Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwsza książka z tego cyklu, którą czytałam dłużej niż tydzień. Z jakiegoś powodu, nie złapałam z nią chemii. Wszystkie poprzednie czytałam w ciągu dwóch dni z wypiekami na twarzy. Zaintrygowało mnie dopiero zakończenie i chyba dzięki niemu sięgnę z ciekawości
(i sentymentu) po kolejną część.

Na duży plus obwoluta. Przyznam, że nie lubię obwolut w książkach. Cała seria ma ładne, jednolite graficznie obwoluty, pod którymi kryją się twarde oprawy, udające zeszyty samego Ulyssesa. Akurat w tym przypadku bardzo fajne rozwiązanie. W przypadku "Statku czasu" wydawca przeszedł sam siebie i wywołał u mnie efekt wow! Po zdjęciu obwoluty i rozłożeniu jej mamy gazetę z Kilmore Cove! Czegoś takiego jeszcze nie spotkałam :)

Pierwsza książka z tego cyklu, którą czytałam dłużej niż tydzień. Z jakiegoś powodu, nie złapałam z nią chemii. Wszystkie poprzednie czytałam w ciągu dwóch dni z wypiekami na twarzy. Zaintrygowało mnie dopiero zakończenie i chyba dzięki niemu sięgnę z ciekawości
(i sentymentu) po kolejną część.

Na duży plus obwoluta. Przyznam, że nie lubię obwolut w książkach. Cała seria...

Wahałam się z oceną ile gwiazdek przyznać, ale ostatecznie zostałam przy 5/10

MOJA OPINIA JEST SPOILEREM


Przeczytałam książkę z bezsenności, akurat była w katalogu Legimi. Myślałam, że mnie zmęczy i zasnę, ale ciekawość wzięła górę, a banalny język sprawił, że czytało się bardzo szybko.
Uderzyło mnie podobieństwo dwuosobowej narracji, ale o ile w przeczytanej wcześniej "Geekerelli" miało to dla mnie sens (postaci się nie znały, były od siebie oddalone, wątek SMS-ów), tak tutaj częściej irytowało i czułam, że taka forma w fantasy bardziej pasuje do role-play na portalu społecznościowym niż wydanej książki.
Historia okazała się przewidywalna, bohaterowie też niezbyt skomplikowani. Sam pomysł na opowieść nie wydawał się na początku zły. Syreny przedstawione jako krwiożercze istoty wabiące człowieka - było w serialu HBO, w starożytnych mitach i legendach, nawet częściowo w "Piratach z Karaibów". Osobiście bym jednak wolała, jakby tak to zostało pociągnięte do końca. Typowe, klasyczne zakończenie "i żyli długo i szczęśliwie" dla mnie jest przesłodzone w stosunku do mrocznego początku.
Zestawiając to ze sobą przemiana charakteru głównej bohaterki, Liry, która w postaci człowieka zyskuje nie tylko ludzkie cechy wyglądu ale przede wszystkim charakter - wyrzuty sumienia, rozróżnianie dobra od zła, panowanie nad swoim życiem i wolna wola - powinna być pomostem między początkiem a końcem historii. Zmienił się też trochę nasz książę-pirat w osobę nieco bardziej odpowiedzialną i uczuciową. Jednak nie zrobiło to na mnie wrażenia. Czułam się, jakbym czytała jakiś fanfick. Gdyby podnieść bohaterom wiek, dodać więcej krwi i śmierci do finałowej walki ludzi i syren, oraz zakończyć relację Eliana i Liry na nieufności mężczyzny, definitywne rozstanie pary mimo zwycięstwa Liry nad swoją matką Królową Mórz to byłoby w punkt.
Jestem taką czytelniczką, która lubi w mrocznych historiach słodko-gorzkie zakończenia. Odczuwam też, że lepiej by mi się odbierało całą historię przy narracji w trzeciej osobie.
Tymczasem po pierwszych stronach spodziewałam się smutku, śmierci, trudnych wyborów, niepogodzonych światów ludzi i syren, a na ostatnich dostałam śluby, bogactwa, odpowiednich królów na tronach, erę szczęśliwości w Stu Królestwach i Lirę, która jest piękną boginią z mackami kiedy chce i kochanką 19-letniego pirata kiedy chce. Tylko tęczowego mostu z jednorożcem mi zabrakło. I może jeszcze iluś dodatkowych stron, bo wydarzenia od zdobycia drugiego Kryształu Keto i walki do happy endu przeszły zbyt szybko, jakby ktoś ciął akcję lub nie miał pomysłów.

Ta opowieść zekranizowana, z mocą ścieżki dźwiękowej i efektów CGI zdecydowanie zyskałaby na odbiorze. Książka i film rządzą się innymi prawami, a w tym przypadku wolałabym to przeżyć w kinie niż na papierze.

Wahałam się z oceną ile gwiazdek przyznać, ale ostatecznie zostałam przy 5/10

MOJA OPINIA JEST SPOILEREM


Przeczytałam książkę z bezsenności, akurat była w katalogu Legimi. Myślałam, że mnie zmęczy i zasnę, ale ciekawość wzięła górę, a banalny język sprawił, że czytało się bardzo szybko.
Uderzyło mnie podobieństwo dwuosobowej narracji, ale o ile w przeczytanej wcześniej...

Uwielbiam film, od którego wszystko się zaczęło. Byłam w teatrze, również wspaniale, ale książka to już nie to samo. Zbyt mało niosła ze sobą emocji.

Uwielbiam film, od którego wszystko się zaczęło. Byłam w teatrze, również wspaniale, ale książka to już nie to samo. Zbyt mało niosła ze sobą emocji.