Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Genialna klasyka angielskiego humoru, w świetnym tłumaczeniu, które oddaje ducha tamtych czasów.
Książka jest napisana dostojnym, niedzisiejszym językiem- dla mnie czytanie takich powieści to czysta przyjemność.
Trzech dżentelmenów- hipochondryków: narrator, George i Harris, postanawiają wyruszyć w rejs łódką, wodami Tamizy.
Towarzyszy im niesforny pies, foksterier Montmorency.
Podróż nie zawsze przebiega z oczekiwaniami przyjaciół, zdarzają się wzajemne scysje, pretensje, niewygody. Ale mimo to przebija pogoda ducha i ciekawość świata.
W książce dużo jest opisów okolicy, anegdotek historycznych związanych z miejscami, do których docierają bohaterowie.
Sporo tu można znaleźć komicznych sytuacji i wspomnień. Młodzieniec podejmujący naukę gry na kobzie i zastraszający swoimi nieudolnymi próbami sąsiedztwo, starcie pieska Montmorencego z bulgoczącym czajnikiem, dialogi iskrzące od dowcipu. Wszystko to nawet po tylu latach od napisania książki, wzbudzało mój uśmiech.
Niektóre riposty i spostrzeżenia po dziś dzień zachowały swój ,,pazur".
Czy wodna podróż usatysfakcjonowała trzech panów i ich czworonoga? Oddaję głos Harrisowi:
,,Odbyliśmy miłą podróż, za co składam gorące podziękowania staruszce Tamizie. Uważam wszelako, że nasz powrót był ze wszech miar słuszny. Wypijmy za trzech panów przy stole.
A Montmorency stanął na tylnych łapach przy oknie, wyjrzał w noc i szczeknął krótko, na dowód swej aprobaty".
Czyli wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej.

Genialna klasyka angielskiego humoru, w świetnym tłumaczeniu, które oddaje ducha tamtych czasów.
Książka jest napisana dostojnym, niedzisiejszym językiem- dla mnie czytanie takich powieści to czysta przyjemność.
Trzech dżentelmenów- hipochondryków: narrator, George i Harris, postanawiają wyruszyć w rejs łódką, wodami Tamizy.
Towarzyszy im niesforny pies, foksterier...

Kontynuacja syberyjskiego etapu historii Ludzi Lodu, który rozpoczął się w tomie ,,Wiatr od wschodu".
W części ,,Ogród śmierci" dominuje fantastyka, baśniowość, motyw podróży, jest także coś niecoś z obyczajów plemion zamieszkujących północną Syberię.
Książka, jak wszystkie z cyklu, napisana dla czystej rozrywki i zabicia czasu, niemniej bardzo interesująca, wciągająca.
Młody Daniel Lind wyrusza w pełną niebezpieczeństw podróż nad Morze Karskie, do osady Taran Gai. To tam przed laty uciekł z rosyjskiej niewoli jego starszy krewniak, szwedzki wojak Vendel Grip. Odkrył on przypadkiem nieznaną linię swojego rodu, których przodkowie nigdy nie dotarli do celu wędrówki- Skandynawii. Po krótkim, burzliwym pobycie w tym miejscu, Vendel wrócił w dramatycznych okolicznościach do rodzinnej Szwecji, jako człowiek wykończony, kaleki i świadomy, że nigdy nie zobaczy swojego dziecka, które miało się narodzić ze związku z Sinsiew- córką plemiennej szamanki.
Poruszony i zdeterminowany Daniel postanawia ruszyć śladami Vendela. Po to, by rozwiązać zagadkę zła, które sprowadził na ród Tengel Zły. Także po to, by poznać potomka swojego krewnego, oraz innych dalekich kuzynów, Taran- gaiczyków.
Czy nieznane dziecko okaże się przeklętym, dotkniętym, czy wybranym członkiem rodziny?
Shira, po śmierci matki wychowywana przez dziadka Irovara, żyła w obowiązku podjęcia misji oswobodzenia Ludzi Lodu z przerażającej klątwy. Była świadoma, że nie ucieknie przed przeznaczeniem- wędrówką przez labirynt dwunastu komnat w osnutej legendami Górze Czterech Wiatrów. Ma tam u Źródeł Życia zdobyć jasną wodę dobra, aby przełamać przekleństwo Tengela Złego.
Ale może tego dokonać człowiek o krystalicznym charakterze, bez skazy. A każdy śmiałek zostanie poddany swoistemu sprawdzianowi w tej wędrówce. Niegodni przepadną na wieki podczas którejś z dwunastu okrutnych, wymyślnych prób, przygotowanych w Górze.
Tylko jak sprostać wyśrubowanym wymaganiom, jeśli będzie trzeba wykazać, że nie zraniliśmy kogoś nawet nieświadomie? Albo nie dopiekliśmy nikomu poprzez pomoc czy uczynek, w naszym zamyśle dobry?
Według legendy, taką sama drogę przed wiekami przebył Tengel Zły, by zdobyć wodę zła. Jednak przeciwnie, niż Shira, potwór nie mógł mieć na koncie ani jednego dobrego uczynku, musiał reprezentować zło w najczystszej postaci.
Shira nie wybiera się tam sama. W drodze do Góry Czterech Wiatrów towarzyszy jej Daniel oraz wojowniczy Strażnicy Gór, ludzie surowi, często okrutni, których ukształtowała ta nieprzyjazna, lodowata kraina, i życiowe tragedie. Ale w których kołacze się jeszcze ślad sprawiedliwości.
Niestety, należy też do nich Mar. Przerażająca, ponura istota, pozbawiona ludzkich uczuć. To jeden z najbardziej dotkniętych Ludzi Lodu, potężny zaklinacz, zapamiętale oddany od dziecka w służbę złu. Z radością udaremniłby młodej Shirze powodzenie w tym niebezpiecznym przedsięwzięciu.
Dziewczyna ma wsparcie duchów czterech żywiołów. Ale i jeszcze jednego śmiertelnego wroga- Shamę, Demona Gasnącej Nadziei. To z nim stoczy ostateczną walkę w drodze do Źródeł Życia.
Paradoksalnie, mimo woli, jeden z przeciwników Shiry staje się jej sojusznikiem...
Czy Shira osiągnie cel, czy uczestnicy wyprawy wrócą cali i zdrowi, a Vendel spotka swoje wytęsknione dziecko- przeczytajcie sami.

Kontynuacja syberyjskiego etapu historii Ludzi Lodu, który rozpoczął się w tomie ,,Wiatr od wschodu".
W części ,,Ogród śmierci" dominuje fantastyka, baśniowość, motyw podróży, jest także coś niecoś z obyczajów plemion zamieszkujących północną Syberię.
Książka, jak wszystkie z cyklu, napisana dla czystej rozrywki i zabicia czasu, niemniej bardzo interesująca,...

Po przeczytaniu tego thrillera czuję się, jakbym dopiero co z piekła wyjrzał, przez które mnie autor przeczołgał.
O tym, że Carter nie należy do tych wysublimowanych autorów, którzy napomkną ogólnie, że znaleziono zmasakrowane zwłoki i na tym poprzestanie- wie dobrze każdy, kto zna jego twórczość. On jest raczej z tych, którzy drobiazgowo opiszą każdy wypruty flaczek i obcięty paluszek.
Ale to, na co się nadziałem do tej pory w jego cyklu o detektywach z LA, to jeszcze nic nic w porównaniu do książki ,,Jestem śmiercią".
Mroczna wyobraźnia Cartera dostała tu ostrego kopa, rozkręciła się w kosmos. No po prostu przeskoczył sam siebie- poszły w ruch bicze do poskramiania zwierząt, szlifierki, a takoż oprzyrządowanie do patroszenia ofiar.
W taki sposób powstała historia- koszmarek, który czytałem na zasadzie szybkiego przewracania kartek z najbardziej szokującymi fragmentami, których nie byłem w stanie przetrawić.
Nie, żeby historia sama w sobie była zła. Wprost przeciwnie, jak każda pozycja Cartera wciąga i pochłania niesamowicie. Detektywów Huntera i Garcię niezmiennie lubię. Trochę mniejszą sympatią darzę oporną na wyciąganie własnych wniosków kapitan Blake. Jej aktywność umysłowa ogranicza się do pocierania w namyśle czoła, mrużenia w namyśle oczu, tudzież zadawania pytań retorycznych. Ogólnie mam wrażenie, że kapitan Barbara zapełnia wakat, żeby nie pozostawał nieobsadzony i nic poza tym.
Co więc twórca thrillera nam tu zaserwował?
Tym razem seryjny morderca z Los Angeles zasadza się na niczemu niewinne młode kobiety, porywa je, więzi i torturuje. Po czym z najwyższym okrucieństwem morduje. Policji zostawia wiadomość, w której podpisuje się ,,Jestem śmiercią" (stąd też taki tytuł).
Wszystkiemu przygląda się małoletni chłopak, którego potwór porwał, zmusza go do obserwacji krwawej jatki- w ten sposób niszczy go psychicznie i odziera z człowieczeństwa.
Zakończenie jest zaskakujące, plot twist przewraca dosłownie wszystko do góry nogami. Nie wpadłem na to, któż to taki jest seryjnym, ani jakie motywy nim kierowały. A były takowe. Nie był to po prostu bezmyślny impuls mordercy. Ktoś odpowiadał za stworzenie takiej bestii.
Dochodzenie jest niebezpieczne i trudne. Sprawca wydaje się być nieuchwytny, zawsze kilka kroków do przodu przed policją, z którą sobie bezczelnie pogrywa. W celu popchnięcia śledztwa do przodu i potwierdzenia swoich podejrzeń, Hunter zmuszony jest do skorzystania z pomocy komuś, kto wisi mu przysługę. A wszystko przetykane jest nieznośnie brutalnymi scenami zabójstw i maltretowania, od których włos się jeży, lub wręcz człowiek broni się przed ich czytaniem.
Gdyby nie ekstremalnie krwawa łaźnia, z którą pisarz wyskoczył, to dałbym ,,ósemkę".
Książka tylko dla najbardziej nieustraszonych czytelników o stalowych nerwach.

Po przeczytaniu tego thrillera czuję się, jakbym dopiero co z piekła wyjrzał, przez które mnie autor przeczołgał.
O tym, że Carter nie należy do tych wysublimowanych autorów, którzy napomkną ogólnie, że znaleziono zmasakrowane zwłoki i na tym poprzestanie- wie dobrze każdy, kto zna jego twórczość. On jest raczej z tych, którzy drobiazgowo opiszą każdy wypruty flaczek i...