Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Śmierć kojarzy się z przemijaniem, z końcem, czy prawidłowo, a może śmierć to początek czegoś nowego, szczególnie dla tych najbliższych.
Kilka pokoleń rodziny ich spojrzenie na śmierć bliskiej osoby, no właśnie, czy bliskiej? Dzieci i wnuki Krystyny próbują dopasować się do oczekiwań kobiety. Chcą poznać przeszłość rodziny. Jak ich losy są splecione, kim są przodkowie. Z Krystyną nie jest tak łatwo się porozumieć. W relacjach rodzinnych najtrudniejsza jest szczera rozmowa. Rodzą się pytania, które pozostaną bez odpowiedzi już na zawsze.
Z perspektywy wielu osób obserwujemy trudny okres żałoby. Opowieść utkana jest z detali, prostej codzienności, obaw pojedynczego człowieka, który nagle doświadcza momentu odchodzenia najbliższej osoby, albo nie najbliższej, mało znanej, ale że to rodzina, to wypada iść na pogrzeb. Smutek, którego się nie czuje emocje, które ściskają za gardło, ale teraz nie można płakać, bo zdjęcie jest robione, potem można, nawet należy, bo wypada. Autorka oswaja nas ze śmiercią w wyjątkowy sposób, bo odnalazłam parodię zachowań ludzkich w obliczu nieznanego choć nieuniknionego. Mądre prawdy przemycone między zdaniami, jak zwykle u Zośki Papużanki. Tej opowieści nie da się porównać z innymi. Trzeba w nią wniknąć niespiesznie. Miałam wrażenie, że każde zdanie jest wyważone, porównania bardzo przemyślane, a przy tym malownicze, innowacyjne.
Śmierć to początek, bo pomyśl tylko człowieku, gdy twoja babcia odejdzie to przecież dla ciebie początek życia bez niej. Prześmiewcze, ironiczne spojrzenie da się zauważyć, uśmiecham się, bo widzę, że to wszystko prawda, smutna niewygodna, ale prawda. Przymrużmy nieco oczy, bo aż kłuje efekt rodzinnych niedomówień, bolesnych relacji, pustych, miałkich, płytkich, pozbawionych emocji. Są rodziny cieszące się ze swojego szczęścia i pragnące swojego towarzystwa, a są i takie, co oddalone oceanem nieporozumień i sposobem życia.
„Żaden koniec” to historia, która zadziwi, oszołomi, może i wkurzy czytelnika. Ale również otwiera umysły, tym którzy nie boją się mówić o śmierci, którzy nie obrażą się, że w krzywym zwierciadle przedstawiona została na kartach. Czytamy powoli, nie oceniając, ale zyskując dla siebie mądry przekaz. Między ironią, żartem, smutną prawdę odnajdujemy. Pewne fragmenty czytałam po dwa razy, po to, by jeszcze raz wniknąć w te zdania, pełne liryki i słów, które uderzają w sedno, mocno, stawiając kropkę nie taką strachliwą, małą, a wielką z odwagą. Czy polecam? Oczywiście, ale nie będzie to lekka lektura. Dajmy się wciągnąć autorce w jej sposób przekazu, a usłyszymy prawdy naszpikowane naszymi drobnymi codziennościami i skonfrontujemy się z nimi. Postawiłam ją na półce: literatura piękna, trochę trudna w odbiorze, ale jakże potrzebna.

Śmierć kojarzy się z przemijaniem, z końcem, czy prawidłowo, a może śmierć to początek czegoś nowego, szczególnie dla tych najbliższych.
Kilka pokoleń rodziny ich spojrzenie na śmierć bliskiej osoby, no właśnie, czy bliskiej? Dzieci i wnuki Krystyny próbują dopasować się do oczekiwań kobie...

Rozwiń Zwiń

Coś nam się wydaje, myślimy, składamy wątki w całość i w końcu jesteśmy pewni, nie mając na tezę dowodów, a tylko poszlaki, które w połączeniu z naszą wyobraźnią, stworzyły prawdziwą i jedyną słuszną całość, w naszym mniemaniu oczywiście. Może wydawać się to nieco zawiłe, ale gdy zapoznacie się z historią, wszystko stanie się jasne i co najważniejsze, nie pożałujecie swojego wyboru.
Pisarka Laura Ruta świętuje premierę najnowszej powieści. Dobre recenzje i duże zainteresowanie schlebiają autorce, ale radość nieco przygasa, gdy dzień po spotkaniu autorskim otrzymuje tajemniczą paczkę. Nieznany nadawca przypomina Laurze o podobnej przesyłce sprzed lat, która dokładnie podaje dzień jej śmierci. Kto jej źle życzy i dlaczego? Kilka dni później autorka bestsellerowych thrillerów znika w niewyjaśnionych okolicznościach, a wszyscy zastanawiają się, czy naprawdę, czy to może sprytny chwyt marketingowy.
Autorka co chwilę raczy nas zwrotami akcji, nowymi rewelacjami, a wszystko to podane w doskonałej formie. Misternie zbudowana fabuła wciąga, a książki nie można odłożyć ani na chwilę, bo chłoniemy wartką akcję i chcemy wiedzieć, co będzie dalej. Każdy bohater opisany w atrakcyjny, przemyślany sposób. Ciekawi, nieszablonowi, z przeszłością i skomplikowanym podłożem psychologicznym. Wnikliwie przedstawiona relacja pisarka-mąż, pisarka- agent, pisarka-wielbicielka, dają dogłębny obraz sytuacji oraz motywów działania tych osób. A mój ulubiony cytat to: „Każdy z nas ma trzy życia: życie publiczne, życie prywatne i życie sekretne”, którego autorem jest Gabriel Garcia Marquez, a który przytoczony jest w książce i najlepiej obrazuje całą historię.
Pisarka to bardzo dobry z naciskiem na bardzo, thriller i to za sprawą zmyślenie poprowadzonej fabuły, ale bez drastycznych scen, w których osobiście nie gustuję. Smaczki z życia pisarzy podnoszą zainteresowanie fabułą o kolejny poziom, choć i ten jest bardzo wysoki. Fabuła majstersztyk, finezyjnie skonstruowana bez zbędnych upiększeń i nierzeczywistych scen. Wszystko tu ze sobą współgra, tworzy doskonałą całość. Genialnie napisana historia z perspektywy wielu osób w pierwszej osobie. Został oddany im głos, który wzbogaca jeszcze bardziej powieść. To byłby doskonały film, jest tajemnica, chwila grozy, kulisy z życia pisarzy. Chora wyobraźnia, zemsta zazdrość, ludzka zachłanność, zdrada oraz wydarzenia, przy których otwierają się nam szeroko oczy, by w końcu przymrużyć je z zachwytem nad ostatnimi stronami. Polecam tę nieodkładaną i pasjonująca lekturę.

Coś nam się wydaje, myślimy, składamy wątki w całość i w końcu jesteśmy pewni, nie mając na tezę dowodów, a tylko poszlaki, które w połączeniu z naszą wyobraźnią, stworzyły prawdziwą i jedyną słuszną całość, w naszym mniemaniu oczywiście. Może wydawać się to nieco zawiłe, ale gdy zapoznaci...

Rozwiń Zwiń

Dlaczego on mnie tak traktuje? – zapytała. – Nie. Dlaczego to ty pozwalasz mu się tak traktować? – odpowiedział. Te słowa zaczerpnięte z powieści jeszcze długo brzmiały w mojej głowie po lekturze tej niezwykłej historii, stworzonej przez Krystynę Mirek.
Viola jest żoną prezesa i matką dwóch córek. Na pozór są postrzegani jako szczęśliwa rodzina. Piękni, majętni, idealni. Jednak mąż Violi ma trudny i zmienny charakter, a ona już dłużej nie jest w stanie tego znieść. Kamil to młody adwokat, ale już z pierwszymi sukcesami, które otworzyły mu drogę do dobrze płatnej pracy, co pozwala mu na zapewnienie godnego życia, szczególnie swojej mamie. Viola i Kamil spotykają się przypadkiem i od razu pojawia się między nimi niewidzialna nić porozumienia. Ona potrzebuje jego pomocy, ale to może zniszczyć jego karierę, gdy się zaangażuje w jej sprawy. Tych dwoje może bardzo dużo stracić albo przeciwnie, zyskać tak wiele.
Po kilkudziesięciu stronach czekałam na zwrot akcji, który wisiał w powietrzu jak mgiełka po pękniętej bańce. Gdy nastąpił, zupełnie nie był po mojej myśli, uwielbiam takie zaskoczenia. Podobała mi się narracja w powieści, każdy bohater mówi za siebie w pierwszej osobie, dzięki temu bardzo dobrze się czyta i wnika w myśli i refleksje danych postaci.
Viola delikatna kobieta, która nie ma siły, by stawić czoła apodyktycznemu mężowi. Tkwi nieszczęśliwa w tym związku, ciesząc się choćby z małych oznak jego dobrego humoru. Dokładnie poznajemy kobietę, z czym się mierzy, jakie przykrości spotkają ją codziennie ze strony męża, jak radzi obie ze strachem o dzieci oraz jak dojrzewa do decyzji o tym, by zacząć walczyć. Kamil to młody mężczyzna o charakterystycznych siwych włosach z traumatycznymi przeżyciami z dzieciństwa. W jego wieku większość osób swoją pensję przeznacza na nowe auto, podróże, wystawne życie, ale nie on. Pieniądze to dla niego coś więcej i decydują nie tylko o jego losie. Od pracy, którą właśnie dostał, zależy tak wiele, a współpraca z szefem i wykonywane jego wymagających poleceń staje się niemożliwe.
Gdy wydaje się, że z sytuacji nie ma wyjścia, a pojawi się osoba, która da nadzieję na zmianę, to jak dotyk anioła. I on wystarczy, by zmobilizować i na nowo uwierzyć, że się uda, gdy strach odlatuje niczym balon, uwolniony przez życzliwą osobę, to już połowa sukcesu. Historia wzruszy, a pełen wachlarz emocji otuli nas, dając satysfakcję z czytania. Zwory akcji, płynna fabuła, ciekawi bohaterowie drugoplanowi i zakończenie, które dla mnie nie było takie oczywiste, a zaskakujące. Mądra historia z przesłaniem dla kobiet, radzi, daje otuchę, siłę do walki o siebie, a przede wszystkim otwiera oczy osobie, która może nawet nie wie, że ma do czynienia z człowiekiem trudnym o cechach narcystycznych. Świetnie napisana powieść z wartościową lekcją, która może pomóc wielu osobom.

Dlaczego on mnie tak traktuje? – zapytała. – Nie. Dlaczego to ty pozwalasz mu się tak traktować? – odpowiedział. Te słowa zaczerpnięte z powieści jeszcze długo brzmiały w mojej głowie po lekturze tej niezwykłej historii, stworzonej przez Krystynę Mirek.
Viola jest żoną prezesa i matką dwóc...

Rozwiń Zwiń

Życie wbrew sobie, bo tak wypada, bo tak innym wygodnie, strach, że zbyt wiele osób ucierpi, gdy chcemy postawić na swoim. Czy takie dylematy i wam czasem towarzyszą? Ta książka zrozumie wasze rozterki, a może i nawet wskaże drogę.
Małżeństwo Hanki to farsa, tkwi w związku, w którym nie jest szczęśliwa. Tłumi od wielu lat nagromadzone emocje. Mimo niechęci ulega i wyjeżdża na urlop z mężem do Kołobrzegu. Nie spodziewa się, że jej serce zabije inaczej, że spotka kogoś, kto wyzwoli w niej uczucie, jakiego dawno już nie doświadczyła. Miłosz rozwodzi się z żoną, zdradzony, czuje do niej tylko obrzydzenie. Jednak Edyta nie odpuszcza tak łatwo małżeństwa i nie odejdzie bez walki. Los postawił na drodze Miłosza Hankę, oboje w nieszczęśliwych związkach. Czy wystarczy im odwagi, by zmienić dotychczasowe życie?
Hanka to bardzo prawdziwa postać, odczytując jej rozterki, mamy wrażenie, że doskonale ją rozumiemy. Emocje kłębiące się w kobiecie, gorzki smak żalu, cierpienie, które codziennie przeżywa w toksycznej relacji małżeńskiej, jest przytłaczające. To bardzo ważna postać, dająca innym kobietom bodziec do zastanowienia się nad własnym związkiem. Milczenie, akceptacja sytuacji, jest swoistą obroną, by nie oszaleć, nie podupaść psychicznie. Obojętność w stosunku do pewnych zachowań, brak nadziei, że kiedyś coś się zmieni, to bezradność, poddanie się. W takim stanie poznajemy bohaterkę, ale autorka daje jej szansę, tylko czy ona potrafi z niej skorzystać. Związek nie umiera z dnia na dzień, a latami wysycha na popiół, by w końcu zostało samo pogorzelisko i nie było czego ratować. Jak długo staramy się coś skleić, jak znaleźć siłę na zmiany, które nie wszystkim się spodobają?
Wnikliwie opisana trudna relacja małżeńska oraz rodzące się powoli uczucie między zupełnie sobie obcymi ludźmi. Nie wiadomo skąd się nagle wzięło, ale jest. Poznajemy motywy działania bohaterów z ich perspektywy, dzięki temu mamy pełny obraz sytuacji. Czarne charaktery są wyraziste, nie oceniane, pozostawione do weryfikacji czytelnikowi, sami musimy wyciągnąć wnioski. Pojawiają się intrygi, manipulacje ludźmi, perfidne zagrania, które nas obrzydzają. Zawiść i zazdrość żądzą, unieszczęśliwiając innych.
Powieść pełna emocji, bohaterka naturalna, dogłębnie scharakteryzowana z problemami współczesnej kobiety z dylematami, które kładą się cieniem na jej szczęściu. Odwaga, której jej brakuje złości, mała asertywność, której się dopiero uczy, powoduje, że chcemy jej pomóc, lubimy ją. Zaskakujące zwroty akcji, dreszcz niepewności, strachu, płynnie wprowadziła autorka, a wartka fabuła, sprawia, że nie chcemy książki odłożyć ani na chwilę. Przepiękna, wzruszająca, a przede wszystkim emocjonalna historia, czytana z ogromną satysfakcją, a refleksja pozostanie w sercu na długo. Po raz kolejny okazuje się, że o szczęście trzeba powalczyć, wyrwać je, zagarnąć dla siebie. Tylko od nas zależy, czy uciekniemy, czy się postawimy i resztę lat spędzimy w zgodzie ze sobą.

Życie wbrew sobie, bo tak wypada, bo tak innym wygodnie, strach, że zbyt wiele osób ucierpi, gdy chcemy postawić na swoim. Czy takie dylematy i wam czasem towarzyszą? Ta książka zrozumie wasze rozterki, a może i nawet wskaże drogę.
Małżeństwo Hanki to farsa, tkwi w związku, w którym nie je...

Rozwiń Zwiń

Już dawno nie miałam okazji sięgnąć po książkę sensacyjną, a przecież kiedyś tylko takimi się zaczytywałam do późnych godzin nocnych. Tym bardziej z przyjemnością, pozwoliłam dać się wciągnąć w żywiołowy i niebezpieczny świat agentów.
Brat Eloise Caussade, by chronić Francję, współpracuje z CIA. Praca skłania go do opuszczenia domu rodzinnego, również siostra podąża za nim do Paryża. Pewnego dnia Andre potrzebuje jej pomocy i w wyniku nieprzewidzianych okoliczności zostaje ranny, za co Eloise obwinia siebie. Drążące poczucie winy skłania ją do szukania osoby, która czyha na życie brata. Tylko kto mówi prawdę, komu może zaufać? Co skrywa jej rodzina, kto próbuje ich zniszczyć? Świat tajnych wywiadowców jest wielką niewiadomą. Czy ocali brata, a zarazem siebie, bo gdy nadepnie się na odcisk niewłaściwym ludziom, to odwrotu już nie ma?
Fabuła rozgrywa się w 1955 roku we Francji. Pokój między Zachodem a Związkiem Radzieckim jest mglisty. Zimna wojna i walka o władzę na szczeblach politycznych, trwa. Związek Radziecki dąży, by przejąć nie tylko Europę Wschodnią, ale i cały świat. Rosja próbuje zdestabilizować Francję, a wywiad radziecki jest tuż obok każdego obywatela, w ich mniemaniu godnego uwagi. W tej oto scenerii politycznej rozgrywa się akcja książki, a w środku tego wszystkiego jest nieustraszona Eloise Caussade.
Kobieta próbuje znaleźć osoby, które ścigają jej brata i sama staje się ich celem. Gdy jej ojciec sprzedaje ziemię Amerykanom w celach militarnych, w ich małym mieście zaczynają się protesty. Ojciec ma swoje powody, a ona musi je odkryć, by mogła w pełni zrozumieć, jakie relacje łączą ojca z jej dwoma braćmi. Młodszy i starszy, z różnymi poglądami politycznymi i ona pomiędzy nimi. Tylko silna kobieta może sobie poradzić, a ona na taką była wychowywana od najmłodszych lat. Ludzie, którzy się zdecydowali, by rozprzestrzeniać komunizm na inne kraje, są bezwzględni. Prawda nie jest taka oczywista, a najbliżsi nie są tymi, za których się podają. Tak działają bezkompromisowi agenci, kłamstwa i tajemnice, a informacja stanowi najcenniejszą walutę.
„Strażnik kłamstw” to sensacyjna historia, wciąga i emanuje dobrze wyszkolonymi agentami wywiadu. Pościgi, obserwacje, rozgrywki polityczne i kobieta, która musi to wszytko udźwignąć, nie ucieka, a staje do rozgrywki, by spróbować swoich sił w tej nierównej grze. Nawet najbliżsi mają tajemnice i drugą twarz, chłodną i niebezpieczną. Dobra historia, którą czyta się z dużym zaciekawieniem i zachłannie obserwuje poczynania Eloise, kibicujemy od początku jej poczynaniom. Autorka bardzo wnikliwie opisuje ulice, miasteczko, a jej pióro, malowniczo nadaje obrazom kolorytu. Może dlatego utożsamiamy się z bohaterką, która w pierwszej osobie opowiada o zaskakujących wydarzeniach. Wartka akcja, rodzinne tajemnice, przeszłość, zdrady podwójna twarz i przyjaźń, która w świecie agentów wywiadu jest abstrakcyjna i trudna.

Już dawno nie miałam okazji sięgnąć po książkę sensacyjną, a przecież kiedyś tylko takimi się zaczytywałam do późnych godzin nocnych. Tym bardziej z przyjemnością, pozwoliłam dać się wciągnąć w żywiołowy i niebezpieczny świat agentów.
Brat Eloise Caussade, by chronić Francję, współpracuje ...

Rozwiń Zwiń

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Patrycji Żurek i zupełnie nie wiedziałam czego się spodziewać. Po lekturze długo jeszcze myślałam o książce, takie niespodzianki zdecydowanie chcę dostawać często.
Jacenty, emerytowany policjant przeprowadza się wraz z żoną na wieś. Mieszkając w Mioduli prowadzi pasiekę i czerpie radość z obcowania z naturą. Któregoś dnia jego żonę Katarzynę żądli pszczoła. Dochodzi do tragedii, kobieta zapada w śpiączkę. Tego samego dnia Jacenty poznaje Maciejkę, dziewczynę, która pracuje w miejscowym pensjonacie. Nie mówi za wiele o sobie i nikt nie wie, dlaczego nagle pojawiła się w Mioduli. Co skrywa dziewczyna? Jak Jacenty poradzi sobie z rodzinną sytuacją i czy znajomość z Maciejką ma szansę przerodzić się w coś więcej, pomimo różnicy wieku?
Refleksyjnie, wzruszająco, to pierwsze myśli po zamknięciu ostatniej strony. Bardzo podobało mi się osadzenie fabuły poza miastem, a pasja Jacentego, miłość do pszczół była elementem nierozłącznym tej opowieści, ale nie przytłaczała czytelnika. Przeciwnie, chłonęłam ciekawostki, wiadomości, które między wierszami podsyłała nam autorka. O bohaterach można by mówić długo, bo każdy z nich zasługuje na oddzielną książkę. Ciekawi, to mało powiedziane. O każdym dowiadujemy się sporo i dzięki szerszej perspektywie, możemy poznać przyczynę ich zachowania.
To była wspaniała podróż do Mioduli, czujemy spokój, ale na chwilę, bo problemy bohaterów wciągają, a książkę czyta się jakże przyjemnie, mimo że tematy trudne. Relacje między małżonkami, jakby wypalone, beznamiętne, ale poprawne, bo tak jest łatwiej, bo tak trudno coś zmienić, znaleźć odwagę na szczerość. Rodzinne kłamstwa, ciągła rezygnacja z własnych pragnień, podporządkowanie się innym, nie może trwać wiecznie. Choroba psychiczna ukazana w bolesny sposób, bo inaczej się nie da. Człowiek może skrzywdzić drugiego człowieka, zatracić się w świecie chorej wyobraźni, irracjonalnym, ogłupiającym podejściem, przez co może zniszczyć najbliższe osoby.
Pogubieni dorośli, dzieci, które podążają własną drogą, ale naznaczeni zachowaniem rodziców, pod wpływem nie zawsze ciepłych i dobrych relacji. Jedna miłość gaśnie, by zatliła się inna, jedna relacja rozrywa się na strzępy po to, by inna mogła się poskładać.
„Zagubiona pszczoła” to niezwykła historia usadowiona w spokojniej miejscowości, która zaprasza łąkami, lasami i odgłosami bzyczących pszczół. Na każdym kroku widać ukłon w stronę przyrody zaznaczany przez autorkę. Niełatwa jest droga bohaterów. Każdy element fabuły był spójny, całość, która układa się w naszych głowach z małych sześciokątnych komórek, niczym plaster miodu jest dopracowana, bo każdy z bohaterów potrzebny. Smutna, refleksyjna, ale przez to i piękna, ta niespiesznie opowiedziana historia o relacjach międzyludzkich oraz cieniach i blaskach ludzkiej natury. Polecam serdecznie, historia zdecydowanie warta uwagi i zapewne zapadnie na długo w pamięci niejednej osoby.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Patrycji Żurek i zupełnie nie wiedziałam czego się spodziewać. Po lekturze długo jeszcze myślałam o książce, takie niespodzianki zdecydowanie chcę dostawać często.
Jacenty, emerytowany policjant przeprowadza się wraz z żoną na wieś. Mieszkając w Mio...

Rozwiń Zwiń

Do tej pory poznałam tylko lekki kryminał z poczuciem humoru Małgorzaty Starosty. Ta książka pokazuje, że autorka sprawdza się nie tylko w takim gatunku literacki.
Trzydziestosześcioletnia Dominika mieszka z babcią. Z matką, przebywającą za granicą nie widuje się od wielu lat, a ich kontakty ograniczają się tylko do video czatu. Tak naprawdę to babcia ją wychowała. Nie dość, że w życiu osobistym utknęła w martwym punkcie, to jeszcze z dnia na dzień rzuca pracę. Gdy próbuje się pozbierać po życiowych zawirowaniach w drzwiach jej spokojnej oazy, staje matka. Ta niespodziewana wizyta otwiera tajemnicę, skrywaną przez kobiety od lat, a nienawiść z powodu powrotu Lucyny, już nie jest tak oczywista, jak córce się jeszcze kilka dni temu wydawało.
Kobiety jakże charakterne, piękne w swej różnorodności. Lucyna, Babcia i Dominika, trzy pokolenia połączone tajemnicą. Trudne relacje, emocjonalne, wzruszają na każdym kroku. Mimo odmiennego podejścia do życia, czuć ciepło rodzinne, a prawda, która wychodzi na jaw, oczyszcza atmosferę, ale i zmusza do refleksji nad decyzjami sprzed lat i tymi obecnymi.
Wciągająca treść nie pozwala odłożyć książki. Niezmiennie piękny literacki język serwuje nam autorka, dosadny dowcip, ironiczny, ale ze smakiem. Początkowo te żartobliwe sytuacje, wydarzenia, wywołują uśmiech raz po raz. Im bliżej końca, tym więcej wzruszeń i powodów do zadumy. Z dużym zainteresowaniem śledzimy losy Dominiki. Wątek cynamonowych gwiazd wpleciony w fabułę bardzo subtelnie, ze smakiem i to dosłownie, bo aż czuć zapach, a przesłanie płynące z tradycji pieczenia tych słodkości na długo pozostanie w mojej pamięci.
„Cynamonowe gwiazdy” to historia o miłości między kobietami, marzeniach, o porywach serca, które nie słucha rozumu, o przemijaniu i dobrach relacjach z bliskimi, dopóki jeszcze są tuż obok, bo za chwilę może ich zabraknąć. Doskonała powieść obyczajowa z nietuzinkowym poczuciem humoru, barwnymi bohaterami i magią cynamonowych gwiazd, które każdy chciałby upiec w swoim domu po przeczytaniu lektury. Moje pierwsze odczucia, gdy zamknęłam ostatnią stronę, to przyjemne zadowolenie, radość, ogromna satysfakcja i trochę żalu, że na końcu nie ma przepisu na tytułowy przysmak, ale wybaczam autorce, bo stworzyła zachwycającą powieść, którą szczersze polecam.
To moje najlepsze spotkanie z twórczością autorki i niezmiennie zachwycam się stylem pisania, lekkością i indywidualnym poczuciem humoru, charakterystycznym właśnie dla niej. Polecam szczególnie książkę na urlop, wakacje, bo powieść idealnie da chwilę relaksu, jednocześnie ogromną satysfakcję z czytania i dobrze spędzonego czasu.

Do tej pory poznałam tylko lekki kryminał z poczuciem humoru Małgorzaty Starosty. Ta książka pokazuje, że autorka sprawdza się nie tylko w takim gatunku literacki.
Trzydziestosześcioletnia Dominika mieszka z babcią. Z matką, przebywającą za granicą nie widuje się od wielu lat, a ich kontak...

Rozwiń Zwiń