Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Otrzymałam tę książkę w prezencie. Pierwszą zachętą do pogrążenia się w lekturze była okładka - szczególnie ten tajemniczy, groźnie łypiący spode łba wilk z pyskiem zroszonym krwią. Mroźne, turkusowe tło i zastęp wojowników poniekąd zdradzały klimat, w jakim utrzymana została fabuła. Trochę fantastyki, nieco historii i spora dawka mitologii skandynawskiej - tak zapowiadała się interesująca powieść.
Niestety, "Synowie boga" nie spełnili moich oczekiwań. Język, miejscami toporny lub usilnie upiększany wymyślnymi i wciąż powtarzającymi się archaizmami, nie dawał powodów do zachwytu. Czy autor (albo tłumacz?) słyszał kiedykolwiek o zasadzie decorum? Książę, który właśnie ma poprowadzić swoich wojowników do zwycięstwa, nawet przerażony potęgą armii przeciwnika, z pewnością nie powiedziałby: "No to klops". Byłoby to do zrozumienia, gdyby całą powieść utrzymano w humorystycznym stylu, niestety - w tym przypadku tak nie jest. Fabuła niekiedy nudzi; mamy do czynienia z całkiem dobrym pomysłem, który można było wykorzystać zdecydowanie lepiej.
Nie żałuję czasu poświęconego tej książce, jednak była to tylko jednorazowa przygoda.

Otrzymałam tę książkę w prezencie. Pierwszą zachętą do pogrążenia się w lekturze była okładka - szczególnie ten tajemniczy, groźnie łypiący spode łba wilk z pyskiem zroszonym krwią. Mroźne, turkusowe tło i zastęp wojowników poniekąd zdradzały klimat, w jakim utrzymana została fabuła. Trochę fantastyki, nieco historii i spora dawka mitologii skandynawskiej - tak zapowiadała...