Jesteśmy społecznością, która kocha książki

XX-lecie międzywojenne zaraz po Młodej Polsce to moja ulubiona epoka literacka, niestety "Przedwiośnie" dalece odbiega od moich kanonów mimo, że napisane zostało przez tak wybitnego poetę jak Stefan Żeromski. Z postacią Cezarego Baryki może w gruncie rzeczy uosabiać się niemal każdy nastolatek - bunt, problemy rodzinne, śmierć rodziców. Jedynie oblicze rewolucji jest dla współczesnego dziecka niecodzienne. Dawniej młodzież bardziej angażowała się w sprawy polityczne kraju, teraz jest to mniej praktykowane. Mimo wszystko postać głównego bohatera ma być łącznikiem pomiędzy czytelnikiem a światem powieści. To on ma być pośrednikiem, mamy widzieć jego oczyma, mieć wgląd w jego uczucia. Być może jest to tylko moje zdanie, ale ja wcale tego nie czułam. Nie było mnie w tej powieści, co jest wielkim minusem. Dla mnie książka dobra jest wtedy, gdy głowny bohater/bohaterowie są ukazani w sposób na tyle "otwarty", że każdy może wejść w ich skórę i czuć razem z nimi. Tutaj tego brakuje.

XX-lecie międzywojenne zaraz po Młodej Polsce to moja ulubiona epoka literacka, niestety "Przedwiośnie" dalece odbiega od moich kanonów mimo, że napisane zostało przez tak wybitnego poetę jak Stefan Żeromski. Z postacią Cezarego Baryki może w gruncie rzeczy uosabiać się niemal każdy nastolatek - bunt, problemy rodzinne, śmierć rodziców. Jedynie oblicze rewolucji jest dla...

Nigdy wcześniej czytanie lektury nie było tak przyjemne jak się okazało w przypadku "Zbrodni i kary". Świtna fabuła, świetny rozwój akcji, świetnie ukazany portret psychologiczny głównego bohatera, ogółem książka jest rewelacyjna. Nawiązanie do filozofii Nietzchego - kapitalne. Polecam tę książkę w całej rozciągłości.

Nigdy wcześniej czytanie lektury nie było tak przyjemne jak się okazało w przypadku "Zbrodni i kary". Świtna fabuła, świetny rozwój akcji, świetnie ukazany portret psychologiczny głównego bohatera, ogółem książka jest rewelacyjna. Nawiązanie do filozofii Nietzchego - kapitalne. Polecam tę książkę w całej rozciągłości.

Obiecujący autor. Nie kopiuje legend pokroju Sapkowskiego. Dobrze się zapowiada.

Obiecujący autor. Nie kopiuje legend pokroju Sapkowskiego. Dobrze się zapowiada.

okej, mamy wampirze dziecko. Nie dość, że sojusz między odwiecznymi wrogami, to jeszcze wampirze dziecko. Oczywiście pierwsze w historii ludzkości. Miłość macierzyńska odbiera Belli rozum, Edward nadal ma zimnego członka, Jacob wpaja się w Reneesme (jakkolwiek się to pisze), wkurzony Edward, wkurzona Bella, ale w końcu i tak wszyscy są przyjaciółmi. Znowu nieporozumienie i żałosne tego konsekwencje (kto normalny bez słowa wyjaśnień idzie wybić przedstawicieli swojego gatunku?) ale w końcu szczęśliwe zakończenie. Billy-debil, nie zauważa, że mu wnuczka rośnie 10 razy szybciej.

okej, mamy wampirze dziecko. Nie dość, że sojusz między odwiecznymi wrogami, to jeszcze wampirze dziecko. Oczywiście pierwsze w historii ludzkości. Miłość macierzyńska odbiera Belli rozum, Edward nadal ma zimnego członka, Jacob wpaja się w Reneesme (jakkolwiek się to pisze), wkurzony Edward, wkurzona Bella, ale w końcu i tak wszyscy są przyjaciółmi. Znowu nieporozumienie i...

Coś zaczyna się dziać, ale to nadal naiwna historyjka. Nagle odwieczni wrogowie na śmierć i życie zawierają sojusz tylko po to, by uratować żałosną ludzką, śmiertelną istotę. Beznadzieja. Oczywiście idealny Edward ma w nosie to, że jego laska całowała się z Jacobem (starcie na linii wilkołak-wampir : przypominając, są to odwieczni wrogowie) i kończy się na ostrzeżeniu ale potem znowu wszystko jest różowe.

Coś zaczyna się dziać, ale to nadal naiwna historyjka. Nagle odwieczni wrogowie na śmierć i życie zawierają sojusz tylko po to, by uratować żałosną ludzką, śmiertelną istotę. Beznadzieja. Oczywiście idealny Edward ma w nosie to, że jego laska całowała się z Jacobem (starcie na linii wilkołak-wampir : przypominając, są to odwieczni wrogowie) i kończy się na ostrzeżeniu ale...

"Muszę cię zostawić dla Twojego dobra"
Dostanę depresji i będę wrzeszczeć w nocy, bo rzucił mnie facet. Ale potem zacznę flirtować z najlepszym przyjacielem, którego następnie zostawię, bo tamtemu jednak odwidzi się "zostawianie dla mojego dobra" i spróbuje się zabić, po tym, jak dowiaduje się, że ja próbowałam się zabić, ale wcale tak nie było, bo robiłam sobie tylko jaja skacząc z klifu. Wszystko ma sens.

"Muszę cię zostawić dla Twojego dobra"
Dostanę depresji i będę wrzeszczeć w nocy, bo rzucił mnie facet. Ale potem zacznę flirtować z najlepszym przyjacielem, którego następnie zostawię, bo tamtemu jednak odwidzi się "zostawianie dla mojego dobra" i spróbuje się zabić, po tym, jak dowiaduje się, że ja próbowałam się zabić, ale wcale tak nie było, bo robiłam sobie tylko jaja...

Bella czyli wkurzająca do granic możliwości dupa wołowa, która nic nie potrafi i wszystko pieprzy po kolei. Oczywiście to nie przeszkadza w tym, żeby kochało się w niej 3 chłopaków, w tym jeden umarły, jeden zamieniający się od czasu do czasu w wilka i jeden zwykły zjadacz chleba, w którym z kolei kocha się jej koleżanka z klasy, ale podoba się jej też Edward, który kocha się w Belli. Zawiłe.
Obrzydliwe opisy każdego mieszka włosowego Edwarda i każdego jego kroku doprowadzały mnie do szewskiej pasji. Bella podchodzi do stolika przez pół strony a przez kolejne pół opisuje twarz Cullena. Do porzygu.
Aseksualizm Belli i Edwarda jest bardzo dziwny jak na miarę XXI wieku, szczególnie, jeśli zauważyć fakt, że Edward nie tykał żadnej laski przez kilkadziesiąt lat. Pocałunek - kolejne pół strony. Ekstra.

Bella czyli wkurzająca do granic możliwości dupa wołowa, która nic nie potrafi i wszystko pieprzy po kolei. Oczywiście to nie przeszkadza w tym, żeby kochało się w niej 3 chłopaków, w tym jeden umarły, jeden zamieniający się od czasu do czasu w wilka i jeden zwykły zjadacz chleba, w którym z kolei kocha się jej koleżanka z klasy, ale podoba się jej też Edward, który kocha...

Lepsza niż cała saga "Zmierzch", ale i tak naiwna. Oczywiście motyw dziewczyny-ideału w której zakochują się wszyscy możliwi mężczyźni, a historia i tak kończy się dobrze, no bo przecież Wagabunda i Melanie muszą być szczęśliwe. Obie.
Szczerze powiedziawszy, byłabym o wiele bardziej zadowolona, gdyby coś poszło nie tak. Niemniej jednak książka jest w porządku.

Lepsza niż cała saga "Zmierzch", ale i tak naiwna. Oczywiście motyw dziewczyny-ideału w której zakochują się wszyscy możliwi mężczyźni, a historia i tak kończy się dobrze, no bo przecież Wagabunda i Melanie muszą być szczęśliwe. Obie.
Szczerze powiedziawszy, byłabym o wiele bardziej zadowolona, gdyby coś poszło nie tak. Niemniej jednak książka jest w porządku.

Przeciętna opowiastka o przeciętnej dziewczynie. Pomysł - świetny, ale wykonanie tragiczne. Nie sądziłam, że można nie cierpieć głównego bohatera książki tak bardzo, jak ja nie cierpiałam Katniss. Głupia dziewczyna ukazywana jako inteligentna nastolatka, której życie nienawidzi i ma jednym słowem przepieprzone. W dodatku jej monologi typu "jestem najgorsza, mam najgorszy sprzęt, najgorszych sponsorów, najgorsze wszystko, całe państwo się na mnie uwzięło" z samą sobą wywracają mi flaki na lewą stronę. Laska ma talent do strzelania (11 punktów mówi samo za siebie), dostaje leki i pożywienie i pieprzy na prawo i lewo, że ją wykończą "zawodowcy" których sama zabija bez większego problemu. Do tego wszystkiego dochodzi udawana miłość do Peety Mellarka, która jest tak śmieszna i naiwna, że zniechęca do czytania. Przebrnęłam przez 3 tomy z trudem, chociaż trzeba przyznać, że 2 i 3 część były mniej do dupy niż pierwsza.

Przeciętna opowiastka o przeciętnej dziewczynie. Pomysł - świetny, ale wykonanie tragiczne. Nie sądziłam, że można nie cierpieć głównego bohatera książki tak bardzo, jak ja nie cierpiałam Katniss. Głupia dziewczyna ukazywana jako inteligentna nastolatka, której życie nienawidzi i ma jednym słowem przepieprzone. W dodatku jej monologi typu "jestem najgorsza, mam najgorszy...

Fantastyczny horror, bez niepotrzebnego rozlewu krwi i rozszarpanych flaków - człowiek boi się pójść sam do kibla, czyli książka osiągnęła pożądany cel.

Fantastyczny horror, bez niepotrzebnego rozlewu krwi i rozszarpanych flaków - człowiek boi się pójść sam do kibla, czyli książka osiągnęła pożądany cel.

Ksiązka-legenda. Zna ją chyba każdy, wiadomo, o co chodzi i jak rozgrywa się akcja. Idealna fabuła: prosta, ciekawa i zaskakująca. "... Kamień Filozoficzny" to fantastyczna opowieść dla dzieci, młodzieży, ale i dorosłych, jak i cała saga.

Ksiązka-legenda. Zna ją chyba każdy, wiadomo, o co chodzi i jak rozgrywa się akcja. Idealna fabuła: prosta, ciekawa i zaskakująca. "... Kamień Filozoficzny" to fantastyczna opowieść dla dzieci, młodzieży, ale i dorosłych, jak i cała saga.

Smutna, przygnębiająca. Nie nadaje się dla amatorów rozrywki i komedii. Porusza wiele problemów - brak akceptacji, nietolerancja, problemy w małżeństwie. Adresowana raczej do starszych niż młodych.

Smutna, przygnębiająca. Nie nadaje się dla amatorów rozrywki i komedii. Porusza wiele problemów - brak akceptacji, nietolerancja, problemy w małżeństwie. Adresowana raczej do starszych niż młodych.

Świetna, wciągająca książka dla koneserów polskiej fantastyki. Autor nie kopiuje żadnych innych "kolegów po fachu" typu Sapkowski czy Dukaj. Książka miejscami zabawna, miejscami odrażająca, ciekawa i wciągająca. Interesujący motyw z łączeniem kilku historii. Ogólnie rzecz biorąc - fantastyczna.

Świetna, wciągająca książka dla koneserów polskiej fantastyki. Autor nie kopiuje żadnych innych "kolegów po fachu" typu Sapkowski czy Dukaj. Książka miejscami zabawna, miejscami odrażająca, ciekawa i wciągająca. Interesujący motyw z łączeniem kilku historii. Ogólnie rzecz biorąc - fantastyczna.