Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nareszcie w moje ręce wpadł Zabójczy Żart. Długo czekałem na możliwość zakupu i wreszcie komiks ten znalazł się w mojej kolekcji. Po lekturze zdecydowałem się napisać o nim kilka słów. Fabuły omawiać nie będę ze względu na kultowość tego albumu. Historia powinna być wszystkim doskonale znana. Przejdę od razu do scenariusz.
Cóż, jest świetny. Alan Moore napisał bardzo dobre dialogi, przedstawił Jokera jako postać niemalże tragiczną, przez co czytelnik zupełnie inaczej odbiera tego złoczyńcę. W sprytny sposób pokazał również pewną ciekawą zależność między nim, a Batmanem. Ich interakcja w tym komiksie prawdziwie zachwyca. Scenarzysta zadaje ciekawe pytania. Czy każdy może zostać szaleńcem przez splot niefortunnych zdarzeń? Czy życie jest dla nas niezwykle brutalne, a prawdziwej sprawiedliwości w nim nie uświadczymy? Czy sam Batman tak naprawdę postradał zmysły i prowadzi swoją krucjatę ze względu na traumatyczne wydarzenia z przeszłości? Odpowiedzi poszukajcie po lekturze.
Rysunki również cieszą oko. Szkice Bollanda są realistyczne, pełne detali, a jego kreska jest bardzo... płynna. Same kadry również często zaskakują pomysłowymi kompozycjami. Kolory nałożone przez Briana są stonowane i doskonale podkreślają smutny, mroczny przekaz Zabójczego Żartu.
Jedyną wadą tego komiksu jest jego długość. Całość mieści się w dwóch zeszytach, a niektóre wątki aż proszą się o to, by je przedłużyć. Dzieło Moore'a jest w pełni dopracowane, a jego lektura zapewniła mi masę przyjemności, ale gdyby scenarzysta zdecydował, by historię zawierały chociaż cztery zeszyty, moglibyśmy mieć do czynienia z prawdziwym arcydziełem. Niestety tak nie jest, a po przeczytaniu uczucie niedosytu było zbyt wielkie.
Oprócz Zabójczego Żartu w komiksie znajdziemy też krótką historię, która przedstawia nam dość ciekawą filozofię i zmusza do refleksji (jakkolwiek oklepane by to zdanie nie było). Mieści się na jakichś 10 stronach, więc nie będę się o niej rozpisywał, ale muszę przyznać, że była bardzo ciekawa.
Wydanie trudno tak zachwalać. Otrzymujemy oczywiście twardą, polakierowaną okładkę, ale papier był ewidentnie gorszej jakości niż np. ten z WKKM czy Trybunału Sów. Na samych stronach było wiele białych kropek (na niektórych tworzyły niemalże plamy). Może to kwestia tego, że zamówiony przeze mnie egzemplarz był jednym z ostatnich z dostawy, ale niezadowolenie pozostaje.
Sam Zabójczy Żart to świetna historia i wystawiam jej z czystym sumieniem 9/10, mimo jej długości doskonałe rysunki i scenariusz zasługują na to, by je docenić.

Nareszcie w moje ręce wpadł Zabójczy Żart. Długo czekałem na możliwość zakupu i wreszcie komiks ten znalazł się w mojej kolekcji. Po lekturze zdecydowałem się napisać o nim kilka słów. Fabuły omawiać nie będę ze względu na kultowość tego albumu. Historia powinna być wszystkim doskonale znana. Przejdę od razu do scenariusz.
Cóż, jest świetny. Alan Moore napisał bardzo dobre...

Świat Wiedźmina oryginalnością nie grzeszy. To czysta zrzynka z Tolkiena, ubarwiona kilkoma gatunkami słowiańskiego plugastwa i rozwiązłością seksualną bohaterów. Przy tym jest to książka całkiem zabawna (choć humor nie jest wysokich lotów) i przepełniona wartką akcją. Szczególnie pierwsze opowiadania błyskawicznie wciągają. Głębszego sensu szukać nie ma sensu, bo i go nie znajdziecie (truizmy w dialogach dnem filozoficznym nie są, to bardziej poziom morału z bajki dla dzieci). To bardzo dobra, czysto rozrywkowa pozycja dla fanów fantastyki, niepróbująca być niczym innym. I świetnie jej to wychodzi.

Świat Wiedźmina oryginalnością nie grzeszy. To czysta zrzynka z Tolkiena, ubarwiona kilkoma gatunkami słowiańskiego plugastwa i rozwiązłością seksualną bohaterów. Przy tym jest to książka całkiem zabawna (choć humor nie jest wysokich lotów) i przepełniona wartką akcją. Szczególnie pierwsze opowiadania błyskawicznie wciągają. Głębszego sensu szukać nie ma sensu, bo i go nie...

Dynastia Zła kończy opowieść o Banie, wieńcząc tym samym wszystkie wątki, które przewinęły się w trylogii Karpyshyna. W ostatniej części autorowi udaje się wreszcie dociągnąć pewne elementy do zadowalającego poziomu, zaprzepaszczając niestety inne.
Historia opowiada o najważniejszych wydarzeniach z ostatnich lat życia Bane'a. Znajdziemy tu więc zarówno zapowiedź rychłego upadku aktualnego Mistrza Sithów za sprawą Zannah oraz poszukiwania nowego spadkobiercy dziedzictwa Sithów. Sprawy nie są jednak tak proste jak mogłyby się wydawać.
Drew wreszcie zdołał stworzyć historię relatywnie logiczną i niepozostawiającą czytelnika z masą wątpliwości dotyczących jej przebiegu, z czym poprzednie części miały ogromne problemy. Cierpi jednak na tym sama jakość fabuły. Jest ona zwyczajnie nudnawa i nie zawiera żadnych bardziej klimatycznych momentów.
W książce przewija się wiele istotnych postaci, którym pisarz wreszcie zdołał nadać osobowość. Są różnorodni, mają własne poglądy, motywacje i styl życia, co Karpyshyn zdołał pokazać na zaledwie 250 stronach.
Niestety są to główne zalety Dynastii Zła. Choć bohaterowie mają różnorodne charaktery, trudno zapałać do nich większą sympatią, historia nie wciąga, a finalny pojedynek rozczarowuje i wypada o kilka klas gorzej niż fantastycznie opisana walka Sithów z Jedi w poprzedniej części. Nawet zakończenie nie jest zbyt klarowne. Widać, że autor chciał dogodzić wszystkim fanom i nie potrafił zdecydować się na żadną z możliwości.
Ostatecznie Dynasta Zła rozczarowuje. To zręcznie napisana, prosta i dość przyjemna książka, ale jej wady sprawiają, że wypada najgorzej w całej trylogii.

Dynastia Zła kończy opowieść o Banie, wieńcząc tym samym wszystkie wątki, które przewinęły się w trylogii Karpyshyna. W ostatniej części autorowi udaje się wreszcie dociągnąć pewne elementy do zadowalającego poziomu, zaprzepaszczając niestety inne.
Historia opowiada o najważniejszych wydarzeniach z ostatnich lat życia Bane'a. Znajdziemy tu więc zarówno zapowiedź rychłego...