poznał w internecie, gdzie pierw połączyło wspólne hobby, a później przyjaźń.
Teraz po zakompleksionym chłopaku z nadwagą nie ma śladu. Kompletnie odmieniony wraca, aby odpłacić bratu pięknym za nadobne.


Kiedy tylko przeczytałam, że główny bohater jest cichym i otyłym chłopakiem, który poświęcił swoje marzenia, aby zająć się rodzinną pizzerią, wiedziałam, że to tylko wierzchołek góry lodowej, a autorka po raz kolejny zaskoczy. Jednak to, co zafundowała Liliana, przerosło moje oczekiwania.

Z jednej strony mamy motyw brzydkiego kaczątka, gdzie nasz bohater przechodzi totalną przemianę, nie tylko zewnętrzna, ale również wewnętrzną. Miły i skryty chłopak, nad którym przez lata pastwił się brat, przeobraził się w pewnego siebie, umięśnionego i wytatuowanego przystojniaka, który teraz nie daje sobą pomiatać i wejść na głowę. Nie wszystkim jednak podoba się nowa wersja Chrisa. Nic dziwnego, milczący grubasek dający się wykorzystywać, bez wątpienia jest dużo lepszy niż hardy, wygadany i zadziorny przystojniak, który niż nie pozwala sobą dyrygować.
Szczególnie zaniedowolona jest Livia, obecna narzeczona brata Chrisa i jego pierwsza miłość, która przede wszystkim zaślepiona miłością do Dereka i również swoją głupotą daje sobą pomiatać. Sam Derek jest mocno wkurzający i irytujący. Jest samolubnym i złośliwym futbolistą, który uważa się lepszy od innych, a co za tym idzie, myśli, że wszystko powinien mieć podstawione pod nos. Do swojej dziewczyny odnosi się bez szacunku i nie ma skrupułów nastawiać innych przeciw swojemu bratu, robiąc z siebie ofiarę, co niestety bardzo dobrze mu wychodzi.
Nie mogłabym wspomnieć jeszcze Freda. Ten facet bez wątpienia nie zachowuję się i nie przypomina kogoś w jego wieku. Do tego jest zakręconym, zabawnym i pomysłowym mężczyzną, a jego teksty zawsze wywoływały uśmiech na mojej twarzy. Od lat oddany swojej pasji i to właśnie dzięki niemu Chris zyskał nowe życie i przyjaciela na dobre i na złe.


Zatem o czym jest ta książka?

To nietuzinkowa historia pełna kontrastów, gdzie brzydota przeistacza się w piękno, miłość i nienawiść zacierają ze sobą ścieżki, chęć zemsty przyczynia się do pomocy, zakłamanie i zaślepienie otwiera oczy (choć nie zawsze), a mądrość ustępuje miejsca głupocie.
To książka, w której przemiana bohatera jest wręcz diametralna i nie zawsze jest ona rękę innym.
To książka o poświęceniu własnych marzeń, w imię powinności.
To książka o zemście, o oczekiwaniach, nadziei i niesprawiedliwości, które dzięki odrobinie cierpliwości i uporu, dają człowiekowi, to czego pragnął.
To książka o walce z własnymi słabościami.
To książka o odnalezieniu prawdziwej przyjaźni, która okazuje się tak silniejsza niż więzy krwi, bo to nie one sprawiają, że jest się rodziną czy nie, a to, że jest się obok, kiedy jest i dobrze i źle, wyciąga się pomocną dłoń, kiedy ktoś tego potrzebuje, a nie kiedy jest to komuś na rękę.?
I przede wszystkim jest to książka o miłości, gdzie czasem po prostu trzeba przede wszystkim zacząć od siebie. Bo nawet nikt zawsze jest kimś.

Polecam wam ją z całego serca.

„Człowiek zmienia się głównie z dwóch powodów. Albo życie go nauczyło, albo zbyt wiele razy został zraniony.”


Chris nie miał łatwego życia, a wszystko przez swojego brata, który, odkąd chłopak pamięta, go nienawidzi i znęca się psychicznie. Dodatkowo musiał porzucić wymarzone studia na r...

Rozwiń Zwiń

Aimil i Alistair powracają!


Kontynuacja niesamowitego romansu historycznego.


Ona jest Szkotką i uparcie powtarzała, że nie zamierza poślubić Anglika. On jest z Anglii i nigdy nie zamierzał się żenić. A potem się poznali...
Ona przestraszona swoimi uczuciami ucieka do rodzinnego Glamis, gdzie ma nadzieję zapomnieć o angielskim diuku, jednak tęskna za nim okazuje się silniejsza.
Alistair oświadczył dziewczynie, że jej ucieczka nic nie da i przyjedzie za nią do Szkocji. Mimo wątpliwości jednak pełen nadziei udaje się do osnutego legendami szkockiego zamku, gdzie ma nadzieję zdobyć rękę swojej ukochanej szkockiej czarownicy.
Kiedy w końcu dochodzi do spotkania, nad ich głowami pojawiają się czarne chmury. Tajemnice rodzinne, sekrety, strach, upór i nawet duchy stają naprzeciw tej dwójki i ich miłości, jednak czy tym razem silne uczucie da radę tylu przeciwnością?


Jeśli połączyć powieści Julii Quinn, Diany Gabaldon i Jane Austen to powstanie coś niesamowitego i właśnie taka jest dylogia Białe Chmury.
Ze zniecierpliwieniem czekałam na kontynuację i oczywiście się nie zawiodłam.
Tym razem z pięknego Londynu przenosimy się do jeszcze bardziej urokliwej oraz malowniczej Szkocji i uwierzcie, że autorka świetnie oddała jej klimat. Ogromny plus za to. Od razu tutaj wspomnę o całej otoczce tajemniczości, które przywodzą na myśl stare i duże zamki, takie jak ten w Glamis.
Mamy tutaj legendy, historie o duchach. Do tego dochodzą różnego rodzaju sekrety rodzinne i tajemnice, które skrywają mury zamku. Po prostu jestem tym wszystkim jeszcze bardziej kupiona.
Uwielbiam, kiedy autorzy wplatają w fabułę te wszystkie historyczne dodatki, fakty i ciekawostki. To sprawia, że pod jakimś względem dana historia wydaje się trochę bardziej realistyczna.

No i na koniec nasi bohaterowie. Już w pierwszym tomie można było wyczuć łączącą ich więź, więc człowiek od samego początku z niecierpliwością czekał na ich happy end i za każdym razem, gdy ta dwójka napotykała kolejną przeszkodę na swojej drodze do szczęścia, czytelnik coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że ta miłość jest warta każdej przeciwności, każdemu zwątpieniu i warto pokonać wszystkie lęki, obawy i zawalczyć o to, czego się skrycie pragnie, bo gdzieś tam na niebie, niedługo mogą pojawić się wyczekiwane białe chmury.

Aimil i Alistair powracają!


Kontynuacja niesamowitego romansu historycznego.


Ona jest Szkotką i uparcie powtarzała, że nie zamierza poślubić Anglika. On jest z Anglii i nigdy nie zamierzał się żenić. A potem się poznali...
Ona przestraszona swoimi uczuciami ucieka do rodzinnego Glamis,...

Rozwiń Zwiń

Ona dostaje w spadku dom po babci, o której istnieniu nigdy nie wiedziała. Przyjeżdża do miasteczka, aby przygotować dom do sprzedaży, a tam poznaje nowego i jedynego sąsiada, który od samego początku zachowuje się obcesowo i szorstko.
Ma ku temu swoje powody, aby ludzie trzymali się od niego z daleka. Poza tym nie może opuścić swojej działki, bo ma areszt domowy.
Mimo wyraźnej niechęci tej dwójki, kiedy w nocy ktoś wybija jej okno, to właśnie w jego ramionach znajduje schronienie...

Nie powiem, bo pomysł na historię jest świetny i koniec końców mam mieszane uczucia.
Po pierwsze sposób, w jaki zachowywał się Ash od samego początku, mnie zniechęcał i to momentami nawet bardzo. Chyba bardziej aroganckiego i zuchwałego bohatera nie poznałam i nawet z biegiem akcji nie polubiłam go zbytnio.
Plus za przedstawienie „czasem kochać znaczy pozwolić komuś odejść” i aby to zrobić trzeba mieć naprawdę wielką odwagę.
A cała reszta? Cóż niby dobrze, ale jakoś czegoś mi tutaj brakowało. Czasami strasznie mi się ciągnęło, czasami zdawało się, że niektóre rzeczy są trochę naciągane, dialogi czasem trochę drętwe, ale ogólnie spoko.

Ona dostaje w spadku dom po babci, o której istnieniu nigdy nie wiedziała. Przyjeżdża do miasteczka, aby przygotować dom do sprzedaży, a tam poznaje nowego i jedynego sąsiada, który od samego początku zachowuje się obcesowo i szorstko.
Ma ku temu swoje powody, aby ludzie trzymali się od ni...

Rozwiń Zwiń

„Dziewczyna bez domu spotyka chłopaka bez serca.”


O matko, ta historia jest g e n i a l n a.


Dorothy Ann nie miała łatwego życia. Nigdy nie poznała ojca, a jej matka porzuciła ją, kiedy ta była mała. Zaopiekował się nią wujek, który był początkującym pisarzem, wiążącym koniec z końcem.
A potem jego książki stały się bestsellerami, on się zakochał, wziął ślub, a Dani trafia do świata bogactwa. Zyskuje nową rodzinę, ale również wrogów. Na pewno są nimi trzej kuzyni: Gage, Micah i Conner, którzy za wszelki cenę nie chcą mieć z nią nic wspólnego. Jednak dziewczyna nie odpuszcza tak łatwo. Zdobyła szacunek jednego, przyjaźń drugiego i miłość trzeciego...


Książka kupiła mnie już samym prologiem, w którym dowiadujemy się, że główna bohaterka nienawidzi jednego z kuzynów, Gage'a, który złamał jej serce osiem lat temu i wyjechał, a teraz wrócił.
Nasuwa się od razu pytanie, co, jak, kiedy i dlaczego? Książka jest podzielona na dwie części, pierwsza z nich opowiada o początku ich znajomości, o latach szkolnych, budzącym się uczuciu pomiędzy nimi, a druga zaczyna się w momencie, w którym Gage wraca.

„Znienawidzony” opowiada o pierwszym z kuzynów — Gage'u i to jego postać skradła mi serce. Z jednej strony budzi respekt, trochę arogancki i nie obchodzi go nikt poza jego kuzynami — których traktuje jak braci. Ludzie mówią, że jest bez serca i ma to związek z relacją jego rodziców. To właśnie przez nich chłopak nie wierzy w miłość. Jednak gdy się go już poznać, odkrywa się jego inną stronę, jest czuły, opiekuńczy, a dla najbliższych jest w stanie zrobić wszystko, aby ich ochronić, nawet za cenę własnego szczęścia.
Postać Dany również jest dobrze wykreowana. Na pierwszy rzut oka zdaje się nieśmiałą i cichą dziewczyną, która nie miała dobrego dzieciństwa, a pobyt w dawnej szkole nie wspomina zbyt dobrze. W nowej szkole chce po prostu się wpasować w nowe otoczenie. Jednak z drugiej strony ta dziewczyna nie daje się kuzynom, którzy są pewni zwycięstwa, a to sprawia, że przykuwa ich uwagę, a kiedy cała czwórka zbliża ich do siebie i odkrywają, że łączy ich dużo więcej niż początkowo myśleli, można pomyśleć, że nic i nikt nie będzie w stanie ich rozdzielić...

„Znienawidzony” to nie tylko połączenie romansu z czymś pokroju obyczajówki, bo mamy tutaj również wątek mafijny, ale nie tylko. Dodajmy do tego tajemnice, sekrety, lojalność aż do śmierci, złamane obietnice, odrzucenie, zranienie i zdradę oraz kogoś, kto czyha na życie Dani, to wyjdzie nam naprawdę niezły rollercoaster pełen niespodziewanych zwrotów akcji.

Polecam z całego serca, a ja nie mogę się już doczekać historii z resztą kuzynów.

„Dziewczyna bez domu spotyka chłopaka bez serca.”


O matko, ta historia jest g e n i a l n a.


Dorothy Ann nie miała łatwego życia. Nigdy nie poznała ojca, a jej matka porzuciła ją, kiedy ta była mała. Zaopiekował się nią wujek, który był początkującym pisarzem, wiążącym koniec z końcem....

Rozwiń Zwiń

„Moim zdaniem książki z najsmutniejszym zakończeniem są najlepsze, bo coś dzięki nim czujemy”.


Czy zgadzacie się ze słowami bohaterki?

Wiadomo, że chyba każdy woli książki ze szczęśliwym zakończeniem, ale myślę, że czasami warto sięgnąć po takie smutne książki, gdzie fikcja nie wydaje się aż tak fikcją. Czasem wręcz człowiek czuje potrzebę, aby przeczytać coś, co nie jest aż tak cukierkowe, super i szczęśliwe.


„Pod drzewem sykomory” idealnie się do tego nada.


Emery chciała żyć jak nastolatka. Chciała się zakochać, chciała być kochaną, chciała się śmiać i płakać, chciała się martwić drobnostkami, jednak gdy dowiedziała się, że cierpi na tę samą chorobę, na którą zmarła jej siostra bliźniaczka, nie była pewna czy będzie miała na to wszystko czas, bo czas był jej największym wrogiem.
Dziewczyna przeprowadza się do domu ojca, a tam poznaje Kaidena, który sprawia, że zapomniane i głęboko zakopane uczucia wychodzą na powierzchnię.
To dzięki niemu, choć na małą chwilę zapominała o wszystkim, to w jego ramionach czuła się bezpiecznie, to on sprawiał, że choć na chwilę mogła się poczuć jak normalna dziewczyna.
Jednak zegar ciągle tyka...


„Pod drzewem sykomory” podobno miało być najsmutniejszą książką booktoka, czy faktycznie tak było? Jak dla mnie nie, jednak to nie znaczy, że nie jest w niej ogromu bólu, niesprawiedliwości, cierpienia czy świadomości o tym, co wkrótce ma nastąpić.

Główna bohaterka cierpi na chorobe autoimmunologiczną i choć takie choroby nie zawsze oznaczają śmierć, jej siostra bliźniaczka zmarła w bardzo młodym wieku. Choroba w książce została przedstawiona w dobry sposób, autorka czerpała ze swojego doświadczenia z nieuleczalną chorobą, dlatego przeżywamy wszystko razem z Emery, nie brakuje opisów emocji czy uczuć, jakie towarzyszą jej w codziennym życiu, jak to jest żyć cierpiąc na nieuleczalną chorobę, jak to żyć obserwując, jak twoje cierpienie wpływa na najbliższych, jak żyć ze świadomością, że każdy dzień może być jej ostatnim.
Kaiden to typowy bad boy, który już na samym początku nie był sympatycznie nastawiony do Emery. Jednak, kiedy otworzył się przed dziewczyną, poznajemy dobrego, zranionego i opiekuńczego chłopaka. Mimo wszystko początkowo jego zmienne zachowanie wobec Emery mnie trochę irytowało.

Książka porusza całkiem ciekawy i niestety przykry wątek, jakim jest chorowanie w młodym wieku. Autorka niejednokrotnie podkreśla, że wiele ludzi jest przekonanych, że młodzi nie chorują na poważnie, takie sytuacje przytrafiają się tylko starszym i osobom, które o siebie nie dbają. To samo tyczy się przeświadczenia, że skoro nie widać żadnych symptomów gołym okiem, to nic się nie dzieje. Ludzie nie chcą wierzyć, że jest się chorym i mówią, że na pewno nie jest tak źle, wystarczy zmienić nawyki, dobrze się odżywiać, wyspać się i od razu się nam polepszy.

Bez wątpienia w książce można znaleźć wiele życiowych cytatów, jednak myślę, że jedną z częstszych myśli, jakie chciała przekazać Emery, jest to, że mimo wszystko powinniśmy być szczęśliwi z tego, co mamy, trzeba przyjąć to, co nam dano.

„Moim zdaniem książki z najsmutniejszym zakończeniem są najlepsze, bo coś dzięki nim czujemy”.


Czy zgadzacie się ze słowami bohaterki?

Wiadomo, że chyba każdy woli książki ze szczęśliwym zakończeniem, ale myślę, że czasami warto sięgnąć po takie smutne książki, gdzie fikcja nie wydaje s...

Rozwiń Zwiń