Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czasem lubię sięgnąć po coś wyłącznie dlatego, że budzi kontrowersje. Twórczość Maxa Czornyja niewątpliwie obiła mi się właśnie z tego powodu o uszy. Zdecydowałam się więc zapoznać z tym budzącym skrajne emocje autorem. Jednak… wydany w 2023 roku „Kat Hitlera” nie był do końca tym, czego się spodziewałam.

Pozycja ta w fabularyzowany sposób opowiada historię Johanna Reichharta, który uznawany jest za kata mającego na koncie najwięcej wykonanych egzekucji w czasach nowożytnych w Europie. Obserwować można kolejne migawki z jego życiorysu: od opowieści z dzieciństwa, po śmierć w 1972 roku. Historię przeplatają rozważania głównego bohatera, a także konkretne sytuacje, jakie miały miejsce podczas jego wieloletniej pracy. Przyjrzeć się można również nastrojom społecznym oraz temu, jak zmieniało się postrzeganie kata przez postronnych.

Szczerze powiedziawszy, biografia ta niekoniecznie mnie porwała. Nie ma w niej nic intrygującego, cechuje się pewną powtarzalnością. Zdecydowanie opowieść o tej postaci nie nadawała się na trzystustronicową książkę. Nie jest też zadziwiająco kontrowersyjna, wszak Reichhart nie robił w swym żywocie dużo więcej niż wymierzanie kary śmierci. Są więc gilotyny, szubienice, jednak nic zanadto brutalnego w opisach. Może oprócz jednej sytuacji, która była odrobinę obrzydliwa... Niemniej poza tym, czyta się to jak lekko nudną opowieść o nieszczególnie ciekawym człowieku. Ciężko również odnieść mi się do tego, czy faktycznie jest tak wierna faktom, jak zapowiadała – wszak powieść ta nie posiada żadnej bibliografii ani wskazań do tego, skąd czerpany był materiał. Niby wiem, że to nie reportaż czy standardowa biografia, lecz zdecydowanie zabrakło tego ukierunkowania na dalsze poszukiwania historyczne. Widać więc, że książka kierowana jest raczej do przeciętnego odbiorcy, a nie pasjonata dawnych dziejów.

Mówiąc o stylistyce – nie sposób pozbyć się z głowy porównania do swego rodzaju historycznego roleplayu. Całość napisana jest z perspektywy pierwszoosobowej i w czasie teraźniejszym, a słowa wkładane są w usta Reichharta, jako głównego bohatera wydarzeń. To dość ciekawa koncepcja, choć u niektórych może budzić niesmak. W końcu nie sposób ocenić, co działo się w głowie mężczyzny, a łatwo tym zabiegiem przeholować i wybielać bądź usprawiedliwiać niektóre działania. W trakcie czytania warto mieć na uwadze, że to mimo wszystko opowieść fabularyzowana i należy mieć do niej pewien dystans. Niemniej czyta się to naprawdę łatwo i przyjemnie – język jest lekki, prosty, nieskomplikowany. Z jednej strony, dzięki temu zdecydowanie szybciej można przebrnąć przez powieść, z drugiej mam jednak pewne wątpliwości odnośnie tego, czy ten styl w ogóle pasuje do bądź co bądź poważnego tematu.

„Kat Hitlera” zdecydowanie mnie nie zachwycił. Jestem wręcz rozczarowana. Historia stanowi tu tło do odrobinę miałkiej biografii, a jednocześnie biografia ta przedstawiona jest w bardzo powierzchowny, pozbawiony szczegółów sposób, niczym tanie piśmidło do kawy i ciastka. Czyta się to może nieźle, ale ani to nie porywa, ani nie przynosi zbyt wiele wiedzy. Z mojej strony raptem 5/10.

Czasem lubię sięgnąć po coś wyłącznie dlatego, że budzi kontrowersje. Twórczość Maxa Czornyja niewątpliwie obiła mi się właśnie z tego powodu o uszy. Zdecydowałam się więc zapoznać z tym budzącym skrajne emocje autorem. Jednak… wydany w 2023 roku „Kat Hitlera” nie był do końca tym, czego się spodziewałam.

Pozycja ta w fabularyzowany sposób opowiada historię Johanna...