Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wstyd się przyznać, ale “Więzy zony” to mój całkowicie pierwszy kontakt z światem tytułowej Zony. Oczywiście pierwsze wrażenie bardzo udane, książka całkowicie pochłonęła mnie swoim klimatem.

I był to pierwszy bardzo udany kontakt. Książka fenomenalnie opisuje świat i pozwala wczuć się w stalkerskie perypetie. Akcja utrzymuje świetne tempo, a historia do końca trzyma w niepewności. Mamy tutaj trójkę (w sumie czwórkę) bardzo wyrazistych bohaterów - każdy całkowicie z innej bajki, których w pewnym momencie spajają więzy losu (Zony).

Oczywiście za tłumaczenie książki odpowiada nie kto inny, jak sam Michał Gołkowski i w tym miejscu muszę przyznać, że jego tłumaczenie (jak i Pana Mortki) wyczuwam z kilometra. Nie wiem czy te książki czytałoby mi się równie dobrze, gdyby tłumaczył je ktoś inny.
Wielkie ukłony za to co robią obaj Panowie. Gdyby nie oni, wiele z zagranicznych książek nie stałoby na mojej półce.

Zakończenie bardzo emocjonalne. W pewnym momencie chciałem, żeby to już się wszystko skończyło, bo przecież ile razy nasi bohaterowie mogą dostać po głowie…

Jeśli macie ochotę poznać tajemniczy świat Zony, poczuć się jak stalker i spróbować zrozumieć ludzi, którzy nie potrafią oderwać się od tego magicznego miejsca, to to jest idealna pozycja dla Was ;)

Od razu zabieram się za drugi tom!

~ Dawid
Po więcej recenzji zapraszamy na: www.instagram.com/shaggy.books/

Wstyd się przyznać, ale “Więzy zony” to mój całkowicie pierwszy kontakt z światem tytułowej Zony. Oczywiście pierwsze wrażenie bardzo udane, książka całkowicie pochłonęła mnie swoim klimatem.

I był to pierwszy bardzo udany kontakt. Książka fenomenalnie opisuje świat i pozwala wczuć się w ...

Rozwiń

Zwiń

Książka była bardzo… osobliwa. Nie spodziewałam się takich wątków i w ogóle nie wiedziałam, czym zaskoczy mnie Colleen Hoover. Wiedziałam, że będzie to młodzieżówka, poruszająca temat depresji, choć moim zdaniem nie wybrzmiało to tak, jak powinno.

Cała fabuła skupia się na życiu pewnej, można powiedzieć, dysfunkcyjnej rodziny, a w szczególności 17-letniej dziewczyny o imieniu Merit. Nastolatka mieszka w starym kościele z siostrą bliźniaczką (prawie nekromantką), bratem gejem (który wykorzystał Merit, jak była dzieckiem), ojcem (który zdradził żonę, gdy ta zachorowała), macochą (o takim samym imieniu, jak mama Merit), chorą mamą i przybranym małym braciszkiem (który chyba jako jedyny jest „normalny”).

Mamy też oczywiście wątek romantyczny, który akurat był w porządku i miał jakiś sens. Jednak mimo wszystko książka niespecjalnie wpadła w moje gusta. Była ciekawa, poruszała wiele niespotykanych problemów, ale zarazem mogła być lepsza. Pióro standardowe dla Hoover, choć mniej dialogów, a więcej wewnętrznych przemyśleń, przez co nie płynęło się przez tę książkę, jak w przypadku jej romansów.

Całość poprawna, ale nie porwała mnie.

~ Madzia
Po więcej recenzji zapraszamy na: www.instagram.com/shaggy.books/

Książka była bardzo… osobliwa. Nie spodziewałam się takich wątków i w ogóle nie wiedziałam, czym zaskoczy mnie Colleen Hoover. Wiedziałam, że będzie to młodzieżówka, poruszająca temat depresji, choć moim zdaniem nie wybrzmiało to tak, jak powinno.

Cała fabuła skupia się na życiu pewnej, m...

Rozwiń

Zwiń

Oj jak ja się cieszę, że to już koniec… Pomyślicie: „dobra, ale twoje oceny tej serii nie były najgorsze”. A no nie, bo płynęłam przez historię, że połykałam ją w kilka dni. Ale to nie znaczy, że była to dobra historia…

Zacznę od tego, że nie pamiętałam praktycznie nic z poprzedniej części 🤡Więc zabierało mi to dużą przyjemność z czytania. Mam wrażenie, że dużo mnie omijało, ale nie robiłam rereadu bo zazwyczaj go nie potrzebuję. Tutaj trochę żałuję.

W tej części rozwiązują się wszystkie tajemnice z całej serii. Wiadomo kto jest kim, kto kogo zaczarował, kto kogo zabił, itp. Ale ja jakoś tego nie pojmowałam… Nie uwierzyłam w żadnego bohatera, nie zachwycałam się żadną sceną i odczuwałam pustkę w związku z czymś „wow”. No i sceny erotyczne… Nie przeszkadzają mi, wiadomo. Mam też wysoka tolerancję na różne ich formy. Ale dla osób, dla których ilość i jakość scen erotycznych w Królestwie Przeklętych to było za dużo, to moja rada: nie sięgajcie po tą część. Tutaj zaczynamy od sceny łóżkowej, kontynuujemy ją, potem wyprowadzamy na dwór i całą historię też tak kończymy. Generalnie nie było rozdziału bez seksu.

Fabuły zdradzać więcej nie będę. Ale też mam wrażenie, że jej nie było 🤷‍♀️

~ Madzia
Po więcej recenzji zapraszamy na: www.instagram.com/shaggy.books/

Oj jak ja się cieszę, że to już koniec… Pomyślicie: „dobra, ale twoje oceny tej serii nie były najgorsze”. A no nie, bo płynęłam przez historię, że połykałam ją w kilka dni. Ale to nie znaczy, że była to dobra historia…

Zacznę od tego, że nie pamiętałam praktycznie nic z poprzedniej częśc...

Rozwiń

Zwiń

Przez pół roku uczęszczałam na fakultet z PJM. Wtedy myślałam, że to wystarczy, żeby poznać kulturę g/Głuchych. Po przeczytaniu tego reportażu wiem, jak bardzo się myliłam…

Aktualnie potrafię zamigać tylko podstawowe wyrazy i wyrażenia w polskim języku migowym nie dlatego, że nie uważałam na zajęciach, ale dlatego, że było ich zdecydowanie za mało. No i prowadziła je słysząca. Doceniam wszystko, co wyniosłam z fakultetu i cieszę się, gdy w pracy mogę zamigać „dzień dobry” albo „dziękuję” do głuchego klienta. Ale nie poznałam całej warstwy tego, co dzieje się w kulturze g/Głuchych.

Książka Głusza z pewnością uzupełnia moje braki i uwrażliwia na wszystko, co już wiedziałam. Nareszcie mogłam poznać historię g/Głuchych z ich perspektywy i dowiedzieć się, z czym muszą się mierzyć, a także jaka jest ich historia. Reportaż ukazuje życie różnych g/Głuchych. Tych, co urodzili się w rodzinie słyszących i niesłyszących. Tych, którzy dorastali w czasach, gdy miganie było zabronione. Tych, którzy wstydzą się migać i tych, którzy są dumni ze swojego języka.

Cieszę się, że autorka mogła wejść w to środowisko i mam poczucie, że przeprowadziła rzetelny wywiad, nim napisała tę książkę. Jak zwykle szczególną uwagę zwróciłam na opowieści dzieci, które wychowywały się bez dźwięków, bez języka a czasem bez rodziców. No i dzieci, które choć nie były głuche, musiały bardzo szybko dorosnąć, aby pomóc swoich głuchym rodzicom.

Takich książek powinno być zdecydowanie więcej. Chciałabym, żeby wszyscy mogli zobaczyć, z jakimi niesprawiedliwościami spotykają się osoby g/Głuche. Jak trudno żyć w naszym społeczeństwie osobie, która nie słyszy oraz jak bardzo na siłę próbujemy „nauczyć słyszeć” osoby, które tego nigdy się nie nauczą. Podziwiam każdego tłumacza, który pomaga funkcjonować osobom z innymi potrzebami.

Przejmujący i ważny reportaż.

~ Madzia
Po więcej recenzji zapraszamy na: www.instagram.com/shaggy.books/

Przez pół roku uczęszczałam na fakultet z PJM. Wtedy myślałam, że to wystarczy, żeby poznać kulturę g/Głuchych. Po przeczytaniu tego reportażu wiem, jak bardzo się myliłam…

Aktualnie potrafię zamigać tylko podstawowe wyrazy i wyrażenia w polskim języku migowym nie dlatego, że nie uważałam...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli szukacie jakiejś książki „na teraz”, na wakacyjny czas to mogę z całego serca polecić Love on the brain 😊 Jest to zdecydowanie niewymagająca książka, momentami słodka, niekiedy irytująca, ale i tak przyjemna w odbiorze.

Jeśli czytałyście The love hypothesis i Wam się podobało, to gwarantuję, że ta pozycja również przypadnie Wam do gustu. Moim zdaniem jest nawet odrobinę lepsza i mniej denerwująca niż TLH. Ponownie mamy tutaj romans w świcie STEM oraz wadliwy wątek enemies-to-lovers. Wadliwy, bo wiadomo, że para głównych bohaterów tak naprawdę nigdy nie była wrogami. Dużo feminizmu, tolerancji i inteligentych żartów to coś, co lubię w książkach. I tutaj to dostałam.

O czym jest historia? O dwójce badaczy, którzy pracują nad hełmem do neurostymulacji dla NASA. Po drodze napotykają masę problemów, seksizmu i mizoginii. Dużą rolę odgrywa Maria Skłodowska-Curie oraz koty. I oczywiście bohaterka, która niczego się nie domyśla 🤷‍♀️

Polecanko, książka 18+ (ale nie jakoś specjalnie pikantna)

~ Madzia
Po więcej recenzji zapraszamy na: www.instagram.com/shaggy.books/

Jeśli szukacie jakiejś książki „na teraz”, na wakacyjny czas to mogę z całego serca polecić Love on the brain 😊 Jest to zdecydowanie niewymagająca książka, momentami słodka, niekiedy irytująca, ale i tak przyjemna w odbiorze.

Jeśli czytałyście The love hypothesis i Wam się podobało, to gw...

Rozwiń

Zwiń

Algorytm życia to bardzo aktualna książka, zwłaszcza po dosyć głośnym wejściu AI na rynek ogólnodostępny. Już teraz odczuwamy pierwsze ingerencję w naszą standardową rzeczywistość. Jest to szczególnie odczuwalne wśród ludzi pracujących w branży kreatywnej, graficznej, filmowej, czy designerskiej.

Algorytm opowiada bardzo ciekawą historię, a raczej wycinki z życia pewnej policjantki mieszkającej i pracującej w kraju kwitnącej (a może już usychającej) wiśni.
Autorka skupia się na problemach i dylematach, które wywołuje sztuczna inteligencja w codziennym życiu mieszkańców Japonii. Nieraz pojawiają się dylematy moralne, jak i bardziej zawiłe sytuacje związane z nowoczesną technologią, jak bioboty, czy hiperhologramy.

Cała historia opiera się na prowadzonych przez naszą główna bohaterkę śledztwach, które oczywiście skupiają się wokół AI. Akcja toczy się bardzo przyjemnym tempem, a fabuła może nie jest zaskakująca, ale za to bardzo płynna.

Całość czyta się szybko, a klimat cyberpunkowej japonii jest jak najbardziej odczuwalny.
Jest to solidne połączenie SF z lekkim kryminałem. Idealna lektura na dłuższy wieczór.

Chętnie przeczytałbym coś dłuższego, osadzonego w tym świecie.

~ Dawid
Po więcej recenzji zapraszamy na: www.instagram.com/shaggy.books/

Algorytm życia to bardzo aktualna książka, zwłaszcza po dosyć głośnym wejściu AI na rynek ogólnodostępny. Już teraz odczuwamy pierwsze ingerencję w naszą standardową rzeczywistość. Jest to szczególnie odczuwalne wśród ludzi pracujących w branży kreatywnej, graficznej, filmowej, czy designe...

Rozwiń

Zwiń

Nie będę ukrywał, że Czas Zaślepionych w 100% zapełnił lukę, która od dłuższego czasu męczyła moje czytelnicze serduszko.

Brakowało mi dobrego postapo z motywem wymierania pewnej grupy społeczeństwa. Miałem okazję czytać już kilka książek opartych na podobnym motywie, ale zawsze od zagranicznych autorów. Więc możliwość nasycenia mojego głodu pozycją od naszego rodzimego autora, to czysta przyjemn
Przechodząc do meritum, książkę czyta się szybko, akcja rozwija się bardzo płynnie, a historia jest spójna. Mamy tutaj historię opowiedzianą z trzech różnych i bardzo wyrazistych perspektyw. Oczywiście losy naszej trójki w pewnym momencie się krzyżują.
Sam świat bardzo mi się spodobał, zwłaszcza, że czas w jakim dzieje się akcja książki jest bliżej nieokreślony (samo zakończenie zdradza trochę więcej), więc mamy to poczucie niewiadomej i tajemnicy. Książka jest utrzymana w mrocznym klimacie, ale nie jest to też pozycja bardzo ciężka pod tym względem.

Muszę przyznać, że jak na długość samej książki, to mamy tutaj naprawdę sporo wątków. Czytając nie potrafiłem się nadziwić, jak autorowi udało się upchać tak dużo na tak niewielu stronach…

Cała koncepcja bardzo mi odpowiada i nie ukrywam, że intrygują mnie dalsze losy naszych bohaterów, zwłaszcza szczegóły związane z samym zaślepieniem.
Co do tego doprowadziło? Czy to eksperyment, zaraza, wirus, czary?

No co ja mogę powiedzieć - dobre polskie postapo!
Panie Marcinie czekam na kolejne tomy!

~ Dawid
Po więcej recenzji zapraszamy na: www.instagram.com/shaggy.books/

Nie będę ukrywał, że Czas Zaślepionych w 100% zapełnił lukę, która od dłuższego czasu męczyła moje czytelnicze serduszko.

Brakowało mi dobrego postapo z motywem wymierania pewnej grupy społeczeństwa. Miałem okazję czytać już kilka książek opartych na podobnym motywie, ale zawsze od zagran...

Rozwiń

Zwiń

Tytuł ten na pewno możemy zaliczyć do kategorii lekkiej i przyjemnej fantastyki. Nawet użyłbym stwierdzenie „Cozy Books”.
Bo tak się właśnie czułem - herbatka, kocyk i umilam sobie wieczór przyjemna przygodą w świecie fantasy, który ubóstwiam. A jest to jest fantastyka z krwi i kości - krasnoludy, elfy, magowie, smoki, orki, trolle, no dosłownie wszystko!
W końcu to WoW, chociaż przyznam się bez bicia, że nie grałem, ale za to wyjatkowo Madzia ma swój epizod w tej grze🙈

Fabuła to napewno nic odkrywczego, ale bardzo fajnie rozpisana i momentami zabawna.
Dialogi proste, ale przyjemne (nigdy nie będę oczekiwał tutaj poziomu Mortki).

Zakończenie bardzo dynamiczne, bardzo fajnie ujęte z każdej perspektywy co nadawało akcji jeszcze więcej dynamizmu.
Chętnie przeczytałbym kolejny tom w takim stylu. Jestem ciekaw czy cała seria doczeka się reedycji.

~ Dawid
Po więcej recenzji zapraszamy na: www.instagram.com/shaggy.books/

Tytuł ten na pewno możemy zaliczyć do kategorii lekkiej i przyjemnej fantastyki. Nawet użyłbym stwierdzenie „Cozy Books”.
Bo tak się właśnie czułem - herbatka, kocyk i umilam sobie wieczór przyjemna przygodą w świecie fantasy, który ubóstwiam. A jest to jest fantastyka z krwi i kości - kra...

Rozwiń

Zwiń

Nie przeczytałam ani jednej opinii przed sięgnięciem po tę książkę. I muszę przyznać, ze kompletnie nie spodziewałam się tego, co zostało mi zaserwowane…

Z początku wydaje nam się, że dostaniemy średni thriller ze scenami erotycznymi. Że będzie to typowa powieść romantyczna w stylu Hoover, tylko nieco uzupełniona o jakieś morderstwo czy coś w tym rodzaju. Cóż…

Historia dotyczy dwojga bohaterów - Layli i Leedsa, którzy zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia. Spotykają się ze sobą, aż psychopatyczna eks muzyka postanawia zabić Laylę. Fajny motyw, nie? Tylko że to nie jest główny temat książki. Jest nimi duch. I zabłąkane dusze. No i niestety to zupełnie do mnie nie trafiło. Cały czas miałam z tyłu głowy nadzieję, że okaże się, iż to wszystko jakiś wymysł, sen, zaburzenie psychiczne… A tu jednak nie 🙃

Dlaczego więc 4 gwiazdki? Bo CoHo zrobiła to po raz kolejny… Wciągnęła mnie historią z „nie moją” fabułą i raczej średnim zakończeniem. Ale ten styl pisania, dialogi i bohaterowie zawsze mają „to coś”, przez co nie mogę oderwać się od lektury.

Nie jest to najlepsza książka Hoover, ale nie jest też najgorsza 🤷‍♀️ Mam jednak nadzieję, że już żadna jej pozycja nie będzie miała wątków paranormalnych…

~ Madzia
Po więcej recenzji zapraszamy na: www.instagram.com/shaggy.books/

Nie przeczytałam ani jednej opinii przed sięgnięciem po tę książkę. I muszę przyznać, ze kompletnie nie spodziewałam się tego, co zostało mi zaserwowane…

Z początku wydaje nam się, że dostaniemy średni thriller ze scenami erotycznymi. Że będzie to typowa powieść romantyczna w stylu Hoover...

Rozwiń

Zwiń

Muszę przeprosić wszystkich kierowców, którzy widzieli moje łzy. Ale nie mogłam ich powstrzymać słuchając historii o Promyczku. Dawno nie czytałam książki, która nie kończy się „happy endem” i byłaby tak smutna… Trochę czuć tutaj klimat „Gwiazd naszych wina” albo „Trzy kroki od siebie”. Wiecie - choroba jako motyw przewodni.

Z początku nie wiedziałam, o co będzie w tym wszystkim chodzić. Liczyłam na słodki romans i wątek friends-to-lovers. Cóż… Odniosłam wrażenie, że w książce zostały poruszone wszelkie możliwe motywy, reprezentacje, wątki, itp. Śmierć rodzica, partnerki, siostry, zespół Downa, pary jednopłciowe, samotnie wychowujący ojciec, bulimia, aborcja, to tylko część tego, co dzieje się w Promyczku.

Momentami „nie wierzyłam” w główną bohaterkę. Była ona dla mnie zbyt nieprawdziwa i czułam, że nie ma takich ludzi na świecie. Jednak było w tym wszystkim coś wspaniałego, że wbrew nieszczęściu - zazdrościłam jej tego wszystkiego. Zazdrościłam otwartości, tolerancji, miłości, spontaniczności i tych wszystkich wspaniałych cech. A gdy mówiła o próbowaniu, wykorzystywaniu szans i życiu teraźniejszością, to miałam ochotę podjąć się wszelkich stawianych mi ofert.

Na plus motyw muzyki. I choć nie byłam fanką lektorki, to fabularnie bardzo mi się podobało!

~ Madzia
Po więcej recenzji zapraszamy na: www.instagram.com/shaggy.books/

Muszę przeprosić wszystkich kierowców, którzy widzieli moje łzy. Ale nie mogłam ich powstrzymać słuchając historii o Promyczku. Dawno nie czytałam książki, która nie kończy się „happy endem” i byłaby tak smutna… Trochę czuć tutaj klimat „Gwiazd naszych wina” albo „Trzy kroki od siebie”. Wi...

Rozwiń

Zwiń