Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autorka w książce poruszyła bardzo trudny temat jakim jest niepełnosprawność. Ale we wstępie poprosiła, by przyjąć bohaterów takimi jacy są. Każdy z nich jest na swój sposób wyjątkowy i ma coś do zaoferowania nam czytelnikom...

Bohaterami książki są Casey, Tyler i Torin. Casey to 18-latka, wychowywana przez różne rodziny zastępcze, bo własna matka po urodzeniu zostawiła ją w Boże Narodzenie w szopie, po prostu jej nie chciała... Dziewczyna zmaga się z ADHD, nerwicą i paniką, nigdy nie zaznała tej prawdziwej miłości, bezpieczeństwa, aż pojawia się on -Tyler, który pragnie, aby dziewczyna zamieszkała z nim i jego młodszym bratem w zamku... O co tu chodzi??

Drogi tej trójki zeszły się dwukrotnie... Jak to możliwe?
Torin jest chorym mężczyzną, zmaga się z autyzmem... Jest to bardzo inteligentny człowiek , ale zamknięty w sobie, brat Tyler jest jego wsparciem, pozostał mu tylko on... jednak przy Casey czuje się bardzo bezpiecznie... Dlaczego Tylerowi, zależy aby dziewczyna z nimi została? Z czym zmaga się starszy brat - Tyler? Co czuje do dziewczyny? Kogo kocha Casey? Czy można kochać obydwu braci? I czy ta miłość jest taka sama?

Ta książka jest warta wylanych łez... Kolejna pozycja, która pokazuje jak traktowani są ludzie chorzy, że nie są akceptowani przez otaczające je społeczeństwo... Torin miał wszystko, wielki dom, a raczej zamek, brata, mnóstwo pieniędzy, konie, mądrość i wygląd... Do szczęścia i życia potrzebowal tylko jej, czyli Casey... Przykład Casey i Torina pokazuje, że ludzie powinni walczyć o szczęście i o swoją miłość... Każdy człowiek ma do tego prawo, nikt nie może mu tego odebrać i zabronić... Z czystym sercem mogę Wam tą książkę polecić.

Autorka w książce poruszyła bardzo trudny temat jakim jest niepełnosprawność. Ale we wstępie poprosiła, by przyjąć bohaterów takimi jacy są. Każdy z nich jest na swój sposób wyjątkowy i ma coś do zaoferowania nam czytelnikom...

Bohaterami książki są Casey, Tyler i Torin. Casey to 18-latka, wychowywana przez różne rodziny zastępcze, bo własna matka po urodzeniu zostawiła ją...

"Krwawy Księżyc" to historia pisarskich obsesji, małżeńskiego kryzysu i morderczych demonów ukrytych na dnie wyobraźni.

Dawno temu zawód pisarza naznaczony był aurą romantyczności. Pisarz jawił się jako postać niemal mityczna, symboliczna, za którą szła nieskończona fantazja i czysty, nieskażony intelekt. Przez lata pisarze pokazywani byli właśnie z takiej perspektywy i dopiero wraz z popularyzacją gatunku jakim jest groza, horror i thriller ten portret nieco się odmienił, przekształcił, zdewaluował. Mit ten obalił chociażby Stephen King, który do literatury wprowadził pisarzy ogarniętych manią, zagubionych między światem realnym a światem wyobraźni, niebezpiecznych zarówno dla samych siebie, jak i dla tych, którzy podejdą za blisko. K.C. Hiddenstorm poszła śladami Króla Horroru.

Victoria Page i Thomas Wilde to małżeństwo światowej sławy pisarzy. Ona od jakiegoś czasu próbuje pokonać pisarską blokadę, natomiast on rozkwita i po serii książek non-fiction decyduje się napisać swój pierwszy kryminał. Jego Księżycowy zabójca z miejsca staje się hitem i bestsellerem, Thomas bryluje w towarzystwie, natomiast Victoria obserwuje męża i z przerażeniem dostrzega dziwne zmiany w jego zachowaniu. Kiedy niedługo po premierze po Nowym Jorku zaczyna grasować morderca naśladujący książkowego Księżycowego zabójcę Victoria zaczyna podejrzewać Thomasa. I tak zaczyna się prawdziwy koszmar!

W Krwawym księżycu pisarskie demony rodzą się powoli i niespiesznie dochodzą do głosu, ale kiedy już atakują, to z impetem i siłą, której nie sposób pokonać. Okazuje się, że wyobraźnia i jej niezbadane zasoby nie są wcale darem, ale przekleństwem, są skazą, którą trzeba nosić w sobie całe życie, a które mogą to życie bezpowrotnie zniszczyć. Zarówno Victoria jak i Thomas stają się ofiarami własnych możliwości, pragnień i namiętności. Problemy piętrzą się, narastają i w końcu eskalują, wybuchając krwawym gejzerem przemocy.

"Krwawy księżyc" oscyluje między dreszczowcem, małżeńskim dramatem a czystą, niezmąconą grozą. To opowieść o mocy, jaką ma słowo, o pasji i rozpaczy, jaką można ukrywać pomiędzy stronami. To historia potworów i demonów czających się na dnie duszy, podglądających z czeluści podświadomości, czyhających na ten jeden moment słabości, jedną chwilę bezsilności. K.C. Hiddenstorm zaskakuje czytelnika ze strony na stronę, skrzętnie buduje tajemnicę, sprowadza na manowce i sprawia, że nie sposób przewidzieć zakończenia całej intrygi. Dobrze czyta się takie historie to czysta radość z lektury.

"Krwawy Księżyc" to historia pisarskich obsesji, małżeńskiego kryzysu i morderczych demonów ukrytych na dnie wyobraźni.

Dawno temu zawód pisarza naznaczony był aurą romantyczności. Pisarz jawił się jako postać niemal mityczna, symboliczna, za którą szła nieskończona fantazja i czysty, nieskażony intelekt. Przez lata pisarze pokazywani byli właśnie z takiej perspektywy i...

Wszyscy są przekonani, że Alex nigdy nie wybudzi się ze śpiączki. Gdy jego rodzina rozważa odłączenie go od respiratora, a przyjaciele radzą jego dziewczynie, by zaczęła spotykać się z kimś innym, chłopak nie może nic zrobić, chociaż doskonale wie, co się dzieje dokoła. Wkrótce zaczyna podejrzewać, że wypadek, przez który znalazł się w szpitalu, nie był wynikiem nieszczęśliwego zbiegu okoliczności. Co gorsza, winny nadal przebywa na wolności i stanowi zagrożenie nie tylko dla Alexa. Chłopak, wracając do wydarzeń z przeszłości i wykorzystując pozostałe zmysły, próbuje odkryć, kto próbował go zabić, i ochronić najbliższych, zanim pozwolą mu odejść…

Książka Emily Koch dotyka poważnego tematu jakim jest śpiączka. Ten stan z pewnością wielu z nas jest obcy, jednak mamy na uwadze, że istnieją osoby, które w wyniku wypadku czy choroby znajdują się w niej. I jaką wielką radością jest moment, w którym osoba po latach śpiączki nagle odzyskuje władzę nad swoim ciałem.

Pewnie wiele osób, czasem zastanawiam się nad tym, czy osoba przebywająca w śpiączce ma świadomość tego co się dzieje wokół niej. W książce "Czy umrę, nim się zbudzę?" właśnie ten motyw został wykorzystany. Autorka stworzyła bardzo tajemniczą fabułę, której narratorem jest Alex, mężczyzna pracuje jako dziennikarz, a w wolnych chwilach oddaje się swojej pasji - wspinaczce. Pewnego razu, w trakcie wyprawy, Alex odpada od ściany i od tego momentu jego życie to nieustanna walka z samym sobą. Sprawny umysł uwięziony we własnym ciele, to idealnie odzwierciedla stan w jakim znajduje się nasz bohater. Znamy jego myśli, pragnienia, obawy. Autorka sprawia, że z każda stroną łączy nas coraz większą więź z mężczyzną, a kiedy okazuje się, że wypadek, który zmienił życie Alexa, tak na prawdę nie był wypadkiem, a działaniem celowym, mężczyzna walczy nie tylko o prawdę ale i o to, aby zdążyć wybudzić się przed śmiercią.

Książka mocno mną wstrząsnęła. Temat dość poważny, a mocno poetyckie, metaforyczne zakończenie dodaje całej powieści niesamowitego charakteru i możliwości interpretacji na różne sposoby oraz zmusza nas to, do całkowitego skupienia się na bieżącej akcji w celu dobrego zrozumienia tego co się dzieje. Uwikłana fabuła nie pozwala nam znudzić się życiem Alexa. Opisy tego, co przeżywa w szpitalu nie dają o sobie zapomnieć i głęboko poruszają. Myślę, że autorka bardzo dobrze zrobiła tworząc powieść z perspektywy Alexa, mogła dzięki temu przybliżyć nam czytelnikom z czym musi zmagać się osoba uwięziona we własnym ciele oraz to jak jest traktowana przez personel medyczny i rodzinę. To wszystko tworzy specyficzną i bardzo wciągającą atmosferę, która sprawia, że lektura tej książki jest nie tylko interesująca, ale i może wpłynąć na nasz tok myślenia o niektórych sprawach.

"Czy umrę, nim się zbudzę?" jest to powieść dla ludzi lubiących nietypowe książki z nieszablonową fabułą oraz oryginalnymi postaciami, w której wątek morderstwa łączy się z trudnymi życiowymi decyzjami i błędami popełnionymi w przeszłości. Książkę polecam tym osobom, które lubią splątane ludzkie losy, tajemnice i intrygującą akcję.

Wszyscy są przekonani, że Alex nigdy nie wybudzi się ze śpiączki. Gdy jego rodzina rozważa odłączenie go od respiratora, a przyjaciele radzą jego dziewczynie, by zaczęła spotykać się z kimś innym, chłopak nie może nic zrobić, chociaż doskonale wie, co się dzieje dokoła. Wkrótce zaczyna podejrzewać, że wypadek, przez który znalazł się w szpitalu, nie był wynikiem...

„Zawsze przy Tobie” to thriller psychologiczny, który jest jednym z moich ulubionych odmian gatunku.

Główną bohaterką jest Rowan Winter, której dawna przyjaciółka malarka Marianne ginie spadając z dachu swego domu. Kiedy do dziewczyny dociera wiadomość o jej śmierci, która jest traktowana jako nieszczęśliwy wypadek, Rowan w taką wersję wydarzeń w ogóle nie wierzy. Wie, że Marianne od zawsze cierpiała na lęk wysokości i nigdy nie zbliżała się do krawędzi dachu. Rowan postanawia na jakiś czas zamieszkać w domu przyjaciółki na Fayfield Road i przeprowadzić własne śledztwo, by ustalić, co tak naprawdę się wydarzyło. Coraz bardziej zagłębia się w jej życie i twórczość, która jest bardzo niepokojąca, a jej ostatnie obrazy przesycone są cierpieniem i śmiercią oraz stopniowo zbliża się do prawdy, a wszystkie kawałki układanki, którą do tej pory była tajemnicza śmierć Marianne, łączą się ze sobą i prawda wychodzi na światło dzienne.

Narzucają się pytania: czy w rzeczywistości śmierć Marianne była nieszczęśliwym wypadkiem, czy za jej śmiercią stał ktoś, kto miał powód, by popchnąć ją do samobójczego skoku? Co odkryje Rowan, czy jej życiu także zagraża niebezpieczeństwo? Na te pytania odpowiada fabuła powieści „Zawsze przy Tobie”.

Rowan nie polubiłam od początku książki, często mnie irytowała, lecz w trakcie czytania trochę zmieniłam zdanie. Pomimo tego uważam, że ten thriller warto przeczytać, chociażby po to, by uświadomić sobie, jak miażdżące i przytłaczające może być poczucie winy, które tkwi w nas latami i nie pozwala o sobie zapomnieć. Determinuje nasze decyzje i ma znaczący wpływ na całe życie.

„Zawsze przy Tobie” to thriller psychologiczny, który jest jednym z moich ulubionych odmian gatunku.

Główną bohaterką jest Rowan Winter, której dawna przyjaciółka malarka Marianne ginie spadając z dachu swego domu. Kiedy do dziewczyny dociera wiadomość o jej śmierci, która jest traktowana jako nieszczęśliwy wypadek, Rowan w taką wersję wydarzeń w ogóle nie wierzy. Wie, że...

„Klub wisielców” to finał trylogii Tony'ego Parsonsa, której bohaterem jest detektyw londyńskiej, Max Wolfe. W tej części detektyw musi ukrócić mordercze zapędy gangu zabójców, których uznano za bohaterów. Powieść ukazała się pod naszym patronatem.

Finał godny tak świetnej trylogii. Wyśmienity i zaskakująco okrutny kryminał autora „Krwawej wyliczanki”.

Grupa samozwańczych mścicieli krąży po ulicach Londynu. W upalne noce uprowadza ludzi, którzy dopuścili się złych uczynków, wydaje wyroki i wykonuje egzekucje przez powieszenie. Wśród skazanych na śmierć jest m.in. członek gangu, który molestował dziewczęta, bogaty alkoholik, który śmiertelnie potrącił dziecko, ziejący nienawiścią kaznodzieja nawołujący do mordowania brytyjskich żołnierzy. Liczba ofiar podejrzanie szybko rośnie, a Londyn znajduje się na krawędzi zamieszek. Detektyw Max Wolfe musi ukrócić mordercze zapędy gangu zabójców, których już uznano za bohaterów.

Najnowsza powieść Tony’ego Parsonsa est książką podejmującą istotny tematy. W centrum uwagi niby jest śledztwo w sprawie popełnianych przez samozwańczych katów morderstw, a jednak kryminalna otoczka skrywa o wiele poważniejsze kwestie. Czytający pod wpływem przedstawionych w „Klubie wisielców” wydarzeń zaczyna się zastanawiać, kto we współczesnym świecie ma prawo do wymierzania sprawiedliwości, a także czy pragnienie zemsty za wyrządzone krzywdy może być usprawiedliwieniem dla zbrodni. Dylematy moralne bohaterów stają się podstawą do rozważań dotyczących sprawiedliwości i żądzy zemsty. Najciekawsze jest w tym wszystkim jednak to, że Tony Parsons nie moralizuje. Brytyjski pisarz zupełnie niepostrzeżenie przemyca istotne dla cywilizowanego, wykształconego człowieka problemy, które skłaniają do głębszej refleksji. Taką ważną kwestią jest kara śmierci – chyba najbardziej kontrowersyjna forma wymierzania sprawiedliwości, która ma tyle samo zwolenników, co przeciwników. Przez jednych uważana za sprawiedliwą formę odpłaty za pozbawienie życia, a przez innych za niehumanitarną i nieetyczną. Niegdyś była bardzo powszechna, również w Polsce, a dziś obecna jest tylko w niektórych krajach. Czy powinna zostać przywrócona? Zdaniem bohaterów „Klubu wisielców”… tak.

Samozwańczy kaci, którzy obrali sobie za cel eliminację zbrodniarzy, których nie dosięgło ramię sprawiedliwości, swoim zachowaniem wyraźnie nawiązują do postaci Alberta Pierrepionta, czyli najsłynniejszego kata Zjednoczonego Królestwa, mającego na swoim koncie największą w historii Wielkiej Brytanii udokumentowaną liczbę wykonanych wyroków kary śmierci. Pierrepoint, który stał się legendą w swoim fachu, w swoim życiu powiesił setki morderców, gangsterów i zbrodniarzy wojennych, w tym ok. 200 nazistów skazanych w procesach norymberskich. Przyznam szczerze, że przed sięgnięciem po powieść Parsonsa nie słyszałam o Pierrepoincie. W wymyślonej przez pisarza fabule towarzyszy jakaś oparta na faktach historia, to taka opowieść nabiera rumieńców. Bezlitosny kat z zimną krwią wykonujący setki egzekucji. Pojawienie się tak kontrowersyjnej i słynnej postaci – nawet tylko we wspomnieniach i rozmowach bohaterów – jak nic innego dodaje przedstawionej historii pikanterii.
Dużą zaletą powieści Parsonsa jest też to, że wcale nie trzeba ich czytać po kolei. Aby sięgnąć po drugi czy trzeci tom trylogii, wcale nie musicie koniecznie znać poprzednich części. Oczywiście warto czytać je po kolei, ale bez obaw możecie zacząć swoją przygodę z prozą Tony’ego Parsonsa właśnie od „Klubu wisielców”, a dopiero potem ewentualnie sięgnąć po dwie poprzednie części.

Stanowiący finałową odsłonę cyklu „Klub wisielców” to przyzwoity kryminał, który czyta się w mgnieniu oka. Intrygująca fabuła, liczne zwroty akcji i niełatwe do przewidzenia zakończenie to mocne strony nowej książki Parsonsa. Z czystym sumieniem polecam.

„Klub wisielców” to finał trylogii Tony'ego Parsonsa, której bohaterem jest detektyw londyńskiej, Max Wolfe. W tej części detektyw musi ukrócić mordercze zapędy gangu zabójców, których uznano za bohaterów. Powieść ukazała się pod naszym patronatem.

Finał godny tak świetnej trylogii. Wyśmienity i zaskakująco okrutny kryminał autora „Krwawej wyliczanki”.

Grupa...

„Krwawa wyliczanka”, pierwszy thriller w karierze Tony’ego Parasonsa był jedną z nielicznych pozycji kryminalnych, które tak pozytywnie mnie zaskoczyły. Ciekawy klimat, mocna opowieść, wciągająca zagadka, sympatyczny główny bohater i przyjemny, lekki styl. Teraz autor przedstawia nam ciąg dalszy losów detektywa Maxa Wolfe’a i robi to w naprawdę znakomitym stylu.

Sylwestrowa noc. Początek nowego roku zbliża się wielkimi krokami, ludzie bawią się w najlepsze, słychać śmiechy, muzykę, co jakiś czas wybuchają petardy… Jednak to nie te odgłosy żegnania minionych roku budzą nastoletniego chłopca. Ktoś jest w domu, a dokładniej w pokoju rodziców, i to, co się tam dzieje, na pewno nie należy do najprzyjemniejszych. Nastolatek wymyka się po cichu do pokoju siostry, a potem oboje przerażeni rzucają się do ucieczki. Niestety ludzie, którzy byli w ich domu, podpalają budynek. A w środku został przecież ich czteroletni braciszek! Kiedy siostra zawraca, chłopiec wie już, że nigdy więcej jej nie zobaczy. Wystarczy jednak kilka minut, by i on podzielił jej tragiczny los.

Morderstwo bogatego małżeństwa i ich dwójki nastoletnich dzieci w sylwestrową noc w domu na ekskluzywnym londyńskim osiedlu staje się prawdziwym wzywaniem dla detektywa Maxa Wolfe’a. Szczególnie gdy okazuje się, że zaginęło czteroletnie dziecko. Trzeba działać szybko, bo wraz z upływem czasu maleją szanse na jego znalezienie, a z każdą chwilą sprawa staje się bardziej zagadkowa. Zabójstwa dokonano pistoletem do uboju bydła, w przeszłości podobnych przypadków było kilka, ale tylko jeden z nich wydaje się analogiczny – zbrodnia Rzeźnika. Mordercy, który w identyczny sposób zabił ojca i trzech synów, jednocześnie zostawiając przy życiu matkę i córkę. Doszło do tego jednak trzy dekady wcześniej i zabójca pewnie już nie żyje.

Co łączy filmy Tarantino, slashery z lat osiemdziesiątych XX wieku oraz „Psychozę” Hitchcocka? Pewnie można by wymienić sporo takich elementów, ale według mnie najważniejszy jest jeden: wszystkie, choć brutalne, rzadko kiedy ukazywały przemoc bezpośrednio, choć też ani trochę jej nie unikały. Krwawe sceny były wszechobecne, ale częściej widzieliśmy zwłoki, niż to, jak giną ludzie albo jak narzędzie zbrodni wchodzi w interakcję z ich ciałami. Podobnie rzecz ma się z prozą Parsonsa – jest ona brutalna, mocna, ale nie epatuje nadmierną przemocą. Jedną z najbardziej przejmujących scen „Krwawej wyliczanki” była otwierająca sekwencja gwałtu, ukazująca bezsilność ofiary i beznadziejność sytuacji – ale autor nie pokazał samego aktu. Tak samo jest w „Rzeźniku”. Nie widzimy, co dzieje się z ofiarami sylwestrowej nocy, możemy się tego jedynie domyślać. Podobnie jest w scenie, w której ojciec wyrzuca z balkonu noworodka – dziecko spada cztery piętra w dół i… Parsons każe nam wyobrazić sobie, co dalej. Ale plastyczność jego opisów nie pozostawia miejsca na wątpliwości.

Przyznam szczerze, że wolę podobne podejście do tematu niż tryskanie krwią i nurzanie się w szokujących opisach. Brutalność bowiem szybko przestaje szokować, podczas gdy drastyczna niepewność, wsparta olbrzymim napięciem, jakie buduje Parsons, intryguje i potrafi przerazić. Do tego mamy szybkie tempo akcji, dobrze poprowadzoną zagadkę i wyważoną stronę obyczajową – czyli naprawdę smakowity i udany miks. Jeśli więc lubicie opowieści z dreszczykiem, bardzo dobre zarówno pod względem stylu, jak i samej fabuły, „Rzeźnik” oraz wcześniejsze przygody Maxa Wolfe’a to propozycja w sam raz dla was. Nie pozostaje mi zatem nic innego, jak polecić je Waszej uwadze i czekać na ciąg dalszy, zatytułowany „Klub wisielców”. Jestem pewna, że Parsons nie zawiedzie.

„Krwawa wyliczanka”, pierwszy thriller w karierze Tony’ego Parasonsa był jedną z nielicznych pozycji kryminalnych, które tak pozytywnie mnie zaskoczyły. Ciekawy klimat, mocna opowieść, wciągająca zagadka, sympatyczny główny bohater i przyjemny, lekki styl. Teraz autor przedstawia nam ciąg dalszy losów detektywa Maxa Wolfe’a i robi to w naprawdę znakomitym...

Czy Kuba Rozpruwacz korzystałby dzisiaj z Twittera? Czy Dusiciel z Bostonu zmieniałby swój status związku na Facebooku? Co udostępniliby na tablicy i ile mieli polubień? Media społecznościowe mają ogromną siłę rażenia, przekonaliśmy się o tym wielokrotnie. Potrafią zjednoczyć masy, przykleić łatkę albo w krótkiej chwili zniszczyć wizerunek. Bob Rzeźnik z „Krwawej wyliczanki” doskonale o tym wie. Ukryty za wieloma zaporami sieciowymi manipuluje tłumem i naśmiewa się z policji. Bezkarny i anonimowy, każdy nowy wpis kończy hasztagiem: #zabicwszystkieswinie.

Siedmiu uczniów z elitarnej szkoły dla chłopców obiecało sobie przyjaźń na śmierć i życie. Przepełnieni poczuciem wyższości, utalentowani i ambitni, szybko wspinali się po szczeblach kariery, za nic mając zwykłego, szarego obywatela. Pieniądze, luksusowy dom, piękna żona u boku. Na ten idylliczny obrazek nagle położył się cień. Nie jest już ważne, który z nich jest politykiem albo adwokatem. Morderca za swój cel obiera chłopców ze zdjęcia i eliminuje ich jednego po drugim. Co takiego zrobili?

„Krwawa wyliczanka” nie jest debiutem. Jest jednak pierwszym kryminałem Tony’ego Parsonsa, brytyjskiego dziennikarza i pisarza. Autor używa terminologii typowej dla tego gatunku, pojawiają się tu więc modus operandi czy skurcz pośmiertny, a wyjaśnienia są zgrabnie wplecione w dialogi. Parsons opisuje swobodę, z jaką pracują technicy albo fotograf (podśpiewujący, jakby był na weselu, a nie miejscu oględzin), co rozluźnia atmosferę i pokazuje, że nawet w taki zawód może się wkraść rutyna, bo znieczulenie jest już od dawna.

Główną postacią jest detektyw Max Wolfe, najmłodszy stażem w wydziale kryminalnym. Jest bystry, spostrzegawczy i niepokorny, częściej kieruje się przeczuciem niż rozkazem przełożonego. Od innych bohaterów powieści kryminalnych odróżnia go samotne wychowywanie dziecka. Oczywiście zadawałam sobie pytanie, co się stało z matką. Niektórzy autorzy usiłują wymyślić jak najbardziej pokręconą i krwawą zbrodnię, dzięki której książka będzie ciekawsza czy bardziej przerażająca. Parsons w pewnym sensie też się na to pokusił, bo nie oszczędził czytelnikowi krwawych szczegółów, ale nie to zrobiło na mnie największe wrażenie. Najbardziej uderzyło mnie wyjaśnienie, dlaczego Max został z córką sam.

Chwilę zajęło mi przyzwyczajenie się do stylu, jakim jest napisana „Krwawa wyliczanka”. Nie od razu mnie też wciągnęła. Zainteresowanie pojawiło się mniej więcej w połowie książki, gdy do akcji wkroczył Bob Rzeźnik (konkretnie: jego aktywność na portalu społecznościowym). Szczególnie spodobały mi się rozmyślania bohaterów na jego temat. Starszy wiekiem stwierdził, że nie wyobraża sobie, by Kuba Rozpruwacz korzystał z Twittera, a Dusiciel z Bostonu aktualizował swój status związkowy na Facebooku. W odpowiedzi usłyszał, że się myli, bo Internet to doskonale miejsce dla socjopatów. Wątek ten aż się prosił o rozwinięcie; niósł z sobą wiele możliwości, które moim zdaniem nie zostały do końca wykorzystane.

Na rynku jest całe mnóstwo kryminałów, w którym sprawę rozwiązują policjant do spółki z dziennikarką. Coraz częściej pojawia się też psycholog sądowy. Postacie te posiadają narzędzia, które uatrakcyjniają śledztwo i posuwają je do przodu. Nie dziwię się więc, że chciał z nich skorzystać Tony Parsons. „Krwawa wyliczanka” to udany debiut, spełniający założenia gatunkowe, z błyskotliwym zakończeniem. Jego głównym atutem jest jednak seryjny morderca – nieuchwytny internetowy celebryta.

Czy Kuba Rozpruwacz korzystałby dzisiaj z Twittera? Czy Dusiciel z Bostonu zmieniałby swój status związku na Facebooku? Co udostępniliby na tablicy i ile mieli polubień? Media społecznościowe mają ogromną siłę rażenia, przekonaliśmy się o tym wielokrotnie. Potrafią zjednoczyć masy, przykleić łatkę albo w krótkiej chwili zniszczyć wizerunek. Bob Rzeźnik z „Krwawej...

Lech Grabowski podjął się tematu aktualnego i często poruszanego w literaturze oraz mediach. Poruszany jest m. in. terroryzm i więzienie CIA na terenie Polski.

Autor zaczyna od przedstawienia nam teraźniejszości, następnie cofa się do momentu, w którym znaleźli się bohaterowie. Nie od razu wszystko nam wyjawia, stopniowo wprowadza nas w historię, a kończy w momencie, od którego rozpoczęliśmy lekturę.

Redaktora jednego z warszawskich wydawnictw Andrzej Więckowski, który postanowił na własną rękę poprowadzić śledztwo. Po drugiej stronie barykady jest młody terrorysta Abdul Alim, który ma misę samobójczą (atak na lotnisku w Atlancie, w którym mają zginąć wszyscy, którzy się tam znajdą). Niezwykle ciekawą postacią okazał się również Jan Kowalski, który jest informatorem Andrzeja - (niegdyś był zamieszany w liczne spiski, natomiast teraz się nawrócił i postanawia ujawnić światu teorie spiskowe). Kowalski z Więckowskim pakują się w niebezpieczeństwo. Ale jak to dla nich się skończy? Czy coś ich powstrzyma? Czy rzekome teorie spiskowe okażą się słuszne?

Bohaterowie zostali ciekawie wykreowani. Momentami nie mogłam zrozumieć tego, że niekiedy nie było w nich empatii, zwykłych ludzkich odruchów. Kiedy wyznaczyli sobie cel, uparcie do niego dążyli. Ale dzięki tym wadom, słabościom, wydają się bardziej ludzcy. W pewnym momencie stają przed koniecznością dokonania wielu wyborów. Ale czy wszystkie będą słuszne?

"Obecnie świat znajduje się w stanie rozkładu i funduje nam podwójne przekleństwo.(...) Być może wybiera najpierw tych wrażliwych, podatnych na ludzką niegodziwość i tych, którzy mają z nim bezpośrednią styczność. Natomiast pozostałych oszczędza, choć tylko na pewien czas. Dlatego nie wpadajmy w euforię, jeżeli jesteśmy chwilowo szczęśliwi i pewni, że wszeteczeństwa i łajdactwa tego świata są od nas odległe, gdyż z czasem będą się do nas zbliżać (...)"

Autor co chwila podrzuca nam informacje na temat islamskich terrorystów, polityki rządzących czy struktury państwa, jednakże robi to w sposób, który nie nudzi. Nie lubię przydługich opisów, a tu jest wszystko w sam raz. Bardzo interesujące było to, jak autor ośmiesza wszelkie "wymiary sprawiedliwości" w tym np. Trybunał Stanu, o którym ostatnio w naszym kraju tak głośno. Ale najbardziej zaskoczył mnie tym, iż uważa, że najlepszą formą rządów jest dyktatura, ale taka, w której sprawujący władzę służy państwu w jego interesie. Dialogi zaś czasami trąciły lekkim patosem, ale nie na tyle, żeby odebrały mi przyjemność z czytania.

Dużym atutem powieści jest bogactwo słowne, co przekłada się na ciekawe dialogi, a i reszta fabuły nie zostaje w tyle. Pełno tu interesujących spostrzeżeń, sentencji, przysłów czy nawiązania do rzeczywistych autorów i źródeł. Widać, że autor dobrze przygotował się do strony informacyjnej podejmowanych tematów, zwłaszcza tych dotyczących Islamu, dzięki czemu wszystko wydaje się być prawdziwe, nie naciągane.

Terroryści, Państwo Islamskie, więzienia CIA, migracja uchodźców z krajów arabskich, tortury, zagadki, intryga, wartka akcja, napięcie - to wszystko znajduje się w tej książce. Nie zabrakło także wątku romansowego, co było sporym zaskoczeniem, bo nie spodziewałam w takiego wątku w takiej literaturze. Poszczególne wątki świetnie łączą się w całość.

W moim odczuciu książka Lecha Grabowskiego to kawał dobrej i mocnej sensacji, która już od pierwszych stron mnie urzekła. Uważam, że powieść spodoba się nie tylko mężczyznom, ale i kobietom. A przede wszystkim zachęcam osoby, które interesują się tą tematyką.

Lech Grabowski podjął się tematu aktualnego i często poruszanego w literaturze oraz mediach. Poruszany jest m. in. terroryzm i więzienie CIA na terenie Polski.

Autor zaczyna od przedstawienia nam teraźniejszości, następnie cofa się do momentu, w którym znaleźli się bohaterowie. Nie od razu wszystko nam wyjawia, stopniowo wprowadza nas w historię, a kończy w momencie, od...

James Baldwin napisał Gdyby ulica Beale umiała mówić w latach siedemdziesiątych. Ta powieść, podobnie jak inne książki afroamerykańskiego autora, podejmuje temat rasizmu. Baldwin pisze o amerykańskiej rzeczywistości lat siedemdziesiątych.

Tak na marginesie, Nowy Jork w latach 70. był pogrążony w kryzysie – bezrobocie diametralnie wzrosło, a miastu groziło bankructwo. Wraz z ogromnym bezrobociem nasiliły się patrologie: wzrosła przestępczość. Do tego wszystkiego rynek zalały narkotyki. Właśnie tak wygląda rzeczywistość, w której Baldwin osadził swoich bohaterów.

Tłem fabuły Gdyby ulica Beale umiała mówić jest nowojorski Harlem. To dzielnica, w której dorastał autor. To też miejsce, w którym żyją główni bohaterowie jego powieści – dziewiętnastoletnia Tish i nieco starszy od niej Fonny. Są zakochani, od zawsze są razem, a teraz zaczynają planować wspólne życie. Jednak tuż przed ślubem Fonny trafia do więzienia. Zostaje oskarżony o gwałt. Biała ofiara pamięta tylko tyle, że sprawca był czarny. Tish i jej najbliżsi próbują wyciągnąć niewinnego chłopaka z więzienia.

Całą historię poznajemy z perspektywy Tish. To ona jest narratorką powieści. Sama narracja przetykana jest retrospekcjami, które wprowadzają nas pełniej w opowieść. Z perspektywy głównej bohaterki przedstawiane są inne kluczowe postaci np. członkowie obu rodzin. Co za tym idzie, jej opinia o nich rzutuje na to, jak sami je postrzegamy.

Jaki świat wyłania się z opowieści Tish? To przede wszystkim świat pełen niesprawiedliwości, bo niesprawiedliwe jest nie tylko to, co spotkało Fonny’ego. Jednocześnie to świat pełen siły wynikającej z miłości, bo główna bohaterka i jej rodzina się nie poddają. Używają wszelkich możliwych sposobów, żeby pomóc chłopakowi. Zatem Gdyby ulica Beale umiała mówić jest opowieścią nie tylko o tym, co niesprawiedliwe, ale też o tym, jak wielką siłą jest miłość. Dzięki niej można znaleźć w sobie olbrzymie pokłady siły.

Sama książka jest wzruszająca i przerażająca. Wzruszająca – bo to opowieść o pięknej miłości. Takiej, która jest w stanie przetrwać niemal wszystko. Przerażająca – bo do samego końca nie wiadomo, czy uda się pomóc Fonny’emu. Przeraża też to, że bohaterzy nieustannie zdarzają się ze ścianą rasizmu i szufladkowania. To książka, która skłania do refleksji nad tym, czy rzeczywistość, w której żyje Tish, tak bardzo różni się od naszej. Jak wiele zmieniło się przez prawie pół wieku? Moim zdaniem rasizm, homofobia, seksizm i niesprawiedliwość mają się całkiem nieźle…

James Baldwin napisał Gdyby ulica Beale umiała mówić w latach siedemdziesiątych. Ta powieść, podobnie jak inne książki afroamerykańskiego autora, podejmuje temat rasizmu. Baldwin pisze o amerykańskiej rzeczywistości lat siedemdziesiątych.

Tak na marginesie, Nowy Jork w latach 70. był pogrążony w kryzysie – bezrobocie diametralnie wzrosło, a miastu groziło bankructwo. Wraz...

Minął rok od premiery cyklu thrillerów political fiction, czyli powieści "Radykalni. Terror" autorstwa Przemysława Piotrowskiego. W pierwszej części mieliśmy możliwość spojrzeć na problem radykalnego islamu w wizji, którą stworzył nasz rodzimy pisarz. Trzeba przyznać, że była to jedna z mocniejszych wizji przyszłej Europy i świata, z jaką zetknął się niejeden czytelnik. Pamiętam swoje emocje towarzyszące lekturze pierwszego tomu nowej serii o przyszłości Europy, spośród których strach był chyba najmniej dokuczliwym uczuciem. Rzeczywistość przynosi nam kolejne scenariusze rozwoju współczesnej cywilizacji opartej na wartościach chrześcijańskich i demokratycznych. Jeszcze nie są tożsame z apokaliptyczną wizją autora, ale czy na pewno? Czy zauważamy pewne prawidłowości, które już wiele razy w historii świadczyły o zbliżających się zmianach? Przemysław Piotrowski postanowił przypomnieć nam, że europejskie filary pokoju zostały poważnie nadwątlone, niespodziewany konflikt może wymknąć się spod kontroli, tym bardziej że idea otwartych granic nie sprawdziła się, przyczyniając się do zradykalizowania nastrojów wśród mieszkańców wielu europejskich stolic.
Zamieszki, akty terroru, demonstracje stają się powoli dominującymi obrazkami w przekazach medialnych. Jeszcze nie przypominają tych z kart najnowszej powieści Przemysława Piotrowskiego, czyli "Radykalni. Rebelia", ale przecież są gdzieś tam obecne, może w większym oddaleniu, ale wiemy o nich, choć staramy się odrzucać je jako niemożliwe do spełnienia na "naszym podwórku". Autor powieści nie pozwala nam na taki krok, zmusza do zastanowienia się nad naszą przyszłością, która może przestać być tak bezpieczna, jak sobie wymarzyliśmy.

"Radykalni. Rebelia" to bezpośrednia kontynuacja pierwszego tomu serii Przemysława Piotrowskiego. Bez znajomości jego treści może być trudno zrozumieć wszystkie niuanse fabuły i motywacje, którymi kierują się bohaterowie nowej powieści. Odbiór będzie niepełny, w przypadku tej serii warto więc zapoznać się z całością wizji starego kontynentu jaką proponuje nam autor książek z gatunku politycznej fikcji, która bliska jest rzeczywistości. Warto jednak dodać, że temat poruszany w powieściach z serii "Radykalni" nie jest czymś wyjątkowym w literaturze współczesnej. Dość wspomnieć reportaż skandynawskiej autorki Åsne Seierstad "Dwie siostry" czy głośną "Uległość", którą napisał Michel Houellebecq. Gdy dodamy do tego reportaże, czy opracowania naukowe zyskamy w miarę pełny obraz problemów, z jakimi musi borykać się współczesny świat. Nie znaczy to jednak, że powieść Przemysława Piotrowskiego nie wnosi czegoś nowego do narracji dotyczącej problematyki zradykalizowanego islamu. Przede wszystkim pisze w sposób dosadny, nie obawiając się wprowadzenia kliku rys w wizji stworzonej przez polityków hołdujących idei poprawności politycznej. Jego powieść szokuje, zaskakuje, ale daje też wiele do myślenia.

Jaka to wizja? Na pewno wciąż jeszcze daleka od naszej europejskiej rzeczywistości, w której, owszem, politycy i publicyści zauważają zagrożenie i ostrzegają nas przed daleko posuniętą otwartością wobec ludzi, których zamiary nie są w pełni jasne, ale zawierająca również swoiste ostrzeżenie przed tym, że historia naprawdę lubi się powtarzać.
Fabuła powieści nawiązuje do wypadków opisanych w poprzednim tomie cyklu. Bohaterowie znani z kart książki "Radykalni. Terror" umykają z Francji ogarniętej chaosem, poprzez Niemcy, by wrócić do Polski z bagażem złych wspomnień i groźbą zemsty ze strony zradykalizowanego i bezwzględnego bohatera powieści, którym jest Muhammad Chalil Abi Rabi’a.

Wydarzenia rozgrywają się nadal w nieodległej przyszłości, czyli w 2023 roku, kiedy układ sił w Europie uległ zdecydowanej zmianie. Na oczach społeczności przyzwyczajonych do bezpiecznego, ale złudnego spokoju, budowanego przez lata integracji europejskiej, Europa ulega destrukcji. W Niemczech dochodzi do zmiany władzy. Do głosu dochodzą siły islamskie, zamieniając państwo niemieckie w Niemiecką Republikę Islamską, poprzez sąsiedztwo bezpośrednio zagrażającą Polsce, z której wywodzi się grupa bohaterów, próbujących poradzić sobie z zemstą rodziny zhańbionego Araba. Wątek sensacyjny poprowadzony został zgodnie z regułami gatunku, akcja toczy się szybko, występują jej nagłe zwroty, które powodują przyśpieszony rytm serca i budzą strach. Przemysław Piotrowski nie bawi się w niedopowiedzenia. Opisy tortur są soczyście brutalne i dramatyczne, zwyrodniałe hordy muzułmańskich fundamentalistów uganiają się po ulicach europejskiej metropolii, siejąc zniszczenie i budząc niemoc wśród zwykłych obywateli. Wśród nich grupka bohaterów, mających w swoich szeregach dobrze przygotowanych żołnierzy GROM- u i Legii Cudzoziemskiej, próbująca odbić przyjaciela z rąk groźnych radykałów.
W tej nieludzko okrutnej rzeczywistości mamy też możliwość przyjrzeć się zwyczajom islamskiej rodziny, która hołduje tradycji i prawu, a zmuszona została do kontaktu z kafirem. Przemysław Piotrowski przygotował się rzetelnie do napisania obu swoich powieści, należących do cyklu "Radykalni". Dzięki temu, że miał okazję mieszkać i pracować z wyznawcami islamu w Anglii, Hiszpanii czy Francji, mógł toczyć z nimi rozmowy na temat religii, polityki i kultury. Autor zdobył nowe doświadczenia, pozwoliło mu to zrozumieć zachowania, nawyki i sposób myślenia zarówno bardzo religijnych, jak i mocno zradykalizowanych muzułmanów. Islamska rebelia, którą opisuje ma więc dobrą podbudowę, która nie jest wyssana z palca.
Podobnie jak poprzednio w powieści występują fragmenty zapisków wziętych z jeszcze dalszej przyszłości, z roku 2033, z których dowiadujemy się, że Europę spotkała zagłada. To swoista zapowiedź tego, czego możemy spodziewać się w kolejnych tomach serii, gdy Europa będzie funkcjonowała po wybuchach atomowych. Jaką jeszcze wizję zaserwuje nam autor powieści o Radykalnych? Z pewnością nie będzie to opowieść z oczekiwanym happy endem. "Radykalni. Rebelia" wskazują na to, że nie należy oczekiwać nadmiernych cudów, choć zdarzają się niewiarygodne ocalenia bohaterów. Z drugiej strony, nie mnie oceniać nadludzkie możliwości osób, które musiały walczyć o przetrwanie. Nie od dziś wiadomo, że pod wpływem stresu, strachu i adrenaliny, człowiek potrafi wznieść się na wyżyny swoich możliwości w walce o życie za wszelką cenę. Obym nigdy nie musiała przekonać się, jakie są moje możliwości w tej kwestii.

"Radykalni. Rebelia" to godna kontynuacja historii opisanej przez Przemysława Piotrowskiego w powieści "Radykalni. Terror". Emanuje klimatem grozy i strachu, który tworzą ludzie, nie wyimaginowane potwory. Odnosi się do współczesnych problemów, z jakimi musi zmagać się Europa i świat. Nadal pozostaje fikcją, ale potrafi wzbudzić zaniepokojenie i zmusić do myślenia.
W 1914 roku niemal nikt nie spodziewał się, że zamach na austriackiego arcyksięcia w Sarajewie przerodzi się w konflikt na skalę światową, który przyniesie śmierć wielu milionów ludzi. W okresie międzywojennym ludzie uwierzyli w zapewnienia polityków, że pokój jest bezpieczny. A jednak tak nie było. Nie wiemy, jakie jeszcze niespodzianki i czarne scenariusze czekają nas teraz i w kolejnych stuleciach, ale warto być przygotowanym na różne okoliczności. Powieść "Radykalni. Rebelia" może być takim przygotowaniem, choć lepiej by było, żebyśmy nie musieli korzystać z jej wskazówek.

Minął rok od premiery cyklu thrillerów political fiction, czyli powieści "Radykalni. Terror" autorstwa Przemysława Piotrowskiego. W pierwszej części mieliśmy możliwość spojrzeć na problem radykalnego islamu w wizji, którą stworzył nasz rodzimy pisarz. Trzeba przyznać, że była to jedna z mocniejszych wizji przyszłej Europy i świata, z jaką zetknął się niejeden czytelnik....

Do niedawna mogliśmy powiedzieć, że żyjemy w spokojnych czasach, ostatnie wydarzenia w Europie i na Świecie trochę zmieniły nasze poglądy. Nadal staramy się żyć, jakby nic się nie działo, jednak rodzinom ofiar, które zginęły w zamachach organizowanych przez tak zwane Państwo Islamskie, raczej trudno udawać, że nic się nie stało. Nie zastanawiacie się czasami, do czego to wszystko może doprowadzić? Przemysław Piotrowski w książce „Radykalni. Terror” maluje własną wizję najbliższej przyszłości i niestety nie jest ona optymistyczna.

„Gruz, pył i zgnilizna. Zgnilizna na polach, na farmach, na ulicach miast. Zgnilizna, która wypełnia nasze serca i dusze. Wszyscy brodzimy w niej po pas, wyrwać się nie sposób. Jest wszędzie, otacza nas cuchnącym pierścieniem, żywi się resztkami naszej energii, wysysa ostatnie ludzkie odruchy.


To jest mój świat. Mroczny, plugawy i zły do szpiku kości. Ponury jak ściernisko przed burzą, surowy jak ostrze samurajskiego miecza, podły jak ojciec gwałcący swoje dzieci”.


Tak zaczyna się ta opowieść. Przedstawia wizję Europy w 2033 roku, czyli niezbyt nam odległą. Jednak fabuła książki zabiera nas do jeszcze bliższej nam rzeczywistości. Do roku 2023, gdy to wszystko się zaczęło.

Kuba jest uczestnikiem wymiany studenckiej. Przebywa w Hiszpanii, gdzie uczy się, pracuje i dobrze się bawi. Jest zakochany w piękne ciemnoskórej Nawal. Szaleje na jej punkcie i właśnie dowiedział się, że zostanie ojcem. Najpierw świętują to we dwójkę, by kolejnego dnia wyruszyć na miasto w towarzystwie przyjaciół – Moniki i Michała. Po świetnej zabawie wracają do domu i wtedy sielanka się kończy...

Obok nich zatrzymuje się furgonetka, z której wyskakuje kilku mężczyzn. Atakują dziewczyny. Kuba i Michał ruszają im z odsieczą, ale nie mają szans w starciu z uzbrojonymi zbirami. Zmasakrowana i nieprzytomna młodzież zostaje porwana. Budzą się obskurnym miejscu, związani i przerażani. Jednak to dopiero początek kłopotów. Okazuje się, że zostali porwani przez ojca Nawal, który jest radykalnym islamistą i fakt, że córka uciekła z jego domu, był plamą na jego honorze. Aby zmazać tę skazę, wylewa kwas na twarz młodej dziewczyny, a ta umiera w męczarniach. Los drugiej z dziewczyn nie przedstawia się dużo lepiej. Monika wcześniej została brutalnie pobita, wielokrotnie zgwałcona, a teraz oprawcy gdzieś ją zabierają. W oddali słychać syreny, więc zbiry próbują szybko rozprawić się z pozostałą dwójką. Młody chłopak podrzyna gardło Kubie...

„Radykalni. Terror” to jedna z najbardziej przerażających książek, jakie miałam okazję czytać. W tej powieści znajdziecie mnóstwo scen przemocy, nie oszczędza się tu nikogo. Nikt nie może czuć się bezpieczny. Jednak nie to jest w tym wszystkim najokropniejsze. Przeraża fakt, że opisana wizja przedstawia rzeczywistość niezbyt nam odległa i niestety nie możemy powiedzieć, żeby była wyssana od początku do końca z palca. Autor opowiada o współczesnych nam wydarzeniach, o tym co następuje później, jak Muzułmanie stają się coraz bardziej liczni w Europie, domagają się coraz większych praw, ich żądania są coraz bardziej śmiałe, a rdzenni Europejczycy albo nie dostrzegają problemu, albo mają związane ręce i niewiele mogą zrobić.

Jestem osobą tolerancyjną, nie lubię generalizować i daleko mi do radykalnych poglądów, jednak już kilka lat temu, gdy w moje ręce trafiło kilka książek Oriany Fallaci, uświadomiłam sobie, że nasza bierność w stosunku do arabskich imigrantów nie jest dobrą postawą. Pisarka twierdziła, że Muzułmanie chcą zdominować Europę. Przybywają tu tłumnie, żyją wśród nas, żenią się również z Europejkami, płodzą mnóstwo dzieci, stopniowo zwiększają swoje wpływy. Jest ich coraz więcej, a nas coraz mniej... Pewnie nie wszyscy mają złe zamiary, jednak bez wątpienia nie można Oriannie Fallaci odmówić racji. Wizja Przemysława Piotrowskiego idzie w podobnym kierunku jak przemyślenia Orianny.

Książkę czytałam z zapartym tchem, ogromnym przerażeniem i niepokojem. Trudno się oderwać od tej powieści, ale bywają momenty, że trzeba to zrobić, bo ogrom opisanego tu zła staje się nie do zniesienia. Myślę, że tej opowieści nie da się też łatwo zapomnieć. Ta lektura skłania do refleksji, do zastanowienia się nad otaczającą nas rzeczywistością i najbliższą przyszłością. To lektura ciężka i nie dla każdego.

Poznajemy tu wydarzenia z kilku perspektyw. Czytamy o Europie z 2023 roku widzianej oczami Kuby, Krzyśka, Mondragona, Michała, Lecu, a także pamiętnik Moniki oraz przemyślenia Niewiernego, jednak zabierające nas do innej rzeczywistości. Dziesięć lat później świat wygląda zupełnie inaczej, spokój zostaje zburzony i wszędzie panuje chaos. Autorowi udało się oddać realia, ale też odczucia bohaterów, to jak twardnieją ich charaktery pod wpływem kolejnych dramatów. Nie brakuje tu emocji, widzimy jak szerzy się nienawiść i do czego ona doprowadza.

Bez wątpienie warto sięgnąć po „Radykalni. Terror”. To naprawdę świetna książka, wstrząsająca i bardzo ciekawa. Być może nie każdy odnajdzie się w tej okrutnej rzeczywistości, więc też nie każdemu ją polecam. Szczególnie, że chyba nie da się przejść obojętnie obok opisanych tu wydarzeń. Z niecierpliwością czekam na kolejną część tej opowieści, jednocześnie mam nadzieję, że opisane tu zdarzenia pozostaną tylko na kartach powieści i nigdy nie wydarzą się naprawdę.

Do niedawna mogliśmy powiedzieć, że żyjemy w spokojnych czasach, ostatnie wydarzenia w Europie i na Świecie trochę zmieniły nasze poglądy. Nadal staramy się żyć, jakby nic się nie działo, jednak rodzinom ofiar, które zginęły w zamachach organizowanych przez tak zwane Państwo Islamskie, raczej trudno udawać, że nic się nie stało. Nie zastanawiacie się czasami, do czego to...

Mama, tata, dwie prześliczne, radosne dziewczynki, Lydia i Kirstie, bliźniaczki, których nawet rodzice nie potrafią rozróżnić, o czym dzieci doskonale wiedzą i sprytnie ten fakt wykorzystują, dla zabawy zamieniając się rolami, osobowościami. Rodzinna sielanka nie trwa długo, pewnego dnia dochodzi do tragicznego, śmiertelnego wypadku, Lydia spada z balkonu, a jedynym świadkiem jest Kirstie.

Największą stratą w życiu człowieka jest śmierć własnego dziecka, o czym boleśnie przekonują się rodzice bliźniaczek, bohaterowie powieści S. K. Tremayne, "Bliźnięta z lodu". Pogrążona w rozpaczy rodzina nie potrafi pogodzić się z odejściem Lydii, każdy na swój sposób przeżywa żałobę, ale traumatycznego wydarzenia nie da się wymazać z pamięci, cierpienie jest ogromne, bo wszystko wokół przypomina o zmarłej Lydii, zwłaszcza łudząco podobna do niej Kirstie. Oprócz tego rodzina boryka się z problemami finansowymi i wreszcie Angus i Sarah dochodzą do wniosku, że dalsze życie w Londynie jest niemożliwe. Postanawiają przenieść się na odziedziczoną po babci Angusa wysepkę, przeprowadzkę traktują jako formę terapii, symbol nowego życia i z nadzieją patrzą w przyszłość. Niestety, nic nie jest tak, jak być powinno, niepokój budzi zwłaszcza zachowanie Kirstie, która twierdzi, że jest... zmarłą Lydią! Kogo zatem pochowali rodzice, Lydię, czy Kirstie? Fatalna pomyłka, czy zbyt wybujała dziecięca fantazja? Co dzieje się z Kirstie? Co, tak naprawdę, wydarzyło się feralnego dnia, ponad rok temu? Jaką tajemnicę skrywa bliźniaczka? Jak funkcjonuje rodzina Moorcroft?

Nie przesadzę, jeśli powiem, że lektura "Bliźniąt z lodu" hipnotyzuje czytelnika, to książka naszpikowana emocjami, wyjątkowo sugestywna i zdecydowanie zaprzątająca myśli. Stopniowanie napięcia jest niewiarygodne, wszystkie wydarzenia mają drugie dno, ta powieść trzyma czytelnika w żelaznym uścisku i bardzo długo nie pozwala na rozwikłanie zagadki, a tajemnic, sekretów, niedomówień, słownych pomyłek i faktów do wyjaśnienia jest tak dużo, że już nie wiadomo, gdzie leży prawda.

Przyznaję, że książka zrobiła na mnie duże wrażenie, to psychologiczny thriller, który momentami dosłownie zwala z nóg, głównie za sprawą Kirstie/Lydii. Obecność dziecka w tego typu literaturze, to świetny zabieg literacki, ale bardzo igrający z uczuciami czytelnika, bo dziecko kojarzymy z niewinnością, radością, szczerością i nieskomplikowanym światem, a w książce mamy do czynienia... No właśnie, z kim lub czym mamy do czynienia, z dzieckiem, duchem, halucynacjami, chorobą psychiczną?

S. K. Tremayne napisał dość przerażającą książkę, bardzo wymowna jest okładka, wyjątkowy jest również tytuł, bo "Bliźnięta z lodu" są mroczną, zimną, wręcz lodowatą lekturą, a upragniona przeprowadzka okaże się fatalną w skutkach pomyłką.

Trochę rozczarowało mnie zakończenie, ja poszłabym w innym kierunku, bo już kilkanaście stron przed finałem domyślałam się, co wydarzyło się w życiu Sarah, Angusa, Lydii i Kirstie. Jeśli już biorę do ręki książkę tego typu, to chcę się bać, czuć niepokój i być wodzona za nos do samego końca, ale mnie trudno wystraszyć, w zjawiska paranormalne nie wierzę, tym bardziej w duchy, w życiu należy bać się żywych, a nie zmarłych!

„Bliźnięta z lodu” to prawdziwie klimatyczna, wielowarstwowa, śmiała historia o stracie dziecka, które rzutuje na kondycję psychiczną całej rodziny oraz na ich wzajemne relacje. To dojrzała opowieść o szaleństwie, społecznym odrzuceniu, dojmującym przygnębieniu i przerażających tajemnicach, których odkrycie zmieni to, co uważało się za rzeczywistość. Książka równie dobrze egzystująca w ramach nadprzyrodzonego horroru, jak i thrillera psychologicznego, przy czym finalnie skłaniająca się w stronę jednego z tych gatunków. Rzecz, którą po prostu trzeba przeczytać, żeby samemu odkryć pokłady niepokojącej wyobraźni S.K. Tremayne’a, jego zdolności narracyjnych i przede wszystkim rzadko spotykanej znajomości prawideł, jakimi rządzi się literatura grozy.

Mama, tata, dwie prześliczne, radosne dziewczynki, Lydia i Kirstie, bliźniaczki, których nawet rodzice nie potrafią rozróżnić, o czym dzieci doskonale wiedzą i sprytnie ten fakt wykorzystują, dla zabawy zamieniając się rolami, osobowościami. Rodzinna sielanka nie trwa długo, pewnego dnia dochodzi do tragicznego, śmiertelnego wypadku, Lydia spada z balkonu, a jedynym...