Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z uporem maniaka sięgam po kolejne książki Rileya Sagera. Można to nazwać czystym masochizmem, można też nazwać niezdrową ciekawością, która sprawia, że chcę wiedzieć, co tym razem odwali Riley Sager.

Jest w tym bowiem coś fascynującego. Autor sięga po dość proste pomysły nawiązujące do klasyki horroru (w przypadku "Wróć przed zmrokiem" było to nawiązanie do książek Shirley Jackson, zaś "Zamknij wszystkie drzwi" sięga mocno do "Dziecka Rosemary"), ale potem - chyba z obawy, że coś za prosta jest ta historia - zaczyna mieszać, dodawać wątki nieprzystające do tej historii, mnoży bohaterów, plot twisty, tylko po to, by zaszokować czytelnika. I gdzieś po drodze gubi jakąkolwiek logikę i konsekwencję swojej książki.

Widać to w samej strukturze powieści - dwie części książki są jakby z zupełnie innych bajek, innych historii. Dużo wydarzeń jest nielogicznych. Sprawia to, że całość wypada śmiesznie, a nie przerażająco jak chciałby autor. I niestety wynika to z konstrukcji głównej bohaterki.

Jules jest niezwykle naiwną bohaterką. Byłoby to nawet w porządku, gdyby nie rozdwojona konstrukcja książki. Narracja bowiem cały czas z jednej strony powtarza czytelnikowi, że Jules naprawdę jest bystra i sprytna, bo czuje, że coś jest nie tak. Jednak jednocześnie cały czas temu zaprzecza, ukazując działania bohaterki (której bardzo długo zajmuje zrozumienie znaczeń wskazówek czy działań innych postaci).

Najzabawniejsze jest jednak to, że Jules jako bohaterka wysuwa niewłaściwe wnioski z logicznych sytuacji i właściwe wnioski ze słabych znaków. Czasem dzieje się tak tylko po to, by przeciągnąć książkę i suspens (nieskutecznie). Cała obawa Jules o to, co właściwie się dzieje, wynika z tego, że bez uprzedzenia znika dziewczyna, którą Jules poznała kilkanaście (!) godzin wcześniej. Jules jest przekonana, że coś musiało się stać, bo przecież tamta by jej powiedziała, bo się przecież przyjaźnią. Powtórzę: do tamtego momentu rozmawiały na żywo raz (zaś rozmowa nie była szczególnie głęboka), wymieniły kilka wiadomości i.... to by było na tyle. Cały punkt wyjścia opiera się na niezwykle naiwnym założeniu Jules co do osoby, której tak naprawdę nie zna.

Riley Sager jest niezwykle fascynującym pisarzem - jednym z takich, którzy sami sobie działają na szkodę. To byłyby fajne, przeciętne (może nawet porządne) horrory, gdyby tylko ktoś z redakcji autora przypilnował.

Z uporem maniaka sięgam po kolejne książki Rileya Sagera. Można to nazwać czystym masochizmem, można też nazwać niezdrową ciekawością, która sprawia, że chcę wiedzieć, co tym razem odwali Riley Sager.

Jest w tym bowiem coś fascynującego. Autor sięga po dość proste pomysły nawiązujące do k...

Rozwiń Zwiń

Niezwykła popularność i dobre opinie na temat "Malibu płonie" to jeden wielki żart. Mam wrażenie, że czytałam zupełnie inną książkę niż wszyscy, ponieważ "Malibu płonie" nie jest fantastyczną, porywającą lekturą, lecz niezwykle słabą i nudną.

Wydaje mi się, że jest to w głównej mierze wina konstrukcji książki. "Malibu płonie" przepełnione jest rozdziałami-zapychaczami, które nic nie wnoszą do fabuły. Cała książka zdaje się wymagać gruntownej korekty - choć z różnych powodów.

Pierwsza część (przeplatająca historię June i Micka z wydarzeniami obecnymi) nie pozwala prawie w ogóle poznać bohaterów, jednocześnie jednak sprawia, że czytelnik po kilku rozdziałach potrafi zgadnąć, w jaki sposób ich losy pod koniec nocy się potoczą (subtelne zapowiadanie wydarzeń nie jest mocną stroną Taylor Jenkins Reid). Kolejne rozdziały dotyczące przeszłości kończą się tą samą konkluzją, nie oferując niczego nowego. Z łatwością wydarzenia z przeszłości można byłoby streścić na kilkunastu stronach, nie wymagało to aż tyle miejsca.

Druga część potrzebuje redakcji z innych powodów. Poświęcona jest samej imprezie, wydarzeniom całej nocy. Z jakiegoś powodu oznacza to wprowadzenie kilkunastu nowych bohaterów, których losy do niczego nie prowadzą, nic nie znaczą: kolejne pary pijanych celebrytów pojawiają się na kartach kolejnych rozdziałów, a potem znikają. Nie ma to żadnego znaczenia dla samej powieści, nie ma tu też żadnej różnorodności w ich postaciach - wszyscy są z wykuci z tego samego materiału. Na ostatnie kilkanaście stron z kolei Taylor Jenkins Reid przeskakuje gwałtownie z tonów parodii do tonów przesłodzonej historii rodzinnej - a to wszystko zaś rozgrywa się w totalnym chaosie.

Zakończenie przy tym wszystkim wypada dziwnie, pozbawione jest wyczucia i tej samej tonacji co reszta "Malibu płonie". Klamra kompozycyjna, którą Taylor Jenkins Reid zastosowała, pasuje tu jak kwiatek do kożucha.

"Malibu płonie" jest frustrującym doświadczeniem, szczególnie, że chcę zrozumieć fenomen autorki. Niestety ta powieść nie pozwala mi na to - nie wiem, dlaczego mają mnie obchodzić bohaterowie, skoro nikt nie daje mi szansy ich poznać, nie wiem, dlaczego ma mnie obchodzić ta historia, skoro nie ma ona sensu i ciągnie się, zanudzając czytelnika... Wreszcie: nie wiem, dlaczego mam odczuć cokolwiek po lekturze "Malibu płonie", skoro książka sprowadza się do pozorowanej historii feministycznej. I uwag na temat świata powtarzanych w kółko i w kółko, a wszystko to na tle kolorowych obrazków z Malibu.

Niezwykła popularność i dobre opinie na temat "Malibu płonie" to jeden wielki żart. Mam wrażenie, że czytałam zupełnie inną książkę niż wszyscy, ponieważ "Malibu płonie" nie jest fantastyczną, porywającą lekturą, lecz niezwykle słabą i nudną.

Wydaje mi się, że jest to ...

Rozwiń Zwiń

Są takie książki, o których od pierwszej chwili wiesz, że to właśnie to. Zaginiony Graal, książka zmieniająca twoje życie. Czymś takim jest dla mnie "Dom Holendrów" Ann Patchett. Historia o obsesji i cierpieniu przedstawiona przez symbol tytułowego domu. Opowieść o splecionych - za sprawą domu - losach kolejnych ludzi ukazująca rozpad rodziny, ale też mimowolne powielanie wzorów. "Dom Holendrów" to książka niemal idealna, o której trudno mówić.

Są takie książki, o których od pierwszej chwili wiesz, że to właśnie to. Zaginiony Graal, książka zmieniająca twoje życie. Czymś takim jest dla mnie "Dom Holendrów" Ann Patchett. Historia o obsesji i cierpieniu przedstawiona przez symbol tytułowego domu. Opowieść o splecionych - ...

Rozwiń Zwiń

Czytanie pierwszej książki znanej autorki, którą bardzo chcesz polubić, niesie za sobą wielki ciężar. Ale czytanie drugiej książki, by sprawdzić, czy to był przypadek czy też faktycznie ktoś pisze w odpowiedni dla mnie sposób, związane jest z jeszcze większym ciężarem. Po odłożeniu tej książki mogę z ulgą potwierdzić, że Emily Henry stała się moją ulubioną współczesną autorką romansów.

Choć "Ludzie, których spotykamy..." są nieco gorsi od "Book Lovers" i nie są pozbawieni wad, to czyta się to fantastycznie. Zdecydowanie przydałoby się tu poprzycinanie wątków i scen to tu to tam, ale rozumiem decyzje redaktorskie, które były z tym związane. Ostatnie 50 stron były dla mnie nieustannym płaczem i wycieraniem nosa, tak więc angst został dostarczony w stopniu idealnym.

Zdecydowanie należy docenić, że Emily Henry nawet gdy pisze romans, to nie skupia się jedynie na tym aspekcie. W "Book Lovers" był to wątek relacji rodzinnych, tu - poszukiwania własnego miejsca na ziemi. Wątki te świetnie zostały w obu książkach pogłębione, są niemal równoważne elementowi romansowemu. To dobrze, bo bohaterowie nie istnieją w próżni, ich wybory są ukierunkowane przez świat, w którym istnieją. Miło, gdy autorzy romansów o tym nie zapominają, ten aspekt mocno wzbogaca książkę.

Forma książki trochę sprawiła, że Alexa poznałam gorzej niż Charliego, więc i element romansowy mniej dla mnie rezonował. Może też to sprawiło, że, choć się wzruszyłam, to bardziej z powodu wędrówki Poppy niż jej wątku miłosnego z Alexem.

Ostatecznie jednak "Ludzie, których spotykamy na wakacjach" potwierdzają, że mogę w ciemno kupować i sięgać po książki Emily Henry. To dobrze, bo takich historii potrzebuję w życiu.

Czytanie pierwszej książki znanej autorki, którą bardzo chcesz polubić, niesie za sobą wielki ciężar. Ale czytanie drugiej książki, by sprawdzić, czy to był przypadek czy też faktycznie ktoś pisze w odpowiedni dla mnie sposób, związane jest z jeszcze większym ciężarem. Po odłożeniu tej ksi...

Rozwiń Zwiń

Na powieść "Wspaniali jesteśmy tylko przez chwilę" dzięki obserwowanym na Goodreads. Autorka recenzji piała z zachwytu nad poetyckim językiem, nad fascynującą perspektywą młodego imigranta... i cóż, poszukuję dobrych, zmieniających życie powieści, więc wiele więcej nie potrzebowałam, by sięgnąć po debiut Vuonga.

Niestety, "Wspaniali jesteśmy tylko przez chwilę" okazało się kolejnym rozczarowaniem. Oczywiście, wiele z tego wynika z koślawego tłumaczenia - Adam Pluszka się nie popisał. Ale wydaje mi się, że to także przez pewną wydmuszkowatość całości - poetyckość przykrywa chaos organizacyjny (częściowo jest to chaos celowy, jak sam autor wspomina w wywiadach), nie pozwala na emocjonalne przeżycie czy współodczuwanie powieści. Poetyckość rozbija się także o dziwne partie prozatorskie (historia o małpim móżdżku), które wybijają z tej lirycznej opowieści.

"Wspaniali jesteśmy tylko przez chwilę" to książka, która albo trafi do czytelnika, albo nie. Żałuję, że do mnie nie trafiła i że choć widzę, co i dlaczego robi Vuong, to w żaden sposób nie sprawia, bym odczuwała jakiekolwiek emocje. Pozostają mi jeszcze wiersze Vuonga - może w krótszej formie będzie on bardziej przemawiający.

Na powieść "Wspaniali jesteśmy tylko przez chwilę" dzięki obserwowanym na Goodreads. Autorka recenzji piała z zachwytu nad poetyckim językiem, nad fascynującą perspektywą młodego imigranta... i cóż, poszukuję dobrych, zmieniających życie powieści, więc wiele więcej nie potrzebowa...

Rozwiń Zwiń

Choć "The Spanish Love Deception" nie przypadła mi do gustu, to jestem człowiekiem wielkiej wiary i daję szansę popularnym autorom, by udowodnili mi swoją wartość. Ergo: tom drugi tym razem z Rosie w roli głównej.

Niestety poziom się nie zmienił. Ponownie czytelnik zostaje zderzony z miksem różnych tropów dodanych bez ładu i składu, z bohaterami, którym brak charakteru i których przemyślenia non-stop wracają do tych samych aspektów, a także z nieistniejącą fabułą, która po prostu nagle się kończy. I choć na odwoływaniu się do popularnych tropów da się zbudować fajny romans (patrz: Perfect on paper), to niestety Armas polega jedynie na tym, że jeśli umieści je w fabule, to one nieuchronnie zadziałają i odwalą robotę za nią. Spoiler: to tak nie działa. Sama fabuła i bohaterowie też potrzebują choćby i zarysów, by mogły pełnić swoją rolę.

Bo tu brak jakiegokolwiek progresu. Jasne, Armas może twierdzić, że to jest romans typu slow-burn, ale pięknem tego odłamu jest nacisk na formowanie się relacji emocjonalnej i psychicznej. Tutaj tego nie ma - ani czytelnik nie otrzymuje dobrego powodu, dla którego bohaterowie nie chcą wejść ze sobą w relację, ani nie tworzy się między nimi żadne połączenie. On głównie myśli o tym jaka to Rosie jest piękna i seksowna, ona - jaki to Lucas jest spoza jej ligi. Co ich łączy? Dlaczego mam im kibicować? Cholera wie.

W poprzednim tomie moim głównym problemem było to, że "The Spanish Love Deception" poznałam jako audiobook, a przez to poczucie cringe'u znacznie wzrosło. Po "The American Roommate Experiment" śmiem jednak twierdzić, że wysoki poziom cringe'u, nuda i ogólna żenada to składniki nieodłączne dla pióra Eleny Armas. I ponieważ raczej ten stan się nie zmieni, to na ten moment moje drogi rozchodzą się z jej twórczością.

Choć "The Spanish Love Deception" nie przypadła mi do gustu, to jestem człowiekiem wielkiej wiary i daję szansę popularnym autorom, by udowodnili mi swoją wartość. Ergo: tom drugi tym razem z Rosie w roli głównej.

Niestety poziom się nie zmienił. Ponownie czytelnik zostaje zderz...

Rozwiń Zwiń