Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uwielbiam serial Mindhunter, dlatego tym bardziej byłem ciekawy tej książki, która tak samo jak serial przybliża przebieg wstrząsających mo*de*stw oraz nazwiska sprawców, które do dziś pamięta cała Ameryka. Ale ta książka to nie tylko opisy śledztw czy próba wejżenia w głąb umysłu i psychiki osób, które dopuściły się niewyobrażalnych zb*odni. To swego rodzaju mix gatunkowy, który przeplata reportaż, autobiografię oraz true c*ime, co wyszło całkiem dobrze.

Autorka poza przedstawieniem m*ocznych kulis swojej pracy oraz streszczeniem spraw, nad którymi pracowała (które swoją drogą czasami brzmią jak wyciągnięte z najb*utalniejszych thrillerów i k*yminałów), stara się wprowadzić także trochę spokojnieszy ton. Opowiada także o samej pracy, o rozwoju swojej kariery zawodowej, o tym, jak to było być jedyną kobietą w zespole i niemal codziennie walczyć o szacunek i traktowanie na równi z kolegami.

Zatem poza rozdziałami, które dostarczają silniejszych emocji, są też takie, które pozwalają na chwilę wytchnienia. Został zachowany pewien balans, dzięki czemu nie czuć przytłoczenia, ani powtarzalności przebiegu śledztw.

Sama książka też jest napisana dobrze. Czyta się ją płynnie i z zainteresowaniem. Należy pamiętać, że nie jest to ani thriller, ani k*yminał. Wszystkie sprawy są opisane dość skrótowo, co nie oznacza, że brakuje w tej książce napięcia.

Przeczytałem tę pozycję z zaciekawieniem, aż nabrałem ochoty na rewatch “Mindhuntera”.

Uwielbiam serial Mindhunter, dlatego tym bardziej byłem ciekawy tej książki, która tak samo jak serial przybliża przebieg wstrząsających mo*de*stw oraz nazwiska sprawców, które do dziś pamięta cała Ameryka. Ale ta książka to nie tylko opisy śledztw czy próba wejżenia w głąb umysłu i psychiki osób, które dopuściły się niewyobrażalnych zb*odni. To swego rodzaju mix gatunkowy,...

Czy powstanie kontynuacji książki po 15 latach od premiery pierwszej powieści to dobry pomysł?

To było moje pierwsze pytanie, które sobie zadałem, gdy zobaczyłem zapowiedź drugiego tomu historii, która (wydawałoby się) nie potrzebuje ciągu dalszego. Ale im dłużej czytałem tę książkę, tym bardziej przekonywałem się, że dla wielu osób opowieść Jeffa musiała zostać dopowiedziana. Po skończeniu sam uważam, że faktycznie było to jak najbardziej potrzebne.

Kontunuacja oferuje jeszcze więcej niż pierwszy tom i wydaje mi się, że skupia się na wielu aspektach nastoletniego życia, traktując każdy z nich na równie ważnym poziomie. Oczywiście, Jeffa poznajemy w bardzo t*aumatycznych okolicznościach i z bagażem doświadczeń, które rzucają cień na całe jego życie, które próbuje teraz odbudować od nowa.

Bardzo doceniam tę powieść za kreację relacji rodzic-dziecko. Zarówno tej wyjątkowej, która porusza i udowadnia, że miłość rodzica powinna być bezwarunkowa, jak i tej, która wzbudza frustrację i niedowierzanie, gdy okazuje się, że nie każde dziecko może liczyć na wsparcie i pomoc rodziców. To także powieść, która łamie stereotypy dotyczące m.in.: hetero*ek*u*lynch chłopców, związków czy rodzicielstwa. Przyznam, że z pewnymi tematami nigdy wcześniej się w książkach nie spotkałem, aż do tej pory. I było to także miłe i interesujące zaskoczenie.

Prawodopodobnie historia Jeffa jeszcze nie dobiegła końca. I w sumie to chyba dobrze. Jest szansa, że niektóre tematy będą mogły zostać bardziej zgłębione i rozwinięte. W tej książce został zbudowany solidny fundament i myślę, że autor doskonale wie, jak może to teraz wykorzystać.

Czy powstanie kontynuacji książki po 15 latach od premiery pierwszej powieści to dobry pomysł?

To było moje pierwsze pytanie, które sobie zadałem, gdy zobaczyłem zapowiedź drugiego tomu historii, która (wydawałoby się) nie potrzebuje ciągu dalszego. Ale im dłużej czytałem tę książkę, tym bardziej przekonywałem się, że dla wielu osób opowieść Jeffa musiała zostać...

Zazwyczaj staram się podchodzić do książki z możliwie jak najmniejszymi oczekiwaniami, ale że w bookmediach przy okazji każdej kolejnej premiery książki McFadden jest ogromny szum, nastawiałem się na thriller z najwyższej półki. Niestety, w moim odczuciu dostałem obyczaj z elementami thrilleru.

Książkę czyta się bardzo szybko z uwagi na dość prosty język, sporą czcionkę i całkiem zgrabnie poprowadzoną fabułę. Dla osoby zaczynającej czytać ten gatunek może być to dobry wybór, ale z kolei dla kogoś obeznanego z thrillerem będzie to dość przewidywalna historia. Sam domyśliłem się w połowie zakończenia, na które swoją drogą może naprowadzać opis książki.

“Skazany” rozczarował mnie kreacją głównej bohaterki, która podejmuje bardzo lekkomyślne decyzje i w ogóle nie wyciąga wniosków z popełnionych błędów. Sam tytuł i okładka sugerują, że więzienia w tej historii będzie sporo, aczkolwiek okazało się, że nie o to tutaj w ogóle będzie chodzić. Brakowało mi też przede wszystkim napięcia, tajemnicy, zagadki, co trzymałoby w nieustającym zniecierpliwieniu. Wprowadzone retrospekcje, czyli dość powszechny motyw, odniosłem wrażenie, że były zaledwie wypełniaczem i poza odpowiedzią na pytanie “jak doszło do tego, co wiemy, że się wydarzyło” nic więcej nie wnosiły i miałem wrażenie, że gdzieś to już czytałem (skojarzenia z książką "Jedyne ocalałe" od Riley'ego Sagera). A z kolei (nieudolna) próba wodzenia przez autorkę nas za nos tylko wzbudzała we mnie irytację, bo doskonale zdawałem sobie sprawę, czemu ma to służyć.

Przez 375 stron doczekałem się dosłownie dwóch zaskakujących zwrotów akcji, które niestety nie zrekompensowały mi mało satysfkacjonujących wrażeń w trakcie czytania.

Do nadrobienia mam jeszcze książki z cyklu "Pomoc domowa". Mam nadzieję, że najlepsze od McFadden jeszcze przede mną.

Zazwyczaj staram się podchodzić do książki z możliwie jak najmniejszymi oczekiwaniami, ale że w bookmediach przy okazji każdej kolejnej premiery książki McFadden jest ogromny szum, nastawiałem się na thriller z najwyższej półki. Niestety, w moim odczuciu dostałem obyczaj z elementami thrilleru.

Książkę czyta się bardzo szybko z uwagi na dość prosty język, sporą czcionkę i...

Wydanie tej książki jest obłędne i poprostu zachwyca. A po zajrzeniu do środka dopadło mnie załamanie - bardzo mała czcionka utrudniała mi zaangażowanie się w tę historię. I muszę przyznać, że przez dłuższy czas nie potrafiłem dać się porwać tytułowym przygodom. Czcionka, styl pisania, sposób prowadzenia fabuły razem sprawiły, że książkę czytało mi się opornie. Do czasu pojawienia się pewnego osobnika, którego obecność dmuchnęła wiatrem w żagle tego statku.

I doskonale rozumiem z czego wynika powolne budowanie akcji. Ono ma solidne podstawy, bo jest to jednak powieść drogi, z motywem zbierania ekipy, z pewnymi trudnościami i problemami napotykanymi w miarę zbliżania się do celu. Aczkolwiek, nie dostrzegałem niczego, co by mi tę powolność rekompensowało. Aż do nieoczekiwanego spotkania – i tu postawiam kropkę. Niemniej, musiałem na to czekać ponad 200 stron. Wtedy też fabuła nabrała tempa i kolejne wydarzenia w końcu przykuły moje zainteresowanie.

Byłem zaskoczony, że historia została umiejscowiona mniej więcej w okresie XII w. naszego rzeczywistego świata w okolicach Oceanu Indyjskiego, dodatkowo wzbogacona o elementy magiczne. Początkowo jednak magia jest wyłącznie wspominana w rozmowach między postaciami, a dopiero później poznajemy jej rozmach i możliwości. Jednak, nie tylko magia była ciekawym urozmaiceniem powieści. A ponieważ było to dla mnie spore i miłe zaskoczenie nie będę precyzował co mam na myśli.

Warto także wspomnieć o narracji, która została oddana dojrzałej kobiecie, piratce, rozbójniczce, kapitance statku, ale i matce. Przyglądamy się jej rozterkom i wewnętrznej walce, gdzie po jednej stronie stoi pragnienie bycia na morzu, a po drugiej potrzeba ochrony i trwania przy rodzinie. Co zwycięży? Na pewno Amina. Ale czy Amina-matka, czy Amina-piratka?

Wydanie tej książki jest obłędne i poprostu zachwyca. A po zajrzeniu do środka dopadło mnie załamanie - bardzo mała czcionka utrudniała mi zaangażowanie się w tę historię. I muszę przyznać, że przez dłuższy czas nie potrafiłem dać się porwać tytułowym przygodom. Czcionka, styl pisania, sposób prowadzenia fabuły razem sprawiły, że książkę czytało mi się opornie. Do czasu...

To była jedna z bardziej wyczekiwanych przeze mnie premier 2024 roku. Po wspaniałym pierwszym tomie liczyłem na równie dobrą kontunuację, która zaskopoi moje czytelnicze żądze i oczekiwania. I po części tej książce się to udało.

Pierwszy tom miał dość powolną akcję, aczkolwiek poprzez eksplorowanie świata, poznawanie zasad w nim panujących, ciekawie poprowadzone wątki oraz dobrze zbudowany klimat m*oku i tajemnicy, nie odczuwało sie tej powolności. Wręcz przeciwnie, chłonęło się tę historię i chciało się przebywać w tym świecie znacznie dłużej.

Po drugim tomie oczekiwałem dobrego tempa akcji zaserwowanego pod koniec pierwszej części i dynamicznych wydarzeń, które sprawią, że książka stanie się dla mnie nieodkładalna. A okazało się, że konstrukcja fabuły obu tomów jest bardzo podoba i na silniejsze emocje muszę poczekać do czterysetnej strony. I wtedy dopiero zaczyna się jazda bez trzymanki.

Drugi tom stoi bardzo mocnym i nowym wątkiem romantycznym, który w pierszym tomie był zaledwie subtelny. Świat nie jest już tak bardzo rozbudowywany, na jaw wychodzi kilka innych jego tajemnic, które przyznam robiły na mnie wrażenie, ale chciałem czegoś więcej. Historia jest prowadzona tym razem z trzech perspektyw, a drugoplanowe postaci “Okna” dostają swoją własną narrację.

W ogólnym rozrachunku książkę uważam za dobrą, wciąż potrafiącą zaskoczyć, poprowadzić wątki w nieoczywistym kierunku, usatysfakcjonować zakończeniem i dostarczyć rozrywki. I choć po zakończeniu dylogii oczekiwałem, że wióry będą lecieć w każdym kierunku, to pomimo ich braku ten cykl na długo pozostanie w mojej pamięci.

To była jedna z bardziej wyczekiwanych przeze mnie premier 2024 roku. Po wspaniałym pierwszym tomie liczyłem na równie dobrą kontunuację, która zaskopoi moje czytelnicze żądze i oczekiwania. I po części tej książce się to udało.

Pierwszy tom miał dość powolną akcję, aczkolwiek poprzez eksplorowanie świata, poznawanie zasad w nim panujących, ciekawie poprowadzone wątki...

Ten kr*minał mnie zmiażdżył. I zrobił to wybitnie dobrze. Aż trudno jest uwierzyć, że jest to dopiero druga (wydana) książka autora, która jednocześnie przebija debiut, który też zrobił na mnie wrażenie. Ale tym razem – absolutny brak słów.

Ale zacznę od początku. Prolog. Po pierwszych zdaniach zastanawiałem się, o czym w ogóle ma być ta książka. Kilka krótkich scenek z różych perspektyw wydawało mi się na początku lekko chaotycznych, a przede wszystkim odstających od gatunku, jakim jest kr*minał. Ale to była tylko zasłona dymna. Scena w szkole. To był pierwszy nokaut zadany przez autora. A z każdym kolejnym rozdziałem Stolarz udowadnia, że na ringu pisarskim, nikt go nie powali na łopatki. To Ty będziesz próbować zebrać się w sobie i stanąć na nogi po tych emocjach, które kipią z tej książki strumieniami.

Za co doceniam tę historię? Za tempo - to była absolutna jazda bez trzymanki. Za wykreowane postaci – każda była wielowymiarowa i skomplikowana, a przez to bardzo realna. Za całą fabułę – niezwykle wstr*ąsającą, bol*sną, działającą na wyobraźnię. Za konstrukcję – pokazanie jednej sceny z kilku perspektyw, by dostrzec szerszy obraz sytuacji. Za styl – który trzyma w garści i wbija się tak mocno, że niepotrzebny jest ci kurs szybkiego czytania, bo tę książkę pochłoniesz w jeden wieczór.

Przy pierwszej recenzji przyrównywałem warsztat Stolarza do książek Chrisa Cartera. Po przeczytaniu “Zbawcy” moje przekonanie o talencie autora jest jeszcze silniejsze. Nie odpuszczę sobie żadnej kolejnej jego książki, bo od tych wrażeń można się uz*le*nić i właśnie tego doświadczyłem.

Ten kr*minał mnie zmiażdżył. I zrobił to wybitnie dobrze. Aż trudno jest uwierzyć, że jest to dopiero druga (wydana) książka autora, która jednocześnie przebija debiut, który też zrobił na mnie wrażenie. Ale tym razem – absolutny brak słów.

Ale zacznę od początku. Prolog. Po pierwszych zdaniach zastanawiałem się, o czym w ogóle ma być ta książka. Kilka krótkich scenek z...

Ja muszę przyznać, że ostatni raz byłem w bibliotece, gdy pisałem pracę magisterską, a od tamtej pory jedyną bibliotekę jaką odwiedzam to moja własna, w której piętrzą się kolejne stosy nieprzeczytanych książek. Ale do tej wyjątkowej biblioteki w Community House bardzo chętnie bym zaszedł, bo jestem ogromnie ciekawy, jaka książka znalazłaby się na liście od pani Komachi i przy okazji jaki dodatek by mi wręczyła.

Ta książka to zbiór raptem pięciu opowiadań. Każde z nich łączy pewnie wiele, ale ja w każdym z nim dostrzegam przede wszytkim to – marzenie. Są to bardzo proste historie, bardzo prostych ludzi, którzy próbują na swój sposób chwycić za stery życia i wyruszyć w podróż. Ale brakuje im czasem motywacji, czasem pewności siebie, czasem odwagi i siły, a czasem celu. Pewnym splotem przypadku podążają jednak ścieżką, która prowadzi ich do biblioteki, miejsca w którym nigdy wcześniej nie byli, a do której zaszli z konkretnym planem, a wyszli z zupełnie innym. Bo to jedno niepozorne pytanie “Czego szukasz?” przyczyniło się do zakończenia jednego, a rozpoczęcia kolejnego etapu w ich życiu.

W każdym z tych opowiadań odnalazłem pewną myśl, która sprawiła, że musiałem się na chwilę zatrzymać. Były to bardzo proste przemyślenia o życiu, ale właśnie w tej prostocie jest ich największa siła. Ponownie natrafiłem na książkę, która choć momentami jest smutna, to jednocześnie jest kwintesencją nadziei, otula wsparciem, pokrzepia ducha i wywołuje uśmiech. To nie jest tylko historia, którą się przeczyta, a następnie zapomni. To jest historia, która skłania do refleksji i na długo po jej skończeniu pozostaje w pamięci.

Ja muszę przyznać, że ostatni raz byłem w bibliotece, gdy pisałem pracę magisterską, a od tamtej pory jedyną bibliotekę jaką odwiedzam to moja własna, w której piętrzą się kolejne stosy nieprzeczytanych książek. Ale do tej wyjątkowej biblioteki w Community House bardzo chętnie bym zaszedł, bo jestem ogromnie ciekawy, jaka książka znalazłaby się na liście od pani Komachi i...

W tej pozycji znajdzie się całkiem sporo wątku religijnego. Autorka wykreowała zupełnie nową wiarę, w której główną rolę ogrywają kobiety. Wyłącznie one mają prawo zajmować najwyższe pozycje w Świątyni, która jest jednocześnie jedynym organem sprawowania władzy w Lunie.

Wiara jest tutaj odmieniana przez wszystkie przypadki. Wierzący Lśniącej podąrzają za swymi Kapłankami z nadzieją, ale i ogromnym przekonaniem wyczekując spełnienia się głównej przepowiedni, wedle której na mieszkańców Luny spłynie największy dar od Bogini. Aczkolwiek z czasem można dostrzec, że religia jest także stosowana do innych celów. Okazuje się, że polityka i religia mają ze sobą wiele wspólnego, że wydaje się, że jedno nie może istnieć bez drugiego.

Historia zaangażowała mnie od samego początku. Z ogromnym zaciekawieniem przyglądałem się życiu Eleny, podejmowanym przez nią dezycjom i kolejnym problemom, którym musi sprostać. Nie będzie to wielkiem zaskoczeniem, gdy powiem, że dziewczyna jako jedna z nielicznych osób, dostrzerze ogromne wady systemu i zapragnie mu się przeciwstawić w imię wyższego dobra, o którym ciągle powtarza Kościół. Wybrana przez Elenę droga okaże się niezwykle wyboista, a cel niekoniecznie możliwy do osiągnięcia.

I choć nie wszystkie wątki były dla mnie zaskakujące to nie zmienia to faktu, że ta książka dostarczyła mi ogromnej rozrywki, a już to jest dla mnie potwierdzeniem, że ta historia była warta poznania. Po raz kolejny utwierdziłem się w przekonaniu, że debiutom warto dawać szansę.

W tej pozycji znajdzie się całkiem sporo wątku religijnego. Autorka wykreowała zupełnie nową wiarę, w której główną rolę ogrywają kobiety. Wyłącznie one mają prawo zajmować najwyższe pozycje w Świątyni, która jest jednocześnie jedynym organem sprawowania władzy w Lunie.

Wiara jest tutaj odmieniana przez wszystkie przypadki. Wierzący Lśniącej podąrzają za swymi Kapłankami z...

Takie thrillery uwielbiam najbardziej. Uderzają od pierwszej strony, a później z każdym kolejnym rozdziałem napięcie rośnie, historia nabiera tempa, zakończenie wbija w fotel, a Ty zostajesz z ogromną satysfakcją, bo właśnie na listę ulubieńców trafił kolejny fenomenalny tytuł.

Już dawno nie czytałem tak angażującej historii w tym gatunku, która trzymała mnie w swojej garści bez chwili wytchnienia. Na temat samej książki wiedziałem zaledwie tyle, ile przeczytałem w pierwszym zdaniu opisu. Przy czym, tego zdania nigdy nie doczytałem do końca. Poziom zaintrygowania był ogromny. I nie zawiodłem się nawet przez stronę.

Historia jest podzielona na dwie linie czasowe i wydarzenia opisane w jednej podręcają tylko to, co dzieje się w drugiej. Ta książka to istny rollercoaster, rozpędzony wagonik, bez pasów bezpieczeństwa, w którym trzymasz się wyłącznie siłą swoich rąk.

Już sam tytuł zdradza, czego można się spodziewać po treści. Motyw dziecka, którego obecność wzbudza niepokój, starch, które pozornie jest niewinne, a potrafi skrywać m*oczne tajemnice, jest jednym z moich ulubionych.

W Polsce zostały wydane jeszcze dwie inne książki autorki. Po tak genialnym “Złym dziecku” mam ochotę sprawdzić czy był to jedynie wyjątek, czy być może Way okaże się moją kolejną ulubioną autorką thrillerów.

Takie thrillery uwielbiam najbardziej. Uderzają od pierwszej strony, a później z każdym kolejnym rozdziałem napięcie rośnie, historia nabiera tempa, zakończenie wbija w fotel, a Ty zostajesz z ogromną satysfakcją, bo właśnie na listę ulubieńców trafił kolejny fenomenalny tytuł.

Już dawno nie czytałem tak angażującej historii w tym gatunku, która trzymała mnie w swojej...

Nigdy wcześniej nie słyszałem o tej historii. Nigdy wcześniej nie widziałem filmu na jej podstawie. Nie wiedziałem, że pierwsze wydanie tej książki jest z 1999 roku. Ale cieszę się, że przeczytałem ją właśnie teraz.

Zaczynałem czytać tę historię w trudnym dla mnie okresie, a kończyłem w jeszcze trudniejszym. Ale po jej skończeniu poczułem spokój. Już dawno nie czułem od książki wsparcia, pocieszenia, motywacji i nadziei – a ta powieść dała mi to wszystko. Nie spodziewałem się tego. Być może nie czułem tego wszystkiego przez cały czas jej czytania, ale po przeczytaniu ostatnich stron, a właściwie posłowia, znaczenie tej historii uderzyło we mnie mocno i pozwoliło w pewien sposób zrzucić z siebie starch, stress, niepokój, zagubienie, z którymi zmagałem się przez ostatnie dni.

Ta książka jest niezwykle smutna. Z jednej strony jest to opowieść o Charliem, ale jest w niej dużo więcej postaci, które możnaby także traktować jako pierwszoplanowe i które w listach pisanych przez Charliego mają moment na opowiedzenie swojej historii. Ale pomimo tego wszechobecnego smutku jest też w tej opowieści wiele dobrego, co potrafi odnaleźć zagubioną, wybudzić uśpioną czy wzniecić zgaszoną wiarę w lepszą przyszłość.

Książka jest bardzo krótka, bo ma niewiele ponad 300 stron. Jest napisana w formie listów, przez co czyta się ją niezwykle szybko. Język jest bardzo natrualny przez co czuć, że nie jest to typowa narracja pierwszoosobowa. Zdecydowanie warta uwagi.

Nigdy wcześniej nie słyszałem o tej historii. Nigdy wcześniej nie widziałem filmu na jej podstawie. Nie wiedziałem, że pierwsze wydanie tej książki jest z 1999 roku. Ale cieszę się, że przeczytałem ją właśnie teraz.

Zaczynałem czytać tę historię w trudnym dla mnie okresie, a kończyłem w jeszcze trudniejszym. Ale po jej skończeniu poczułem spokój. Już dawno nie czułem od...

To była moja jedna z bardziej wyczekiwanych kontynuacji. Po przeczytaniu “Nocy za nocami” czym prędzej chciałem poznać dalsze losy Feliksa i Fryderyka. Miałem tę przyjemność zapoznać się z drugim tomem przedpremierowo, jeszcze zanim książka została wysłana do druku. I jakie było moje zdziwienie, gdy w pierwszym rozdziale nie dostałem mojego Felka i Frycka, a na pierwszy plan wyszły inne postaci – Ruta oraz Nikifor. Moje zaskoczenie po chwili było jeszcze większe, gdy okazało się, że między tomami minęło około pięciu lat. Ale mogę zdradzić, że wyszło to tej książce na dobre.

Historia niezmiennie stoi fenomenlanie wykreowanymi bohaterami. Nikifor jest tak barwną, charyzmatyczną, głośną, ale przy tym przyjemnie fascynującą postacią, że po “Nocach za nocami” chciało się spędzić z nim dużo więcej czasu. Marzenia czasem się spełniają. A później zaczyna się dziać i co zostało nam dane, okazuje się, że niekoniecznie będzie trwać aż po wieczność.

Trudno stwierdzić czy ta książka to wyłącznie paranormalny romans. Tym razem drzwi do świata wampirów zostały otwarte na oścież i mamy okazję poznać go z tej m*oczniejszej strony. I to też jest dużym atutem tej powieści. Gdy w pierwszym tomie obserwujemy wampirzą społeczność raptem przez dziurkę od klucza, tutaj znajdujemy się w centrum wydarzeń i śledzimy każdy ich ruch siedząc w pierwszym rzędzie.

Oczywiście, urocza parka F&F też jest i na tle dynamicznych wydarzeń szarpią nimi rozterki i dylematy, które wprowadziły do historii pewną przewidywalność, aczkolwiek zostały poprowadzone w sposób, który zapierał dech w piersi, przyprawiał o wyższe ciśnienie i wywoływał siódme poty. Zatem ta przewidywalność nie zawsze jest taka zła.

No, a poza tym – humor, humor, humor! Nie zliczę ile razy wybuchłem śmiechem.

Wieczność i mnie dopadła, bo długo będę pamiętać o tej dylogii.

To była moja jedna z bardziej wyczekiwanych kontynuacji. Po przeczytaniu “Nocy za nocami” czym prędzej chciałem poznać dalsze losy Feliksa i Fryderyka. Miałem tę przyjemność zapoznać się z drugim tomem przedpremierowo, jeszcze zanim książka została wysłana do druku. I jakie było moje zdziwienie, gdy w pierwszym rozdziale nie dostałem mojego Felka i Frycka, a na pierwszy...

Jest to queerowy romans, ale w odświeżonej wersji, bo z dodatkiem realizmu magicznego, gadającym psem, interesującą teorią pokrewieństwa dusz i ogromną ilością ramenu, którego jestem wielkim fanem. I to połączenie wyszło bardzo zgrabnie.

Od początku czuć w tej historii pewien spokój, choć czytając kolejne rozdziały z perspektywy dwóch bohaterów, ich doświadczenia nie należały do najspokojnieszych. Jest to ten rodzaj młodzieżówki wbijającej się w obecne trendy. jJest tutaj wiele istotnych i współcześnie ważnych tematów, które kiedyś jeżeli były poruszane, to by rozkręcić fabułę i być elementem szokującym. Tutaj te tematy angażują na poziomie emocjonalnym i w pewien sposób przybliżają nas do tych postaci, a dodatkowo pozwalają się z nimi utożsamić, czerpać od nich inspirację, poznać ich punkt widzenia i sposoby radzenia sobie w t*aumatycznych sytuacjach.

Oczywiście serce zdecydowanie skrada Hope. Relacja jaka połączyła ją i Aleksa jest wyjątkowa i jej kreacja w książce potwierdza jak silne jest uczucie, jakie może zrodzić się między człowiekiem a zwierzęciem. W tej historii Hope nie odgrywa tylko roli psa. Ona została stworzona do czegoś większego. Choć, gdzieś w trakcie fabuły zatraciłem jej psi charakter. Ale być może taki też był zamysł.

Sam wątek romantyczny też mi się podobał. Nie przyćmił on całej fabuły. Był czas na stopniowe rozpalenie płomienia, a i podpałka była właściwa, więc finalnie ognisko miało podstawy, by dać ciepło, zbudować przyjemną atmosferę i podtrzymywać tę chęć bycia blisko bohaterów.

Nie siadło mi tylko do końca rozwinięcie wątku z realizmem magicznym. O ile Hope wyszła cudownie, a teoria bliźniaczego płomienia także była intrygująca, o tyle pewne sceny nie przekonały mnie do siebie. A szczególnie jedna, która od razu skojarzyła mi się zajrzeniem wgłąb Serca Kondrakaru i dało mi to trochę W.I.T.C.H. vibe.

Jest to queerowy romans, ale w odświeżonej wersji, bo z dodatkiem realizmu magicznego, gadającym psem, interesującą teorią pokrewieństwa dusz i ogromną ilością ramenu, którego jestem wielkim fanem. I to połączenie wyszło bardzo zgrabnie.

Od początku czuć w tej historii pewien spokój, choć czytając kolejne rozdziały z perspektywy dwóch bohaterów, ich doświadczenia nie...

Wyczekiwałem tej premiery w ogromnym zniecierpliwieniu i ciekawości, jak historia Brena, Leby oraz całej paczki potoczy się dalej po intrygującym pierwszym tomie. I powiem Wam – dzieje się!

Widzę (dosłownie!) ogromną zmianę w stosunku do poprzedniej części, przede wszystkim w sposobie prowadzenia fabuły oraz budowania scen, czy to tych statycznych, w których bohaterowie ze sobą rozmawiają, czy tych dynamicznych, gdzie próbują z mniejszym bądź większym powodzeniem ochronić swoje marne życie. I słowo marne nie jest tu przypadkowe – bo poszczególnym postaciom się nie przelewa i co rusz zmagają się z kolejnymi przeszkodami, które ciągną ich w dół.

Jednym z moich największych bolączek pierwszego tomu było tempo akcji, które po prostu pędziło. Tutaj jest zupełnie inaczej. Nadal jest dynamicznie, ale jest to odpowiednio rozłożone na całą historię. Ten tom to w sporej części motyw drogi i tę wędrówkę czuć. Choć jest sporo lokacji to jest czas na eksplorowanie świata Estepii i Parkan, a jednocześnie fabuła nabiera coraz większego rozmachu.

Innym ogromnym plusem tego tomu jest perspektywa złola, ale nie tylko. Byłem zaskoczony, ale i zachwycony mogąc zmienić towarzystwo i już nie tylko przyglądać się losowi Brena, Leby i ich towarzyszy, ale także wejść w skórę tego, który sam uwielbia kraść ją od innych. Dodatkowo, ten tom daje szansę poznać także inne kultury, które fantastycznie uzupełniają wykreowany przez autora świat.

I zwroty akcji, a w szczególności ten jeden! Fakt, raptem trzykrotnie uderzyło mnie bardzo miłe zszokowanie, ale całościowo muszę stwierdzić, że tym razem czuję satysfakcję po skończeniu księgi drugiej. Poproszę księgę trzecią najpóźniej do jutra.

Wyczekiwałem tej premiery w ogromnym zniecierpliwieniu i ciekawości, jak historia Brena, Leby oraz całej paczki potoczy się dalej po intrygującym pierwszym tomie. I powiem Wam – dzieje się!

Widzę (dosłownie!) ogromną zmianę w stosunku do poprzedniej części, przede wszystkim w sposobie prowadzenia fabuły oraz budowania scen, czy to tych statycznych, w których bohaterowie...

Ja wolę, gdy dana historia wykracza poza znane schematy i stawia na coś nowego, coś czego jeszcze nie czytałem i dodaje do tego gatunku powiew świeżości. Czy w przypadku PwC tak jest? W mojej ocenie, niestety wyłącznie w niewielkim stopniu.

Dużą zaletą tej powieści to kreacja postaci. Jeden z głównych bohaterów jest niewidomy i to z jego perspektywy poznajemy całą historię. Było to bardzo interesujące czytelnicze doświadczenie. Bo ta książka w pewien sposób, pokazuje codzienność osoby niewidomej, nierzadko z tej smutnej strony, ale z pewną dozą światła i przyjemnych niespodzianek od losu. I wydaje mi się, że to się autorce udało - wiarygodne oddanie rzeczywistości tych osób, z empatią, szacunkiem i bez infantylności i bezmyślności innych istotnych dla fabuły bohaterów.

Nie mogę też zapomnieć o postaci babci, która dosłownie przypominała mi o mojej i każda scena z nią rozczulała mnie oraz rozgrzewała od środka. Ciekawym kontrastem była postać matki. Choć wprwadzała do historii sporo złości i irytacji, to traktuje to jako pozytyw w odniesieniu do całości, bo w trakcie czytania możemy doświadczyć różnego rodzaju emocji.

I na tym moje pozytywne wrażenia się kończą. Cała reszta jest mi całkowicie neutralna. Ta książka to przede wszystkim romans. Osobiście wolę, gdy romans rozgrywa się na tle innych wydarzeń. Tutaj jest na pierwszym planie. Niby mamy kilka innych wątków, które w ten czy inny sposób napędzają fabułę, ale zabrakło mi tutaj tego wow!

Książkę czyta się błyskawicznie, niemniej po jej skończeniu nie pozostały we mnie jakieś silne uczucia i wrażenia. Ta książka nie jest zła. Po prostu nie sprostała moim oczekiwaniom względem tego gatunku.

Ja wolę, gdy dana historia wykracza poza znane schematy i stawia na coś nowego, coś czego jeszcze nie czytałem i dodaje do tego gatunku powiew świeżości. Czy w przypadku PwC tak jest? W mojej ocenie, niestety wyłącznie w niewielkim stopniu.

Dużą zaletą tej powieści to kreacja postaci. Jeden z głównych bohaterów jest niewidomy i to z jego perspektywy poznajemy całą...

Od premiery pierwszego tomu minęły raptem trzy miesiące, a już na rynku pojawiła się druga część, a w kwietniu zostanie wydany ostatni tom trylogii. I takie tempo wydawania serii to ja rozumiem i szanuję. Bo tego świata nie chce się najzwyczajniej opuszczać.

Drugi tom dosłownie mnie zachwycił. Historia opowiedziana w tej części jest równie mr*czna, co w przypadku pierwszego tomu, ale z drugiej strony tym razem wszystko przeżywałem dużo bardziej i mocniej. Wielokronie łapałem się na tym, jak szeroko otwieram oczy ze zdziwienia widząc kierunek, który obiera fabuła. Dałem się tej hisotrii porwać, zaangażować i dosłownie pochłonąć. To było raptem 30 minut przyjemności, ale w jak najlepszym wydaniu.

Poza świetnie skonstruowaną fabułą jest tutaj pewne przesłanie, które ma bardzo dobry wydźwięk. Niby wszystko rozgrywa się w magicznym świecie i wiele problemów krąży wokół magii, ale ma to też swoje inne wymiary i metaforyczne znaczenie. Książka jest skierowana do młodszych, ale moim zdaniem niezależnie od wieku można przy mniej spędzić bardzo przyjemnie czas, a i dostrzec w niej dużo większe i bardziej wartościowe przesłanie, które zgrabnie zostało wplecione w historię.

Od premiery pierwszego tomu minęły raptem trzy miesiące, a już na rynku pojawiła się druga część, a w kwietniu zostanie wydany ostatni tom trylogii. I takie tempo wydawania serii to ja rozumiem i szanuję. Bo tego świata nie chce się najzwyczajniej opuszczać.

Drugi tom dosłownie mnie zachwycił. Historia opowiedziana w tej części jest równie mr*czna, co w przypadku...

Ta książka jest bardzo intrygująca przede wszystkim ze względu na swoją formę, bo jest to tzw. tetbeszka, czyli dwie historie wydrukowane po przeciwnych stronach książki, ale jedna z nich jest wydrukowana do góry nogami. A zatem, by móc ją odczytać należy odwrócić książkę niczym klepsydrę i czytać niejako od początku. Co ciekawe, w przypadku takiej formy nie wiadomo, gdzie jest właściwy początek, a gdzie koniec historii, więc w teorii można zacząć ją czytać od dowolnej strony. Ale czy na pewno?

“Dom Klepsydry” jest podzielony według dwóch kolorów – niebieskiego i czerwonego. Decydując się zacząć od okładki niebieskiej lądujemy w latach 80. XIX wieku w Anglii, natomiast dla okładki czerwonej akcja rozgrywa się w Kalifornii w latach 30. XX wieku. Znając już całość sugerowałbym rozpocząć czytanie od okładki niebieskiej i następnie przejście do czerwonej. W czerwonej znajduje się dużo więcej spoilerów i innych istotnych informacji, które wyjaśniają wydarzenia z części niebieskiej. Bo tak, dla przypomnienia, obie historie mają ze sobą ścisły związek.

A jeśli mowa o samym związku i okładkowym haśle “Odwróć klepsydrę i rozwiąż zagadkę”, to muszę przyznać, że powiązanie między historiami, które stanowi tutaj największą zagwozdkę, nie było dla mnie satysfakcjonujące. Niemniej, obie historie mają bardzo dobre i zaskakujące zakończenie, które robi wrażenie. Ale w przypadku części czerwonej, która liczy około 230 stron, akcja nabiera tęmpa jak dla mnie za późno. Z kolei w części niebieskiej zawarte są elementy, które bardziej mnie znużyły niż zaangażowały.

Ogólnie książka ma bardzo ciekawy klimat i w interesujący sposób oddaje realia tamtych lat. Aczkolwiek, sam Dom Klepsydry ma tutaj odnienisienie wyłącznie do konstrukcji książki, a dla historii ma wręcz marginalne znaczenie. Zabrakło mi też większych emocji i przywiązania do całej fabuły, choć plot twisty były zaskakujące.

Ta książka jest bardzo intrygująca przede wszystkim ze względu na swoją formę, bo jest to tzw. tetbeszka, czyli dwie historie wydrukowane po przeciwnych stronach książki, ale jedna z nich jest wydrukowana do góry nogami. A zatem, by móc ją odczytać należy odwrócić książkę niczym klepsydrę i czytać niejako od początku. Co ciekawe, w przypadku takiej formy nie wiadomo, gdzie...

Jeżeli się nie mylę, to pierwszy raz Podzielonych przeczytałem 5 albo 6 lat temu i przepadłem w tej historii totalnie. Dobrze, że na mojej półce czekał kolejny tom, bo po skończeniu pierwszego nie chciałem czytać nic innego. Jaka szkoda, że nigdy nie doczekałem się wydania serii w całości. I wtedy wkracza wydawnictwo Uroboros i wznawia “Podzielonych”, czyli serię, która za granicą została wydana w 2007 roku. I przypominam o tym nie bez przyczyny, bo temat poruszony przez autora dziś wciąż wzbudza ogromne kontrowersje, od lat polaryzuje i owiany jest przerażającym tabu.

Krótki zarys fabularny – abor*ja wsteczna. Życie człowieka chronione jest do 13 roku życia, a po tym czasie do momentu osiągnięcia pełnoletności, jeżeli dziecię sprawia kłopoty, bądź gdy rodzice chcą pozostać werni swoim przekonaniom lub gdy małoletni obywatele będący na utrzymaniu państwa nie stanowią dla niego wystarczającej wartości, wówczas taka osoba można zostać poddana procesowi rozszczepienia.

W tej książce została przedstawiona prze*ażająca wizja świata. Dwie zwaśnione grupy doprowadziły do wdrożenia horrendalnie absurdalnego prawa, które w rzeczywistości nie ma nic wspólnego ochroną życia, a jedynie sieje ogromny starch. Bycie dzieckiem sprowadza się do walki o przetrwanie, bo za rogiem czai się wniosek o wszczęcie procedury rozszepienia. Jedynka w szkole, kłótnia z bratem, nieporządek w pokoju, brak szczególnego talentu mogą być argumentem do przerwania życia, z którego “cieszyć się” w spokoju jest ci dane przez “aż” trzynaście lat.

Pomysł na książkę oceniam jako fenomenalny. Historia zaczyna się bardzo dynamicznie i skupia pełnię uwagi. Do pewnego momentu jest nieodkładalna. Akcja w środku historii nieco zwalnia, aczkolwiek pojawiają się kolejne wątki, które zagęszczają atmosferę i trzymają w napięciu do końca. A finał – bezsprzecznie satysfakcjonujący.

Trzy bardzo różne i wspaniale uzupełniające się perspektywy. Liczne pomniejsze wtrącenia, które dodatkowo urozmaicają całą historię. Niby młodzieżówka, ale nie ma mowy tutaj o infantylności, niedojrzałości, nieroztropnych zachowaniach. Bo te dzieciaki musiały dorosnąć niemal natychiast, gdy prawo przestało je chronic zaczęło na nie polować.

Jeżeli się nie mylę, to pierwszy raz Podzielonych przeczytałem 5 albo 6 lat temu i przepadłem w tej historii totalnie. Dobrze, że na mojej półce czekał kolejny tom, bo po skończeniu pierwszego nie chciałem czytać nic innego. Jaka szkoda, że nigdy nie doczekałem się wydania serii w całości. I wtedy wkracza wydawnictwo Uroboros i wznawia “Podzielonych”, czyli serię, która za...

Znany był mi raptem zarys fabuły – co roku, w dniu urodzin jego życie jest wymazywane z pamięci wszystkich, których poznał w ciągu ostatnich 365 dni i żaden ślad po nim we wszechświecie nie może przetrwać w chwili resetu. Intrygujące, prawda? Mnie przekonało od razu, bo motyw zapomnienia ma wiele do zaoferowania, dlatego musiałem poznać jaką drogę wybierze autor w swojej debiutanckiej powieści.

Już sama konstrukacja historii była dla mnie zaskoczeniem, bo poznajemy Tommy’ego w chwili jego narodzin. I razem z nim przeżywamy każdy kolejny reset, któremu nie udaje się zapobiec począwszy od pierwszych urodzin chłopca. Razem z nim przeżywamy wykluczenie, stratę, porzucenie, wyobcowanie, zapomnienie i wiele innych emocji, którym Tommy musi sprostać, a które uderzają w niego jeszcze mocniej, z uwagi na fakt, że jego pamięć pozostaje nietknięta – to świat bezustannie daje mu do zrozumienia, że nie jest wart zapamiętania na dłużej niż rok i pozbawia go wszystkiego, nawet pozostania wspomnieniem.

Dużym atutem tej historii jest także rola jaką odgrywają poboczne postacie. Autor poświęca im sporo czasu i pozwala nam poznać ich lepiej i dogłębniej. I każda z tych osób ma do opowiedzenia swoją historię, która także potrafi poruszyć i wzbudzić sporą dawkę empatii i nadziei, że drogi każdej z nich choć splątane, kręte i wyboiste mają szansę się wyrównać i prowadzić do czegoś dobrego.

Niemniej, w pewnym momencie dopadło mnie już poczucie schematyczności. Fabuła rozwija się powoli, prowadzi od resetu do resetu. Miejscami można wyciągnąć wnioski, że główny bohater w swoim nieszczęściu ma jednak sporo niewiarygodnego szczęścia, aczkolwiek na koniec przymknąłem na to oko. Ostatnie 100 stron dostarczyło mi tego, czego oczekiwałem i do końca się nie zawiodłem. Czuję satysfkację, dlatego bez żadnych wątpliwości mogę ją Wam polecić.

Znany był mi raptem zarys fabuły – co roku, w dniu urodzin jego życie jest wymazywane z pamięci wszystkich, których poznał w ciągu ostatnich 365 dni i żaden ślad po nim we wszechświecie nie może przetrwać w chwili resetu. Intrygujące, prawda? Mnie przekonało od razu, bo motyw zapomnienia ma wiele do zaoferowania, dlatego musiałem poznać jaką drogę wybierze autor w swojej...

Kiedyś moje podejście do debiutów, było bardzo sceptyczne. Obecnie nie mam już żadnych obaw przed sięganiem po nie. Wręcz przeciwnie – rozpiera mnie pewnego rodzaju ekscytacja i jednocześnie olbrzymia wiara w to, że mam szansę przeczytać coś, czego jeszcze nie czytałem i odnajdę ten powiew świeżości, którego nieustannie szukam.

“Dla ciebie nawet” jest bardzo dobrym debiutem. Obiecywano, że będzie surowo, dosadnie, b*utalnie i przede wszystkim realnie – i autor dotrzymał tej obietnicy. Postaci są z krwi i kości, można w nie uwierzyć i jednocześnie razem z nimi zmagać się ze wszystkimi trudnościami, jakie zgotował im los i dosłownie przeżywać je na własnej skórze. Jest to kryminał fenomenalnie przestawiający policyjną rzeczywistość. Liczne wtrącenia typowych dla tej grupy zawodowej określeń i zwrotów nadało całej książce odpowiedniego charakteru oraz pozwoliło poznać ten świat od środka. Już zawsze, gdy spojrzę na klamkę albo gdy spotkam policjantów z ruchu drogowego, będę myślał o czymś zupełnie innym.

A i kilka kawałów na pewno rozpowszechnię wśród znajomych. Humor Czarnego choć bardzo specyficzny do mnie trafiał. Być może nie powinienem był się do tego przyznawać. No trudno.

A książka czyta sie po prostu sama. Jest napisana bardzo płynnie i dynamicznie. Do tego jest stosunkowo krótka, ale gwarantuje olbrzymi poziom zaangażowania i przeróżnych emocji. To jest moja druga w życiu książka, która sprawiła, że zaszkliły mi się oczy. Scena w łazience – kto czytał, ten wie.

Mój jedyny niedosyt wiąże się jednak z rozwiązaniem głównego wątku. Kropka, by za dużo nie zdradzać. Aczkolwiek, epilog sugeruje, że to jeszcze nie koniec. Na co ja bardzo się cieszę. W trakcie czytania zadawałem sobie pytanie czy Krystian Stolarz zostanie polskim odpowiednikiem Chrisa Cartera? Myślę, że jest na to spora szansa. Na tę chwilę na pewno można przyznać, że książki obu Panów są niedokładalne.

Kiedyś moje podejście do debiutów, było bardzo sceptyczne. Obecnie nie mam już żadnych obaw przed sięganiem po nie. Wręcz przeciwnie – rozpiera mnie pewnego rodzaju ekscytacja i jednocześnie olbrzymia wiara w to, że mam szansę przeczytać coś, czego jeszcze nie czytałem i odnajdę ten powiew świeżości, którego nieustannie szukam.

“Dla ciebie nawet” jest bardzo dobrym...

Jak na okładkową srokę to właśnie oprawa graficzna tej powieści w pierwszej kolejności przykuła moją uwagę i wzbudziła moje zainteresowanie tym tytułem. A właśnie tytuł – to kolejne co sprawiło, że zatrzymałem się przy tej pozycji na dłużej, by podsycić swoją ciekawość. A ostatecznie klamka zapadła, gdy przeczytałem to jedno zdanie opisu – “W krainie, w której król zabronił oddawania czci bogom, bogobójcy i bogobójczynie mają pełne ręce roboty”. Wówczas, już tylko wyczekiwałem chwili, aż książka trafi w moje ręce i w końcu poznam tę historię. I powiem Wam – warto było czekać!

Cała opowieść poprowadzona jest z czterech perspektyw – tytułowej bogobójczyni Kissen, byłego rycerza Elogasta, bożka niewinnych kłamstewek Skediego oraz dziewczynki Inary. Los wszystkich tych postaci na kartach powieści, choć początkowo będzie toczył się oddelnie, to w pewnym momencie, splecie się w jednen i cała grupa wyruszy w drogę ku temu samemu celu, lecz z zupełnie różnych powodów.

To książka oprarta w głównej mierze na motywie drogi. Ale to także opowieść o lojalności, przywiązaniu, oddaniu, poświęceniu, cierpieniu i zemście. Sam prolog zaczyna się od pożaru – zostajemy wciągnięci w konflikt między bogami, między ich wyznawcami. Jest dynamicznie i bardzo br*talnie. A każdy kolejny rozdział dostarcza coraz więcej zaskoczeń i bardzo ciekawych wyborów fabularnych.

Nie tylko postaci zostały fenomenalnie wykreowani. Każda z nich jest inna. Kissen jest bezwzględa w swoich decyzjach, Elogast lojalny wobec przyjaciół, Inara z kolei bardzo odważna i inteligenta jak na nastolatkę, natomiast Skedi wydaje się być bezbronny i bardzo niewinny.

Sam świat jest również niezwykle oryginalny i jego eksplorowanie dostarczało mi ogrom rozrywki. Nie zdadzając za wiele, w trakcie czytania na myśl przychodziły mi trzy inne serie, których motywy i świat mają pewne odzwierciedlenie w tej książce, a są to – Percy Jackson, Mroczne Materie oraz Cykl demo*iczny.

Jak na okładkową srokę to właśnie oprawa graficzna tej powieści w pierwszej kolejności przykuła moją uwagę i wzbudziła moje zainteresowanie tym tytułem. A właśnie tytuł – to kolejne co sprawiło, że zatrzymałem się przy tej pozycji na dłużej, by podsycić swoją ciekawość. A ostatecznie klamka zapadła, gdy przeczytałem to jedno zdanie opisu – “W krainie, w której król zabronił...