Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W przedmowie od tłumaczki trafnie jest podkreślone, że w tej książce osoby autorskiej queerowości oraz kultury meksykańskiej jest dużo więcej w porównaniu do “Strażników Dusz”. Więc, jeżeli tamta historia skradła Wasze serca, to koniecznie sięgnijcie po “Próby Słońca”, bo i w tym przypadku także się nie zawiedziecie.

Ta książka dosłownie jest przepełniona mitologią meksykańską i dodatkowo kipi magią. Aiden Thomas perfekcyjnie łączy elementy fantastyczne ze światem rzeczywistym i tworzy przy tym coś swojego. Choć w trakcie czytania samoczynnie nasuwa się skojrzenie z serią o Percym Jacksonie, to jak dla mnie jedynym podobieństwem między tymi tytułami jest wykorzystanie mitologii do zbudowania całej fabuły. A poza tym, są to dwa różne dzieła. I przyznam, że “Próby Słońca” przekonują mnie do siebie zdecydowanie bardziej.

W książce znajdują się nawiązania do naszego współczesnego świata i tego co obecnie zdominowało nasze życie – social media. Ale za każdym razem, gdy w tekście pojawiały się wzmianki o uwielbianych przez nas aplikacjach, na mojej twarzy pojawiał się uśmiech. Dlaczego? To musicie już sprawdzić samodzielnie.

To opowieść o przyjaźni, oddaniu, o walce dobra ze złem, przemianie, akceptacji, o potędze życia i sile poświęcenia. To fantastyczne young adult, po którego przeczytaniu dociera do ciebie, że potrzebujesz więcej. Dobrze, że ma to być dylogia.

W przedmowie od tłumaczki trafnie jest podkreślone, że w tej książce osoby autorskiej queerowości oraz kultury meksykańskiej jest dużo więcej w porównaniu do “Strażników Dusz”. Więc, jeżeli tamta historia skradła Wasze serca, to koniecznie sięgnijcie po “Próby Słońca”, bo i w tym przypadku...

Rozwiń Zwiń

Dzisiejsze młodzieżówki to już nie tylko książki, które mają dostarczyć przede wszystkim rozrywki, po przeczytaniu których zabieramy się za kolejną podobną, zapominając o poprzednich, angażując się w prostą fabułę wyłącznie w chwili czytania, a po odłożeniu książki na bok nie wracamy już do nich nawet mimowolnie myślami.

Wręcz przeciwnie. Coraz częściej współczesne młodzieżówki to wielowątkowe i wielowarstwowe powieści, poruszające tematy trudne, często pomijane, unikane, bądź wykorzystywane wyłącznie w celu wywarcia szoku. To historie, które w odpowiedzialny sposób, z oddaniem szacunku, dużą dawką wrażliwości, poruszją problemy, które z jednej strony dostarczają fali emocji, ale z drugiej są swego rodzaju drogowskazem, niosą pewne przesłanie i są zdecydowanie czymś więcej niż tylko ulotną, wymyśloną opowieścią.

Do tego rodzaju młodzieżówki zaliczyłbym właśnie ten tytuł "Wilki się czają". Od pierwszych stron czuć ciężkość tej historii. Narraja choć prowadzona w trzeciej osobie wżera się w umysły postaci, z perspektywy których obserwujemy wszystkie zdarzenia i oddaje ich myśli i odczucia jeszcze lepiej, niż gdyby same miały to zrobić. W trakcie czytania czułem mrok, mglistość, zimno, jakby za oknem cały czas padał deszcz, a ja choć byłem w pokoju, miałem wrażenie jakbym stał w centrum ulewy.

Kreacja poszczególnych postaci zrobiła na mnie wrażenie. Każda z nich była po coś. Postawa Cam, choć być może bardzo natarczywa, skupiona na ściśle określonym celu, dla mnie jest godna podziwu i pochwały. Podobnie zachowanie Ashera, który podjął trudną decyzję, ale właśnie tego, bym od niego oczekiwał. I Adam Xu i zachowana przez niego zimna krew, odwaga oraz nieobojętność wobec drugiej osoby, to bardzo cenne cechy. I na koniec Nora - to ona przeżyła najwięcej, choć bardzo chciała nie pozostała sama. A od przyjaciół dostała znacznie więcej niż oczekiwała.

Dzisiejsze młodzieżówki to już nie tylko książki, które mają dostarczyć przede wszystkim rozrywki, po przeczytaniu których zabieramy się za kolejną podobną, zapominając o poprzednich, angażując się w prostą fabułę wyłącznie w chwili czytania, a po odłożeniu książki na bok nie wracamy już d...

Rozwiń Zwiń

Przyznaję się – to był główny powód, dla którego zależało mi na zrecenzowaniu tego tytułu, by sprawdzenić jak motyw wampirów zostanie wykrzystany obecnie i czy jest jeszcze cokolwiek w tym temacie nowego do powiedzenia.
Historia bazuje na bardzo klasycznym przedstawieniu wapiryzmu. Choć standardowo unikają słońca, żyją po zmroku, a ich dieta jest bardzo monotematyczna, to wyróżniają się swoim charakterem. Kreacja postaci i budowanie relacji to dwa największe atuty tej powieści. Bo pomimo tego, że fabuła rozwija się bardzo powoli i brak w niej spektakularnych zwrotów akcji czy wątków napędzających przebieg wydarzeń, to obserwowanie jak relacja stopniowo buduje się pomiędzy chłopakami było fascynujące.
Jest to świetny przykład książki typu “slow burn romance”. Przyglądamy się jak więź pomiędzy Feliksem a Fryderykiem ewoluuje od niemal wysuszonego nasiona, po rozkwitły krzak róży. To nie jest ten rodzaj relacji, gdzie bohaterowie od pierwszych stron chcą rzucić się sobie do gardeł, nawet gdy jeden z nich to wampir. To nie jest ten typ romansu, w którym bohaterowie co stronę fantazjują o sobie, a chemię między nimi czuje wyłącznie narrator opowieści. Pod tym względem (oraz kilkoma innymi, które jednak wolałbym pozwolić Wam odkryć samodzielnie) książka zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. Jak dla mnie to inny rodzaj historii new adult, której dawno nie czytałem.
Początkowo myślałem, że przebrnięcie przez 550 stron będzie wyzwaniem – ile przecież można czytać o romansie. Ale w trakcie lektury, wszystko stało się dla mnie jasne. To była ogromna przyjemność poznać tę historię, która dodatkowo plusuje tym, że wątek fanastyczny nie został spłycony wyłącznie do samego istnienia wampirów, ale zostały uchylne także drzwi do ich świata. Jestem bardzo ciekawy, co odkryję w drugim tomie.
A dołączona playlista – wymiata!

Przyznaję się – to był główny powód, dla którego zależało mi na zrecenzowaniu tego tytułu, by sprawdzenić jak motyw wampirów zostanie wykrzystany obecnie i czy jest jeszcze cokolwiek w tym temacie nowego do powiedzenia.
Historia bazuje na bardzo klasycznym przedstawieniu wapiryzmu. Choć st...

Rozwiń Zwiń