Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wiem dlaczego usiadłam do tej książki, spodziewając się jakiejś naszpikowanej wieloma faktami o drzewach opowieści-kompendium. Początek w stylu Indiany Jonesa mnie więc zaskoczył. Miło, bo czytało mi się tak dobrze, że nie mogłam się rozstać z lekturą i wciągnęłam ją ciągu dwóch posiedzeń (a właściwie to leżenia i bujania w hamaku) 😉

Autorka podróżuje w różne zakątki świata, by porozmawiać z ludźmi żyjącymi wśród drzew, dla drzew, z drzew, w drzewach.

Mozambicka curandeira, która wychowywała się w leśnym odosobnieniu, szukając "swojego" baobabu.

Szeptucha z Kotliny Kłodzkiej, która leczy ciało i duszę sokami, naparami, nalewkami z klona, jesionu, buka, dębu.

Starszy mężczyzna, który samotnie sadzi palmy na amerykańskiej pustyni.

Hippisi, którzy pustkowie w Indiach przeobrazili w tętniący zielenią busz wyłącznie ciężką pracą własnych rąk.

Norweski pustelnik, który po latach aktywnej walki z wyrębem na całym świecie, czeka na swoją śmierć we wnętrzu pnia, który stał się jego domem.

Rozmowy z nimi przetykane są wspomnieniami z dzieciństwa autorki – o babci mieszkającej pod ogromną lipą – oraz baśniami, w których głównym motywem jest drzewo.

Całość składa się na piękną – trochę reporterską, trochę poetycką – dendrologiczną historię, zakończoną wezwaniem do sadzenia drzew*.

„I kiedy pomyślimy sobie, że w ciągu roku jedno drzewo produkuje tyle tlenu, ile jeden człowiek zużywa przez dwa lata, a hektar lasu pochłania tyle dwutlenku węgla, ile samochód wytwarza po przejechaniu stu tysięcy kilometrów, to matematyka drzewna wydaje się jedyną sensowną odpowiedzią na problemy planety i wszystkich istot na niej żyjących.”
--------------------
*To ja bym jeszcze dodała:
Pilnujmy naszych drzew w mieście. To nasz wspólny majątek. Strzeżmy ich przed dewastacją (nadmierną przycinką), zagrabianiem (dziką wycinką na opał), chorobami (wynikającymi ze złych warunków - zabetonowania), wandalizmem. Rozliczajmy lokalne władze z tego wspólnego majątku. To nasz wspólny oddolny obowiązek.

Nie wiem dlaczego usiadłam do tej książki, spodziewając się jakiejś naszpikowanej wieloma faktami o drzewach opowieści-kompendium. Początek w stylu Indiany Jonesa mnie więc zaskoczył. Miło, bo czytało mi się tak dobrze, że nie mogłam się rozstać z lekturą i wciągnęłam ją ciągu dwóch posied...

Rozwiń Zwiń

Historia, przy której serce pęka co najmniej kilkanaście razy.

Oparta na opowieściach uciekinierów mieszkających w ateńskim ośrodku dla uchodźców.

Poetycka narracja Nuriego – pszczelarza, ojca i męża, który po opuszczeniu ukochanej Syrii krok po kroku opada coraz mocniej w wewnętrzną ciemność, a mimo to podejmuje wraz z niewidzącą żoną rozpaczliwą podróż ku Wielkiej Brytanii. Ku życiu.

„Gdzie są pszczoły, tam są kwiaty, a gdzie są kwiaty, jest nowe życie i nadzieja”

Z najgłębszego kręgu piekła wojny powoli przedzierają się po kolei przez kolejne progi: niebezpieczeństwa przemytniczego szlaku, ryzykowny rejs pontonem, rozbudowaną i odhumanizowaną europejską biurokrację, szemrane grupy przestępcze – „zaliczając” przy tym chyba wszelkie możliwe okropieństwa, które człowiekowi może wyrządzić drugi człowiek…

To jest książka dojmująco smutna (tak do głębi duszy, aż przeszywają człowieka ciarki), w której można skanalizować cały płacz, cały smutek i rozczarowanie tym, że wojny nadal się toczą. Że jako ludzkość uczymy się bardzo powoli.

Wyrosłam już z wieku, w którym się tylko dogłębnie przeżywa literaturę i nie przekłada uniesień ducha na konkretne czyny, więc – mając na uwadze wydarzenia na naszej wschodniej granicy, gdzie łamane są prawa Syryjczyków wnioskujących o ochronę międzynarodową – myślę, co jeszcze mogę zrobić, żeby świat był bardziej ludzki dla wszystkich ludzi?

Nie za bardzo potrafię myśleć kontekstami polityczno-narodowymi; operuję głównie kontekstami serca i humanizmu – a one nakazują pomagać każdej cierpiącej istocie. Tego cierpienia mamy ostatnio wokół siebie jakoś szczególnie dużo…

Historia, przy której serce pęka co najmniej kilkanaście razy.

Oparta na opowieściach uciekinierów mieszkających w ateńskim ośrodku dla uchodźców.

Poetycka narracja Nuriego – pszczelarza, ojca i męża, który po opuszczeniu ukochanej Syrii krok po kroku opada coraz mocniej w wewnętrzną cie...

Rozwiń Zwiń

Poradnik dotyczący sprzątania i higieny dla osób neuroatypowych oraz zmagających się z kryzysem psychicznym.

Ciekawy pod tym względem, że nie koncentruje się na udzielaniu złotych i uniwersalnych rad ani nie obiecuje sukcesu w postaci lśniącego i zawsze zorganizowanego gospodarstwa 😉
Autorka tłumaczy, z jakimi praktycznymi problemami w prowadzeniu domu zmagają się osoby cierpiące np. na ADHD, nerwicę lękową, depresję poporodową. Podpowiada m.in., jak rozbrajać blokady funkcji wykonawczych (metoda pięciu rzeczy, nabieranie rozpędu, krok w kierunku zadania, minutnik), ale przede wszystkim nawołuje, by być dla siebie radykalnie łagodną/łagodnym, wyrozumiałą/wyrozumiałym i troskliwą/troskliwym. Nie gonić ideałów z instagrama, dostosować przestrzeń domową pod siebie, zadowolić się tym, że wszystko JAKOŚ kula się do przodu.

Ważnymi rozdziałami są również ten o sprawiedliwości w związku partnerskim – o równym prawie do odpoczynku po pracy zarobkowej i domowej, oraz ten o traumie związanej ze sprzątaniem – o wdrukowanych w głowie wzorcach, stereotypach, skojarzeniach związanych z ogarnianiem domu.

Nie wyjęłam z tego poradnika jakichś szczególnych rozwiązań dla siebie, bo moje podejście do obowiązków domowych jest bardzo elastyczne i nie mam na tym gruncie zawyżonych wymagań – ale myślę, że sporo osób, które popadają w pułapki fundowane przez media (standard katalogowo lśniącego domu, ultrazadbanej mamy zaraz po porodzie) mogą z niego zaczerpnąć wiedzy i wytchnienia… W dodatku w książce przewidziano ścieżkę czytania dla osób z ADHD (skrócona wersja – autorka nawiguje przez najważniejsze rozdziały). Są też konkretne instrukcje dla osób zmagających się z wielotygodniowym bałaganem w domu i jednocześnie wewnętrznym kryzysem – metody małych kroczków przy ogarnianiu przestrzeni po długo trwającym zaniedbywaniu, ujęte w krótkich zdaniach/zadaniach. Myślę, że książka zgodnie z tytułem może być dobrym kołem ratunkowym, by nie pogrążyć się totalnie w śmieciach...

Poradnik dotyczący sprzątania i higieny dla osób neuroatypowych oraz zmagających się z kryzysem psychicznym.

Ciekawy pod tym względem, że nie koncentruje się na udzielaniu złotych i uniwersalnych rad ani nie obiecuje sukcesu w postaci lśniącego i zawsze zorganizowanego gospodarstwa 😉
Auto...

Rozwiń Zwiń

Każdy czasami czuje się niedopasowany i dziwny. A co jeśli tego poczucia robi się bardzo bardzo dużo?
40-letnia autorka książki przypadkowo wysłuchuje w radiu audycji o osobach z Zespołem Aspergera (dziś termin nieużywany, mówimy raczej o spektrum autyzmu) – i zaczyna powoli sprawdzać, czy właśnie TO może jakoś definiować jej trudności w interakcjach ze światem. Czy właśnie TO nazywa jej szybkie przebodźcowywanie się kontaktami społecznymi, totalne zwieszanie się nawet przy osobach najbliższych, niechęć do nadmiaru dźwięków i obrazów w miejscach, które dla innych są znośne/przyjemne, odczuwanie dotyku innych osób jako czegoś bardziej niemiłego niż miłego?
Wyrusza na samotną wędrówkę wzdłuż brytyjskiego nabrzeża, żeby przewietrzyć głowę. Nie jest to wyprawa ekstremalna z plecakiem i namiotem – to po prostu wielogodzinne spacery, po których odbierają ją ze szlaku mąż i syn. W ich trakcie przymierza do siebie wiedzę uzyskaną o spektrum, stara się odpowiedzieć na pytanie, po co jej ewentualna diagnoza w tak dorosłym wieku, a przede wszystkim – pisze o tym, jak poukładała sobie życie zawodowe i prywatne MIMO swoich różnych ograniczeń i trudności. Jak poskładała sobie świat, w którym udało jej się znaleźć kilku przyjaciół, ciekawą pracę i wspierającego męża.
Podoba mi się szczerość, z jaką Katherine opowiada o budowaniu relacji z synem. Tak dużo mówi się dzisiaj o dzieciach w spektrum, ich specjalnych potrzebach i uwarunkowaniach, a o doświadczeniach rodzicach autystycznych – znacznie mniej. Cieszę się, że autorka napisała o swojej ścieżce rodzicielskiej bez poczucia winy i wstydu. Jest jak jest – buduje się z tego, co się ma, najlepiej jak się potrafi…
Z opisów przyrody i mijanych miejsc widać dużą wrażliwość – bardzo współgrającą z moją. Rośliny, ptaki, miejscowi ekscentrycy i artyści (i zarazem autyści?) – napomknięcia o nich dopełniają tę opowieść o pielęgnowaniu swojej unikalności, o samoakceptacji i o własnej ścieżce przez coraz bardziej głośny i jaskrawy świat…

Każdy czasami czuje się niedopasowany i dziwny. A co jeśli tego poczucia robi się bardzo bardzo dużo?
40-letnia autorka książki przypadkowo wysłuchuje w radiu audycji o osobach z Zespołem Aspergera (dziś termin nieużywany, mówimy raczej o spektrum autyzmu) – i zaczyna powoli sprawdzać, czy...

Rozwiń Zwiń

Pac, pac, pac - nieznany pędzelek nakłada na płótno naszego życia coraz to nowe kolory. Nachodzą na siebie, rozmazują to, co było, tworzą nowe odcienie - i jest to proces bez odwrotu, bo nie można koloru odjąć z malowidła, nie można "odmieszać" miksów. Pac, pac, pac - trochę namiętności, trochę brutalności, kapka radości, parę maźnięć bólu... Wymazać tego nie da rady. Trzeba pozwolić wsiąknąć.

Co się dzieje, kiedy na przewidywalność i codzienność pędzelek nałoży nagłą melancholię, niewytłumaczalne tęsknoty, nieogarnialne rozumem porywy?

Myśli Krystiana zmieniają tor, gdy do jego zakładu stolarskiego trafia - celem zdjęcia miary na trumnę - ciało kobiety, która "umarła z tęsknoty". Samobójstwo brata sprawia, że Iwo powolutku osuwa się w świat poza czasem, pociągając żonę. Mikołaj ucieka przed własną niemocą i tchórzostwem w gotowanie. A Leokadia od odejścia Lolka wyczekuje kolejnej śmierci - kormorana.

Jakub Małecki tym razem ulokował swoich bohaterów na ziemii kolskiej - a mnie ten światek bardzo przypomina klimaty z filmów Kolskiego. Kipi od przeżyć, ludzkich namiętności, tych miłych, i tych odrażających też. To chyba najbardziej melancholijna proza Małeckiego - mnie akurat bardzo dobrze z tą melancholią.

Audiobook niestety okraszono odgłosami, które miały pewnie uplastycznić obraz. Przeszkadzało mi to. Nie lubię tak. Plusem było wprowadzenie drugiego głosu - Danuta Stenka czyta przepięknie. Tak lubię.

Pac, pac, pac - nieznany pędzelek nakłada na płótno naszego życia coraz to nowe kolory. Nachodzą na siebie, rozmazują to, co było, tworzą nowe odcienie - i jest to proces bez odwrotu, bo nie można koloru odjąć z malowidła, nie można "odmieszać" miksów. Pac, pac, pac - trochę namiętności, t...

Rozwiń Zwiń

Niezwykle poruszająca epopeja o kobiecej przyjaźni - osadzona na koreańskiej wyspie, na której to mężczyźni są słabą płcią. Doglądają niemowlaków, gotują kleik i nie wnoszą do gospodarstwa domowego nic poza pustymi pogawędkami o "sprawach, na które i tak nie mają wpływu".

Kobiety na wyspie to ha­eny­eo - syreny, które nurkując w zimne głębiny łowią uchowce, ośmiornice, ślimaki i inne morskie stworzenia, zapewniając w ten sposób byt całej rodzinie.

Początkowo fabuła jest jak tafla spokojnego oceanu w słoneczny poranek: między dwoma dziewczynkami zawiązuje się silna przyjaźń, razem przechodzą inicjację nurkową, wspólnie polują w lodowych akwenach przy Władywostoku, kolekcjonują dobre wspomnienia i snują plany rodzicielskie.

I wtedy nadciąga porywisty wicher historii. Akcja osadzona jest pośród prawdziwych wstrząsających wydarzeń, które targały wyspą Jeju w latach 40. XX wieku po podziale Korei na cześć północną i południową.

To jest naprawdę piękna opowieść o oswajaniu bólu, cierpienia, utraty przez silne i mądre kobiety. Dodatkowo prezentuje jedną z niezwykłych społeczności "syren", które wykształciły się na wyspie Jeju parę wieków temu (kilkaset kobiet do dziś zarabia tam nurkowaniem, jednak z roku na rok tradycja zanika).

Książkę rozpoczęłam w Dzień Matki i wzruszałam się przez to chyba jakoś bardziej, wnikając w ten świat więzi kobiet z kobietami: babkami, matkami, teściowymi, córkami, wnuczkami, boginiami oraz z samą matką-wyspą (naturą). Aż mi szkoda, że dzisiaj zakończyłam to schodzenie do głębi z morskimi łowczyniami...

Niezwykle poruszająca epopeja o kobiecej przyjaźni - osadzona na koreańskiej wyspie, na której to mężczyźni są słabą płcią. Doglądają niemowlaków, gotują kleik i nie wnoszą do gospodarstwa domowego nic poza pustymi pogawędkami o "sprawach, na które i tak nie mają wpływu".

Kobiety na wyspi...

Rozwiń Zwiń

Nie wiem dlaczego czytając kobiecą literaturę z Azji, mam wrażenie, że jest ona jakaś taka mdła, „niedoprawiona”, za delikatna. W tym zbiorze opowiadań trafiły do mnie tylko dwie opowieści – pierwsza o ojcu-staruszku, który porzuca rodzinę i jedynym kontaktem, jaki podtrzymuje, jest sporadyczne korzystanie z karty kredytowej córki, by dać znak, że nadal żyje.
Druga – o wyczekiwaniu na zorzę polarną, która okazuje się katalizatorem dla wielu duszonych w sobie emocji, skrywanych oczekiwań, postrzępionych relacji i nieprzetrawionych życiowych zdarzeń.
Wszystkie opowiadania dotyczą kobiet, są zgrabnie skonstruowane i wygładzone – ale czegoś mi w tym zabrakło….

Nie wiem dlaczego czytając kobiecą literaturę z Azji, mam wrażenie, że jest ona jakaś taka mdła, „niedoprawiona”, za delikatna. W tym zbiorze opowiadań trafiły do mnie tylko dwie opowieści – pierwsza o ojcu-staruszku, który porzuca rodzinę i jedynym kontaktem, jaki podtrzymuje, jest sporad...

Rozwiń Zwiń

Tę książkę przesłuchałam nieuważnie. Pochłonęłam jak tytułowy „drobiazg”, nie przykładając większej uwagi. Wybrałam ją na chybił trafił z pęczniejącej coraz bardziej (hurra!) puli audiobooków Legimi. Może z uwagi na tę nieuważność przez większość czasu wydawało mi się, że słucham opowieści z czasów Dickensa – zaskoczyło mnie więc, gdy rozwój akcji zaczął wskazywać na umiejscowienie jej w latach 80. ubiegłego wieku. I poruszyła waga problemu, który opowieść porusza - „pralni magdalenek", czyli domów dla „upadłych dziewcząt” prowadzonych przy irlandzkich instytucjach kościelnych. W zasadzie autorka ledwo szkicuje ten problem, nie mówi nic wprost i nie rysuje żadnego konkretnego historycznego kontekstu – dopiero research w internecie pozwolił mi się zapoznać z tym smutnym kawałkiem irlandzkiego kościoła, który pozwalał na spore nadużycia w swoich klasztornych przyczółkach…

Tę książkę przesłuchałam nieuważnie. Pochłonęłam jak tytułowy „drobiazg”, nie przykładając większej uwagi. Wybrałam ją na chybił trafił z pęczniejącej coraz bardziej (hurra!) puli audiobooków Legimi. Może z uwagi na tę nieuważność przez większość czasu wydawało mi się, że słucham opowieści...

Rozwiń Zwiń

Przez ostatnie kilka tygodni napoczynałam po kolei 6 książek i utykałam w 1/3 każdej z nich.

No i w końcu – sięgnęłam po „Ja śpiewam, a góry tańczą“ i nie mogłam się oderwać od pierwszej do ostatniej litery!

18 rozdziałów – 18 głosów. I to jakich! Opowiadają nie tylko ludzie. Katalońska pisarka oddaje głos chmurom, grzybom, zwierzętom oraz samym górom, w których toczy się ludzka historia.
Wydaje mi się, że nie sposób tej książki nie przeczytać na raz. Jest jak koncert – szkoda byłoby przerywać melodię, wygrywaną przez kolejnych bohaterów opowieści, która przekazywana jest niechronologicznie, niespiesznie, z wieloma dygresjami, wątkami pobocznymi, magicznymi odskoczniami.

To moje pierwsze zetknięcie z literaturą katalońską – zauroczyła mnie i na pewno sięgnę po więcej (o ile jest na polskim rynku, bo nie sprawdzałam).

Przez ostatnie kilka tygodni napoczynałam po kolei 6 książek i utykałam w 1/3 każdej z nich.

No i w końcu – sięgnęłam po „Ja śpiewam, a góry tańczą“ i nie mogłam się oderwać od pierwszej do ostatniej litery!

18 rozdziałów – 18 głosów. I to jakich! Opowiadają nie tylko ludzie. Katalońska ...

Rozwiń Zwiń