Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pan Pilch jest autorem, którego twórczość bardzo cenię. Ta lektura nie zawiodła mnie w żadnym wypadku, i przy tym kunszcie pisarskim nie ma co się zawodu w ogóle spodziewać. Zwyczajowo, powroty po przerwach od jego specyficznego języka stanowią dla mnie pewną trudność. Czytanie zawsze zaczynam ostrożnie, na głos, by napawać nie tylko oko, ale i ucho i ducha polszczyzną. Taki Nasz język ojczysty lubię najbardziej - literacki, trochę niejasny, inteligentny. Chociażby ze względu na język warto dzieła tego autora poznać.

Sam proces czytelniczy nie szedł mi więc z początku gładko. Po długim otępianiu się względnie lekką literaturą amerykańską, poradnikami, czyli tym, co atakuje Nas z prawa i lewa, przyszedł czas na powrót do Pilcha. Dzięki sporadycznym angażowaniu myśli w skandynawskie kryminały i powieści, nie przestraszyła mnie jej objętość (albo to już taki wiek, w którym człowiek lekko mieć nie lubi?).

Nawiązując do treści - jest jak zawsze spójna, rozbudowana i interesująca. Cała historia ma ręce, nogi, szorstkie kępki na plecach i pieprzyk między piersiami. Bywa poważna, tajemnicza (wręcz złowieszcza), zabawna, prześmiewcza i wulgarna. Cholera, warto było do Pilcha wrócić, do Sigły zawitać...

Pan Pilch jest autorem, którego twórczość bardzo cenię. Ta lektura nie zawiodła mnie w żadnym wypadku, i przy tym kunszcie pisarskim nie ma co się zawodu w ogóle spodziewać. Zwyczajowo, powroty po przerwach od jego specyficznego języka stanowią dla mnie pewną trudność. Czytanie zawsze zaczynam ostrożnie, na głos, by napawać nie tylko oko, ale i ucho i ducha polszczyzną....