Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Diuna to bardzo specyficzny twór. Jest to opowieść naznaczona czasami w których powstawała i dla każdego, kto choć trochę rozumie co działo się w polityce i społeczeństwie gdy autor tworzył opowiadanie nie będzie to wielkim odkryciem. Z drugiej zaś strony jest w wyobraźni Herberta jakaś niecodzienność - nawet dziś. Oto staje przed nami planeta, która wydaje się być wielkim grobowcem - z czasem jednak czytelnik jest w stanie wsiąknąć w piasek Arrakis chcąc zrozumieć lud zamieszkujący planetę i prześledzić wydarzenia. Herbert bardzo umiejętnie rzuca okruszki wiedzy o swoim świecie, tak aby czytający nie czuł, że wie już wszystko - ja po przeczytaniu książki nadal uważam, że wiem bardzo mało. Przyznam - ciągnęło mi się to wybitnie i jeśli miałbym Diunę porównać do czegokolwiek byłaby to (serialowa) Gra o Tron w kosmosie. Jednakże im dłużej się zastanawiam, tym bardziej dostrzegam jak niesamowitą wizję przelał Herbert na karty książki i jak ciekawy i na swój sposób uzależniający - niczym przyprawa - świat wykreował. Z wykształcenia jestem kulturoznawcą i przyznam, że odkrywanie tego świata odczuwam niemal jakbym realnie zanurzył się w przemyślenia badaczy nowo odkrytej cywilizacji co uważam za prawdziwie wyjątkowe doznanie. Myślałem, że na tej jednej części poprzestanę ale zaczynam tęsknić i niebawem sięgnę pewnie po kolejny tom.

Diuna to bardzo specyficzny twór. Jest to opowieść naznaczona czasami w których powstawała i dla każdego, kto choć trochę rozumie co działo się w polityce i społeczeństwie gdy autor tworzył opowiadanie nie będzie to wielkim odkryciem. Z drugiej zaś strony jest w wyobraźni Herberta jakaś niecodzienność - nawet dziś. Oto staje przed nami planeta, która wydaje się być wielkim...