Czarcie słowa

Nowa przygoda brata Gotfryda nie toczy se w Krakowie, lecz w Austrii na turnieju, do którego zostali zaproszeni władcy ościennych krajów oraz rycerze. Gotfryd inkwizytor, przybywa wraz z wiernymi towarzyszami Jaksą i Lambertem z Małopolski. Próbują rozwikłać serię brutalnych morderstw które wydarzyły się w okolicy, przy każdej zbrodni na drzewach znajdują wyryte słowa. Książka napisana lekkim językiem nie można się od niej oderwać. Poważny Gotfryd ma do pomocy wesołych kamratów którzy wnoszą dużo humoru do ciężkiej atmosfery która panuje w okolicy. Dodatkowo dochodzi do morderstw na turnieju, które nasi detektywi próbują także rozwikłać. Władza, polityka, szpiedzy i tajemniczy Titivillus- demon słów.

Nowa przygoda brata Gotfryda nie toczy se w Krakowie, lecz w Austrii na turnieju, do którego zostali zaproszeni władcy ościennych krajów oraz rycerze. Gotfryd inkwizytor, przybywa wraz z wiernymi towarzyszami Jaksą i Lambertem z Małopolski. Próbują rozwikłać serię brutalnych morderstw które wydarzyły się w okolicy, przy każdej zbrodni na drzewach znajdują wyryte słowa....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejne przygody Jaksy, Lamberta i Gotfryda. Zagadki kryminalne, spiski koronne, dużo humoru i prawdziwa przyjaźń bohaterów "obarczonych": inteligencją, honorem i ciętymi językami. Ciekawa i dobrze poprowadzona fabuła. Brutalność średniowiecznego życia przeplatana cierpkim humorem. Niezwykle smutna historia Titivillusa. Przezabawny pojedynek będący dowodem prawdziwej przyjaźni i niegasnącego ducha sportowej rywalizacji. Potencjalnie usidlony Gryf, mądry i zmyślny Mnich, rozważny i honorowy Rycerz z Myślenic. Kawał dobrej średniowiecznej przygody w wersji bez pozłoty i wzdychania. Z uśmiechem i łezką w oku polecam.

Kolejne przygody Jaksy, Lamberta i Gotfryda. Zagadki kryminalne, spiski koronne, dużo humoru i prawdziwa przyjaźń bohaterów "obarczonych": inteligencją, honorem i ciętymi językami. Ciekawa i dobrze poprowadzona fabuła. Brutalność średniowiecznego życia przeplatana cierpkim humorem. Niezwykle smutna historia Titivillusa. Przezabawny pojedynek będący dowodem prawdziwej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jaksa,Lambert i brat Gotfryd na tropie...
Turniejowa rozrywka i spisek...
Tajemnicze zbrodnie i diabelskie moce...
Prawość przeciwko przeniewierstwu...
Logika i spryt przeciw zabobonom...
Siła chatakteru przeciwko szaleństwu...
Cięte riposty oraz wisielczy humor...
Słowem - gdzie Teuton nie może, tam Lechita pomoże ;)

Doskonała proza.

Jaksa,Lambert i brat Gotfryd na tropie...
Turniejowa rozrywka i spisek...
Tajemnicze zbrodnie i diabelskie moce...
Prawość przeciwko przeniewierstwu...
Logika i spryt przeciw zabobonom...
Siła chatakteru przeciwko szaleństwu...
Cięte riposty oraz wisielczy humor...
Słowem - gdzie Teuton nie może, tam Lechita pomoże ;)

Doskonała proza.

Pokaż mimo to

Austria, 1279 rok. Jaksa i Lambert przybywają na turniej rycerski odbywający się na zamku Rappottenstein i chociaż początkowo wydaje się to być wydarzenie podobne wielu innym, to z czasem zaczynają zachodzić coraz bardziej niepokojące okoliczności towarzyszące. Gdyby tego było mało, w okolicy dochodzi do brutalnych ataków, a w miejscach zbrodni zawsze pojawiają się wyryte na drzewach słowa. Pośród ludności zamieszkującej te tereny zaczynają w związku z tym krążyć legendy o Titivillusie, demonie słów. Czy bohaterom uda się udaremnić spisek? I czy mają szansę wygrać potyczkę z diabolicznym mordercą?

Na samym początku muszę zaznaczyć, że chociaż „Czarcie słowa” są drugą częścią serii, to można ją równie dobrze potraktować jako osobną powieść, ponieważ wszystkie nowe wątki w książce rozpoczynają się i zostają zakończone w tym samym tomie. Dzięki Grzegorzowi Wielgusowi czytelnicy mają okazję po raz kolejny przenieść się do średniowiecza wraz z Jaksą Gryfitą, Lambertem z Myślenic oraz inkwizytorem, bratem Gotfrydem. Tym razem bohaterowie wyruszyli na poszukiwanie przygód poza granice Polski i również tam postanowili nieźle namieszać. Z tą trójką nie można się nudzić!

Już podczas recenzowania „Pękniętej korony”, czyli pierwszej części serii, zwróciłam uwagę na to, jak dobrze autorowi udaje się stosować stylizację językową oraz jak realistycznie oddaje on specyficzny klimat ówczesnych czasów. Jego książki są pełne przygód i intryg, sięga również po folklor średniowiecznych europejczyków, co jest dodatkowym smaczkiem. Ogromną zaletą dla mnie jest również specyficzny „męski” humor, który pojawia się zwłaszcza w dialogach, dodatkowo podkreślając relacje występujące pomiędzy bohaterami. Jeżeli już mowa o pojawiających się w książce postaciach, to może i ich sylwetki nie są szczegółowo przybliżone, a jednak są wyraziste i nie brakuje im charakteru.

„Czarcie słowa” to bardzo dobra książka przygodowa, zwłaszcza dla wielbicieli powieści historycznych. Ta historia wyróżnia się pod wieloma względami, zwłaszcza spośród polskiej współczesnej literatury tego typu i jest zdecydowanie warta uwagi. Nie wszyscy poszukują literatury ambitnej z górnej półki, a w moim odczuciu jest to porządne czytadło, które przede wszystkim spodoba się czytelnikom płci męskiej (ale nie tylko!). Chociaż przygody bohaterów nie są oparte na prawdziwych postaciach, to okoliczności wydają się bardzo realne i przemawiają do wyobraźni. Jeżeli macie ochotę na chwilę przenieść się w czasie, wziąć udział w pojedynkach rycerskich, rozwikłać kilka zagadek i przeżyć niejedną awanturniczą przygodę, to nie zastanawiajcie się, tylko sięgnijcie po „Czarcie słowa”! Jeżeli podobała Wam się „Pęknięta korona”, to tym bardziej nie macie się nad czym zastanawiać – ja cieszę się, że miałam okazję wrócić do tego świata i mam nadzieję, że jeszcze mi się to uda.

Więcej moich opinii znajdziesz na: http://oczarowanaksiazkami.blogspot.com/

Austria, 1279 rok. Jaksa i Lambert przybywają na turniej rycerski odbywający się na zamku Rappottenstein i chociaż początkowo wydaje się to być wydarzenie podobne wielu innym, to z czasem zaczynają zachodzić coraz bardziej niepokojące okoliczności towarzyszące. Gdyby tego było mało, w okolicy dochodzi do brutalnych ataków, a w miejscach zbrodni zawsze pojawiają się wyryte...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najlepszą próbką tego z czym będzie miał do czynienia czytelnik “Czarcich słów” Grzegorza Wielgusa jest scena, w której jeden z rycerz złośliwie odpwiada inkwyztorowi, że jego słowa powinno się w sylwie zapisać. Co mają wspólnego rodowe rękopisy z okresu XVI-XVIII wieku z rycerstwem XIII wieku? To już wie tylko sam autor.

Część pierwsza była moim zdaniem najgorszą książką mijającego roku. Pełna głupich błędów, potknięć, logicznych uproszczeń i braku logicznych konsekwencji irytowała bo zepsuto całkiem ciekawie pomyślaną intrygę. Po drugiej części nie oczekiwałem więc zbyt wiele i może dlatego uznaję ją za nieco lepszą od pierwszej. Przede wszystkim autor przenosi akcję z Krakowa do jednego z austriackich zamków. Ograniczenie powieściowego uniwersum wychodzi zdecydowanie na plus bo wreszcie nie mamy wrażenia, że akcja ogranicza się do kilku lokacji gdyż autor nie potrafi stworzyć przekonującego opisu dawnej metropolii. Podtrzymuję też swoją tezę, że Grzegorz Wielgus musi być związany ze środowiskiem rekonstruktorów bo opisy turniejowych starć i pojedynków wychodzą mu nader dobrze. Żeby jednak nie było tak słodko dodam, że nie spotkałem się z tym aby w jakimś polskim dziele z XIII wieku pojawiało się słowo “fechtunek”. W naszej kulturze odnosi się ono raczej do walki szablą niż mieczem. Podobnie zresztą termin alkohol, raczej nie zostałby użyty przez ówczesnego rycerza.

Autor rozwija życiorysy trójki głównych bohaterów: inkwizytora i dwóch rycerzy, ale nadal mam wrażenie, że ich portrety psychologiczne można sprowadzić do jednego przymiotnika: wesoły lub ponury. Mimo, że ujawnione wydarzenia z przeszłości brata Gotfryda wydają się ciekawe to znowu Grzegorz Wielgus przeznacza im tak niewiele miejsce, że całość sprowadza się do kilku akapitów ginących nad 364 stronach powieści. Szkoda bo tu również był potencjał.

To co w kryminale najważniejsze, czyli zagadka, tutaj występuje w liczbie mnogiej. Rycerze i inkwizytor muszą wyjaśnić dwie sprawy: kto stał za zamachem na księcia Henryka i kto popełnia masowe mordy w okolicznych wioskach. Ta druga sprawa, choć niemożliwa do rozwiązania przez czytelnika, otrzymuje interesujące, bo zakorzenione w historii, wyjaśnienie. Ta pierwsza, choć możliwa do odgadnięcia rozwija się dość banalnie i podobnie jak w części pierwszej pozostawia niedosyt. Tak jak w “Pękniętej koronie” dylemat moralny bohaterów, którzy muszą wystąpić przeciw pociągającej koncepcji zjednoczenia, zostaje rozwiązany na kilku stronach, tak samo i tutaj wybór pomiędzy zagrożeniem najbliższych, a koniecznością ujawnienia prawdy rozwiązuje się sam.

I to w zasadzie wszystko - o “Czarcich słowach” trudno napisać coś więcej. Realia XIII wieku mieszają się z pojęciami nowożytnymi czy zupełnie współczesnymi (rycerz, który mówi, że coś “jebło” jest zabawny ale chyba nie w taki sposób jak chciał tego autor). Kryminał do przeczytania i szybkiego zapomnienia (oraz być może uronienia łzy nad zmarnowanymi pomysłami jak choćby wprowadzenie postaci Sabiny von Steinbach). Szkoda tym bardziej bo książek, w których inkwizytor byłby bohaterem pozytywnym jest jak na lekarstwo.

Najlepszą próbką tego z czym będzie miał do czynienia czytelnik “Czarcich słów” Grzegorza Wielgusa jest scena, w której jeden z rycerz złośliwie odpwiada inkwyztorowi, że jego słowa powinno się w sylwie zapisać. Co mają wspólnego rodowe rękopisy z okresu XVI-XVIII wieku z rycerstwem XIII wieku? To już wie tylko sam autor.

Część pierwsza była moim zdaniem najgorszą książką...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mija 6 lat od wydarzeń które rozegrały się w "Pękniętej koronie" i nasi bohaterowie spotykają się znowu tym razem na turnieju organizowanym przez Rudolfa Habsburga.
Jaksa i Lambert przybywają tam jako część poselstwa Polskiego a brat Gotfryd przebywa tam "służbowo".
Rychło turniej zostaje zakłócony przez próbę zabójstwa jednego z książąt, aby było ciekawiej po traktach w okolicy zamku grasuje jakiś rycerz bestialsko mordujący podróżników i zostawiający na drzewach dziwne napisy. Miejscowi mówią, że to Titivillus – demon słów.
Do walki z demonem oczywiście stają nasi bohaterowie ale jak się okazuje to nie jedyny problem który będą musieli rozwiązać.
Tak jak w poprzednim tomie mamy tutaj nieźle napisany kryminał ukazujący knowania na najwyższych szczeblach władzy oraz jak pokręcone mogą być losy ludzkie.

Mija 6 lat od wydarzeń które rozegrały się w "Pękniętej koronie" i nasi bohaterowie spotykają się znowu tym razem na turnieju organizowanym przez Rudolfa Habsburga.
Jaksa i Lambert przybywają tam jako część poselstwa Polskiego a brat Gotfryd przebywa tam "służbowo".
Rychło turniej zostaje zakłócony przez próbę zabójstwa jednego z książąt, aby było ciekawiej po traktach w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sześć lat po wydarzeniach opisanych w „Pękniętej koronie” Grzegorz Wielgus zaprasza czytelnika do ponownego spotkania z bratem Gotfrydem, Jaksą oraz Lambertem.
Tym razem przebojowe trio pojawi się na turnieju rycerskim u naszych sąsiadów, a tam zamiast zaznawać rozrywki będą musieli rozwikłać nie tylko tajemnicę Titivillusa – demon słów, ale również dowiedzieć się kto zorganizował spisek i dokonuje morderstw na zamku Rappottenstein.

Akcja powieści jest bardzo dynamiczna i od samego początku bardzo wiele się dzieje, a tropy i strzępy informacji, które podsuwa czytelnikowi autor nie naprowadzają go zbyt szybko na rozwiązanie obu tajemnic.
Poprzednia powieść autora była objętościowo bardzo skromna i to dawało się odczuć. Brakowało mi wtedy rozwinięcia niektórych wątków, lepszego nakreślenia bohaterów.
„Czarcie słowa” są o około 100 stron „grubsze” i przyznaję, że od razu czuć różnicę w porównaniu do poprzedniej powieści. Różnicę na plus.

Autor dobrze ukazuje nam trójkę głównych bohaterów, zwłaszcza brata Gotfryda mamy szansę poznać trochę lepiej. Mimo to, nadal pozostaje on dość tajemniczą postacią, skrzętnie ukrywającą swoją przeszłość. Jest powściągliwy, skryty, nie trwoni słów na próżno, ale nawet on ma poczucie humoru i przepełnia go troska o dwójkę przyjaciół.
Do tego jest bystry, inteligentny i spostrzegawczy.
Więcej dowiadujemy się również o Jaksie i Lambercie, o ich przeszłości, pragnieniach i troskach.
Uważam, że większa objętość książki dała autorowi możliwość poświęcenia swoim bohaterom więcej czasu, co wyszło im bardzo na plus.

Autor pisze lekko, przyjemnym stylem. Dobrze oddaje realia średniowiecznej Europy i panujących w niej zależności geopolitycznych. Nie przesadza jednak ze szczegółami, dlatego książka absolutnie nie nuży.
Opisy otaczającej bohaterów rzeczywistości są plastyczne i obrazowe, sprawiają, że oczami wyobraźni dokładnie widzi się, to co autor odmalowuje na kartach powieści.
Fabuła jest bardzo ciekawa i wciągająca. Ciężko się zorientować kto jest spiskowcem, a kto budzącym grozę Titivillusem.
Autor sprytnie manipuluje czytelnikiem, więc tak naprawdę do końca nie wiedziałam, kto tu jest tym złym.
Fajnie ukazane są również relacje pomiędzy głównymi bohaterami, ich wzajemna, męska przyjaźń i troska jaką się otaczali.

Wątek Titivillusa podobał mi się bardzo, zapewne dlatego, że autor sprawnie połączył w nim dawne wierzenia ludowe z nową wiarą. Mimo wielu lat chrześcijaństwa na tych ziemiach, w ludziach nadal żywa była wiara w pogańskie demony czy bóstwa.
Byłam ciekawa jak autor rozwikła tą tajemnicę i gdy już się przekonałam, nie byłam rozczarowana.
Wątek spisku na zamku również przypadł mi do gustu został bardzo dobrze skonstruowany i poprowadzony.
Widać, że autor nabrał doświadczenia i potrafił z niego skorzystać.

„Czarcie słowa” to naprawdę kawał dobrej powieści historyczno-kryminalnej, szczodrze okraszonej poczuciem humoru i doprawionej odrobiną grozy.
Spędziłam z tą książką kilka udanych wieczorów i jestem ogromnie ciekawa kolejnej powieści z bratem Gotfrydem, Jaksą i Lambertem.
Polecam.

Moje Czytanie, czyli czytelniczy miszmasz

Sześć lat po wydarzeniach opisanych w „Pękniętej koronie” Grzegorz Wielgus zaprasza czytelnika do ponownego spotkania z bratem Gotfrydem, Jaksą oraz Lambertem.
Tym razem przebojowe trio pojawi się na turnieju rycerskim u naszych sąsiadów, a tam zamiast zaznawać rozrywki będą musieli rozwikłać nie tylko tajemnicę Titivillusa – demon słów, ale również dowiedzieć się kto...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Austria, rok 1279. W zamku Rappottenstein zorganizowany zostaje turniej rycerski, na który zostają zaproszeni wojownicy i władcy z ościennych królestw. W tym samym czasie w okolicach zamku dochodzi do serii ataków, po których zostają pokiereszowane zwłoki i dziwne napisy wyryte na drzewach. Wszyscy podejrzewają Titiviluss’a – demona słów, jak mówią ludowe wierzenia. Sprawą tajemniczych zgonów zajmuje się inkwizytor brat Gotfryd oraz jego towarzysze: Lambert z Myślenic i Jaksa Gryfita. Tymczasem na zamku również dochodzi do tajemniczych morderstw. Czy naszej trójce uda się rozwikłać te sprawy?
🔥
Jakie spotkało mnie miłe zaskoczenie czytając „Czarcie słowa”. Spodziewałem się nie co innego typu książki, a tutaj mamy świetny kryminał osadzony w średniowieczu. Autor bardzo dobrze oddał klimat tamtych czasów. Zarówno dialogi, opisy zwyczajów sam użyty język idealnie pasuje do książki. Bardzo fajnym zabiegiem było wstawianie łacińskich sentencji co dodało autentyczności książce. Oczywiście nie zabrakło też pojedynków rycerskich które bardzo dobrze uzupełniały całość fabuły. Sama historia utrzymana jest w dobrym tempie, do tego wątki kryminalne są bardzo ciekawe. W całej historii dostajemy wszystko co potrzeba. Mamy zagadkę kryminalną, tajemnice, spiski, walka o władzę oraz świetnie skonstruowanych bohaterów. Szczególnie zwróciłem tutaj uwagę na Godfryda i Lamberta. Każdy z nich jest inny a razem tworzą duet niczym Sherlock Holmes i doktor Watson. Mimo tego, że to Gotfryd pełni wiodącą rolę w tej grupce, to zdecydowanie najbardziej przypadł mi do gustu Lambert. Najsłabiej z trójki wypadł Jaksa, co nie znaczy że był słabą postacią. To raczej tamta dwójka bardzo wybijała się na jego tle.
🔥
Autorowi idealnie udało się połączyć średniowieczny klimat z wątkami kryminalnymi czy politycznymi. Myślałem, że książka ta będzie miłą odskocznią od kryminałów, a tutaj spotkało mnie bardzo miłe zaskoczenie. „Czarcie słowa” to na pewno książka wybijająca się w śród innych książek tego gatunku. Oprócz bardzo dobrze osadzonej historii w średniowieczu, przesyconej wierzeniami ludowymi dostajemy też kawał dobrze skrojonego kryminału. Jeśli tylko nie zrazimy się do miejscami trudnych słów czy imion, to mogę Was zapewnić, że spotkanie z tą książką nie będzie czasem straconym.

www.instagram.com/spursmaniak

Austria, rok 1279. W zamku Rappottenstein zorganizowany zostaje turniej rycerski, na który zostają zaproszeni wojownicy i władcy z ościennych królestw. W tym samym czasie w okolicach zamku dochodzi do serii ataków, po których zostają pokiereszowane zwłoki i dziwne napisy wyryte na drzewach. Wszyscy podejrzewają Titiviluss’a – demona słów, jak mówią ludowe wierzenia. Sprawą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czarcie słowa to powieść, która ponownie pokazuje, jak dobrym pisarzem jest Wielgus. Każde zdanie, dialog, cała fabuła są dopracowane w najmniejszym stopniu. Powieść porywa od pierwszej strony. Nie można się od niej oderwać. Zdecydowanie warto przeczytać!

Czarcie słowa to powieść, która ponownie pokazuje, jak dobrym pisarzem jest Wielgus. Każde zdanie, dialog, cała fabuła są dopracowane w najmniejszym stopniu. Powieść porywa od pierwszej strony. Nie można się od niej oderwać. Zdecydowanie warto przeczytać!

Pokaż mimo to

To moje drugie spotkanie z tym autorem! Pierwszą książką jaką napisał to "Pęknięta korona" książka wywarła wtedy na mnie duże wrażenie, więc nie mogłam się doczekać następnej książki i co w niej zastanę.

Czarcie słowa to książka historyczna z wprowadzonym słownictwem średniowiecznym. łacińskie zdania wypowiadane przez brata Gotfryda są naprawdę bardzo trafne.

Spiski i tajemnice są tutaj pierwszorzędne, i nadają klimat temu wszystkiemu.
Spotkanie z Jaksą, Lambertem jest naprawdę ciekawe , legendy i obyczaje.

O samej książce po wsiach chodzi samo wcielenie zła Titivillus który pozbawia chłopców życia.
Później następuje zamach na księcia Bawarii, coraz więcej nie wyjaśnionych spraw i wiele niespodzianek.

To właśnie możecie przeczytać czytając "Czarcie słowa"

To moje drugie spotkanie z tym autorem! Pierwszą książką jaką napisał to "Pęknięta korona" książka wywarła wtedy na mnie duże wrażenie, więc nie mogłam się doczekać następnej książki i co w niej zastanę.

Czarcie słowa to książka historyczna z wprowadzonym słownictwem średniowiecznym. łacińskie zdania wypowiadane przez brata Gotfryda są naprawdę bardzo trafne.

Spiski i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to