Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Brakuje jednej rzeczy abym mógł uznać tą książkę za arcydzieło - emocji. "Koniec dzieciństwa" jest trochę jak reportaż, jak sprawozdanie z niewątpliwie wielkich wydarzeń, które okazały się kluczowe dla losów ludzkości. Mimo, że śledzimy te wydarzenia z perspektywy zwyczajnych ludzkich bohaterów, trudno jest się z nimi utożsamić. Historia, mimo że stonowana jest bardzo dobra jak na dzisiejsze standardy, natomiast w kontekście lat pięćdziesiątych XX wieku - fenomenalna. Kiedy inni pisali o amazonkach z Wenus czy marsjańskich duchach, Clarke opowiadał o satelitach okołoziemskich, falach grawitacyjnych (!) czy podróżach z prędkością bliską prędkości światła i związanym z tym efekcie dylatacji czasu. Nic tu się nie zestarzało a wręcz przeciwnie - wiedza, że historia ta powstała prawie 70 lat temu, na długo przed pierwszym lotem człowieka na Księżyc sprawia, że odczuwam lekki niepokój. Wiarygodna, wizjonerska, ponadczasowa - okładkowe slogany pasują tutaj jak ulał.

Brakuje jednej rzeczy abym mógł uznać tą książkę za arcydzieło - emocji. "Koniec dzieciństwa" jest trochę jak reportaż, jak sprawozdanie z niewątpliwie wielkich wydarzeń, które okazały się kluczowe dla losów ludzkości. Mimo, że śledzimy te wydarzenia z perspektywy zwyczajnych ludzkich bohaterów, trudno jest się z nimi utożsamić. Historia, mimo że stonowana jest bardzo dobra...