Jesteśmy społecznością, która kocha książki

[Nie spodziewaj się wybitnej recenzji, to moja personalna opinia!]

Pierwszy tom serii bardzo mnie wciągnął. Otwarte zakończenie, pozostawiające w mojej głowie pytanie "No i co teraz będzie dalej?", zmusiło mnie do przeczytania kolejnego tomu. Nie mogłam się temu oprzeć.

Tutaj sam tytuł "Świat bez książąt" sugeruje nam, o czym może być fabuła książki, więc to, co napisze, nie będzie wielkim spoilerem. Podoba mi się przedstawienie, co się stanie w świecie, kiedy książęta znikają lub tracą swoją ważność. Ta wizja ma swoje plusy, jak i minusy. Wzbudziło to we mnie głębsze przemyślenie. Całkiem przerażająca wizja.

Podoba mi się to, jak książka pokazuję moc życzeń (nie jest to spoiler, jest to w opisie książki). Każde życzenie ma swoje konsekwencję i swoją cenę. To również wzbudziło we mnie głębsze rozmyślenia na ten temat. Generalnie podoba mi się, że ten wątek został wykorzystany w tej książce. Moim zdaniem ciekawie się tutaj wpasowuje, a nawet idealnie, patrząc na budowę świata.

Wątki związane z relacjami postaci wzbudzały we mnie wielkie emocje, przez które musiałam aż hamować się z czytaniem (bo inaczej nie miałabym co czytać w komunikacji miejskiej). Najbardziej podobał mi się wątek poświęcony przyjaźni, był bardzo pouczający. Wzbudzał kolejne głębokie rozmyślenia na temat tego, czym jest prawdziwa przyjaźń. Myślę, że od głównych bohaterek możemy się naprawdę dużo nauczyć w tej kwestii.

Oprócz tego bardziej polubiłam postać Tedrosa. Jego perspektywę czytałam z wielkim zainteresowaniem, nie bez powodu. Wiele rzeczy się z nim tutaj dzieje.

Szczerze mówiąc mało jest rzeczy, które mi się nie podobały. Nie chcę tutaj niczego spoilerować, dlatego ujmę to tak - niektóre fragmenty w książce odczułam jako przeciąganie fabuły w czasie, by książka nie była za krótka. Niby te konkretne sytuacje miały swoje skutki, były jakieś powody, ale jednak. Nadal mam takie odczucie, że książka mogła się szybciej skończyć wcześniej.

W sumie miałam wrażenie, że głownie bohaterowie troszeczkę ogłupieli, zwłaszcza Sofia. Może te wrażenie jest wywołane przez jej infantylne zachowania? Mogłoby być ich trochę mniej, patrząc na to, że fabuła idzie do przodu, postacie dorośleją, dorastają i doświadczają naprawdę dużo różnych rzeczy w swoim życiu.

Drugi tom jest lepszy od pierwszego. Niesie ze sobą jakieś wartości i głębokie przemyślenia. Zdecydowanie książka zapadła mi w pamięć. Zakończenie sprawia, że nie mogę przestać pochłaniać kolejnych tomów. Chociaż jeszcze nie zapoznałam się z całą serią, to myślę, że zdecydowanie warto się zapoznać z wszystkimi książkami z serii.

[Nie spodziewaj się wybitnej recenzji, to moja personalna opinia!]

Pierwszy tom serii bardzo mnie wciągnął. Otwarte zakończenie, pozostawiające w mojej głowie pytanie "No i co teraz będzie dalej?", zmusiło mnie do przeczytania kolejnego tomu. Nie mogłam się temu oprzeć.

Tutaj sam tytuł "Świat bez książąt" sugeruje nam, o czym może być fabuła książki, więc to, co napisze,...

[Nie spodziewaj się wybitnej recenzji, to moja personalna opinia!]

Chociaż pierwszy tom nie wywarł na mnie jakichś specjalnych wrażeń, to sięgnęłam po kontynuację. Wiem, że serie potrzebują się rozkręcić, więc dałam jej szansę.

Styl pisania jest nadal lekki, niewymagający, całkiem szybko przeszłam przez całą książkę. Opisy pomogły mi wyobrazić sobie sceny akcji i były ciekawie napisane. Tak samo fabuła, całkiem szybka, bo nie była jakaś skomplikowana. Bez większego problemu odgadłam, jak dane wątki potoczą się, ale nadal, nie przy wszystkich. Chociaż była zupełnie inna niż w tomie pierwszym, historia z sektą przypadła mi bardziej do gustu niż gang narkotykowy.

Główna bohaterka nic się nie zmieniła (nie liczę wyglądu, konkretniej włosów, to nastąpiło w pierwszym tomie). Nadal posiada nierealne umiejętności detektywistyczne, niektóre momenty były wręcz niesamowicie naciągane. Jej zachowania są irytujące. Mam wrażenie, że pod względem charakteru było bardziej znośna niż w pierwszym tomie. Przy zmianie perspektywy nie czułam tego, co przy poprzedniej części - w końcu można od niej odpocząć. Być może to dzięki fabule, bo zdecydowanie dotyczy naszej Lumikki, konkretniej jej siostry, nie wplątała się w to przypadkowo (odnoszę się do opisu, gdzie jest to napisane, bo nie chcę nikomu spoilerować).

Cieszę się, że dowiadujemy się więcej na temat Lumikki. Ten konkretny wątek z jej przeszłości skłonił mnie do głębszych myśli. Zapadł mi on najbardziej w pamięć i czytało mi się o nim najprzyjemniej. Jakby nie patrzeć, porusza dosyć ciężki temat (przynajmniej jak dla mnie).

Drugoplanowi bohaterowie również są ciekawi. Mają własny charakter i osobowość. Najbardziej zainteresowała mnie Lenka. Jest to jedna z najlepiej zbudowanych postaci, które spotkałam w całej tej serii. Bardzo intrygująca i tajemnicza.

Nadal irytowały mnie niektóre fragmenty piosenek. Myślę, że mogły się w ogóle nie pojawiać. Nie było tutaj rozwiniętych niektórych wątków z pierwszego tomu, do których myślę, że warto wrócić, ale nie jest to nic dziwnego. W końcu drugi tom opowiada coś zupełnie innego.

Podsumowując, drugi tom w moim odczuciu jest zdecydowanie lepszy od pierwszego. Warto go przeczytać. Wniósł ciekawe myśli, dał nawet trochę przyjemności z czytania. Mam zamiar przeczytać jeszcze trzeci tom, aby zobaczyć, czy jakoś wrócimy do wątków z pierwszego tomu. W dodatku to ostatnia książka z serii, więc chcę zobaczyć, jak się zakończy nasza podróż z Lumikki.

[Nie spodziewaj się wybitnej recenzji, to moja personalna opinia!]

Chociaż pierwszy tom nie wywarł na mnie jakichś specjalnych wrażeń, to sięgnęłam po kontynuację. Wiem, że serie potrzebują się rozkręcić, więc dałam jej szansę.

Styl pisania jest nadal lekki, niewymagający, całkiem szybko przeszłam przez całą książkę. Opisy pomogły mi wyobrazić sobie sceny akcji i były...

[Nie spodziewaj się wybitnej recenzji, to moja personalna opinia!]

Przyznam, że nigdy nie czytałam kryminału. Jest to pierwsza książka z tego gatunku, którą ruszyłam. Po opisie wydawała się całkiem ciekawa.

"Czerwone jak krew" jest napisane całkiem lekkim stylem, bardzo płynnie i szybko przeszłam przez całą książkę. Nie spotkałam żadnych problemów pod względem zrozumienia czegoś. Opisy były dla mnie najprzyjemniejszym elementem. Łatwiej też było sobie wszystko wyobrazić dzięki temu, że akcja toczy się w naszym rzeczywistym świecie.

Oprócz tego zamysł na fabułę był w porządku. Nie była jakaś bardzo skomplikowana, byłam w stanie domyśleć się zakończenia większości wątków. Jednak nie czułam się jakoś bardzo mocno wciągnięta. Nie do tego stopnia, by chcieć jak najszybciej odkryć odpowiedzi na moje pojawiające się pytania.

Innym plusem jest to, że książka była... Krótka. Niestety, napotkałam się na wiele, irytujących rzeczy.

Pierwszą z nich są bohaterowie. Główna bohaterka powoli odkrywa przed nami swoje sekrety z prywatnego życia, które zaciekawiły mnie najbardziej. Jednak jej bardzo wysokie umiejętności detektywistyczne sprawiały wrażenie wręcz nierealnych, co strasznie mnie gryzło w oczy. Oprócz tego sam jej charakter i zachowania bardzo mnie od niej odpychały. Nie chciałam mieć z nią nic wspólnego, a zmiany perspektywy były dla mnie ulgą.

Postacie drugoplanowe, konkretniej grupa nastolatków też była bardzo irytująca. Ich zachowania sprawiały, że miałam ochotę palnąć sobie w łeb, a ich teksty sprawiały wrażenie, jakby na siłę próbowali być typowymi nastolatkami. Jedynie Elisa sprawiła na mnie jakieś wrażenie przez przemianę, ale nie jakoś mocne.

Denerwowały mnie również wtrącenia muzyczne. Jak dla mnie było tego po prostu za dużo. Czasem po prostu je ignorowałam, by się nie rozpraszać.

Zakończenie mnie nie usatysfakcjonowało. Przy końcówce niektóre rzeczy wydawały się naciągane. Mam po tym wrażenie jakby ktoś po prostu je uciął. Rozumiem, że zakończenie ma dać możliwość napisania kolejnego tomu. Dlatego liczę na powrót do niektórych wątków, wyjaśnienia ich do końca albo rozwinięcia.

Ogólnie nic ta książka sobą nie wzniosła do mojego życia. Nie sprawiła mi też dużej przyjemności, ale jak na początek z kryminałami myślę, że nie była zła. Mimo wszystko przeczytam kolejny tom z nadzieją, że będzie lepszy (bo zazwyczaj tak jest). Myślę, że nic nie stracisz nie czytając tej książki, ale na początek z kryminałami powinna się sprawdzić.

[Nie spodziewaj się wybitnej recenzji, to moja personalna opinia!]

Przyznam, że nigdy nie czytałam kryminału. Jest to pierwsza książka z tego gatunku, którą ruszyłam. Po opisie wydawała się całkiem ciekawa.

"Czerwone jak krew" jest napisane całkiem lekkim stylem, bardzo płynnie i szybko przeszłam przez całą książkę. Nie spotkałam żadnych problemów pod względem zrozumienia...